Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε με ερώτηση, πόσο ανεξάρτητη είναι η δημοσιογραφία σας που στοχοποιεί κοινωνικές πολιτικές ομάδες με αφορμή την...
είσοδο του(ναζιστή) Βορίδη και Σαμαρά στη Καλαμάτα; Η μήπως τα ερωτήματα σχετικά με το αλφάδι στο δημαρχείο δεν έχει να κάνει με ασφαλίτiκες ερωτήσεις? δηλαδή τι θέλατε να σας απαντήσουμε εμείς το κάναμε, δήμαρχε κάνε μήνυση? Ναι ρε Το Α ως γνωστών είναι το σύμβολο της Αναρχίας το οποίο κυκλώθηκε για να εκδηλώσει ότι το κράτος είναι χάος και όχι η αναρχία …
Τελικός τι ενοχλεί σε αυτόν τον τοίχο το αλφάδι στον κύκλο που οραματίζετε μια αταξική ελεύθερη κοινωνία η το σήμα του δημαρχείου που μόνο ρουσφέτια κλεψίματα και γλείψιμο έχει προσφέρει?
ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚA ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ;
Αποθέτουμε ένα κείμενο σχετικά με το τι είναι αυτό το σήμα στον τοίχο του δημαρχείου:
Aναρχία, είναι μια ανοιχτή κατάσταση πραγμάτων, που
υπερβαίνει τους θεσμούς του εξουσιαστικού πολιτισμού
και της αστικής δημοκρατίας , καθώς και όλα τα καθεστώτα
που περιέχουν στην αντίληψη τους ιεραρχία και κυριαρχία, σε
νέες σφαίρες ποιότητας και ελευθερίας ατομικής και κοινω-
νικής που απορρέουν από τις αξιακές συνθήκες της πολιτικής,
οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, της αμοιβαιότητας, της
δικαιοσύνης, και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων.
Είναι η έμπρακτη θέληση της πραγματικής ελευθερίας,για-
τί το να είναι κανείς ελεύθερος σημαίνει να απαλλαγεί από τις
ανισότητες που ενυπάρχουν στην κυριαρχία και την εκμε-
τάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να προχωρήσει σε μια
σφαίρα που δεν υπάρχει ούτε το άρχειν, ούτε το άρχεσθαι,
ούτε διευθυντής ούτε διευθυνόμενος, ούτε εκμεταλλευτής
ούτε εκμεταλλευόμενος.
Aναρχία, είναι ο χώρος, ο χρόνος και η δραστηριότητα
μέσα στην οποία η κοινωνία εξελίσσεται συνεργατικά,
ωθώντας τα άτομα να αναπτύξουν τις δυνατότητες- ικανότητές
τους προς όφελός τους αλλά και προς όφελος της κοινότητας.
Πραγματοποιεί την ενσωμάτωση της οικονομίας μέσα στην
κοινότητα και κατά συνέπεια την αναπόσπαστη ένταξη της
παραγωγής, της τεχνολογίας και της επιστημονικής γνώσης
μέσα στην κοινωνική ζωή.
Παράλληλα, κατανοεί και απελευθερώνει τη συνεργασία
της κοινωνίας με τη φύση, για να περάσει η ανθρωπότητα
στην αληθινή ελευθερία, την αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη
και κατά συνέπεια την οικολογική ισορροπία.
Η άμεση δημοκρατία των λαϊκών συνελεύσεων, οι ελεύ-
θερες συμφωνίες των ομόσπονδων κοινοτήτων, τα κοινωνικά,
παραγωγικά, καταναλωτικά συμβούλια, η άμεσα ανακλητή και
κυκλική εκπροσώπηση, είναι μερικές από τις αναγκαίες
προϋποθέσεις για το πέρασμα από τη διαχείριση των αν-
θρώπων στη διαχείριση των πραγμάτων, δηλαδή στη γενι-
κευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Aναρχία, είναι η πραγμάτωση της θέλησης που αρνείται
κάθε μορφή εξουσίας από τα πάνω, η οποία αφαιρεί από
την κοινωνία και το άτομο τη δυνατότητα του αυτοκαθορισμού
της. Η εξέλιξη της κοινωνίας και του ατόμου μπορεί να βαδίζει
μόνο σε συνθήκες ισότητας, αλληλοβοήθειας πρόνοιας και
αλληλεγγύης, μέσα από την προϋπόθεση της ελευθερίας-
δυνατότητας για την ατομική και κοινωνική αυτοπραγμάτωση.
Η δυνατότητα αυτή έρχεται από τον αγώνα ενάντια στην
αλλοτρίωση, οικονομική και πολιτική, που παράγεται από την
κεφαλαιοκρατία μέσα από το σύστημα της διαμεσολάβησης, της ετερονομίας, της εμπορευματοποίησης και της μισθωτής
εργασίας-σκλαβιάς.
Η εξουσία είναι ένα αγαθό το ίδιο αναγκαίο όπως τα
αγαθά που καλύπτουν τις βασικές φυσικές μας ανάγκες. Είναι
ένα ανθρώπινο φυσικό δικαίωμα και ως τέτοιο πρέπει να
ισοκατανέμεται μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Το ατομικό
και συλλογικό αυτεξούσιο, η «εξουσία χωρίς το από πάνω η
το από κάτω» είναι εκείνη η κοινωνική συνθήκη και το
περιβάλλον που αναδεικνύουν την πραγμάτωση του «θέλω και
του δύνασθαι», διότι κάθε άτομο μέσω της αξιοπρέπειας της
κοινωνικής δραστηριότητας του, ολοκληρώνει τον εαυτό του
και τους άλλους.
Μόνο τότε, τα ίδια τα άτομα ως πρόσωπα και οι κοινότητες
ως αυτοπροσδιορισμένες οντότητες αναγκών, επιθυμιών και
ονείρων, μπορούν πραγματικά ελεύθερα να θέτουν και να
συναποφασίζουν για ζητήματα τα οποία αφορούν τις έτσι κι
αλλιώς ατελείωτες, πολυσύνθετες και πολύμορφες υποθέσεις
της ατομικής και κοινωνικής ζωής, και να εκφράζουν με
παρρησία1, της απόψεις την γνώμη τους και της διαφωνίες
τους.
Αναρχία δεν είναι εγκεφαλική επινόηση κάποιου
ιθύνοντος νου ή ενός υπέρτατου όντος αλλά η βιωμένη
θέληση-επιθυμία και ο ασυμβίβαστος αγώνας των κυριαρχού-
μενων όλων των εποχών, ενάντια στους κυρίαρχους όλων των εποχών.
Είναι η επαναστατική θεωρία και πράξη των «από κάτω»
ενάντια στους «από πάνω».1 Για να μην υπάρχουν ούτε οι
«από κάτω», ούτε οι «από πάνω», ώστε να μπορεί το σύνολο
της κοινωνίας να αποφασίζει άμεσα για όλα τα πράγματα της
ζωής της σε κάθε τομέα, κάθε στιγμή, στο χώρο και στο
χρόνο.
Δεν είναι δόγμα ούτε τελεολογικό σύστημα. Είναι η
γενικευμένη εναλλακτική λύση ως προς το ιεραρχικό-εξου-
σιαστικό πρόσωπο της κοινωνικής οργάνωσης του κράτους
και του καπιταλισμού, ως προς τα πρότυπα που παράγονται
από αυτό το σύστημα σαν σύνολο και ενάντια σε οποιαδήποτε
μορφή ιεραρχικής κοινωνίας.
Η αναρχία, δεν αποτελεί καμιά τυποποιημένη λύση για
όλα τα ανθρώπινα προβλήματα, καμιά ουτοπία μιας
τέλειας κοινωνίας. Από λόγους αρχής, απορρίπτει κάθε
απόλυτο σχήμα και αντίληψη.
Δε διεκδικεί το αλάθητο, δεν πιστεύει σε καμιά απόλυτη
αλήθεια ή πάγιο στόχο που αφορά την ανθρώπινη ανάπτυξη,
αλλά στην απεριόριστη δυνατότητα τελειοποίησης των κοι-
νωνικών προτύπων και των ανθρώπινων συνθηκών ζωής, τα
οποία προσπαθούν πάντοτε να ανακαλύψουν ανώτερες μορ-
φές έκφρασης και στα οποία γι΄ αυτό το λόγο δεν μπορεί να
βάλει κανείς ένα συγκεκριμένο όριο ή να ορίσει έναν προ-
καθορισμένο στόχο.
Αποδεχόμενη τη χρονικά σχετική έννοια των θεσμών και
των κοινωνικών συνθηκών, η αναρχία κάνει εφικτή αυτή τη
δυνατότητα τελειοποίησης.
