Του Γιώργου Πιέρρου
Παρατηρώντας την αγωνιώδη προσπάθεια του Κ.Κ.Ε. να χαρακτηρίσει το μαζικότατο Ισπανικό κοινωνικό κίνημα "πραγματική δημοκρατία τώρα", ανασύρω ιστορικές καταγραφές από την αντιμετώπιση των κινημάτων που δεν βρίσκονταν υπό την ιδεολογικοπολιτική σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού από τα Κ.Κ. Κοινή αφετηρία αυτής...
της οπτικής αποτελεί ο χαρακτηρισμός τους ως ευκαιριακά και οπορτουνιστικά, επιχειρηματολογία που βασίζεται στο γεγονός ότι δεν έχουν σαφή πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα ενώ την δυναμική τους την αντλούν από ένα πολύχρωμο πολιτικό εύρος από τον συντηρητικό χώρο έως την αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτή η επιχειρηματολογία ως ένα βαθμό είναι βάσιμη καθώς όντως μπορεί μην είναι ταξικά και ριζοσπαστικά εξ αρχής, ωστόσο η ιστορία απέδειξε και ιδιαίτερα κατά την μεγαλειώδη εξέγερση του Μάη του 68, πως η αριστερά δεν είναι απαραίτητο να έχει πάντα το ρόλο του καθοδηγητή αλλά και του συνοδοιπόρου.
Παρά την αρχική αμηχανία που μπορεί να έχουν οι δυνάμεις της αριστεράς όταν το κοινωνικό καζάνι βράζει απρόοπτα, όσες από αυτές έχουν τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά οφείλουν να μπολιάσουν και να μπολιαστούν από τα κοινωνικά κινήματα, καθώς η σχέση αυτή είναι απαραίτητη και αμφίδρομη αφού μια αριστερά που δεν έρχεται σε επαφή με το κίνημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια γραφειοκρατική και αυτιστική αριστερά. Εξίσου όμως τα κινήματα έχουν ανάγκη την αλληλεπίδραση με τις πρωτοπόρες ριζοσπαστικές δυνάμεις και φορείς προκειμένου να αποκτήσουν ταξικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα, να αποκτήσουν ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο.
Αυτήν ακριβώς την αλληλουχία αδυνατούν να ακολουθήσουν τα "ορθόδοξα" Κ.Κ. που είτε από φόβο για το ρευστό σκηνικό, είτε από τακτικισμό αποστασιοποιούνται προκειμένου να δράσουν σε ένα πιο ξεκάθαρο τοπίο ανάλογα με το κομματικό συμφέρον, στάση που συνιστά πραγματικό οπορτουνισμό απέναντι σε αυτόν που καταγγέλουν. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι απαραίτητη η δράση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς που θα αναπνεύσει χωρίς φόβο τον καθαρό αέρα του πεζοδρομίου, του δρόμου, της πλατείας, της κοινωνίας στο σύνολο της έξω από τα γραφεία, έξω από τις λογικές των κομματικών καταγραφών και των ευαγγελίων, αντιμετωπίζοντας τα κινήματα με αλληλοσεβασμό και ανοχή σε ότι βρίσκεται έξω από τα νερά της.
Αναλαμβάνοντας έτσι τον ρόλο του ακροατή και όχι απαραίτητα του φωνακλά εισηγητή που σκοπό έχει να τον ακούσουν και όχι να ακούσει, του παντογνώστη που κατέχει το αλάθητο, η αριστερά μπορεί να συνυπάρξει και να εμπνεύσει τα κινήματα του 21ου αιώνα. Με ενδιαφέρον και σεβασμό παρακολουθούμε τον αγώνα του Ισπανικού λαού ελπίζοντας σε νέες ελπιδοφόρες σελίδες των κοινωνικών αγώνων. Παραθέτω μέρος από το μανιφέστο του Ισπανικού κινήματος προκειμένου να διαφανεί πως εκτός από την στενή έννοια του Μαρξιστή υπάρχει και ο ενεργός πολίτης του 21 αιώνα που νιώθει υπερσυμπιεσμένος ζώντας κυριολεκτικά σε συνθήκες μισής δουλειάς, μισής ζωής…"Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων".
http://redbandiera.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου