Το ΚΚΕ αποκαθιστά τον τελευταίο καιρό. Ασχολούνται τα όργανα με αποκαταστάσεις, δημοσιεύονται κομματικά κείμενα για αποκαταστάσεις, εκφωνούνται πανηγυρικοί για αποκαταστάσεις. Νίκος Ζαχαριάδης, Νίκος Βαβούδης, Άρης Βελουχιώτης θα έβλεπαν αν ζούσαν τα ονόματά τους να γνωρίζουν μερικές ακόμα στιγμές μεταθανάτιας δημοσιότητας, καθώς το κόμμα τους αποφάσισε να...ξεπλύνει πανηγυρικά το όνομά τους από κάθε –ή περίπου από κάθε- λεκέ.
Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα ερωτηματικά που προκύπτουν από την αλυσίδα αποκαταστάσεων. Γιατί για παράδειγμα ο Ζαχαριάδης αποκαθίσταται μετά θάνατο όχι απλώς ως μέλος του κόμματος, αλλά και ως Γενικός Γραμματέας του; Ενώ ο Άρης δεν αποκαθίσταται ούτε καν ως απλό μέλος του κόμματος, αλλά αποκαθίσταται μόνο πολιτικά, ότι κι αν σημαίνει αυτό; Μπορεί δηλαδή κάποιος να είναι πολιτικά εντάξει και το κόμμα του να επικυρώνει τη διαγραφή του, έστω κι αν έχουν περάσει πάνω από εξήντα χρόνια;
Στον Άρη προσάπτουν παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, γιατί δεν πειθάρχησε σε μια απόφαση που σήμερα θεωρείται λαθεμένη. Αλλά τότε πώς ο Ζαχαριάδης αποκαθίσταται στη θέση του Γενικού Γραμματέα; Δεν παραβίασε όλους τους κανόνες λειτουργίας, δεν έκανε το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό σύστημα λατρείας του αρχηγού, δεν έστειλε τον Άρη στο θάνατο, όπως αργότερα τον Καραγιώργη και τόσους άλλους; Δηλαδή ο Ζαχαριάδης έκανε ότι έκανε με πλήρη σεβασμό στους κανόνες, τόσο πλήρη ώστε να ανακηρύσσεται πάλι Γενικός Γραμματέας, ενώ ο Άρης αντίθετα δικαίως παραμένει και μετά θάνατο διαγραμμένος;
Αντιφατικά πράγματα, αλλά το θέμα δεν είναι όπως καταλαβαίνετε η ιστορία. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ρόλο του ΚΚΕ στην ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Ο καθένας όμως μπορεί εύκολα να αμφισβητήσει την επάρκεια και την αντικειμενικότητα του ΚΚΕ όταν συγγράφει ιστορία και μάλιστα τη δική του, με κομματικές αποφάσεις. Γιατί οι κομματικές αποφάσεις χαρακτηρίζονται πάντα από ένα κυρίαρχο στοιχείο –αλλιώς δεν θα ήταν κομματικές αποφάσεις: την υπεράσπιση του κόμματος και της γραμμής του σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.
Ε, έτσι ιστορία δεν γράφεται. Όση αξία είχε η καταδίκη ανθρώπων, άλλη τόση αξία έχει και η αποκατάστασή τους, που αύριο μπορεί να ακυρωθεί γιατί αυτό θα απαιτούν οι λογικές του κόμματος. Και θα ήταν αστεία όλη η υπόθεση, αν πίσω της δεν κρύβονταν τόσα πολιτικά και ανθρώπινα δράματα…
*Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 12/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου