ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΟΥ ΓΚΙΟΝΟΓΛΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

H μετεκλογική βδομάδα πέρασε και σχεδόν όλοι ασχολούνται με τα αίτια και τα γιατί της ήττας της παράταξης του απερχόμενου δημάρχου Μπ. Γκιόνογλου. Όσοι ήταν και παραμένουν ψύχραιμοι μπορούν να κατανοήσουν τα αίτια της ήττας που ήταν οφθαλμοφανή εδώ και χρόνια αλλά ουδείς από την ηγετική ομάδα της παράταξης τα έβλεπε γιατί δεν ήθελε ή γιατί δεν μπορούσε, αδυνατούσε. Τόσο απλό είναι το ζήτημα και θα σας εξηγήσω το γιατί.
Η παράταξη του επί 8ετίας δημάρχου Αλεξάνδρειας προέκυψε το 2001 από μια παρέα ανθρώπων. Δεν τους ένωσε κανένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα ή καμιά κοινή ιδεολογική αφετηρία. Βρέθηκαν στην ίδια πλευρά εξ αιτίας της όχι σωστής λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ τότε στο νομό που ως γνωστόν διαφέντευε ο Χρυσοχοϊδης.
Μεσολάβησαν ορισμένες συγκυρίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όπως η εκπαραθύρωση του Κούγκα από το ψηφοδέλτιο της ΝΔ το 2002 και η προσχώρησή του στο ψηφοδέλτιο Γκιόνογλου και ως εκ θαύματος ο Μπ. Γκιόνογλου έγινε δήμαρχος εκεί που δεν το περίμενε κανένας.
Τι άραγε έγινε από τότε ως σήμερα; Και πάλι το θέμα είναι απλό και αυτό θα επιχειρήσω να περιγράψω παρακάτω:

Θυμάται άραγε κανείς εκ των πρωταγωνιστών της κίνησης πολιτών, τότε το 2002, ποιο ήταν το κλίμα στην τοπική κοινωνία; Θυμάται άραγε ότι όλοι βγαίναμε από την εποχή του χρηματιστηρίου όπου επί ΠΑΣΟΚ χαθήκανε περιουσίες, οι υπουργοί και οι φίλοι τους ανα το νομό ζούσαν άνετα και προκλητικά, συνεργάτες κάπνιζαν πούρα που κόστιζαν 50 ευρώ το ένα, άλλοι ήταν σύμβουλοι στα υπουργεία γιατί έτσι αύξαναν το κύρος τους στην κοινωνία των χωριών τους, άλλοι έγιναν επιχειρηματίες και απέκτησαν περιουσίες χωρίς κόπο αλλά γιατί είχαν άκρες στην Αθήνα.
Το κλίμα ήταν ζοφερό και σήψη ήταν συνώνυμο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου την πολιτική φθορά της όλης κατάστασης εισέπρατταν και τα στελέχη του στις πόλεις και τα χωριά.
Ο Μπ. Γκιόνογλου, ανιψιός του τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μόσχου Γικόνογλου, ηγήθηκε μιας παρέας που εξ αρχής ήταν ετερόκλητη και είχε ως αρχικό στόχο την συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου και την καταγραφή των δυνάμεών της.
Πέρασε ένα προφίλ εντελώς διαφορετικό με το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ αφού κανείς εκ των υποψηφίων συμβούλων δεν ήταν στο κράτος, δεν έπαιρνε μισθό από το δημόσιο, όλοι τους ήταν είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε μισθωτοί κλπ.
Το κοντράστ μεταξύ του ψηφοδέλτιου του Δ. Παράσχου και του Γκιόνογλου ήταν τεράστιο. Λέγονταν με ειρωνικό και αλαζονικό τρόπο από τους πρώτους "ποιος τους ξέρει αυτούς, κανένας". Αυτοί οι άγνωστοι στα κυκλώματα της κομμματικής μηχανής αλλά ευρέως γνωστοί στην κοινωνική πιάτσα έγιναν πλειοψηφία γιατί ήταν άφθαρτοι, ήταν διαφορετικοί από αυτούς που οι πολίτες ήθελαν να καταδικάσουν διότι στο πρόσωπό τους έβλεπαν το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής και τις γνωστές συμπεριφορές στελεχών του που ήταν προκλητικές αν μη τι άλλο.

Μετά από οχτώ χρόνια το έργο επαναλαμβάνεται. Την πρώτη τετραετία δημιουργήθηκε μια ηγετική ομάδα γύρω από τον Γκιόνογλου που σιγά σιγά απέκτησε δύναμη, αναγνωρισιμότητα σε άλλους κύκλους, άλλαξε συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες. Το 2006, μετά από τέσσερα χρόνια διοίκησης επανεξελέγησαν όχι γιατί ήταν οι καλύτεροι αλλά γιατί υπήρχε κεκτημένη ταχύτητα, η επιλογή Παράσχου και πάλι ήταν επιλογή ήττας και βέβαια λειτούργησαν και άλλο παράγοντες που έχουν αναφερθεί και καταγραφεί τότε.
Αντί ο Γκιόνογλου να αλλάξει ρότα, αντί να προβεί σε μια γενναία αναδιάρθρωση του διοικητικού σχήματος δίνοντας το μήνυμα ότι έχει αντιληφθεί την κατάσταση, αντί να αλλάξει τον τρόπο διοίκησης που έκανε την προηγούμενη τετραετία αυτός όχι μόνο τα διατήρησε όλα αυτά αλλά δημιούργησε και άλλα θέματα που σωρεύτηκαν στην ολοένα ογκούμενη αρνητική εικόνα του.
Η εικόνα του απερχόμενου δημάρχου Μπ. Γκιόνογλου είχε αρχίσει να αποκτάει εμφανείς ρωγμές από την πρώτη κιόλας χρονιά της δεύτερης θητείας. Τόσο σε διοικητικό επίπεδο όσο και γενικότερα. Οι συνεργάτες του δεν συντονίζονταν σχεδόν ποτέ. Ο καθένας έκανε του κεφαλιού του σε θέματα της καθημερινότητας νομίζοντας ότι διοικεί το μαγαζί του. Και ολοένα αυτό το φαινόμενο διογκώνονταν αφού δεν υπήρχε έλεγχος.
Αναλάμβαναν διοικητικές θέσεις ορισμένοι σύμβουλοι όχι γιατί το άξιζαν, όχι γιατί αυτό προέκυπτε από συζητήσεις της ομάδας αλλά γιατί πίεζαν τόσο πολύ, απειλούσαν ότι θα αποχωρήσουν και πετύχαιναν το στόχο τους.
Πήραν θέσεις ορισμένοι διότι επικαλέστηκαν "οικονομικό πρόβλημα", "είμαι χωρίς δουλειά" κλπ και η κατηφόρα συνεχίζονταν μήνα με το μήνα.

Φτάσανε στο σημείο να μη μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι της διοίκησης και ο δήμαρχος να μην διαθέτει ούτε λεπτό να ακούσει, να δει, να διαπιστώσει τι συμβαίνει και να δώσει λύσεις.

Η απουσία του Μπ. Γκιόνογλου ήταν εμφανής. Την ώρα που έπρεπε να προχωρήσει σε κινήσεις τέτοιες που κατέστειλαν τα προσωπικά καπετανάτα και τις προσωπικές στρατηγικές αυτός απλά δεν ασχολούνταν. Και δεν ασχολούνταν διότι θεωρούσε πως όλα ήταν λυμένα, όλα θα μπορούσαν να λυθούν κάποια στιγμή αργότερα, όλα θα γίνουν καλά γιατί έχει "λαϊκό προφίλ" και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Ο ίδιος είχε γίνει αποδέκτης πολλών μηνυμάτων από φίλους του και συνεργάτες για διάφορα ζητήματα τόσο συμπεριφοράς όσο και διοικητικής λειτουργίας. Η απάντηση ήταν ξερή: εγώ ξέρω τι κάνω.
Όντως, αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν ήξερε αλλά είχε βαθιά μεσάνυχτα.

Και κοντά στις αλαζονικές και προκλητικές συμπεριφορές ο απερχόμενος δήμαρχος δε φρόντισε να κλείσει το τραύμα με την αντίπερα πλευρά, την πλευρά Παράσχου που είχε υποστεί διπλή ήττα, τόσο το 2002 όσο και το 2006. Η μόνιμη επωδός του Γκιόνογλου ήταν "δε γίνεται τίποτα" λες και είχε προσπαθήσει πολύ.

Δεν είχε προσπαθήσει να ενώσει το πολιτικό του χώρο γιατί δεν τον ενδιέφερε. Θεωρούσε ότι είναι αυτάρκης δυνάμεων και δε χρειαζόταν ούτε το επίσημο ΠΑΣΟΚ ούτε κανέναν άλλον για να επανεκλεγεί δήμαρχος.
Όταν όμως αποχώρησε ο Κούγκας θορυβήθηκε αλλά και πάλι άργησε να αντιδράσει. Πέρασαν έξι μήνες μέχρι να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να ζητήσει την παραίτηση του αντιδημάρχου του.

Το παιχνίδι όμως είχε χαθεί. Η κοινή γνώμη πλέον είχε να επιλέξει μεταξύ δυο μοντέλων δημάρχων, του Δημητριάδη και το δικό του. Ο Δημητριάδης είχε τη φήμη του εργατικού, του ικανού, του αποδοτικού. Όλοι μιλούσαν για έναν δήμαρχο που έκανε μεγάλο έργο στον μικρό δήμο Πλατέος.
Αρχίσαν μοιραία οι συγκρίσεις και οι πολίτες είχαν πάρει την απόφασή τους. Το κλίμα υπέρ του Δημητριάδη ήταν εμφανές αλλά και πάλι ο απερχόμενος Γκιόνογλου αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αρνείται να πολιτικοποιήσει τις εκλογές και προσπαθεί αφενός να εξασφαλίσει την συμμαχία με τον Χαλκίδη, να εγκλωβίσει το ΠΑΣΟΚ στον μονόδρομο της δικής του υποψηφιότητας.

Κι όταν αρχίζει ο προεκλογικός αγώνας με την παράλληλη συγκρότηση του ψηφοδέλτιου, τότε χάνουν τη μπάλα. Αποκτούν όλοι τους μια απόλυτη βεβαιότητα νίκης και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή. Αρχίζουν να ανησυχούν με την κίνηση να γίνει το ψηφοδέλτιο των ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και με εντελώς ανοίκειο τρόπο είτε το περιγελούν είτε το πολεμούν. Είναι μόνοι τους στο γήπεδο των εκλογών, χωρίς συμμάχους για την δεύτερη Κυριακή κι αυτοί νιώθουν τόσο σίγουροι κι αμέριμνοι όπως οι επιβάτες του Τιτανικού που το καράβι βούλιαζε κι αυτοί χόρευαν.

Αφού έφαγαν ένα ηχηρό χαστούκι από τους ψηφοφόρους την Κυριακή 7 Νοεμβρίου άρχισαν να δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο, μαλακό, ήπιο, ευγενικό, εμφανίστηκαν ομαδικά στην αγορά της Αλεξάνδρειας, χαμογέλασαν τους συμπολίτες τους, έστρωσαν άσφαλτο ιδιωτικούς δρόμους, άρχισαν τα τηλεφωνήματα στους ανθρώπους που είχαν απέναντι ως αντιπάλους τους για να ζητήσουν βοήθεια.

Το παιχνίδι ήταν χαμένο αλλά έδωσαν τη μάχη με όλα τα μέσα που διέθεταν. Μπήκαν σε σπίτια, άκουσαν τις ανάγκες τους και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν τους συμπολίτες αλλά ήταν αργά. Το χαρτί του ηλίθιου ρατσιστικού τοπικισμού δεν πέρασε και έμεινε το στίγμα στους νόες που συνέλαβαν την ιδέα και στα μέσα ενημέρωσης που ανέλαβαν εργολαβικά την διάχυσή της στους πολίτες.

Συμπερασματικά. Η αλαζονεία, η προκλητική συμπεριφορά τόσο σε διοικητικό όσο και προσωπικό επίπεδο, η δημόσια εικόνα του ξερόλα και του ακατάδεχτου, η έλλειψη αμφίδρομης επαφής με τους πολίτες και τις ανάγκες του ήταν τα κομβικά λάθη της διοίκησης Γκιόνογλου που τα πλήρωσε.