Κυριακή 8 Μαΐου 2011

"ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΡΙΚΕΤ" ΑΠΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η εικόνα των Πακιστανών, που τρέχουν να πουλήσουν οτιδήποτε, από λουλούδια μέχρι χαρτομάντιλα, που επιμένουν να καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων στο δρόμο, που η ανάγκη τούς κάνει να χαμογελούν σε κάθε ανόητη προσβολή, αυτή η εικόνα, λοιπόν, έρχεται σε αντίθεση με μια άλλη εικόνα: ....
Εκείνη των Πακιστανών που παίζουν κρίκετ, όχι για φιγούρα, αλλά για τη χαρά του παιχνιδιού.
Γιατί η χαρά είναι προνόμιο και δικαίωμα όλων, ακόμα και των μεταναστών, ακόμα κι αν αυτή προέρχεται από ένα αγγλικό παιχνίδι πάνω σε ελληνική γη.

Ετσι, ενώ εμείς γλεντάγαμε το Πάσχα, 24 ομάδες Πακιστανών στο γήπεδο του Αιγάλεω έπαιζαν στο Μουντιάλ Κρίκετ που το επαναλαμβάνουν τρεις φορές το χρόνο, Χριστούγεννα, Πάσχα και Αύγουστο, και είναι ο σπουδαιότερος αγώνας, αφού συμμετέχουν και οι 30 πακιστανικές ομάδες που υπάρχουν στην Ελλάδα.

Πάνω από 70.000 Πακιστανοί ζουν στη χώρα μας και όλοι λατρεύουν το κρίκετ, που είναι ένα άθλημα μεταξύ δύο ομάδων των έντεκα, με ρόπαλα και μπαλάκια. Παίζεται κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Ινδία, Πακιστάν και χώρες που ανήκαν ή ανήκουν στην Κοινοπολιτεία των Εθνών (πρώην Βρετανική Κοινοπολιτεία).

Η προπόνηση δεν σταματάει όλο το χρόνο. Στο γήπεδο του Αιγάλεω πάνω από 800 ενθουσιασμένοι Πακιστανοί χειροκροτούσαν ακατάπαυστα τη νικήτρια ομάδα, Al Fatax Hellenic Club. Στον αγώνα δεν φορούν προστατευτικά, γάντια, κράνος, γκέτες. Δεν χρησιμοποιούν την ξύλινη μπάλα (το κρίκετ είναι από τα πιο επικίνδυνα αθλήματα στον κόσμο, καθώς το μπαλάκι αναπτύσσει ταχύτητα έως και 130 χλμ. την ώρα) και το μπαλάκι του τένις το ντύνουν με αυτοκόλλητες ταινίες για να μη σχιστεί.

Η προσευχή, απαραίτητη προϋπόθεση. Κάποιες ομάδες προσεύχονται πριν από τον αγώνα, κάποιες μετά τη νίκη, κάποιοι γονατίζουν απόμερα, ενώ ο ιμάμης με το μικρόφωνο πρωτοστατεί στην έναρξη και στην απονομή του επάθλου. Η νικήτρια ομάδα αμείβεται με 200 ευρώ, ενώ η ηττημένη με 100.

Ο Κασμίρ εξομολογείται ότι στα 25 του εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, το Ισλαμαμπάντ, διέσχισε με τα πόδια το Ιράν και την Τουρκία και έφτασε έπειτα από δύο μήνες στην Ελλάδα. Μέσα στο σάκο του πήρε και το ρόπαλο του κρίκετ, που τον συντροφεύει από τα έντεκά του χρόνια: «Το κρίκετ είναι η μεγάλη αγάπη των Πακιστανών, είναι στο αίμα μας, το παίρνουμε μαζί μας όπου και να βρεθούμε».

Ανάμεσα στους φιλάθλους διακρίναμε και Ινδούς. Στη νοτιοανατολική γωνιά της Ασίας οι κυβερνήσεις και οι θρησκείες έχουν καταφέρει να χωρίσουν -ουσιαστικά- έναν λαό στα δύο, όμως εδώ, στη νοτιοανατολική γωνιά της Αττικής, οι θρησκείες και τα σύνορα δεν έχουν καμία σημασία. Μετράνε μόνο οι κοινοί κώδικες, τα σημεία αναφοράς και αναγνώρισης, η χαρά της κοινότητας.

Η μετανάστευση εκτός από ανθρώπους μεταφέρει σε άλλες πατρίδες και αθλήματα. Η Βραζιλία, από χώρα του καφέ, έγινε η χώρα της μπάλας, όταν το 1894 στο λιμάνι του Σάντος ο Τσαρλς Μίλερ (μετανάστης από τη Σκοτία) κατέβηκε εκεί με δύο μπάλες στα χέρια. Το μπάσκετ ήρθε στην Ελλάδα με τα αμερικανικά πλοία. Ξεκίνησε στη ΧΑΝ Αθηνών και για καλάθια είχαν αναποδογυρισμένες καρέκλες. Κάπως έτσι και τα ρόπαλα του κρίκετ θα ριζώσουν στην Ελλάδα.

Της ΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΠΑ-ΣΟΥΛΟΥΝΙΑ rpsoul@enet.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: