Παρ’ όλα αυτά, τα συνδικάτα και οι πολιτικές οργανώσεις δεν πήραν καμία πρωτοβουλία συντονισμού της πάλης στην κατεύθυνση της λαϊκής απαίτησης για την άμεση πτώση αυτής της κυβέρνησης. Η πορεία αφέθηκε στην κυριολεξία να διαλυθεί χωρίς να επιδιωχθεί καμία αντίστοιχη δράση.
Την Πέμπτη 20/10 διαγραφόταν μια ακόμη δυνατότητα για το κίνημα. Όμως την μέρα αυτή της κορύφωσης της λαϊκής πάλης, εργολάβοι του κινήματος ανέλαβαν όχι μόνο να διαλύσουν μία από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις αλλά και να προστατέψουν την κοινοβουλευτική διαδικασία υπερψήφισης του πολυνομοσχεδίου κυβέρνησης Ε.Ε. και ΔΝΤ. Οι εργολάβοι αυτοί έκαναν την κυβέρνηση και το σύστημα να τρίβουν με ευχαρίστηση τα χέρια τους, ενώ ταυτόχρονα έσπερναν την απογοήτευση και μετέτρεπαν σε παθητικούς θεατές, χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν κατέβει με πρόθεση να συγκρουστούν με την κυβέρνηση και τους τρομοκρατικούς μηχανισμούς της.
Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, με τη συνήθη ιδιοκτησιακή λογική τους, κατέλαβαν το Σύνταγμα και απαγόρευσαν σε οποιονδήποτε άλλον να διαδηλώσει στην ίδια περιοχή. Σωματεία, πολιτικές οργανώσεις, μέτωπα, ακόμη και απλοί άνθρωποι, αποτέλεσαν τον νέο «εσωτερικό εχθρό» του ΠΑΜΕ, και τους απαγορεύτηκε η προσέγγιση στη βουλή. Με πρόφαση την περιφρούρηση της διαδήλωσης «του», παρέταξε ομάδες ροπαλοφόρων απέναντι σε χιλιάδες διαδηλωτές και, στην πραγματικότητα, περιφρούρησε το κοινοβούλιο, από το ξέσπασμα της οργής των εργαζομένων που στόχευαν να παρεμποδίσουν την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και να ρίξουν την κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, η δολοφονική συμμορίτικη επίθεση των ομάδων που με μάρμαρα και μολότοφ επιτέθηκαν σε διαδηλωτές, αποτελεί πράξη αδιανόητη για το μαζικό κίνημα. Η μη ύπαρξη και άλλων νεκρών μόνο στην τύχη μπορεί να αποδοθεί. Πρόκειται για εκχυδαϊσμό της λαϊκής αντιβίας, υποβάθμιση της σύγκρουσης με το κράτος και τους μηχανισμούς του και μετατροπή της σε πρακτικές εκκαθάρισης πολιτικών αντιπάλων και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Αξιολόγησαν, το συμβολισμό της σύγκρουσης με τα ΜΑΤ στην βουλή ως πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή των πολιτικών αντιπάλων μεν, εργαζομένων δε, που τους έφραζαν το δρόμο.
Το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ (www.denplirono.info) συμμετείχε την Τετάρτη στην μεγάλη απεργία και κράτησε το μπλοκ με το πανό του στην πρώτη γραμμή, μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη. Στάση που είχαμε όλο το καλοκαίρι των κινητοποιήσεων και συνεχίσαμε μετά τις 10 Σεπτέμβρη. Σήμερα συνταγμένοι με το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και κινήσεων συμμετείχαμε στην συγκέντρωση μαζί τους, όπως ήταν το κάλεσμα, Όθωνος και Αμαλίας, πίσω από τις ροπαλοφορούσες αλυσίδες του ΠΑΜΕ. Παραμείναμε εκεί αποφεύγοντας κάθε λογική εσωτερικής αντιπαράθεσης, παρακολουθώντας με λύπη τον κόσμο που αποχωρούσε και πολύ περισσότερο για άλλη μια χαμένη ευκαιρία σύγκρουσης και νίκης του λαϊκού κινήματος. Δεν συμμετέχουμε ποτέ σε ενδοκινηματικούς πολέμους.
Η καταγγελία του ΠΑΜΕ για τυχοδιωκτισμούς ατόμων ή ομάδων που χρησιμοποιούν λεκτικά ή γραφικά σύμβολα του κινήματος «Δεν πληρώνω» δεν μας αφορά και δεν μπορούν να ενοχοποιούν, συκοφαντούν και στοχοποιούν το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, Κίνημα του οποίου τα προτάγματα για άρνηση πληρωμής των φορολογικών χαρατσιών στηρίζει και το ΚΚΕ σύμφωνα με τις διακηρύξεις του. Οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τι και ποιους εννοούν. Kάθε προσπάθεια ελέγχου και βίας στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος είναι απωθητική και επικίνδυνη. Οι εχθροί του κινήματος «Δεν Πληρώνω» είναι η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ και κάθε εκμεταλλευτής.
Οι διθύραμβοι των καθεστωτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για την «υπεύθυνη» και «αποφασιστική» στάση του ΠΑΜΕ στόχο έχουν να ενισχύσουν τις τάση υποταγής του εργατικού κινήματος στη νομιμότητα όποια και αν είναι αυτή. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσουμε είναι ότι θρηνούμε τον πρώτο νεκρό από τα χημικά όπλα (δακρυγόνα) που εξαπολύει η αστυνομία και η κυβερνητική κοινοβουλευτική χούντα απέναντι σε κάθε διαδηλωτή.
Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης, όπως και οι νεκροί της Marfin, είναι δικοί μας νεκροί, θύματα της κατασταλτικής βαρβαρότητας του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Εκφράζουμε τη θλίψη μας στην οικογένεια του Συναγωνιστή και δηλώνουμε ότι θα εντείνουμε τη πάλη μας ενάντια στην κρατική καταστολή, συντασσόμενοι, με όλους όσοι είναι στην ίδια κατεύθυνση και ανεξάρτητα από τις μεταξύ μας πολιτικές εκτιμήσεις και διαφορές.
Το κίνημα και οι εξεγέρσεις του δεν ανήκουν σε κανένα. Τα δεκάδες ανεξάρτητα σωματεία, οι εργατικές συλλογικότητες, οι επιτροπές αγώνα, οι κινήσεις/παρεμβάσεις, οι λαϊκές συνελεύσεις από τις γειτονιές, αποτελούν όργανα αποφάσεων του κινήματος και δεν μπορούν να αντικατασταθούν από κανένα «νταβατζή».
Σήμερα και μετά απ’ αυτά τα γεγονότα και την διευρυνόμενη επίθεση κυβέρνησης -ΕΕ-ΔΝΤ, γίνεται επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα που θα υποδέχεται, θα συνενώνει όλες αυτές τις συλλογικότητες και θα συντονίζει την μάχη απέναντι στον πραγματικό κοινωνικό εχθρό. Θα οργανώσει ένα άλλο κέντρο συσπείρωσης εργατικών δυνάμεων σε κόντρα με τον αστικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και κάθε επίδοξο διαχειριστή του κινήματος.
http://www.denplirono.info/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου