Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΤΑ ΠΑΡΑΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ "ΠΛΑΤΕΙΑΣ"

Τις πρώτες ημέρες των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων πολιτών» η λεγόμενη «Αμεσοδημοκρατική Συνέλευση» στο Σύνταγμα έψαχνε τη ταυτότητά της. Τι είναι, τι θέλει και πως θα το πετύχει. Οι εσωτερικές αναζητήσεις και ομφαλοσκοπήσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη παρότι ο κόσμος καίγονταν για ένα πολιτικό λόγο, ένα στόχο, μια δράση.
Μετά από πολλές συζητήσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, φάνηκε την Κυριακή, 29/5/2011, ότι ...
κάτι καλό αρχίζει να κινείται. Ο πολιτικός λόγος ξεπρόβαλε από πολλούς ομιλητές, κάποια θέματα και αιτήματα τέθηκαν, κάποιες πολιτικές προτάσεις κατατέθηκαν. Όλα έδειχναν ότι μπήκε το νερό στο αυλάκι και θα γεννηθεί κάτι νέο.

Η ζυγαριά της Συνέλευσης άρχισε να γέρνει θετικά σε μια πρώτη σειρά συνεκτικών προοδευτικών αποφάσεων με αναφορά στην αντίθεση των συγκεντρωμένων στο μνημόνιο, στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στο χρέος, στην ΕΕ, στο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας κλπ. Παράλληλα διατυπώνονταν θετικές προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την εθνικοποίηση μεγάλων μονάδων και τραπεζών, την αλλαγή του πολιτικού συστήματος στην κατεύθυνση του λαϊκού ελέγχου του κοινοβουλίου, στην προώθηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις και στην επαναφορά τουλάχιστον των καταπατημένων εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Αυτά τα απλά και κοινά για όλο το λαό αιτήματα, δεν μπήκαν σε μια σειρά, δεν αποτέλεσαν την διακήρυξη-ταυτότητα και τον πόλο συγκέντρωσης των δυνάμεων της πλατείας και δεν μπήκαν φυσικά σε καμιά παραπέρα επεξεργασία, παρότι θεωρητικά συγκροτήθηκαν κάθε είδους ομάδες μελέτης. Αντίθετα αντί για πρόγραμμα και δράση τα κενά γέμιζαν με βερμπαλισμό και ατελείωτες συζητήσεις ανούσιων λεπτομερειών και ενημερώσεων. Η δράση και η πολιτική αντικαταστάθηκαν από τα λόγια.

Απογοήτευση και παρατράγουδα

Η απογοήτευση από αυτή την εξέλιξη φάνηκε την Δευτέρα, 30/5/2011. Το μοτίβο της ομφαλοσκόπησης βέβαια και πάλι κυριάρχησε με άσκοπες αναλύσεις για τον ρόλο της περιφρούρησης, τη λειτουργία των θεματικών ομάδων και το ρόλου της Συνέλευσης με μπόλικη περιαυτολογία για τη σπουδαία αποστολή της και το ρόλο της πλατείας.

Ένας αφανής εκνευρισμός από τη συνεχιζόμενη κατανάλωση χρόνου χωρίς χειροπιαστά αποτελέσματα διαπερνούσε τη Συνέλευση. Απότοκος αυτού του εκνευρισμού ήταν και διάφορα παρατράγουδα που συνέβησαν την Δευτέρα στο περιθώριο αλλά και στο κέντρο των εργασιών της Συνέλευσης.

Μερικά από αυτά τα παρατράγουδα τα σημειώνω με λύπη, δεδομένου ότι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με μια συνέλευση που μιλάει για άμεση δημοκρατία. Λύπη επίσης γιατί τείνει να ανατρέψει τη θετική εξέλιξη που δημιουργήθηκε τη προηγούμενη.

- Μια ομιλήτρια που δήλωσε Αγγελική, Καθηγήτρια λυκείου, έθεσε στη συνέλευση την αντίφαση λόγων και έργων τονίζοντας: «πως είναι δυνατόν να καλούμε τους εργαζόμενους και τους απεργούς να καταλήξουν στη πλατεία για να τους υποστηρίξουμε και ταυτόχρονα να απαγορεύουμε στα συνδικάτα τους που κηρύττουν της απεργία, την είσοδο;» Η απάντηση ήταν ένα παρατεταμένο «ουουουου»!

- Μια φράση ομιλήτριας ότι πρέπει να υιοθετήσουμε πως «η ΕΕ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα αλλά είναι το πρόβλημα», συνάντησε και αυτό την παγερή άρνηση.

- Στην κάτω είσοδο της πλατείας, άνθρωποι της περιφρούρησης της Συνέλευσης απαγόρευσαν σε μια ομάδα της «Εργατικής Αλληλεγγύης» να εισέλθει με τα διακριτικά της. Είπαν: «Έξω τα κόμματα»! Επικαλέσθηκαν ότι αυτό ήταν απόφαση της Συνέλευσης! Σε παρατήρηση ότι δεν μπορεί να έχει ένα τέτοιο παράλογο δικαίωμα η Συνέλευση σε όλη τη πλατεία, ισχυριστήκαν ότι είναι «επιθυμία του λαού» της πλατείας! Ήταν λυπηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους, φοιτητές, να προσπαθούν να θεμελιώσουν και θεωρητικά(!) το δικαίωμά της Συνέλευσης να αποφασίζει απαγορεύσεις και να τις επιβάλλει σε άλλους. Πριν ακόμη γεννηθεί άρχισε τις αυταρχικές εφαρμογές!

Σε όλους τους τόνους μέσα και έξω από τη Συνέλευση τονίζονταν με ζωηρά χειροκροτήματα το «πολύπτυχο» απαγορεύσεων στη πλατεία:

- Έξω τα κόμματα,
- Έξω οι κομματικές ιδεολογίες,
- Έξω τα συνδικάτα,
- Έξω οι φασίστες,
- Έξω τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Φυσικά ανατριχιάζει κανείς με την εξομοίωση και ισοπέδωση των δημοκρατικών κομμάτων και των συνδικάτων με τους φασίστες! Είναι προφανές ότι κάποιοι εκεί επιχειρούν απαράδεκτες απαγορεύσεις με αδιαφανείς ιδεολογικές προεκτάσεις, στο όνομα της ιδιοκτησιακής περιφρούρησης της πλατείας. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι τους κανόνες απαγορεύσεων που επέβαλε η άρχουσα τάξη με τα κανάλια της στη κινητοποίηση, πριν ακόμη ξεκινήσει, θα πρέπει να τους κάνουν οι συγκεντρωμένοι κουρελόχαρτο. Δεν τους έκαναν όμως ακόμη, αντίθετα τους εφαρμόζουν πιστά!

Η απαγόρευση των μέσων μαζικής ενημέρωσης πήρε ένα μέρος των συζητήσεων της Συνέλευσης πάνω σε ένα παραπλανητικό σκεπτικό αντίθεσης στην εξουσία των μίντια προκαλώντας κατάπληξη! Αν αναλογιστεί κανείς ότι η πρώτη ενέργεια των φοιτητών του Πολυτεχνείου στην εξέγερση του ʼ73 ήταν να κατασκευάσουν, με ηρωισμό, ραδιοσταθμό ενημέρωσης του λαού και κάνει τις συγκρίσεις, θα απογοητευθεί.
Δεν αντέχει σε καμιά λογική, άνθρωποι που 37 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, αυτοπαρουσιάζονται ως πρωτοπόροι του διαδικτύου και της ηλεκτρονικής να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις.

Όλοι ξέρουν τον βρώμικο ρόλο των καναλιών αλλά δεν είναι λόγος απαγόρευσης αυτός. Και αν θα έπρεπε να απαγορευθούν για οποιοδήποτε σοβαρό λόγο, οι νέοι αυτοί που μιλάνε συνεχώς για νέες τεχνολογίες, θα έπρεπε ήδη να είχαν στήσει το δικό τους τηλεοπτικό-ηλεκτρονικό δίκτυο απευθείας μετάδοσης και πληροφόρησης του λαού.

- Μια ανακοίνωση - αίτημα των απεργών εργαζόμενων του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» να κατέβουν στη πλατεία και να τους διατεθεί τραπεζάκι, συνάντησε περιέργως τη «μούγκα» της Συνέλευσης. Ούτε ένα «ναι»!

- Κάποιος ομιλητής που χειροκροτήθηκε, ζήτησε να καλέσουν εργαζόμενους που απεργούν και να καταθέσουν στη Συνέλευση τα αιτήματά τους και κατόπιν η Συνέλευση να τα προωθήσει στη Βουλή! Ενώ η αμεσοδημοκρατία στήνεται υποτίθεται στη βάση της άρνησης της «αντιπροσώπευσης», τώρα αντιφάσκοντας με τον εαυτό της, αποδέχτηκε να «αντιπροσωπεύσει» τους εργαζόμενους.

- Μέσα στις συζητήσεις του περίγυρου της Συνέλευσης ακούγονταν από διάφορους συμμετέχοντες «να καταργηθούν ο συνδικαλισμός και τα συνδικάτα γιατί οι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα είναι διεφθαρμένα και κομματικοποιημένα»! Σε παρατήρηση να καλέσουν να πάνε να γραφτούν μαζικά όλοι οι εργαζόμενοι στα συνδικάτα για να ανατρέψουν και αλλάξουν τους συσχετισμούς, εκδιώκωντας τους ξεπουλημένους, ανταπαντήθηκε ότι αυτό είναι "αδύνατο" (;) γιατί «τα κρατάνε» τα κόμματα. Ούτε λίγο ούτε πολύ για χάρη κάποιων ξεπουλημένων συνδικαλιστών απαιτούν να καταργηθεί ο συνδικαλισμός που είναι ένα από τα βασικά εργασιακά, συνταγματικά και δημοκρατικά δικαιώματα και το μόνο εργαλείο υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων! Σε ερώτηση με τι θα αντικατασταθούν, απαντήθηκε «με αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του λαού σε κάθε γειτονιά όπως αυτή»! Τα σχόλια περιττεύουν.

- Τέλος, παγωμάρα έπεσε όταν ακούστηκε η έκκληση κάποιου ομιλητή να μη προκληθεί με λάθος πράξεις η εισβολή της αστυνομίας στη Συνέλευση. Όλοι νόμισαν ότι μιλούσε για προβοκάτορες και θερμόαιμους αλλά αυτός διευκρίνισε ότι «κάποιοι εδώ κάνουν χρήση χασίς»!

Αυτές οι εξελίξεις υπονομεύουν τον ρόλο που φιλοδοξεί να παίξει η πλατεία σαν κέντρο προβολής και προώθησης της λαϊκής αντίθεσης στα σκληρά μέτρα που επιβάλει η κυβέρνηση.

Δεν είναι παράξενο σε ένα νεαρό κίνημα να συμβαίνουν «παρατράγουδα». Το θέμα δεν είναι απλά αυτό. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν αυτά προέρχονται από σχεδιασμένες άνωθεν και έξωθεν ενέργειες και τα αποδέχονται ακρίτως οι μέσα. Δεν είναι μόνο λάθος αλλά ένα επικίνδυνο λάθος. Αν σε κάτι κριθεί, στις επόμενες ημέρες, το κίνημα αυτό, θα είναι η ικανότητά του να απαλλαγεί από τις ξένες προς τη δημοκρατία αυταρχικές επιβολές και η αποκατάσταση μιας υγείας και δυναμικής με γνήσιο λαϊκό περιεχόμενο.

Αν η Συνέλευση δεν δρομολογήσει διαδικασίες γρήγορης μετεξέλιξής της σε φορέα με λαϊκή ταυτότητα, πρόγραμμα και στόχους θα αυτοκαταναλωθεί και σταδιακά θα φυλλορροήσει προς μεγάλη χαρά των αντιπάλων της και κυρίως αυτών που της έθεσαν τους κανόνες οι οποίοι το οδηγούν στην αυτοκαταστροφή.

Η αισιοδοξία πάντως δεν έχει χαθεί για μια μαχητική δράση της πλατείας, σύμφωνη με τα αιτήματα του λαού.

Καιρός για το επόμενο βήμα

Φίλοι διαμαρτυρόμενοι της Πλατείας, πραγματικά αγανακτισμένοι πολίτες,
Εργαζόμενοι, άνεργοι, μικρομεσαίοι, αγρότες, νέοι, συνταξιούχοι,

Επειδή καμιά κινητοποίηση δεν γίνεται χωρίς λόγο και καμιά δεν πάει χαμένη και αυτή η κινητοποίηση των «Πλατειών» πρέπει να προχωρήσει παραπέρα για να μη πάει χαμένη.

Αυτές οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δεν μπορεί να μείνουν μόνο στη στείρα και πολλές φορές κενή περιεχομένου διαμαρτυρία.

Ή θα κάνουν το επόμενο βήμα πολιτικοποίησης σε μια λαϊκή - δημοκρατική κατεύθυνση ή θα γίνουν βαλβίδα εκτόνωσης όπως τις θέλει και επιδίωξε από την αρχή η εξουσία και τα φερέφωνά της.

Οι «Πλατείες» πρέπει δώσουν στο λαό ένα νέο πολιτικό στίγμα, μακριά από αυτό που καθόρισαν οι παράγοντες της άρχουσας τάξης με τα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης που ελέγχουν.

Πρώτα πρέπει να ανοίξουν οι «Πλατείες» για να συμμετάσχουν πλέον στις κινητοποιήσεις όλοι όσοι τάσσονται ανοιχτά κατά της κυβερνητικής πολιτικής, του μνημονίου, της τρόικας και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Καμιά απαγόρευση. Δεν περισσεύει κανείς! Μαχητικοί συνδικαλιστές, σωματεία εργαζομένων, φορείς, κόμματα κλπ. όλοι, χωρίς περιχαρακώσεις, κάστρα και απαγορεύσεις.
Αυτό θα σημαίνει λαϊκή ελευθερία, λαϊκή συμμετοχή, λαϊκή ενότητα.

Να απευθυνθούν όλοι μαζί, ιδιαίτερα στην εργατική τάξη για να πάρει τη κατάσταση στα χέρια της, να αναδιοργανωθεί, να σχηματίσει μαχητικές αγωνιστικές απεργιακές επιτροπές στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές μαζί με το λαό και να κηρύξει πραγματική γενική απεργία μπλοκάροντας όλη τη παραγωγική διαδικασία.

Η εξουσία θα νοιώσει ότι το λαϊκό κίνημα είναι ικανό να την ανατρέψει μόνο μέσα από τη η δύναμη που βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενων παραγωγών του πλούτου της χώρας. Αυτοί μπορούν να γονατίσουν τη εξουσία. Αυτοί μπορούν και να ανασυγκροτήσουν την οικονομία.

Η συγκέντρωση πρέπει να αποφασίσει και να απαντήσει στις προκλήσεις του σήμερα αλλά και του αύριο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έμεινε στη μέση γιατί δεν έβαλε τη πολιτική της σφραγίδα στο νέο πολιτικό σκηνικό. Την έβαλαν άλλοι κλέβοντας και καταπατώντας τα ιδανικά της και είδαμε που καταλήξαμε. Ας μην επαναληφθεί το ίδιο λάθος και σήμερα.

Αυτές οι κινητοποιήσεις δεν μπορεί να αγνοούν ζητήματα του τίθενται και θα τεθούν επί τάπητος, άμεσα δεμένα μεταξύ τους. Δεν μπορεί να αναθέσουν σε άλλους λύσεις και απαντήσεις σε ερωτήματα όπως:
-Ιδιωτικοποιήσεις ή εθνικοποιήσεις;
-Υποταγή η άρνηση της ΕΕ
-Αντιμονοπωλιακός έλεγχος ή ασυδοσία των μονοπωλίων;
-Δημόσιο ή ιδιωτικό σύστημα στην υγεία – παιδεία;
-Ενίσχυση ή εθνικοποίηση των καπιταλιστικών τραπεζών;
-Παραγωγική αναδιάρθρωση ή ξεπούλημα;
-Σχεδιασμένη οικονομία ή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική;
-Λαϊκό ή αστικό κοινοβούλιο;
-Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;-Πληρωμή ή άρνηση του χρέους;

Κατά την άποψή μας, για την έξοδο από τη κρίση, χρειάζεται επειγόντως ο λαός να παλέψει για τους παρακάτω ελάχιστους στόχους:
1. Την παύση πληρωμών, την άρνηση προς τους δανειστές και τη διαγραφή του χρέους, αλλά και τη λήψη σειράς αναγκαίων μέτρων προστασίας του εθνικού πλούτου και της εθνικής οικονομίας, συνδυασμένα με μέτρα παραγωγικής και υλικής ανασυγκρότησης της χώρας.
2. Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο.
3. Την κατάργηση του μνημονίου και την ανάκληση των μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές της χώρας σε βάρος του λαού.
4. Την αποκατάσταση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
5. Τον απόλυτο σεβασμό των δημοκρατικών, συνταγματικών και λαϊκών ελευθεριών.
6. Να μην επιτρέψουμε την εκκόλαψη του φασισμού.
7. Την αντιπαράθεση της λαϊκής θέλησης στη θέληση του κεφαλαίου.
8. Την άμεση λήψη αντιμονοπωλιακών μέτρων.
9. Τη δέσμευση του πλούτου της χώρας που κατακρατεί το κεφάλαιο, σε όποια μορφή και αν βρίσκεται και την προστασία του από τα νύχια των δανειστών.
10. Την υπεράσπιση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας από την εκχώρησή της στο πολυεθνικό κεφάλαιο και στους δανειστές.
11. Την εθνικοποίηση των τραπεζών γιατί ο πλούτος που διαχειρίζονται και καρπούνται, είναι ιδρώτας του ελληνικού λαού.
12.Την έξοδο από την ΕΕ, την αποδέσμευση της χώρας από κάθε διεθνή οργανισμό που περιορίζει την εθνική ανεξαρτησία, την οικονομική ανεξαρτησία και την εξουσία του λαού.
13. Να μην επιτρέψουμε να μετατραπεί η χώρα σε πιόνι τους και η κρίση σε πόλεμο.
14. Την ανάπτυξη διεθνούς ενότητας δράσης με τους άλλους λαούς της Ευρώπης που στενάζουν κάτω από την εκμετάλλευση των ίδιων δυναστών.
15. Την πορεία προς μια Νέα Ελλάδα απαλλαγμένης από τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την εξάρτηση και την υποταγή.
16. Τη εγκαθίδρυση λαϊκής εξουσίας, με λαϊκό κοινοβούλιο άμεσα ελεγχόμενο από τον λαό και τους εργαζόμενους της χώρας. Με βουλευτές εργαζόμενους, ανακλητούς οποτεδήποτε απο τον λαό, χωρίς αποζημίωση πλην των κοινών υπηρεσιών άσκησης του αξιώματος.

Όποιο κίνημα έχει πραγματικούς στόχους και πρόγραμμα και δεν εξαρτάται παρά μόνο από τον λαό, σχηματίζει και την ανάλογη οργανωτική δομή για να τα πετύχει. Δεν τα περιμένει από σωτήρες. Συνεπώς τίθεται και αυτό το ζήτημα στη «Πλατεία».

Αυτές οι κινητοποιήσεις έπαψαν πια να είναι «απολίτικ». Είναι βαθιά πολιτικοποιημένες και δεν μπορούν να κινούνται ανώνυμα, χωρίς αρχές, χωρίς διατυπωμένους στόχους, χωρίς ευθύνη έναντι του λαού και της κοινωνίας. Ούτε μπορούν να παραδοθούν στα χέρια επιτηδείων που μέσα από δήθεν εθνικές και αταξικές λύσεις απόλυτης άρνησης, θέλουν να ωθήσουν τις κινητοποιήσεις σε ολοκληρωτικές αντιλήψεις και σε αποκλεισμό μιας νέας δημοκρατικής διεξόδου με τη σφραγίδα του λαού.

Αν το κίνημα αυτό δεν αποκτήσει λαϊκό περιεχόμενο στις διεκδικήσεις, όνομα, δομή, στόχους, πρόγραμμα και οργάνωση, θα χαθεί και αργά ή γρήγορα η ίδια εξουσία θα επανέλθει με άλλο προσωπείο, πιθανόν πολύ χειρότερη και με νέα παραπλανητικά συνθήματα κλεμμένα και από εδώ.

Πηγή: aristeripolitiki.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: