ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΖΑΧΑΡΗΣ

Του
Λ. Κιοσέογλου

Ένα μικρό παράδειγμα, σε συνέχεια του προηγούμενου: πως η πάλε ποτέ κραταιή ελληνική βιομηχανία ζάχαρης, κατέρρευσε και απειλείται πλέον με αφανισμό, πως από τα 10 εκατ. ευρώ κέρδη που έγραφε το 2005 στον ισολογισμό της, έφτασε σήμερα να κλείνει τα εργοστάσια της, την ώρα που οι διεθνείς τιμές του προϊόντος έχουν απογειωθεί;
Πως από τα 400.000 στρέμματα τεύτλων απέμειναν 55.000, και πως οι 1.320 μόνιμοι εργαζόμενοι έγιναν μόλις 428;
Πως οι 320.000 τόνοι παράγωγης...μειώθηκαν σε 35.000,και πως ναυάγησε κι αυτό ακόμα το σχέδιο παράγωγης βιοκαυσιμων;
Και τελικά, π ο ι ο ι και π ω ς κατάφεραν (για πολλοστή φορά) να βγάλουν ''προβληματική'' μια εύρωστη (πρώην) ΔΕΚΟ, «εν μια νυχτι»;
Η απάντηση έρχεται από την εφαρμογή της αναθεωρημένης οδηγίας της ΚΑΠ(κοινής αγροτικής πολιτικής), συμφώνα με την οποία ,η κυβέρνηση Καραμανλή, αποδέχτηκε το 2006,την μείωση της παράγωγης από τους 320.000 τόνους στους 158.000,σε πρώτη φάση.
Το αντάλλαγμα 87 εκατ. ευρώ που πηρέ από το κοινοτικό ταμείο, για να κλείσει τα εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης. Σε συνέχεια αυτών, και ακλουθώντας συμπληρωματική πολιτική, η σημερινή κυβέρνηση Παπανδρέου προωθεί το κλείσιμο των εργοστασίων Σερρών και Ορεστιάδας.
Θυσία αυτήν την φορά στην «εξυγίανση» της αγροτικής τράπεζας, αυτής που ζητούσε να αγοράσει επί «πινακίου φακής», ο Σάλλας της τράπεζας Πειραιώς, δίνοντας 600 εκατ. ευρώ, ενώ έχει δανειστεί 2,5 δις(!!!).
Από...αυτην!!! Και μάλιστα με δώρο το ταχυδρομικό ταμιευτήριο! Και μιλώντας για την ΚΑΠ, να προσδιορίσουμε π ω ς ο ευρωπαϊκός βορράς εξαθλίωσε τον νότο διαχρονικά: επιβάλλοντας ποσόστωση επί της παραγωγής των χωρών μελών, μείωση της επιδότησης των τευτλοπαραγωγών κατά 45%,εισφορα επί της ποσόστωσης 110 έως 170 ευρώ ανά παραγόμενο τόνο υπέρ του γεωργικού ταμείου της Ένωσης.
Τρεις χώρες, Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία, κατέχουν πλέον το 75% της ευρωπαϊκής αγοράς. Όλα αυτά σε ένα ευαίσθητο προϊόν, το οποίο επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις στην τελική τιμή μιας ολόκληρης αλυσίδας προϊόντων.
Συν το ότι, τριάντα χιλιάδες (για την ώρα) άνθρωποι στην βόρεια Ελλάδα, ζουν από τον κύκλο εργασιών της επιχείρησης: εκτός από τους αγρότες (οι οποίοι μετά το 2013, χανουν εντελώς τις κοινοτικές επιδοτήσεις- λόγο ΚΑΠ), είναι μεταφορείς, συντηρητές και μηχανικοί μηχανημάτων και αυτοκίνητων, τοπικές επιχειρήσεις και μικρομάγαζα, βενζινάδικα κλπ.
Όλα τα προηγούμενα πραγματώθηκαν, και συνεχίζουν να το κάνουν σε βάρος όλων αυτών των ανθρώπων, σε αγαστή συνεργασία, συνέχεια και συνέπεια, παρά την εναλλαγή στην εξουσία των δυο γνωστών διαχρονικών πολίτικων εταίρων.
Έχουμε και λέμε: η ΚΑΠ (ευρωπαϊκή ένωση) που διέταξε/ οι τραπεζίτες, έλληνες και ξένοι, που εξυπηρετήθηκαν/το λόμπι των πετρελαιάδων που επέβαλαν/οι κομματικοί «κουμπάροι» που διέλυσαν/και τέλος οι πραγματικοί φυσικοί αυτουργοί: όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις που εκτέλεσαν.
Ένας ακόμα λόγος που αποδεικνύει ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».