του Καρτερού Θανάση διαφημίζουν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, την ίδια στιγμή κατεδαφίζουν ό,τι συνδέεται με τη φωτεινή πλευρά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, με κοινωνικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών, με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, με τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η ειρωνεία δηλαδή είναι ότι δικαιολογούν κάθε είδους σκληρότητα με το επιχείρημα να μην αποχωρήσουμε -ή να μη μας αποχωρήσουν- από την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη αποχωρεί από την Ελλάδα. Καμιά σχέση με ευρωπαϊκούς μισθούς και συντάξεις, καμιά προστασία των εργαζομένων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φτώχεια, ανεργία και αγριότητα. Αυτή είναι η Ευρώπη; Ή, αν το θέσουμε διαφορετικά, τώρα δηλαδή εμείς είμαστε Ευρώπη; Έχουν καμιά σχέση αυτά που ζούμε με όσα συνόδευαν την ίδρυση και την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, την ευρωπαϊκή ιδέα, βρε αδελφέ;
Η υπόθεση μοιάζει λίγο με τη μεγάλη ιδέα, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ευρώπη. Και το ερώτημα είναι: Καταλάβαμε λάθος τόσα χρόνια τι εστί Ευρώπη ή η Ευρώπη που ξέραμε πάει στο καλό μαζί με τα νοσταλγικά ρίγη που προκαλούσε στους αυτόχθονες; Ό,τι και να απαντήσει κανείς, το γεγονός παραμένει: η αποευρωποίηση (και συγγνώμη για τη λέξη) που ολοκληρώνεται στην Ελλάδα και προχωρά ακάθεκτη στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία -και βλέπουμε- βάζει ταφόπλακα σε ό,τι πίστευαν πολλοί ότι είναι, ή μπορεί, ή πρέπει να γίνει η Ευρώπη.
Αν η σημερινή Ελλάδα, για να το πούμε πιο απλά, είναι Ευρώπη και η σημερινή Ευρώπη θέλει να γίνει Ελλάδα, τότε είναι καιρός για το τέλος της αυταπάτης. Και την αρχή ενός προβληματισμού που τα πιάνει όλα από την αρχή και δεν θεωρεί τίποτε δεδομένο. Διότι δεν νοείται να μιλάμε για Ευρώπη των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας την ίδια στιγμή που στην ευρωπαϊκή Ελλάδα επιβάλλεται με ευρωπαϊκές οδηγίες το σημερινό καθεστώς. Αν αυτό το καθεστώς είναι Ευρώπη, ας πάει στο διάολο που είπε και ο Σμιτ...
avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου