 |
| του Χρ. Λάσκου |
Είναι μάλλον γνωστό σε όλους όσοι κατοικοεδρεύουν στις γειτονιές της ελληνικής αριστεράς πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έστειλε πριν από μερικές μέρες μια ανοιχτή επιστολή-πρόσκληση για κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων. Πολύ ευχάριστο κι ελπιδοφόρο, θα έλεγε...
κάποιος. Έστω και μόνο για τον χαλαρό συμβολισμό της κίνησης και για το φανέρωμα της πίεσης που όλοι οι αριστεροί πολιτικοί οργανισμοί υφίστανται από τους ανθρώπους της βάσης, αλλά και από απλούς χειμαζόμενους πολίτες, για να πορευτούν μαζί, μπας και φανεί κάποια, λίγο έστω, θετικότερη προοπτική για το μέλλον.
Το γεγονός, βέβαια, πως υπάρχει μια έντονη σουρεαλιστική αύρα στη συγκεκριμένη πρόσκληση δεν είναι εντελώς αμελητέο. Γιατί είναι λογικώς ανεξήγητο να καλείς σε κοινή δράση θέτοντας προγραμματικές προϋποθέσεις που δεν ενώνουν ούτε δυό οργανώσεις πέρα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να θεωρείς, δηλαδή, πως για να κινηθείς από κοινού προκειμένου να ακυρώσεις έναν πλειστηριασμό στην Καλαμαριά ή για να αντιμετωπίσεις δραστικά μια συγχώνευση σχολείων στην Ροδόπη, θα πρέπει να συμφωνείς στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Στην πραγματικότητα, όπως όλοι ξέρουμε, κοινή δράση –και, μάλιστα, αξιόλογη ποσοτικά και ποιοτικά–, υφίσταται. Αυτό, ωστόσο, αντί να δημιουργεί θετικές προσδοκίες για ακόμη περισσότερα, για ενότητα, δηλαδή, σε ευρύτερα πεδία, προκαλεί …άγχος. Φτιάχνουμε, λοιπόν, μια πρόσκληση κοινής δράσης, για να φύγουμε, όλοι μαζί κι ενωμένοι, από το ευρώ!
Το συγκεκριμένο άγχος εξηγείται απλά. Όταν εκατομμύρια εργαζομένων αδυνατούν να κατανοήσουν το λόγο για τον οποίο μια αντισυστημική αριστερά, που προσεγγίζει σταθερά ποσοστά άνω του 30%, δεν επιχειρεί καν να δώσει ενωτική λύση στα τεράστια προβλήματα της καθημερινότητας και της προοπτικής τους, ψάχνεις προσχήματα. Το γεγονός πως ο προσχηματικός χαρακτήρας αυτής της στάσης είναι φανερός, αντί τουλάχιστον, να βάζει σκέψεις, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο γκροτέσκα. Και, επιπλέον, ελάχιστα έντιμα.
Εξηγούμαι, παραθέτοντας αποσπάσματα από κείμενα που δημοσιεύθηκαν στο ΠΡΙΝ της 25ης Μαρτίου. Διαβάστε και θαυμάστε: «Ο Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δεσμεύτηκε, όχι μόνο υπέρ της παραμονής στο ευρώ, αλλά και ότι αναγνωρίζει, θα σεβαστεί και δεν θα προσβάλει τη νέα δανειακή σύμβαση που ψηφίστηκε…». «[Ο] Τσίπρας δηλώνει… ότι δεν προτείνει έξοδο από το ευρώ και ‘γιατί έχουμε υπογράψει το αγγλικό δίκαιο, έχουμε υπογράψει με δυό λόγια ότι δεν θα έχουμε τη δυνατότητα, αν φύγουμε από το νόμισμα, να μετατρέψουμε και το χρέος στο νέο νόμισμα’ που ουσιαστικά προσεγγίζουν την θέση Κουβέλη περί σεβασμού όσων υπέγραψε ή χώρα». Και, εν τέλει, από την τελευταία απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ: «Δεν συμμετέχουμε στις εκλογές για να ανατρέψουμε την επίθεση μέσω του κοινοβουλίου ή μέσω μιας κεντροαριστερής –αντιμνημονιακής κυβέρνησης, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ».
Είναι προφανές πως πρόκειται για ένα είδος ενημέρωσης του χλέμπουρα. Και όχι μόνο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύεται με τις ακριβώς αντίθετες θέσεις, όπως ξέρει όποιος έστω και ελάχιστα τον παρακολουθεί, ή όπως εύκολα συνάγεται από την ανάγνωση των πρώτων 100 λέξεων από την τελευταία απόφαση της ΠΣΕ του. Αλλά και γιατί, επιπλέον, αυτόν είναι που το ίδιο το σύστημα αντιμετωπίζει ως την πιο έξαλλη κι επικίνδυνη αριστερά στη χώρα, βλέποντάς τον πίσω από όλες τις «ακρότητες» - πίσω, δηλαδή, από όλους τους αγώνες και τις αντιστάσεις της περιόδου, ακόμη κι αυτές στις οποίες οι δυνάμεις του είναι μικρές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να απευθύνει την ανοιχτή ενωτική του πρόσκληση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος, εδώ, στην Ευρώπη και στον κόσμο, για την ανάσχεση, καταρχήν, της καπιταλιστικής επίθεσης και, μαζί και ταυτοχρόνως, για τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Και η επιβράβευσή του θα έρθει ως αποτέλεσμα της ταξικής και διεθνιστικής του τοποθέτησης, μακριά από δημοφιλείς εθνολαϊκές προσεγγίσεις, οι οποίες ελάχιστα ενοχλούν τον πρώτο εχθρό των εργαζομένων, την ελληνική αστική τάξη. Τόσο απλά…
πηγη: RNB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου