 |
| του Βασ. Πριμηκήρη* |
Με τη συνδιάσκεψη που έγινε πριν λίγες μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε και τυπικά την πορεία μετεξέλιξής του. Εκατοντάδες σύνεδροι, άνθρωποι με διαφορετική προέλευση μέσα από το χώρο της αριστεράς και ορισμένοι πέρα και από αυτήν συζήτησαν δημιουργικά για το μέλλον της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. Παράλληλα, εκλέχθηκε και μια νέα Κεντρική Επιτροπή, που εκτός των άλλων θα έχει και το βασικό καθήκον να οδηγήσει τον...
ΣΥΡΙΖΑ σ΄ ένα ιδρυτικό συνέδριο στο τέλος της άνοιξης του 2013. Σ΄ αυτό το συνέδριο θα ολοκληρωθεί μια διαδικασία πολιτικής όσμωσης που άρχισε πριν από χρόνια και που θα γεννήσει το νέο πολιτικό υποκείμενο της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σ΄ αυτή τη συνδιάσκεψη, λοιπόν, αξίζει να σταθεί κάποιος που μελετά την πορεία της ελληνικής αριστεράς από τα μέσα. Το λέμε αυτό γιατί σήμερα, έτσι όπως έχουν φθάσει τα πράγματα στην ελληνική κοινωνία όπου η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση έχουν κυριαρχήσει, είναι κάπως δύσκολο να ασχοληθεί ο απλός πολίτης με τις εσωτερικές διεργασίες των πολιτικών κομμάτων. Όμως τα πράγματα για τον κόσμο της εργασίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με αδιαφορία προς τις διάφορες διεργασίες που γίνονται μέσα στο εσωτερικό όλων των δυνάμεων της αριστεράς.
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα πιο ριζοσπαστικό, πιο ταξικό και λαϊκό, καλύτερα ριζωμένο μέσα στην κοινωνία ή όχι πρέπει να ενδιαφέρει την εργατική τάξη και γενικότερα τον ελληνικό λαό. Το αν το ΚΚΕ θα συνεχίσει την αυτοαπομόνωσή του και τη σεχταριστική πολιτική του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς πρέπει να ενδιαφέρει τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικρο-συνταξιούχο, γενικότερα τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου. Επομένως, η αγωνία και η θέληση που εκφράστηκε από την τεράστια πλειοψηφία των αντιπροσώπων της συνδιάσκεψης, ώστε να μην μεταλλαχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μία πολιτική δύναμη, μαζική μεν, αλλά συστημική ταυτόχρονα, ένα νέο ΠΑΣΟΚ, που θα λέγαμε πιο απλά, απασχόλησε και πρέπει να απασχολεί τους έλληνες πολίτες που θέλουν να δουν μια πορεία φυγής της ελληνικής κοινωνίας από το σάπιο δικομματικό σύστημα, που κυβερνά τη χώρα μας από τη μεταπολίτευση και μετά.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα, λοιπόν, αυτής της συνδιάσκεψης ήταν η προσπάθεια που ξεκίνησε για τη ριζοσπαστική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε ένα κόμμα σύγχρονο, μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο στο πλευρό του κόσμου της εργασίας και όχι η μετάλλαξη του σε ένα κόμμα μαζικό μεν, συνονθύλευμα δε κοινωνικών εκφράσεων που στην ουσία τους θέλουν να διατηρήσουν και πιθανόν καλυτερεύσουν κάπως το ήδη υπάρχον οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα, αλλά χωρίς φυσικά να θέλουν να αλλάξουν ριζικά την ελληνική κοινωνία.
Πηγαίνοντας τώρα λίγο πιο «βαθιά», στην ίδια την αντιπαράθεση που έγινε στη συνδιάσκεψη για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη λειτουργία, αλλά και το βασικό πολιτικό στίγμα του νέου πολιτικού υποκειμένου, φάνηκε καθαρά που υπάρχουν οι οποιεσδήποτε επιφυλάξεις ακόμα και αντιθέσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκαν όλα τα ζητήματα που αφορούν αυτό το κόμμα σ΄ αυτή την ιστορική φάση.
Πρώτον στο θέμα της λειτουργίας του: H δραματοποίηση της ύπαρξης τάσεων που έγινε από ορισμένους και η δαίμονοποίηση των λιστών όποτε χρειασθεί στα συνέδριά του, αποδείχθηκε με το διάλογο μέσα στην ίδια τη συνδιάσκεψη, ότι ήταν περιττή. Ο πλούτος της σύγχρονης αριστεράς που την έκανε να ηγεμονεύσει μέσα στο πολιτικό στερέωμα της αριστεράς και όχι μόνο είναι η δύναμη της πολιτικής σύνθεσης και της ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητα. Ο βοναπαρτισμός και το προεδροκεντρικό κόμμα δεν έχουν και ούτε θα έχουν ποτέ θέση μέσα στην αριστερά.
Το Αριστερό Ρεύμα υπερασπίστηκε με σημαντικό κόστος αυτή τη βασική αρχή λειτουργίας και λέμε σημαντικό κόστος γιατί πολλοί καλοπροαίρετοι σύντροφοι παρεξήγησαν την στάση αυτή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν υπήρχε η τάση θεσμοθέτησης της οποιασδήποτε εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αυτό που έμπαινε και μπήκε από το Αριστερό Ρεύμα, ήταν το δικαίωμα στη διαφορετική έκφραση και στη δυνατότητα καταγραφής της και με λίστα εκλογής σε όλα τα όργανα του νέου κόμματος.
Το θέμα αυτό άλλωστε της δυνατότητας παρουσίασης λίστας είχε αποφασιστεί ομόφωνα και από την Οργανωτική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγες μέρες. Επομένως πολύ κακώς δραματοποιήθηκε ένας κανόνας πολιτικής συνύπαρξης σε ένα κόμμα ενιαίο και πολυτασικό.
Καθαρά πράγματα. Δύο μοντέλα κόμματος γνωρίζει η αριστερά: το κόμμα νέου τύπου ή το πολύτασικό κόμμα. Το άλλο, το διαφορετικό, το εκτός αριστεράς, είναι το προεδροκεντρικό αστικό αρχηγικό κόμμα που όλοι γνωρίσαμε με τις τραγικές συνέπειες που δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία.
Πάντως το θετικό είναι ότι από αυτή την «σύγκρουση» ξεκαθάρισε σε μεγάλο βαθμό το τι κόμμα θέλουμε.
Το δεύτερο ζήτημα στο οποίο φάνηκε ουσιαστική διαφοροποίηση, είναι το γνωστό ζήτημα της σημερινής πορείας της Ε.Ε. και της ευρωζώνης και τι συνέπειες έχει αυτή η πορεία, για την ελληνική οικονομία, αλλά και την εθνική υπόσταση της Ελλάδας. Και στο θέμα αυτό δε χρειάζονταν δραματοποιήσεις και δίκες προθέσεων από κανέναν γιατί η ίδια η ζωή έρχεται να υποδείξει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Το Αριστερό Ρεύμα πολύ σωστά έβαλε και βάζει το θέμα της διαχείρισης του χρέους και της γενικότερης κρίσης σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα αυτής της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που λέγεται Ε.Ε. Οι μνημονιακές πολιτικές, οι πολιτικές της λιτότητας και του άγριου χτυπήματος του κόστους εργασίας, δεν έρχονται από το πουθενά, αλλά από αυτή την Ε.Ε. η οποίο κατά το Αριστερό Ρεύμα, δεν μεταρρυθμίζεται, αλλά ανατρέπεται.
Επιβάλλεται λοιπόν σήμερα από την εργατική τάξη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλης της Ευρώπης, η ανατροπή των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού και αυτής της Ε.Ε. Με αυτή την εκτίμηση μπαίνει και το θέμα του νομίσματος για τη χώρα μας. Το «καμιά θυσία για το ευρώ» επαναφέρει τη γνωστή αντίληψη για τη νομισματική πολιτική της αριστεράς μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, που υποστηρίζει ότι σημασία για το νόμισμα έχει το τι προοπτική δίνει στην αγοραστική δύναμη στην τσέπη του κάθε εργαζόμενου, σε συνάρτηση φυσικά και με το κόστος ζωής.
Τα ζητήματα όμως αυτά φυσικά είναι ανοιχτά για μελέτη και περαιτέρω έρευνα.
Για παράδειγμα η ΔΗΜΑΡ με την αντίληψή της για παραμονή πάση θυσία στο ευρώ, ευρώ και ξερό ψωμί δηλαδή , την οδήγησαν να συμβιβαστεί ιδεολογικά και πολιτικά με την άρχουσα τάξη και τους ξένους πάτρωνες και τοκογλύφους και σήμερα εγκληματεί ενάντια στον κόσμο του μόχθου και στους φτωχούς απόμαχους της δουλειάς. Συμμετέχει ενεργά σε μία κυβέρνηση που σμπαραλιάζει τη δημόσια υγεία και παιδεία και ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος.
Τέλος, στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπήκε και το κρίσιμο ζήτημα αυτής της περιόδου, με την τεράστια άνοδο της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δηλαδή της συμμετοχής σε μία κυβέρνηση. Το Αριστερό Ρεύμα και συνολικά η Αριστερή Πλατφόρμα προσπάθησε να ξεκαθαρίσει το ποια κυβέρνηση πρέπει να θέλουμε, με ποιον, για ποιον και προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να πάει η κυβέρνηση αυτή. Μια κυβέρνηση της αριστεράς, που δεν μπορεί να χάσει την ταξική της όχθη, μια κυβέρνηση που μοναδικό της στήριγμα θα έχει το λαό, και ποιο συγκεκριμένα το οργανωμένο κίνημα του κόσμου της εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από λογικές αυτοδυναμιών ή κεντροαριστερών νεφελωμάτων επιβάλλεται και μπορεί σήμερα να εργαστεί από καλύτερες θέσεις για την παραπέρα ενότητα και ριζοσπαστικοποίηση του, για να συμβάλλει πιο αποτελεσματικά στην ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων, στο διάλογο, την κοινή δράση, τη συνεργασία και τη συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σήμερα όμως έχει ανάγκη να βγει στην κοινωνία πιο ριζοσπαστικά, ταξικά, με καθαρές θέσεις ανατροπής του παλιού και πάνω από όλα ενωτικά προς τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου