Τοποθέτηση του Κ.Σακκά με αφορμή επιστολή του Γ.Τ - Απάντηση

Θεωρώ πως το να παραδίνεσαι στον εχθρό όταν δέχεσαι επίθεση και να αρνείσαι να δώσεις τη μάχη που καλείσαι να δώσεις, είναι απλά ανοησία. Το να λες την ώρα που δέχεσαι επίθεση ʽʼεγώ δεν παίζω το παιχνίδι σουʼʼ δεν αποτρέπει την ήττα αλλά αντίθετα κινδυνεύεις να οδηγηθείς σε πανωλεθρία. Το να απαξιώνεις τη στιγμή της μάχης τον εχθρό δεν σε κάνει ανώτερο.

Η έλλειψη στοιχειώδους αντιληπτικής...
ικανότητας και αδυναμίας να δει κανείς και να συμπεράνει το προφανές, είναι προβληματικό. Η εμμονή σε διάφορες επιλογές και συμπεριφορές που αποδεδειγμένα οδηγούν στην ήττα, αποτελούν εμμονή και εθισμό στο λάθος. Όταν αυτές οι επιλογές και συμπεριφορές, αφορούν ατομικά ζητήματα, αποδέκτες των συνεπειών είναι συνήθως αυτοί που παράγουν το λάθος. Όταν όμως οι επιλογές αυτές γίνονται στο όνομα του συλλογικού και προπαγανδίζονται για παράδειγμα ως επαναστατικές και μάλιστα ως οι μόνες πολιτικά ¨καθαρές¨ και αξιοπρεπείς, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως τότε και οι συνέπειες είναι συλλογικές.

Από την πρώτη στιγμή της ομηρίας μου, έχω την άποψη ότι το βήμα που δίνεται στους αναρχικούς και γενικά στους πολιτικούς κρατούμενους να εκφράζουν τις θέσεις και τις απόψεις τους, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το κερδίζουν και ότι δεν είναι δεδομένο απλά και μόνο λόγω της συνθήκης του εγκλεισμού και τις δήλωσης μιας ταυτότητας η της ένταξης σε μια οργάνωση. Στις φυλακές εξάλλου υπάρχουν πολλοί κρατούμενοι, γνωστοί ως ¨ποινικοί¨, οι όποιοι είναι πολύ καλοί βομβιστές (από τεχνικής άποψης), εμπρηστές, ληστές κλπ. Δεν νομίζω πως ως αναρχικοί μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποια αξία σε αυτό. Το δημόσιο βήμα θεωρώ πως ο πολίτικος κρατούμενος πρέπει να το ¨κερδίζει¨κάθε φορά με το λόγο του. Όχι φυσικά με την έννοια της ρητορικής-συγγραφικής ικανότητας, αλλά με την ουσία των θέσεων και των απόψεων του. Από τα λεγόμενα και φυσικά τη δράση του χαρακτηρίζεται ο αναρχικός και ο επαναστάτης και όχι από τις ταμπέλες που κρεμάσει ο καθένας στον εαυτό του.

Στις 25/7 δημοσιεύτηκε ένα κείμενο από τον Τσάκαλο Γ. μέλος της σπφ που -για μένα τουλάχιστον-, αποτελεί μια ξεκάθαρα λαθραία χρήση του δημόσιου βήματος. Στην λογική του αν το κρέας βαφτίζεται ψάρι τότε γίνεται κιόλας, μια κακοπροαίρετη, απολίτικη και ανήθικη επίθεση βαφτίζεται αντίστοιχα κριτική(!). Μια σειρά από ανακρίβειες και ψέματα τόσο για μένα προσωπικά και την απεργία πείνας που έκανα, όσο και για το αλληλέγγυο αναρχικό κίνημα που την στήριξε, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν κριτική για όποιον διάβασε το εν λόγω κείμενο.

Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να απαντήσω στην κακόβουλη επίθεση που δέχτηκα, όπως δεν το έχω κάνει και στο παρελθόν, ωστόσο η συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως με ξεπερνά προσωπικά. Το συγκεκριμένο κείμενο, αμφισβητεί έναν συλλογικό αγώνα που δόθηκε και ξεπερνά τα όρια του ανεκτού. Δεν ξέρω αν και κατά ποσό υπάρχει συνείδηση αυτού, αλλά το εν λόγω κείμενο, αποτελεί κανονική, κανονικότατη προβοκάτσια, που πλήττει την αξιοπιστία και το πολτικό κύρος του αναρχικού κινήματος. Αποτελεί κιτρινισμό και στρώνει το δρόμο στους –επίσημους- εχθρούς του. Κάνει αυτό που ουσιαστικά δεν τόλμησαν οι τελευταίοι αλλά που ευχαρίστως αξιοποιούν. (πρωτοσέλιδο της Χ.Α. για το εν λογω κείμενο, καθεστωτικά δημοσιογραφικά κοράκια κλπ). Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν κάποια πράγματα.

Η απεργία πείνας που έκανα, δεν ήταν μια ατομική πράξη αλλά ήταν ένας συλλογικός αγώνας που δόθηκε απ το αναρχικό κίνημα –κυρίως-, αλλά και από άτομα που πρωτοβουλιακά χωρίς να ανήκουν στον α/χ στήριξαν αυτόν τον αγώνα (φίλοι, συγγενείς, συμπαθούντες).Το ότι δέχτηκα στήριξη από άτομα που παρακινήθηκαν -ας πούμε- από μη πολιτικά κίνητρα, αποτελεί ένα γεγονός και δεν έχω να πω τίποτα γι αυτό. Αυτό που έχω να πω, είναι πως η αλληλεγγύη αποτελεί σχέση μονάχα μεταξύ συντρόφων. Η αλληλεγγύη δεν είναι συμπαράσταση, δεν είναι σχέση που γεννιέται από συναισθήματα συμπαθείας η αντιπάθειας, δεν γεννιέται από την ευαισθησία η τη συμπόνια κάποιου, ούτε από την οργή για την αγανάκτηση για τις αδικίες του καλού, κακού, αναγκαίου η δεν ξέρω τι άλλου συστήματος. Η αλληλεγγύη είναι σχέση αγώνα. Αποτελεί σχέση-όπλο μεταξύ των αγωνιστών εναντία στο σύστημα. Εναντία σε κάθε εξουσιαστικό σύστημα. Αποτελεί όπλο στα χεριά αυτών που αγωνίζονται για την ελευθερία. Ως συντρόφους μου αναγνωρίζω μόνο τους αναρχικούς και με αυτούς έδωσα τον συγκεκριμένο νικηφόρο αγώνα.

Ωστόσο, δεν έλειψαν και αυτοί που νόμισαν πως μπορούσαν να καπηλευτούν τη απεργία πείνας που έκανα, προκειμένου να αποκομίσουν πολιτική υπεραξία για αυτούς και τα κόμματα τους. Προσωπικά, δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν. Η θέση μου ήταν συγκεκριμένη και πάντοτε η ιδία. Τα κόμματα είναι εκ φύσεως εχθρικοί μηχανισμοί προς τον άνθρωπο και την κοινωνία του. Πάντα λειτουργούσαν και θα λειτουργούν εις βάρος του. Πάντα θα στέκονται εναντία και θα υπονομεύουν κάθε ουσιαστικό και αδέσμευτο απελευθερωτικό αγώνα όποιες και αν είναι οι ιδεολογικές τους καταβολές. Ας ξεκαθαρίσω λοιπόν πως ουδέποτε δέχτηκα, κανένα βουλευτή να με επισκεφτεί στο νοσοκομείο όπως ακούστηκε και μάλιστα φρόντισα να γίνει όσο πιο σαφές γινόταν ότι δεν ήταν λόγω αδυναμίας, αλλά γιατί δεν επιθυμούσα. Δεν βγήκα ποτέ να χαιρετίσω καμία κομματική συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο, παρά μόνο αυτή των αναρχικών συντρόφων στις 5/7 η οποία ήταν και καθοριστική όχι μοναχά για να βρω τη δύναμη να φωνάξω πως αυτός ο αγώνας θα πάει ¨μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη¨, αλλά και να το εννοώ στο ακέραιο. Δυστυχώς για τους ¨πάλλευκους¨ αψεγάδιαστους επικριτές μου δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να κάνω face control στο ποιοι δίνουν το παρόν στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, η στις συνεντεύξεις, η να παρακολουθώ και να τρέχω να καταδικάσω κάθε τι που λέει ή προτείνει ο καθένας. Θα ήταν αδύνατο πρακτικά και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Είναι προφανές πως αυτό που τους ένοιαζε ήταν να πετάξουν τη λάσπη γρήγορα-γρήγορα προτού στεγνώσει… Δεν ξέρω τι αντίστοιχες εμπειρίες έχουν άλλοι, αλλά εγώ στο δωμάτιο που βρισκόμουν στο ΓΚΝ, εκτός από τα τριπλά κάγκελα που υπήρχαν στα παράθυρα, φρουρούμουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο από τρεις διαφορετικές υπηρεσίες, όπου συνόδευαν ακόμα και τους γιατρούς κατά τη διάρκεια των επισκέψεων τους και μάλιστα είχαν την απαίτηση να ακούνε κάθε τι που ειπωνόταν. Επισκεπτήριο δικαιούμουνα μια φορά την εβδομάδα για ένα τέταρτο αποκλειστικά από συγγενείς Αʼ βαθμού, με την παρουσία του φρουρού στην κυριολεξία πάνω από το κεφάλι μου και σε πολλές περιπτώσεις να παρεμβαίνουν είτε ¨φιλικά¨, είτε για να ζητήσουν να μιλάμε δυνατότερα ώστε να ακούνε τι λέμε. Για αρκετό διάστημα απαγορευόταν η αλληλογραφία (κάτι που άλλαξε μετά από πολλούς τσαμπουκάδες), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε και λογοκρισία στις έντυπες ενημερώσεις του Indy. Δυο φορές, είχα και την ¨ευχαρίστηση¨ να δεχτώ και έλεγχο στο δωμάτιο που κρατούμουν θυμίζοντας μου τις ¨ωραίες¨μέρες της φυλακής. Οι συνθήκες χαρακτηρίζονταν επιεικώς αποπνιχτικές. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν είχα τη δυνατότητα να παρεμβαίνω σε πρώτο χρόνο για κάθε τι, δεν θα το έκανα γιατί μου φαίνεται ¨λίγο¨ και ¨μικρό¨ στην κατάσταση που βρισκόμουν να έκανα κάτι τέτοιο .

Στο νοσοκομείο εισήχθηκα στις 17/6 (την 14η μέρα δηλαδή), με παραπεμπτικό του εφημερεύοντα ιατρού του νοσοκομείου κρατούμενων των φυλάκων Κορυδαλλού. Μάλιστα το παραπεμπτικό είχε συνταχθεί από τις 14/6 και παρέμενε ¨ανοιχτό¨. Δηλαδή ο γιατρός έκρινε πως θα έπρεπε να εισαχθώ στο νοσοκομείο ακόμα νωρίτερα. Οι κρατούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά πως στο νοσοκομείο δεν πας οπότε θες, παρά μόνο όταν υπάρχει απόλυτη ανάγκη, η όταν υπάρχει αδυναμία αντιμετώπισης μιας κατάστασης-περιστατικού, όχι απαραίτητα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά και προληπτικά. Σε αυτή τη περίπτωση ανήκει και η απεργία πείνας. Ειδικότερα στη δική μου περίπτωση το γεγονός ότι είχα πραγματοποιήσει και άλλη απεργία πείνας πριν από ένα χρόνο, ήταν αίτια να θεωρηθεί προφανώς από τον εφημερεύοντα γιατρό ότι θα ήταν καλύτερο –για όλους- να βρίσκομαι σε νοσοκομείο και όχι στο αναρρωτήριο των φυλάκων. Η ανθρωποφύλακες δεν στέλνουν ποτέ κάποιον στο νοσοκομείο αν δεν υπάρχει λόγος και ακόμα και τότε συχνά δεν το κάνουν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κρατούμενοι έχουν πεθάνει στο κελί τους επειδή κάποιος ασυνείδητος γιατρός εκτίμησε με επιπολαιότητα την κατάσταση ενός κρατουμένου. Οσοι έχουν περάσει έστω και για λίγο από τα ελληνικά κολαστήρια, γνωρίζουν πως αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι και λίγες. Σε κάποια φάση της απεργίας, εξαιτίας των συνέχων υπογλυκαιμικών κρίσεων, μου χορηγήθηκε ορός γλυκόζης προκειμένου να αποφύγω το ενδεχόμενο αιφνίδιου θανάτου πριν καν προλάβει να πραγματοποιηθεί το συμβούλιο το οποίο θα εξέταζε το αίτημα της αποφυλάκισης μου(!). Ήταν κάτι το οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι έγινε στα πλαίσια τήρησης μια πολύ βασικής στρατηγικής ώστε να έχει νόημα αυτό που έκανα. Πρόθεση μου δεν ήταν ποτέ να αυτοκτονήσω. Ο αγώνας μου ήταν αγώνας για την ελευθερία και άρα για την ιδία τη ζωή. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο ορός γλυκόζης δεν επηρεάζει την απώλεια βάρους του απεργού. Αυτό το γνωρίζει οποίος έχει κάνει απεργία πείνας. Επίσης το ζάχαρο είναι μια τιμή που πρέπει να βρίσκεται σε συγκεκριμένα επίπεδα. Δεν σημαίνει πως όσους περισσότερους όρους λαμβάνει κάποιος, τόσο το καλύτερο. Το να είναι το ζάχαρο σε πολύ ψηλά επίπεδα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να είναι πολύ χαμηλά. Είτε ένα, είτε δυο είτε 22 όρους λαμβάνεις, για να αποφευχθεί ο αιφνίδιος θάνατος, το ζάχαρο πρέπει να είναι σταθεροποιούμενο.

Εκεί που πραγματικά δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο Γ.Τ. είναι στο σημείο που γίνονται κάποιες αναφορές περί αθωότητας – ενοχής.

Ποιος μίλησε για αθωότητα? Ποιος μίλησε για αδικία? Από πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι πιστεύω/ουμε πως υπάρχουν άδικα και δίκαια προφυλακισμένοι? Ότι οι αθώοι αναρχικοί πρέπει να βγουν, ενώ οι ένοχοι να μείνουν μέσα?

Φυσικά τα ερωτήματα είναι ρητορικά και προσωπικά δεν περιμένω καμία απάντηση.

Όσο για τους βασιλικούς και τις γλάστρες, αν είναι τέτοιο πότισμα, χάρισμα σας…
Υ.Γ. Η τοποθέτηση αυτή είναι η πρώτη και η τελευταία όσο αναφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Ξεκαθαρίζω πως δεν πρόκειται να ανοίξω κανένα διάλογο. Θεωρώ πως κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τον αναρχικό χώρο και δεν πρόκειται να το κάνω.

Θα πρότεινα σε όλους νηφαλιότητα και ψυχραιμία…

Κώστας Σακκάς

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1485438