Η διαπίστωση του κατασταλτικού και εν δυνάμει εγκληματικού ρόλου των ΚΝΑΤ, από την έναρξη της μεταπολιτευτικής περιόδου έως και σήμερα, σε πιστή ακολουθία με την φραξιονιστική και σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν είναι προνόμιο του ανταγωνιστικού -κατ΄αυτούς- αναρχικού, αντεξουσιαστικού κινήματος.
Η ολοκληρωτική σκέψη και δράση του ιδιόμορφου αυτού κομμουνιστικού κόμματος είναι ευρέως αντιληπτή πλέον από τους κύκλους της αμφισβήτησης, της αριστερής ακηδεμόνευτης διανόησης ακόμα και της ανέναχτης πολιτικής δημοσιογραφίας.
Ο μοναχικός δρόμος των ''ερυθρών Χμερ'' της Ελλάδας, αν και διανθίζεται με ψευδοκοινωνικά - λαικά χαρακτηριστικά, παραμένει μονόδρομος αριστερού λαικισμού και εξουσιομανίας, παράγοντας συχνά φαινόμενα βαθειάς αποξένωσης από τις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις, που διαθέτουν κριτική σκέψη, αλλά και εμφανίζει διαλυτικά φαινόμενα για το εσωτερικό του, ειδικά στις σημαντικές ιστορικές πολιτικές περιόδους. Το ότι είναι ''αριστερό'' κοινοβουλευτικό κόμμα διαθέτει συστημικό προσανατολισμό και καθεστωτικές δυναμικές όταν ''βρεθεί στα πράγματα'', δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση. Η 20η του Οκτώβρη, όμως, σηματοδότησε την απαρχή ενός νέου κατασταλτικού δόγματος της εξουσίας, όπου είναι πρόδηλη η συνδιαχείριση των εξεγερτικών κοινωνικών δράσεων, σε περιόδους έντονης συστημικής κρίσης, μεταξύ των κρατικών μηχανισμών της καθυποταγμένης αριστεράς.
Εδώ βρίσκεται και η κριτική μας στάση απέναντι, όχι πλέον στον νέο σχεδιασμό της κατασταλτικής θεώρησης της εξουσίας, αλλά κυρίως στην αντίληψη της νέας πραγματικότητας από τις ενεργές δυνάμεις του αντικαθεστωτικού αγώνα, που περιλαμβάνουν ειδικά τις αναρχικές - αντεξουσιαστικές συλλογικότητες και το κίνημα των πλατειών.
Η ανάγνωση του Ριζοσπάστη της Κυριακής που προηγήθηκε των γεγονότων φανέρωσε την αλλαγή πλεύσης της νεοκαθεστωτικής πολιτικής καταστολής των εξεγέρσεων, που στα σενάριά της περιλαμβάνει και την εφαρμογή εμφυλιοπολεμικών σχεδίων.
Όμως η αντιμετώπισή του από τον Α/Α χώρο καταδεικνύει ότι ο χώρος αυτός δεν διαθέτει την πολιτική οξυδέρκεια για την πλήρη ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, ή την πολιτική αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, αφήνοντας τα γεγονότα να κυλούν.
Η σημειολογία όμως της 20ης Οκτώβρη, με συγκρούσεις μεταξύ κρανοφόρων - ροπαλοφόρων - κουκουλοφόρων, δεν αναλύεται ούτε επιστημονικά ( με ψυχοδιαγνωστικές μεθόδους ), ούτε κοινωνικά ( με διακρίσεις σε λαικοεργατικές δυνάμεις και λούμπεν περιθωριακή νεολαία ), αλλά καθαρά με πολιτική προσέγγιση. Προυπόθεση όμως μιας καθαρής πολιτικής συνείδησης του σήμερα είναι η ανάγκη της αυτοκριτικής. Η έλλειψή της τα τελευταία χρόνια οδήγησε μεγάλο μέρος του Α/Α χώρου σε έναν ιδιαίτερο αυτισμό και βαθμιαία στον κοινωνικό του αποκλεισμό, πολιτικοκοινωνικό και χωροταξικό.
Οι τρανταχτές αλήθειες που βροντοφώναξε τα 35 χρόνια μεταπολίτευσης ο χώρος αυτός, δεν μπόρεσαν να γίνουν το πρόταγμα της αντιστεκόμενης κοινωνίας, αλλά σπίθες για μια σειρά μικρών και μεγάλων εξεγέρσεων που όμως συνέχισαν να κινούνται στο χώρο της αυτοαναφορικότητας , που διέθετε και διαθέτει περισσή το κίνημα αυτό.
Η έλλειψη σαφήνειας θέσεων, απτών οραμάτων, προσεγγίσιμων στόχων, εξελισιμότητας προσέδωσαν στον Α/Α χώρο την θέση στο Πάνθεον των ιδεολογιών της Ουτοπίας κι ας ήταν κάποιοι από μας που βαδίζαμε σε δρόμους Ευτοπίας.
Ο αφορμαλισμός, η αποστροφή σε οργανωμένα σχήματα, η έλλειψη στρατηγικής του δρόμου, η παντελής απουσία συντονισμού δράσεων μεταξύ των συγγενών ομαδοποιήσεων του χώρου αυτού, σχηματοποίησε την εικόνα - για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας - του ''μπάχαλου'', δηλαδή ενός Μαύρου αχταρμά'' που κατά συνθήκη περιλαμβάνει ιδεολόγους, λούμπεν, γηπεδικούς, χαοτικούς.
Στην πραγματικότητα το ''μπάχαλο'' δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκφραστικότερη ''άναρχη'' συλλογικότητα που διαθέτει μόνο εξεγεργιακά αντανακλαστικά χαρακτηριστικά και λιγότερο συνειδητά, με ότι αρνητικό ή θετικό διαθέτει αυτή η ταυτοποίηση με έναν πολιτικό χώρο.
Ο αγώνας για την κοινωνική Απελευθέρωση προυποθέτει πρωτίστως αυτοσυνειδησιακά και δευτερευόντως εναρμόνιση με το κοινωνικό σύνολο σε μια διαδικασία αμφίδρομης προσφοράς βιωματικών εμπειριών και αγώνα, που δεν πρέπει να΄χει τα χαρακτηριστικά του ανταγωνισμού.
Η διάκριση, η επιλογή, η αντιπροσώπευση, η υποκατάσταση δεν είναι παρά τα βοηθητικά εργαλεία της εγκαθίδρυσης της αστικής εξουσίας επάνω στην κοινωνία.
Το Αναρχικό - Αντιεξουσιαστικό Κίνημα οφείλει να μην διαθέτει ανταγωνιστικά στοιχεία με τις χειμαζόμενες κοινωνικές δυνάμεις, να μην προκαταλαμβάνει την σκέψη και την δράση της κοινωνίας, να μην είναι ο εργολάβος των κοινωνικών αγώνων, αλλά ο χρήσιμος καταλύτης που επιτελεί τον ουσιαστικότερο ρόλο στην κοινωνική διεργασία για την Απελευθέρωση.
Ενας καταλύτης που όταν και όποτε επιτελέσει τον ρόλο του, θα πάψει να υπάρχει, κατανοώντας τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες.
Ενα κίνημα τέτοιο φυσικά αποτελείται από άτομα. Ανθρώπινες υποστάσεις που οφείλουν να διαισθάνονται το βάρος της προσωπικής ευθύνης και της κοινωνικής συνευθύνης και η διαδρομή ελευθερίας που επιχειρεί το Α/Α κίνημα, προυποθέτει και ατομικές και συλλογικές δεσμεύσεις.
Έχοντας λοιπόν αντίληψη της πραγματικής διάστασης της συγκυρίας που βιώνουμε,οφείλουμε να βρούμε τα κατάλληλα εκείνα μέσα που θα μας επιτρέπουν να διακρίνουμε ψύχραιμα τα όπλα και τις δυνάμεις της κυριαρχίας, προκειμένου να αναπτύξουμε τις νέες πολύμορφες κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην εξουσία. Γι΄αυτό ο αγώνας πρέπει να απλώνεται σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής,σε κάθε σχέση, στην εργασία, στα σχολεία, στις γειτονιές, στον τρόπο που επικοινωνούμε και συντονιζόμαστε, στον κοινό σχεδιασμό και στην κοινή στρατηγική.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Α.Π.Κ
poetrybar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου