και με τεράστια αυτοθυσία ή αρκείται σε ρόλο παρατηρητή κοινωνικών φαινομένων. Εν τέλει προσπαθεί ναθέσει το ερώτημα : αν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση σύντροφοι , δεν πρέπει να δούμε πως θα την κάνουμε;
Σημείωση πρώτη:
Είμαστε απλά άλλο ένα κομμάτι του κόσμου που διαδηλώνει και συγκρούεται;
Γίνεται σιγά – σιγά δεδομένο ότι σε κάθε πορεία μικρή ή μεγάλη θα εξελιχθούν συγκρούσεις. Είτε πρόκειται για μαθητική πορεία, για πορεία ταξιτζήδων , φοιτητών ή σκουπιδιάριδων και αντίστοιχα είτε πρόκειται για ωμή επίθεση των μπάτσων ή για συγκρουσιακή επιλογή των διαδηλωτών είναι δεδομένο ότι κάποια κοινωνικά κομμάτια δεν είναι διατεθιμένα πλέον να τρώνε μονίμως ξύλο και αρχίζουν να οργανώνονται. Αυτό που στην συγκεκριμένη 48ώρη ήταν προφανές ότι θα γίνει, ήταν ότι θα γίνουν συγκρούσεις. Εδώ τίθεται το ερώτημα : Ποιός ακριβώς είναι ό ρόλος μας; Είναι απλά να συμμετέχουμε στις συγκρούσεις και να στήνουμε οδοφράγματα ; Δεν είναι να προωθήσουμε αυτή την σύκρουση και να την πάμε ένα βήμα παραπάνω;
Εδώ φαίνεται η ανεπάρκεια του κοινού σχεδιασμού. Είναι δεδομένο ότι τα μπλόκ του επαναστατικού χώρου στις 19 Οκτώβρη ( αναρχικοί, ΑΚ, σωματεία βάσης, κάποιοι ακροαριστεροί), και πολύ περισσότερο ο κόσμος που θα ακολουθούσε, είναι τέτοιας δυναμικής πλέον που και το 1/3 να προσπαθούσε να δράσει αυτόνομα από τον μεγάλο όγκο της πορείας ο αριθμός θα ήταν επαρκής. Εδώ δεν μιλάμε για το υπερσχέδιο που θα έριχνε το κράτος, αλλά για πιο απλά πράγματα, διασπορά της σύγκρουσης πέραν του συντάγματος ή κατάληψη κάποιου κτηρίου μέχρι την συγκέντρωση της επόμενης μέρας ή επίθεση (συμβολική ή μη ) σε κάποιο κρατικό κτήριο ή κατί άλλο που θα προέκυπτε στην συγκεκριμένη κατάσταση. Κάτι που θα ξεπερνούσε αυτό που ξέραμε όλοι ότι θα γίνει. Αντ ‘ αυτού τίποτα, απλά συμμετέχουμε στις συγκρούσεις μέχρι αυτές να τελειώσουν ή μέχρι να σκοτωθεί κάποιος και να γίνει ( μπορεί όμως και να μην γίνει ) εξέγερση.
Σημείωση δεύτερη:
Πιστεύουμε όντως ότι είναι εφικτή μια έφοδος στην βουλή;
Ακόμα και μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι χωρίς όπλα και πολλούς , πάρα πολλούς νεκρούς στην βουλή δεν μπαίνουμε. Δεν αντιμετωπίζεις ένα ένοπλο στρατό με παλούκια και μολότοφ. Τότε τι ακριβώς κάνουμε ; Εάν το καθεστώς μας έχει ορίσει έναν τόπο μάχης για να μαζευόμαστε κάθε τόσο και να μας δέρνει εμείς θα πηγαίνουμε για πάντα; Ακόμα και εάν ο λαός έχει δικαίως στοχοποιήσει την βουλή και δεν βλέπει ότι εκεί το καθεστώς εκεί είναι πανέτοιμο και ταυτόχρονα σε όλη την υπόλοιπη Αθήνα είναι γυμνό, εμείς δεν το βλέπουμε; Ότι όταν ο εχθρός μας ορίζει τόπο και χρόνο μάχης θα μας νικήσει;
Η αριστερά θέλει να τρώει ξύλο και δακρυγόνα στην βουλή για να βγάζει καταγγελίες και να αυτοθυματοποιήται. Έτσι παράγει τους μύθους της και συντηρεί την χρεωκοπημένη υπαρξή της. Ένα σοβαρό επαναστατικό κίνημα που δεν έχει ανάγκη από μύθους και δεν βασίζεται σε ηρωισμούς , δεν πρέπει να προσπαθήσει να σπάσει την λογική της στημένης σύγκρουσης με μαζικούς και συγκρουσιακούς όρους και να παρασύρει όσους περισσότερους μαζί του γίνεται; Δεν υποστηρίζει κανείς τη μη συμμετοχή στις πανεργατικές αλλά είναι δυνατόν να αναπαράγουμε ότι εδώ κρίνονται όλα; Αυτό είναι , μια πορεία το μήνα και μετά σπίτια μας; Εκτός πάλι εάν περιμένουμε να σκοτωθεί κάποιος σε αυτές τις συγκρούσεις και να γίνει εξέγερση.
Σημείωση τρίτη και τελευταία:
Και εάν ρημάξει ο καπιταλισμός πρώτος το κέντρο της πόλης πριν από μας;
Είναι δεδομένο ότι το να γκρεμίζεις τα σύμβολα του καθεστώτος ( τράπεζες, υπουργεία, πολυεθνικές…) είναι στοιχείο κάθε ανατρεπτικού – επαναστατικού κινήματος. Όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Το κέντρο της Αθήνας έχει ήδη καταστραφεί μια φορά τον Δεκέμβρη του ’08 και κάμποσες ακόμα με μικρότερη έκταση. Ότι ιστορική καταγραφή ήταν να γίνει έχει γίνει. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να γκρεμίσουμε το καθεστώς κτήριο – κτήριο και να το κάνουμε περιβόλια να φάει ο κόσμος πριν το ξαναχτίσουν; Και εάν ο κρατικός σχεδιασμός έχει γραμμένο στα αρχίδια του το κέντρο της Αθήνας και σκοπεύει να το αφήσει να γίνει μια τεράστια μητροπολιτική χαβούζα αρένα ενδοταξικών κανιβαλλιστικών συμμορίτικων συγκρούσεων , όπως έχει γίνει σε πάρα πολλές μητροπόλεις; Εάν έτσι σκοπεύουν να εκτονώσουν την ενέργεια που υπάρχει στο εσωτερικό των κατώτερων κοινωνικών τάξεων;
Όποιος δεν βλέπει ότι η βία στις μεγάλες πορείες είναι ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ βία έχει πρόβλημα αντίληψης. Το ζήτημα είναι ότι η μητροπολιτική βία δεν είναι απαραίτητα κάλο πράγμα. Οι εξεγέρσεις του Λος Άντζελες και των γαλλικών προαστίων δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν επαναστάσεις γιατι κάτι τους έλειπε, και πολύ σύντομα δεν θα τις θυμάται κανένας. Είναι το ίδιο πράγμα που δεν έλειπε από το Δεκέμβρη , όπου οι καταλήψεις, τα κείμενα και συνολικά ο λόγος φρόντισαν να τον καταστήσουν σημαντικό ιστορικό γεγονός. Ονομάζεται συνείδηση . Εάν η μητροπολιτική βια δεν μετατραπεί σε ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΒΙΑ το πράγμα δεν πάει πουθενα. Εδώ έρχονται οι δικές μας ευθύνες. Ποιά βήματα έχουν γίνει προς αυτή την κατεύθυνση; Πιστεύουμε ότι η φυσική παρουσία μας στις μάχες αρκεί για τις δώσει πολιτικό πρόσημο; Σκοπεύουμε να φτιάξουμε μάχιμες ομάδες αυτάμυνας απέναντι στους μπάτσους παντού ή θέλουμε να σπάμε και να τρέχουμε; Θα οργανωθούμε ή απλά θα περιμένουμε να σκοτωθεί κάποιος και να γίνει εξέγερση;
Εάν το επαναστατικό κίνημα δεν σηκώσει το βάρος της ιστορικής του ευθύνης είμαστε όλοι καταδικασμένοι.
ΒΑΓΙΑΝ
ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου