Ο Αμίν Μααλούφ, στο βιβλίο του «Η απορρύθμιση του κόσμου», αναφέρεται συχνά στην ηθική κρίση στην εποχή μας. Γράφει για την απώλεια νοήματος και ότι προσπαθούμε να ανακτήσουμε χαμένα σημεία αναφοράς, ενώ κατά αυτόν θα...έπρεπε να επινοήσουμε καινούργια αντί να ανακτήσουμε χαμένα. Η εποχή μας δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες εποχές και επιμένει ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα των σχέσεων που συνδέουν τα άτομα αναμεταξύ τους και τις κοινωνίες, όπως και την ιδιαιτερότητα των μέσων που έχουμε στη διάθεση μας και να κατανοήσουμε τις προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Να αποτινάξουμε προκαταλήψεις για να προχωρήσουμε σε ένα διαφορετικό στάδιο ανθρώπινης περιπέτειας. Να επινοήσουμε από την αρχή δεσμούς αλληλεγγύης, νομιμότητες, ταυτότητες, αξίες και σταθερές.
Νομίζω ότι πολλοί από μας πήγαμε στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με παρόμοιες σκέψεις και ελπίδες. Ο χώρος πλημμύρισε με κόσμο, συνέδρους και μη, προσηλωμένους στα γεγονότα που εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μας. Πιστεύω ότι η συγκίνηση και η ένταση ήταν μεγάλη. Το πρώτο μεγάλο ιδρυτικό συνέδριο της Αριστεράς τον 21ο αιώνα. Μεγάλο γεγονός!
Κάτι καινούργιο γεννιέται;
Αναρωτιέμαι, τελικά, καταφέραμε να δημιουργήσουμε την αίσθηση ότι κάτι καινούργιο γεννιέται; Tο γεγονός που χαρακτήρισε το συνέδριο, κατά τη γνώμη μου, ήταν ότι, ενώ ο Συνασπισμός διαλύθηκε μερικές μέρες πριν, αναγεννήθηκαν οι αντιθέσεις του με πολύ παραστατικό τρόπο. Επειδή δε, η λεγόμενη πλειοψηφία ένιωσε πολύ δυνατή, προσπάθησε χωρίς ίχνος συναισθηματικής νοημοσύνης να διαλύσει όλους τους αντιπάλους, συνιστώσες, ρεύματα. Αλλά ούτε και διεξοδική βασανιστική συζήτηση έγινε για τα πολύ σοβαρά θέματα, όπως για παράδειγμα με ποιες συνεργασίες και τι σημαίνει η κάθε μια από αυτές στην πολιτική που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράμε.
Ένιωσα ότι παλιές πρακτικές του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» κυριάρχησαν και αυτό με τρόμαξε περισσότερο, γιατί η ιστορία μας δείχνει ότι τα μέσα τελικά καθορίζουν και το σκοπό που χάνει την αγιότητα του...
Οι διαλυμένες συνιστώσες, παρούσες μέσα στην αίθουσα και πίσω σε άλλες αίθουσες, οι τάσεις συνεδρίαζαν συχνά, αλλά οι απόψεις τους ξεδιπλώθηκαν χωρίς δυναμικότητα και επιμονή στην αίθουσα. Φαίνεται σαν να ένιωθαν τη ματαιότητα του να προσπαθήσουν να υπερασπιστούν τις απόψεις τους γιατί τα πράγματα είχαν όλα προαποφασισθεί. Για παράδειγμα, μέλη της ΑΝΑΣΑ έβαλαν σοβαρά θέματα (Ν. Τσιγώνιας, Π. Κλαυδιανός, Τ. Χριστοδουλοπούλου, Μ. Μπαρσέφσκι και άλλοι).
Και εμείς, οι πολλοί που θέλαμε να γεννηθεί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούσαμε είτε άφωνοι είτε χειροκροτητές...
Υπήρξαν και καλές στιγμές που δίνουν κουράγιο ότι μπορούμε πέρα από τις διαφωνίες να προχωρήσουμε, όπως η παρέμβαση του Θ. Δρίτσα, που έλυσε το γόρδιο δεσμό με την υποχώρηση της πλειοψηφίας σε σχέση με το χρόνο που οι συνιστώσες θα είναι έτοιμες να αναστείλουν τη δράση τους. Όπως και αρκετές παρεμβάσεις από συντρόφους συνέδρους, ακόμα και του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας, ιδίως όταν στη δεύτερη ομιλία του αναφέρθηκε στο τεράστιο έργο της αλληλεγγύης που πάρα πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δραστηριοποιούνται.
Αλλά στο τέλος, εμείς όσοι δεν ανήκουμε σε συνιστώσα, ρεύμα κ.τ.λ. και θέλαμε να αποτυπωθούν συνθετικά οι απόψεις στη νέα κεντρική επιτροπή, έπρεπε να διαλέξουμε από ‘δώ η από ‘κεί. Αυτή η επιμονή της πλειοψηφίας έδειξε ότι ιδρύσαμε μεν το κόμμα των μελών, αλλά μένει να του δώσουμε ένα αληθινά νέο νόημα.
Το κόμμα των μελών
Θα μπορούσε να είχε γίνει μια πιο ουσιαστική συζήτηση; Να ανταλλάξουμε απόψεις, να νιώσουμε σύντροφοι;
Θα μου πει κάποιος: μα δεν γίνεται στη μεγάλη αίθουσα με 3.500 μέλη. Όμως θα μπορούσαμε τη μία μέρα να την αφιερώσουμε με δουλειά σε θεματικές ομάδες, με εισηγητικά κείμενα, τις προτάσεις που είχαν διαμορφωθεί για τα προσυνεδριακά κείμενα, να συζητηθούν, να αλλάξουν, να προστεθούν νέες ιδέες και να έρθουν προς ψήφιση.
Έτσι θα φαινόταν ότι γινόμαστε κόμμα των μελών. Να φανεί ότι η ηγεσία εμπιστεύεται τη βάση και η βάση, αντί να χειροκροτεί, να συμμετέχει στη διαμόρφωση των κειμένων και των θέσεων. Θα είχαμε κατακτήσει λίγο περισσότερη δημοκρατία. Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας θα έδειχνε ότι μπορεί να εμπιστευτεί την κεντρική επιτροπή, μια και δεν υπήρχε κανένα άλλο θέμα εκτός από αυτό του δημοκρατικού ελέγχου και να εκλεγεί από αυτήν.
Στη διαδικασία συζήτησης για τον τρόπο ψήφισης των μελών της ΚΕ, μπορούσαμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο περισσότερο και πολλή γενναιότητα, για να μην βρεθούν πολλά μέλη εκβιασμένα να ψηφίσουν ή τη μία ή την άλλη λίστα, η σύνθεση θα γινόταν από τη βάση. Αυτή η δυνατότητα αποκλείστηκε. Παλεύουμε για τη δημοκρατία στην κοινωνία, θα μπορέσουμε να την επιβάλουμε όμως, μόνο όταν την κατακτήσουμε στο σπίτι μας, αυτό ας μην το ξεχνάμε.
Όπως είπε ο Τάρικ Αλί πέρυσι σε μία ομιλία στην Αθήνα: έλαχε στον ΣΥΡΙΖΑ, να αντιμετωπίσει την κοινωνική και οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Είναι μεγάλο το βάρος και η ευθύνη για να την διαχειριστούν λίγοι, δεν περισσεύουμε, ας βρούμε τους τρόπους να είμαστε όλοι ενεργοί στην πρώτη γραμμή του αγώνα, ας μας εμπιστευθεί η ηγεσία για να βρούμε όλοι μαζί το νέο νόημα στις αξίες μας, ας αποκτήσουμε ουσία και στη συντροφικότητα μας.
Ελέγκω Μανουσάκη
ΥΓ. Στις αναφορές για τους ηγέτες στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, επανειλημμένα οι σύντροφοι ξεχνούν τον Αλέκο Αλαβάνο. Μιλάνε για το κίνημα του Δεκέμβρη του 2008, αλλά ποιος ήταν ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας τότε; Ερμηνεύουμε την ιστορία όπως μας αρέσει; Η επιλεκτική μνήμη στην προσέγγιση της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ούτε επιστημονικά αλλά ούτε ηθικά σωστή.
πηγή: ΕΠΟΧΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου