Θ. Καρτερού
Η εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά τη βδομάδα που πέρασε στο περιστύλιο της Βουλής άφησε ασφαλώς τις καλύτερες εντυπώσεις στους δεξιούς παλαιάς κοπής. Διότι ο αρχηγός της ΝΔ απέκρουσε τις προτάσεις γάμου, στάθηκε στο ύψος...
των καλύτερων παραδόσεων της αυτοδυναμίας, και άφησε τους επίδοξους γαμπρούς και τον προξενητή Λοβέρδο με την όρεξη. Ενώ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την πρόθεση και την αποφασιστικότητά το να σώσει την Ελλάδα –αφού βέβαια πρώτα αναδειχτεί πρωθυπουργός.
Ακολούθησε ένα σχεδόν ενθουσιώδες κύμα δηλώσεων πίστης στην αυτοδυναμία της δεξιάς, και επιχειρημάτων κατά των κυβερνήσεων συνεργασίας, του τύπου «θα έχουμε σοβαρά πράγματα να κάνουμε και όχι να ασχολούμαστε με τους συμβιβασμούς μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων». Ενώ πήραν θάρρος και τα παιδιά του ΠΑΣΟΚ και ανέβηκαν οι πιο μαχητικοί στα κεραμίδια –του Παπουτσή προεξάρχοντος- για να ξορκίσουν το ενδεχόμενο και την προοπτική μιας κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου.
Υπάρχει βέβαια το αστείο του πράγματος. Συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας και καταδικάζουν τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Συγκυβερνούν και επιβάλλουν τα πιο στυγνά μέτρα στο λαό με πλήρη ομοφωνία, αλλά διακηρύσσουν ότι οι συγκυβερνήσεις του είδους δεν είναι αποδοτικές. Οδηγούν όλοι μαζί τη vώρα εκεί που την οδηγούν, αλλά σκίζουν τα ρούχα τους ότι θα χωρίσουν τα τσανάκια τους μόλις τα πράγματα εισέλθουν οριστικά και αμετάκλητα στον αστερισμό του μνημονίου. Και προετοιμάζονται για το δεύτερο γύρο συγκυβέρνησης, ενώ φωνασκούν περί της ανάγκης αυτοδυναμίας.
Υπάρχει όμως και το σοβαρό του πράγματος: Οι άνθρωποι που στα χέρια τους έπεσε η τύχη μας και η τύχη της Ελλάδας, που διαχειρίζονται το σήμερα και το αύριο, που δεσμεύουν μια χώρα για πενήντα χρόνια, είναι απλούστατα εκτός από όλα τα άλλα και ανόητοι. Ανόητοι, μάλιστα. Γιατί μόνο ανόητοι και άλλα χειρότερα θα μπορούσαν έστω και να διανοηθούν ότι είναι δυνατό να πείσουν με τις ίδιες λογικές και μεθόδους που μας έφτασαν ως εδώ. Να κοροϊδέψουν για άλλη μια φορά με μπούρδες αυτοδυναμίας και υποσχέσεις καλύτερης ζωής.
Η πολιτική τους, η υποταγή στα κελεύσματα των αγορών είναι λοιπόν ένα ζήτημα – το σοβαρότερο ασφαλώς. Και η ανοησία τους όμως δεν είναι αμελητέα. Και καλό θα ήταν να καταδικαστούν γρήγορα όχι μόνο ως αυτουργοί μιας πολιτικής, αλλά και ως επικίνδυνοι βλάκες...
* δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στις 3/3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου