Ο κατά βίας λόγος- του Αγγ. Μανταδάκη

του
Αγγ. Μανταδάκη

Διάβασα στις “Συναντήσεις” της "Αυγής" του Σαββάτου ένα υπέροχο, μεστό κείμενο κατά της βίας, υπογεγραμμένο από τον εξαίρετο Γιώργο Μπράμο.Αν ήταν να ψηφίσω κατά τον κανονισμό της Βουλής, θα έλεγα απερίφραστα και ειλικρινά “Ναι σε όλα”. Δεν πρέπει να αδρανήσουμε σε μια στιγμή που δεν θέλει και πολύ να μας εκτινάξει πίσω ολοταχώς, σε μια υστερία “προδοσιολογίας”, όπου κάποιοι διαφωνούντες με την δική μας άποψη βαφτίζονται προδότες και κάποιοι άλλοι πουλημένοι. Δεν θα...
γυρίσουμε το ρολόι της ιστορίας μας πίσω στους “αγανακτισμένους” πολίτες του παρακράτους. Και δεν θα νεκραναστήσουμε τον άθλιο αυριανισμό που λοιδόρησε και επιχείρησε να ευτελίσει έναν Χατζιδάκι, επειδή έκρινε τις απόψεις του “κακές” ή “αιρετικές”.

Το κείμενο δεν είναι απλώς χρονογραφικό με επίκεντρο την υπόθεση του Γιώργου Νταλάρα… Ενέχει και αξιακές προσεγγίσεις για τη βία κι αυτό το κάνει πιο σημαντικό, αλλά γι’ αυτό θα όφειλε να είναι και πιο απαιτητικό, θα μου επιτρέψετε να πω και πιο δίκαιο…

Για να θυμηθώ τους στίχους που τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος στο «Βρώμικο ψωμί», «Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία…» και αυτό είναι ο λόγος κατά της βίας που γίνεται όλο και πιο στενός, πιο επιλεκτικός, πιο μονόπλευρος.

Κοντεύει να ορίσει την βία σαν ταυτόσημη με την εκτόξευση γιαουρτιών, τους προπηλακισμούς κυβερνητικών στελεχών, τις μολότωφ, τις φωτιές κ.λπ., κ.λπ. Όλα αυτά είναι βία, αλλά γιατί μόνον αυτά;

Δείτε τι έγινε στις 29 Ιουλίου και στις 12 Φεβρουαρίου. Δύο εφιαλτικές ημέρες που εκδηλώθηκε -ή και δοκιμάστηκε- ο σύγχρονος τερατώδης μηχανισμός κρατικής καταστολής, που διέλυσε τις μεγαλύτερες λαϊκές κινητοποιήσεις της μεταπολιτευτικής Αθήνας. Που έπνιξε την πόλη μέσα σε αμέτρητους τόνους χημικών, εξαπέλυσε τους ροπαλοφόρους μοτοσικλετιστές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ακόμα και στα τουριστικά σημεία, με τη ρητή εντολή «χτυπάτε!», έσπασε κεφάλια συνδικαλιστών, κατηύθυνε δακρυγόνα όχι εναντίον κουκουλοφόρων αλλά τυφλά εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών… Το Κράτος είναι εδώ και πανέτοιμο -χωρίς να υπολογίζει κρίση και ελλείμματα- με άφθονο χρήμα για ένστολους ράμπο και μηχανισμούς προκειμένου να συντρίψει κάτω από τη στυγνή βία οτιδήποτε του πάει κόντρα.

Υπάρχει ασφαλώς και η άλλη εκδοχή της βίας. Ωμή και στυγνή κι αυτή. Το να σε απειλούν ότι θα σου κόψουν το ηλεκτρικό ρεύμα και μάλιστα μέσα στο καταχείμωνο, όχι γιατί δεν πλήρωσες την κατανάλωσή σου, αλλά γιατί δεν πλήρωσες το άσχετο με τον ηλεκτρισμό χαράτσι.

Θα περίμενε κανείς -επανέρχομαι στον κατά βίας λόγο- ότι όλα τα φαινόμενα της βίας θα ήταν στην ίδια ευθεία γραμμή από πλευράς αξιολόγησης στη στάση και τη σκέψη καλλιτεχνών και διανοουμένων.

Και αυτό ισχύει και για τον κ. Νταλάρα και για όσους/όσες ορθά υπερασπίζονται τα δικαιώματά του ως καλλιτέχνη και ως πολίτη…
Φαίνεται όμως ότι δεν το καταφέραμε ακόμα και αυτό…
ΑΥΓΗ