Πολιτική πόλωση ή κοινωνικός διχασμός; / Επιστροφή στη δεκαετία του ’60; – Τοποθετούνται οι Σπύρος Μαρκέτος, Ευτύχης Μπιτσάκης, Κωστής Χατζηδάκης.

Το ΜΟΝΟ έθεσε το ερώτημα και ζήτησε τις απαντήσεις πέντε παραγόντων του δημόσιου βίου, προκειμένου να φωτίσει όλες τις πλευρές του θέματος:

«Διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί ανησυχούν για τον κίνδυνο ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα, διεθνή ΜΜΕ εκφράζουν φόβους για το ξέσπασμα πολιτικών ταραχών, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας. Ο Γ. Καρατζαφέρης μιλά για τον κίνδυνο «να γίνει η χώρα μας η Κούβα της Μεσογείου» και να ξεσπάσει ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση «που θα κατακάψει όλη την Ευρώπη». Ο Α. Σαμαράς επιτέθηκε με σφοδρότητα στην Αριστερά για «κατάχρηση κινητοποιήσεων και...
διωγμό επιχειρήσεων», ενώ ο Ε. Βενιζέλος τον επικρότησε, προσχωρώντας στην κριτική αυτή. Είναι όλα αυτά απλές προεκλογικές ρητορικές εξάρσεις ή εμπεριέχουν και το ρίσκο ενός νέου διχασμού;»

Σπύρος Μαρκέτος: Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ

Διατρέχουμε ρίσκο νέου Διχασμού; Η απάντηση εδώ θα ήταν «ναι», αν διακρίναμε κοινωνικά στρώματα που να στοιχίζονταν πίσω από το κόμμα του Μνημονίου. Υπάρχουν όμως τέτοια; Στον Διχασμό του 1916-1922 οι αστοί είχαν διασπαστεί σε δυο στρατόπεδα με αντίθετες επιλογές σε ζωτικά θέματα εξωτερικής πολιτικής, κατά βάση για τη συμμαχία με την Αντάντ ή τη Γερμανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και βαθμιαία κινητοποίησαν τις μάζες, προωθώντας αντίπαλες πολιτικές εσωτερικής αναδιανομής. Έτσι, οι νοικοκυραίοι της Παλιάς Ελλάδας ταυτίστηκαν με τον βασιλιά· οι ακτήμονες και οι φτωχοί αγρότες, αργότερα και οι πρόσφυγες, με τον Βενιζέλο. Διάφορες συντυχίες προίκισαν επίσης τον Διχασμό με περιοχικές κι εθνοτικές διαστάσεις.

Σήμερα τους αστούς διασπά το ζωτικό ζήτημα του ευρώ. Αν θεωρήσουμε αντιπροσωπευτικό τους το κοινό που παρακολούθησε την πρόσφατη συζήτηση Λαπαβίτσα-Ρουμπίνι εναντίον Ξαφά και Μακσέην, τότε ένας στους πέντε τάσσεται ήδη υπέρ της εξόδου. Κυριαρχεί βέβαια το κατά Ξαφά ευαγγέλιο, που το κηρύσσουν επίσης οι ηγεσίες του Συνασπισμού και της ψευδεπίγραφης Δημοκρατικής Αριστεράς. Κυρίως λόγω ακατάπαυστης προπαγάνδας και διανοητικής αδράνειας. Υπάρχουν όμως συμφέροντα ικανά να κινητοποιήσουν υπέρ του ευρώ κοινωνικά στρώματα; Ποιους; Τους λεγόμενους καταθέτες άραγε; Μα, αυτοί λιγοστεύουν γοργά!

Δεν βλέπω σήμερα τέτοια συμφέροντα. Άρα ούτε και τις προϋποθέσεις ενός νέου Διχασμού. Αντίθετα βλέπω μέρα με την ημέρα να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας λαϊκής εξέγερσης ενάντια στη χούντα Παπαδήμου. Με αιτήματα απλά, αλλά εκρηκτικά, ακριβώς επειδή είναι απαράδεκτα για το σημερινό καθεστώς: εκδημοκρατισμός, διαγραφή του χρέους, μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους, δουλειά, ψωμί, όλα αυτά που θα ήταν αυτονόητα σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Οι κυβερνώντες, με την επίνευση της Τρόικας, προωθούν την κοινωνική πόλωση, αλλά στερούνται εσωτερικών ερεισμάτων. Τα ενεργά τους στηρίγματα είναι μόνον εξωτερικά, συν μια δράκα τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων. Ελέγχουν την ενημέρωση και κάποιες λειτουργίες του κράτους, αλλά απονομιμοποιούνται γοργά και δεν αρκούνε για να φέρουν διχασμό.

Εξίσου αστείος είναι και ο άλλος μπαμπούλας, του στρατιωτικού πραξικοπήματος. Στην πραγματικότητα, το μόνο που προστατεύει τη χούντα πλέον είναι η αστυνομία, κάπου εβδομήντα χιλιάδες, ούτε οι μισοί μάχιμοι, κι ελάχιστα ενθουσιασμένοι με το έργο τους. Ολοφάνερα δεν αρκούν για ν’ αντιμετωπίσουν μια λαϊκή εξέγερση.

Ευτύχης Μπιτσάκης: Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και εκδότης του περιοδικού «ΟΥΤΟΠΙΑ».

Έτσι λοιπόν: Για την καταστροφή της Ελλάδας φταίει η Αριστερά, η οποία φαίνεται κυβέρνησε χωρίς να το αντιληφθούμε και οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Αυτό, κατά Σαμαρά και Βενιζέλο, οι οποίοι κουνούν απειλητικά το δάκτυλο προς τους βουλευτές της Αριστεράς! Ωραία! Και ρωτάω: Ποιον κόσμο εκπροσωπούν ο αρχηγός της Ν.Δ. και ο υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;

Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι οι δύο αυτόκλητοι «εισαγγελείς» είναι επικεφαλής του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης μας. Ποιας τάξης; Αυτής που στην Κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή, ήταν ουσιαστικά αμέτοχη στο κίνημα αντίστασης, συνεργάστηκε με τους Ναζί. Αυτής της τάξης που οργάνωσε τον Εμφύλιο και τον κέρδισε, με τα όπλα και την καθοδήγηση των Άγγλων και των Αμερικανών. Της τάξης που στήριξε την εξουσία και τα προνόμιά της στο παρακράτος και που όταν το αναπτυσσόμενο δημοκρατικό κίνημα θα μπορούσε να απειλήσει το καθεστώς της υποτέλειας, κατέφυγε στη «λύση» της Δικτατορίας.

Θα μου πείτε: Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν φταίνε για τα προπατορικά αμαρτήματα της τάξης τους. Λάθος! Πρώτον, σήμερα αυτοί υπηρετούν τα συμφέροντα –σε βάρος της Ελλάδας- των απογόνων της μεταλλαγμένης αστικής τάξης της κατοχής και της συνέχειας. Και στην ίδια μεταπρατική και απάτριδα τάξη ανήκουν εκείνοι που μετέφεραν τα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες τους στις πρώην λαϊκές δημοκρατίες – γείτονές μας, για να εκμεταλλευθούν τη φτηνή εργατική τους δύναμη.

Στη σημερινή αστική τάξη ανήκουν επίσης αυτοί που έβγαλαν (λαθραία ή μη) 600 δις στο εξωτερικό για να μην τα χάσουν σε περίπτωση χρεοκοπίας. Σ’ αυτήν ανήκουν και οι έλληνες εφοπλιστές (καμάρι μας, και καμάρι της εθνικοφροσύνης) που σήμερα ναυπηγούν 350 πλοία στην Κίνα, στην Κορέα, και αλλού, και ένα (μόνον 1!) στην Ελλάδα! Αυτή λοιπόν την εθελόδουλη, εθνικόφρονα τάξη υπηρετούν σήμερα οι Σαμαράς και Βενιζέλος και οι συν αυτοίς.

Και η συνέχεια: Οι δύο, ως υπουργοί είναι συνυπεύθυνοι για την πολιτική των τελευταίων ετών που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία. Και οι ίδιοι υπέγραψαν τα μνημόνια που έθεσαν τη χώρα υπό ξένη οικονομική και πολιτική κατοχή. Δεν οδηγήθηκαν, όπως έπρεπε στον Κορυδαλλό. Τουλάχιστον, ας σιωπούσαν!

Φταίει λοιπόν η Αριστερά! Βέβαια δεν κυβέρνησε. Αλλά αν κυβερ- νήσει, θα μας κάνει Αλβανία και Κούβα! Αλλά, ω «μάντεις κακών» , οι Αλβανοί είχαν δουλειά και ένα κομμάτι ψωμί. Και δέστε πώς κατάντησαν ως Πολίτες πλέον του «ελεύθερου κόσμου». Ως προς την Κούβα: Παρά το εμπάργκο από τα ιμπεριαλιστικά κράτη, η Κούβα αντέχει και ο λαός της αγωνίζεται να μείνει ελεύθερος και να οικοδομήσει τη νέα κοινωνία «Ψωμί και Ελευθερία».

Έτερον αμάρτημα της Αριστεράς κατά Σαμαρά-Βενιζέλο: ότι ηγεμόνευσε. Σ’ αυτό έχουν δίκιο: Πράγματι, παρά τους διωγμούς, τις εκτελέσεις, τις φυλακές και τους αποκλεισμούς, η Ελληνική Αριστερά ηγεμόνευσε στον χώρο της τέχνης, των επιστημών και του πολιτισμού και συνεχίζει, στους σημερινούς καιρούς της ατιμίας και της καταφρόνιας, να παράγει πολιτισμό. Και σεις Κύριοι Σαμαρά και Βενιζέλο τι κάνετε; Ξεπουλάτε την πατρίδα σας. Μετέχετε, ως πρωτεργάτες, στο νέο μαύρο μέτωπο της καταστροφής. Ώσπου να σας εκδιώξει οργισμένος ο ελληνικός λαός.

Κωστής Χατζηδάκης: Βουλευτής Ν.Δ. στην Β΄Αθηνών

Φυσικά, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να μην επηρεάζεται από τη μεγάλη οικονομική κρίση. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας μεταδόθηκε και στα πολιτικά κόμματα. Αυτό αποτυπώθηκε και στην ψηφοφορία για την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης στη Βουλή. Σε σχέση με το σκηνικό του περασμένου Οκτωβρίου, όταν η Ελλάδα απειλείτο με έξοδο από την Ευρωζώνη, σήμερα με το PSI και τις εξελίξεις ως προς τη δανειακή σύμβαση έχουν γίνει βήματα μπροστά. Ωστόσο, απομένει να γίνουν πολλά προκειμένου να αποφύγουμε οριστικά τον κίνδυνο, τόσο στο πλαίσιο του νέου οικονομικού προγράμματος, όσο και σε επίπεδο νοοτροπίας.

Εντός του προσεχούς διαστήματος, με τη συμφωνία των πολιτικών αρχηγών, αναμένεται να διεξαχθούν οι εκλογές, στις οποίες θα μιλήσει ο λαός και μπορεί να αποτελέσουν βαλβίδα εκτόνωσης. Ακριβώς επειδή μιλάει ο λαός, δε βλέπω το λόγο για τον οποίο οι εκλογές δεν πρέπει να διεξαχθούν σε κλίμα κοινωνικής γαλήνης. Ο λαός είναι το αφεντικό και κάθε αποτέλεσμα θα είναι σεβαστό. Αυτή είναι και η δύναμη της δημοκρατίας. Δε σημειώνω, δηλαδή, απλώς ότι θεωρώ την κοινωνική γαλήνη βασική προϋπόθεση για την επιτυχία κάθε προγράμματος σταθερότητας και ανάπτυξης. Υπογραμμίζω ότι είναι παράλογο κατά την προεκλογική περίοδο να μην υπάρξει κλίμα κοινωνικής ηρεμίας, δεδομένου ότι η πλειοψηφία θα εκφραστεί και θα αρθεί κάθε δυσαρμονία μεταξύ Βουλής και λαού. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι τα κόμματα δεν έχουν την υποχρέωση να τοποθετηθούν προεκλογικά καθαρά και με αλήθεια.

Μπορεί να ειπωθούν πράγματα ενοχλητικά για τους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά ο διαιτητής λαός θα αποφασίσει. Όσον αφορά αυτές καθαυτές τις επιλογές θεωρώ ότι χονδρικά έχουμε μπροστά μας τρεις δρόμους: Ο ένας δρόμος είναι αυτός που ζήσαμε τα τελευταία 2 χρόνια με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που είναι ο δρόμος για την καταστροφή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι μονόδρομος. Ο άλλος δρόμος είναι οι κήποι με τα τριαντάφυλλα που προτείνουν διάφορες λαϊκίστικες δυνάμεις, αριστερά και δεξιά. Είναι το «λεφτά υπάρχουν» στο τετράγωνο και στον κύβο. Υπάρχει και ο τρίτος δρόμος που είναι ο δρόμος της ευθύνης, ο δρόμος του ρεαλισμού που λέει ότι έχουμε μεν να ανέβουμε μία ανηφόρα, αλλά μπορούμε να την ανέβουμε με καλύτερο σχέδιο και αρκετά πιο γρήγορα. Και να θυμηθούμε σ’αυτή την προσπάθεια πως πρέπει να μπουν στην άκρη αντιλήψεις με βάση τις οποίες μπορεί περίπου να υπάρξουν επενδύσεις χωρίς επενδυτές, εργαζόμενοι χωρίς επιχειρηματίες, αποτελέσματα χωρίς δουλειά. Δεν μπορούμε να γίνουμε Ευρώπη χωρίς ευρωπαϊκές λογικές.

Η Νέα Δημοκρατία δεν αρνείται τα λάθη του παρελθόντος. Θεωρούμε, όμως, ότι η κατάσταση τα τελευταία δύο χρόνια επιδεινώθηκε σοβαρά. Και ότι οι πολιτικές της λαϊκίστικης αριστεράς και δεξιάς θα μας κάνουν να νοσταλγούμε τη σημερινή περίοδο. Αλλά είπαμε: ο λαός θα αποφασίσει και κάθε απόφαση είναι σεβαστή.