Ως εκ τούτου δεν αποτελεί ένα παγιωμένο, αυτοέγκλειστο
κοινωνικό σύστημα, αλλά σε αντίθεση με την πνευματική
κηδεμονία όλων των θρησκευτικών και πολιτικών δογμάτων,
αγωνίζεται για την ελεύθερη, ανεμπόδιστη αποδέσμευση
όλων των ατομικών και κοινωνικών δυνάμεων στη ζωή.
Η απελευθέρωση των ανθρώπων από την οικονομική
εκμετάλλευση και την πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία,
αποτελεί την πρωταρχική προϋπόθεση μιας ανατρεπτικής –
επαναστατικής κοινωνικής και ατομικής αντίληψης, με όρους
για μια ικανοποιητική ζωή, μέσα από τις πραγματικές ανάγκες,
τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.
Για την αναρχία η ελευθερία αποτελεί μια σχετική και όχι
μια απόλυτη έννοια, αφού τείνει να διευρύνει τα όριά της
και να επηρεάζει πλατύτερους κύκλους ανθρώπων με
διάφορους τρόπους. Yποστηρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει
πραγματική ατομική ελευθερία για όλους, όταν δεν υπάρχει
κοινωνική και πολιτική ισότητα και δεν μπορεί να υπάρξει
αυτή η ισότητα, όταν δεν υπάρχει κοινωνική και ατομική
ελευθερία. Οι κοινωνικές ελευθερίες είναι το άθροισμα των
ατομικών ελευθεριών μέσα από την σχέση των πολιτικά και
κοινωνικά ίσων ατόμων. Γι αυτό όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές
και εκμεταλλευόμενοι, διευθυντές και διευθυνόμενοι,
κυβερνήτες και κυβερνούμενοι, κυρίαρχοι της φύσης και
κυριαρχούμενη φύση, δεν είμαστε αληθινά ελεύθεροι.
Οι ατομικές ελευθερίες1, δεν αποτελούν μια αφηρημένη
ιδεαλιστική φιλοσοφική ερμηνεία, αλλά τη ζωτική συγκεκρι-
μένη δυνατότητα κάθε ατόμου να αναπτύξει πλέρια και
ανεμπόδιστα όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα με τα οποία
τo έχει προικίσει η φύση και να τα καλλιεργήσει προς όφελος
δικό του αλλά και της κοινωνίας .
Κατά αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει θετική ή αρνητική
έννοια της ελευθερίας, αλλά η απαλλαγμένη από εξωτερικούς
παράγοντες, όπως θεϊκούς («θεία βούληση»), φυσικούς («ο
νόμος του ισχυρότερου»), ή κοινωνικούς υπαγορευμένους
από μια διαστρεβλωμένη «γενική βούληση», που είναι η
βούληση των κυρίαρχων. Η ελευθερία του άλλου δεν είναι με
κανέναν τρόπο όριο ή άρνηση της ελευθερίας μου, (εκεί που
σταματάει η δική μου ελευθερία αρχίζει του άλλου). Είναι
αντίθετα η αναγκαία συνθήκη και η επιβεβαίωση της. Δε
γίνομαι πραγματικά ελεύθερος παρά μόνο μέσω της
ελευθερίας των άλλων.
Η αναρχία αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο μέσα από τον
δισυπόστατο χαρακτήρα του: από τη μια, ο ατομικός-
ιδιωτικός και από την άλλη, ο συλλογικός-δημόσιος που
πρέπει να εκπληρώνονται και οι δύο και ο ένας να μην ζει εις
βάρος του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ατομικότητα χωρίς
κοινωνικότητα και κοινωνικότητα χωρίς ατομικότητα. Γιατί
το να μιλάει κανείς για το άτομο ως διαχωρισμένο από τις
κοινωνικές του ρίζες και τις κοινωνικές του περιπλοκές είναι
τόσο κενό νοήματος, όσο το να μιλάει κανείς για μια ζωή
χωρίς οξυγόνο, για μια κοινωνία άδεια από ανθρώπους άρα
και θεσμούς.
Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου πραγματοποιείται μέσω
των σχέσεων του με τους άλλους ανθρώπους δηλαδή μέσω της
κοινωνίας, γι΄ αυτό ο «νόμος της κοινωνικής αλλαγής είναι ο
καλύτερος ανθρώπινος νόμoς». Μ. Μπακούνιν
…
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου