Η ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

της Α.Μουσκεφτάρα

Το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον ένα πολυδιαιρεμένο κόμμα. Υπάρχουν πρώτα πρώτα δυο μεγάλες ομάδες. Η μια είναι των υπουργών, βουλευτών και μεγαλοστελεχών. Από την άλλη είναι της βάσης του κόσμου που ψήφισε Πασόκ. Αυτές όμως οι δυο μεγάλες ομάδες είναι επίσης ανομοιογενείς στο εσωτερικό τους η καθεμιά.
Έτσι, στην πρώτη, υπάρχουν...
οι υπουργοί, αυτοί που είναι οι σκληροπηρυνικοί και ψυχροί εκτελεστές του σχεδίου εξόντωσης του ελληνικού λαού.

Υπάρχουν οι απλοί βουλευτές που στην πλειοψηφία τους είναι διακοσμητικές γλάστρες (δήλωση βουλευτή Ημαθίας του ΠΑΣΟΚ) και γι΄ αυτό έχουν απωλέσει τον όποιο ρόλο τους της εκπροσώπησης των ψηφοφόρων τους, ενώ ταυτοχρόνως λειτουργούν ως φερέφωνα των κυβερνητικών χειρισμών στις εκλογικές τους περιφέρειες, καταλήγοντας έτσι στην πλήρη απαξίωσή τους, αφού έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των ψηφοφόρων που τους εξέλεξαν, όντας υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών που τα έφαγαν και έφυγαν (βλέπε Siemens).

Υπάρχουν τα μεγαλοστελέχη και οι πρασινοσυνδικαλιστές, οι οποίοι ευρισκόμενοι, εξαιτίας της θέσης τους, πιο κοντά στις πιέσεις των εξαθλιωμένων εργαζομένων, λειτουργούν ως διχασμένες προσωπικότητες.
Από τη μια, όταν έχουν δημόσιο λόγο, εναρμονίζονται με τις επιταγές της κυβέρνησης, ενώ σε εσωκομματικούς χώρους εκφράζουν την πίεσή τους και προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις προκειμένου να μην καούν στο καζάνι που βράζει (πχ Παναγόπουλος, πρόεδρος ΓΣΕΕ «η κυβερνητική πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές της παράταξης», Παπασπύρος της ΑΔΕΔΥ «έρχονται ανατροπές στο πολιτικό σύστημα και νέες συνθέσεις»).

Τέλος,μια άλλη ομάδα είναι αυτή της λεγόμενης Αριστερής Πρωτοβουλίας (Παναγιωτακόπουλος) η οποία αναπολεί τις παχιές αγελάδες του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα μ΄ αυτούς εκείνο το ΠΑΣΟΚ ήταν Αριστερά και γι΄ αυτό υποτίθεται ότι ασκούν εσωκομματική αντιπολίτευση σε ένα κόμμα το οποίο θεωρούν ότι έχει ξωκύλει από τις Αριστερές του απόψεις. Βέβαια, αξίζει να ειπώθει ότι ουδόλως είναι στις προθέσεις τους να διαφωνήσουν με τις βασικές πολιτικές επιλογές του ΓΑΠ. Αντίθετα, η βασική τους επιδίωξη είναι να ασκήσουν κριτική στα πρόσωπα του υπουργικού συμβουλίου, ελπίζοντας, ότι καταδεικνύοντας την ανικανότητα των προσώπων, θα δικαιωθούν και ενδεχομένως σε ένα κυβερνητικό ανασχηματισμό θα οφεληθούν οι ημέτεροι. Φλερτάροντας όμως με αριστερές δυνάμεις, ξεχνούν ότι το ζήτημα δεν είναι των προσώπων ως διαχειριστών,αλλά πολιτικό και η όποια πολιτική πρωτίστως είναι απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού, τον οποίο αφήνουν στο απυρόβλητο.

Περίτρανα αποδεικνύονται αυτές τους οι προθέσεις μέσα από τις τωρινές (13/2/11) δηλώσεις του Παναγιωτακόπουλου «..ο πρωθυπουργός εμπιστεύεται ένα προβληματικό και αποτυχημένο οικονομικό επιτελείο….οι μαθητευόμενοι μάγοι που ορίστηκαν να παίξουν το ρόλο του υπουργού…ετσιθελικά οι υπουργοί…να υπάρξει μια υπεύθυνη κυβερνητική ομάδα..χρειάζονται δόκιμοι και όχι άκαπνοι πολιτικοί…» Αλλά και από το Υ.Γ. της δήλωσής του στις 31/1/11 σε απάντηση στις «επιθέσεις» του Λοβέρδου στο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα και στις δημαγωγίες του.

Επομένως, μάλλον προσχηματικές ήταν οι «αντεπιθέσεις» τους, με απότερο στόχο τα εσωκομματικά οφέλη. Άλλωστε, προς αυτή την κατεύθυνση συνηγορεί και η πρόθεση του Παναγιωτακόπουλου να είναι υποψήφιος για το νέο Πολιτικό Συμβούλιο το οποίο θα εκλεγεί τις επόμενες μέρες από το Εθνικό Συμβούλιο (σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας 13/2/2011). Το οποίο νέο Πολιτικό Συμβούλιο, με βάση της προθέσεις του γραμματέα του Καρχιμάκη, σκοπό θα έχει την «πυρόσβεση» των κοινωνικών πυρκαγιών» και «τρόπους αφύπνισης του κομματικού μηχανισμού… ώστε να παρεμβαίνει διορθωτικά και να απορροφά τους κραδασμούς … όπως αντίστοιχα ήταν ο ρόλος του κόμματος την εποχή Λαλιώτη και Σκανδαλίδη.»

Η άλλη μεγάλη ομάδα, αυτή των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ χωρίζεται εξίσου σε υποομάδες. Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι είναι οι πιστοί και παραδοσιακοί ψηφοφόροι του κόμματος. Από αυτούς, όσοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την διάψευσή τους και να διαχειριστούν την αμφιθυμία τους για ένα κόμμα, στο οποίο πίστεψαν και τους πρόδωσε,προβάλουν σαν δικαιολογία, την οποία όμως δεν υποστηρίζουν συνεχώς και επαρκώς, το «τι να κάνουμε, σκληρή αλλά αναγκαία αυτή η πολιτική. Μπόρα είναι θα περάσει».

Ενώ άλλοι, που προφανώς, από το κύμα των αντιδράσεων, είναι και οι περισσότεροι και οι λιγότερο συναισθηματικοί, δηλώνουν δημόσια ότι προτιμούν καλύτερα να τους κοπεί το χέρι παρά να ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ. Η άλλη μεγάλη ομάδα είναι αυτή εκείνων που ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές ΠΑΣΟΚ ενώ δεν είναι ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας ότι «υπάρχουν λεφτά» και χωρίς να έχουν φανταστεί ότι επρόκειτο για τα ευρώ που θα έδιναν οι ίδιοι. Αυτοί λοιπόν, ως εξαπατημένοι είναι και οι πιο οργισμένοι.

Επομένως τι είναι εκείνο που ανακόπτει την γενικευμένη λαϊκή εξέγερση εναντίον της αντιλαϊκής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ; Αφενός, η καλά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα της μοναδικής λύσης του μνημονίου που μεθοδεύουν τα μεγάλα καθεστωτικά ΜΜΕ. Αφετέρου, η αδυναμία των κομμάτων της Αριστεράς να συνθέσει και να προβάλλει μια ενιαία εναλλακτική πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση, η οποία θα πείσει τον κόσμο για το εφικτό της και θα είναι το αντίδοτο στον υποτιθέμενο μονόδρομο που προσπαθεί να μας επιβάλει το ΠΑΣΟΚ και οι συν αυτώ πολιτικές δυνάμεις.

Η κοινωνική δυναμική χρειάζεται, πέρα από τις κινηματικές κινητοποιήσεις της, να μπορεί να βασιστεί σε ένα αντίλογο που μόνο η Αριστερά μπορεί να της προσφέρει. Κι αυτό, όχι επιχειρώντας η Αριστερά να καπελώσει τα κοινωνικά κινήματα. Αλλά αντίθετα, να δώσει την εναλλακτική πλατφόρμα την οποία θα χρησιμοποιήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις για να συσπειρωθούν, αντιπροτείνοντας και ανακατευθύνοντας τη χώρα σε άλλη οικονομική λύση διεξόδου από την κρίση.