«Οι κόποι των ετών 2009 – 2011 δεν πήγαν χαμένοι» ήταν ο τίτλος της πρώτης διαφάνειας που παρουσίασε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης 24 Νοέμβρη. Ο άνθρωπος που πρώτος, εν τη ρήμη του λόγου του, αποκάλυψε σε τηλεοπτική του συνέντευξη πως η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν προαποφασισμένη, από την πρώτη κιόλας μέρα που κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ, έρχεται τώρα να εμφανίσει το άσπρο – μαύρο,....
με δύο στόχους: Πρώτο, να συγκαλύψει το γιγαντιαίο μέγεθος της αποτυχίας και δεύτερο να εξασφαλίσει την απαραίτητη συναίνεση για την επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων που θα συνοδεύσουν την εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου 2011. Μιας συμφωνίας που θεωρείται ήδη παρωχημένη…
Η πιο κραυγαλέα διάψευση στον ισχυρισμό του αναπληρωτή υπουργού και πρώην τραπεζικού στελέχους, όπως γράφει στο βιογραφικό του, ήλθε μια μέρα πριν, από την υπηρεσία στην οποία προΐσταται. Σε ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών για την πορεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού αναφέρεται πως στα τέλη του Οκτωβρίου η μαύρη τρύπα έφθασε τα 3,3 δισ. ευρώ ενώ τα έσοδα μειώθηκαν κατά 4%. Και η ομιλία του όμως στο υπουργικό συμβούλιο έδειξε πως η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων γίνεται για ένα πουκάμισο αδειανό, ούτε καν για μια …Ελένη. Τα νέα, επιπλέον μέτρα που προανήγγειλε ύψους 7 δισ. ευρώ μέχρι το 2015, θα έχουν ως στόχο να φτάσει το δημόσιο χρέος το 126% του ΑΕΠ. Μα τον Οκτώβριο του 2009, πριν ξεκινήσουν οι αλχημείες της Στατιστικής Υπηρεσίας σε συνεργασία με την Γιουροστάτ έτσι ώστε να εμφανιστεί ως αναγκαία η υπαγωγή στο μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ, το δημόσιο χρέος ήταν πιο χαμηλά, στο 115%. Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα υλοποιηθεί ο στόχος που θέτει η κυβέρνηση, ποιος χαρακτηρίζει αυτό το χρέος ως βιώσιμο; Η Ιταλία δανείζεται με επιτόκια ύψους 7% έχοντας μικρότερο δημόσιο χρέος, στο ύψος του 118%, ενώ η νέα δεξιά κυβέρνηση της Ισπανίας δηλώνει πως εξετάζει την προσφυγή στη διεθνή βοήθεια, σύμφωνα με προχθεσινή είδηση του πρακτορείου Ρόιτερς, έχοντας δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μόλις 61%, πιο χαμηλά κι από της Γερμανίας! Κατά συνέπεια όχι μόνο πήγαν χαμένες οι θυσίες που έγιναν, αλλά επίσης χαμένες θα πάνε και οι νέες θυσίες που ζητά η τρικομματική κυβέρνηση, καθώς το τέλος αυτής της διαδρομής θα είναι η αρχή ενός νέου εφιάλτη.
Τι προβλέπουν τα νέα μέτρα; Πρώτα και κύρια ένα συντριπτικό πλήγμα στο ασφαλιστικό σύστημα ή τέλος πάντων σε ότι έχει απομείνει απ’ αυτό μετά τους αντι-ασφαλιστικούς νόμους της τελευταίας διετίας και την ελεύθερη πτώση στην οποία βρίσκονται τα έσοδά του λόγω της ύφεσης της οικονομίας και της έκρηξης της ανεργίας που θα ξεπεράσει κατά πολύ τις προβλέψεις του προϋπολογισμού για 17,1%. Ανέφεραν χαρακτηριστικά οι τίτλοι των διαφανειών που παρουσίασε ο αναπληρωτής στο υπουργικό: «Η αύξηση δαπανών της γενικής κυβέρνησης οφείλεται κυρίως στα ασφαλιστικά ταμεία», «οι επιχορηγήσεις ταμείων είναι η βασική αιτία αύξησης των κοινωνικών δαπανών», ενώ από άλλη διαφάνεια πληροφορούμαστε ότι «η μεγαλύτερη αύξηση πρωτογενών δαπανών προέρχεται από τις κοινωνικές δαπάνες», επίσης ότι «η έκρηξη των επιχορηγήσεων οφείλεται κυρίως σε τέσσερα ασφαλιστικά ταμεία» (για όποιον δεν το κατάλαβε) και τέλος (για εμπέδωση): «η εξάρτηση των ταμείων από επιχορηγήσεις έχει αυξηθεί». Κι όλα αυτά φυσικά …εμπεριστατωμένα με πλήθος στοιχείων και διαγραμμάτων, από τα οποία λείπει οποιαδήποτε αναφορά στα χρήματα που έχει καταχραστεί το κράτος από τα ταμεία, στις εισφορές που δεν έχει δώσει για την ασφαλιστική κάλυψη των δημοσίων υπαλλήλων ή στις απώλειες ύψους 11,5 δισ. ευρώ που θα εγγράψουν τα ταμεία από το κούρεμα ως αποτέλεσμα μιας επένδυσης η οποία τους επιβλήθηκε από την ίδια αυτή κυβέρνηση. Αυτό ωστόσο που με βεβαιότητα προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση έχει έτοιμο έναν νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο ο οποίος θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος.
Η κυβέρνηση επίσης έβαλε μπροστά την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, αξιοποιώντας μεθόδους που τουλάχιστον στην αρχή (μέχρι δηλαδή να επιβληθεί το σχέδιο Εύρηκα και να περάσει όλη η δημόσια περιουσία σε ένα χαρτοφυλάκιο το οποίο θα διαχειρίζονται από τις Βρυξέλλες) θα ξεπερνούν το πρόβλημα των πολύ χαμηλών αποτιμήσεων των μετοχών στο χρηματιστήριο, που έφτασαν στα επίπεδα 20ετίας. Ακράδαντο κι αυτό τεκμήριο πως οι θυσίες μια διετίας δεν πήγαν χαμένες… Ειδικότερα, στη συνάντηση που είχε ο υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου με τον επίτροπο Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια συμφωνήθηκε, με βάση δημοσιεύματα, η πώληση τεσσάρων λιγνιτικών μονάδων που με κριτήριο την ισχύ τους αντιστοιχούν στο 23% της συνολικής παραγωγής. Το ραντεβού του αρμόδιου υπουργού με τον Αλμούνια δείχνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που διαδραματίζει η ΕΕ στην προώθηση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Σειρά παίρνουν επίσης και τα Ελληνικά Πετρέλαια με στόχο εντός του Ιανουαρίου να έχει ξεκινήσει η διαδικασία της εκποίησης…
Όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη η λιτότητα
και οι μειώσεις μισθών βαθαίνουν την ύφεση
Στο στόχαστρο της κυβέρνησης θα βρεθούν επιπλέον και οι μισθοί των εργαζομένων σε 14 ΔΕΚΟ που με βάση το νέο Μεσοπρόθεσμο θα μειωθούν ακόμη και κατά ένα τρίτο. Το μέτρο αφορά του εργαζόμενους στις ακόλουθες επιχειρήσεις: ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΕΛΤΑ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΛΑΡΚΟ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Αγροτική Τράπεζα και Τράπεζα Αττικής όπως και στον ΟΠΑΠ. Το μέτρο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι συνεχίζει την πολιτική καταβαράθρωσης των μισθών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα των τελευταίων δύο χρόνων. Η «πρόοδος» που έχει συντελεστεί στο μέτωπο της «κινεζοποίησης» μισθών και εργασιακών σχέσεων αποτυπώθηκε, μάλλον με χαρά, και στην έκθεση του διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας όπου αναφέρεται ότι την τελευταία διετία οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 15,4%. Ειδικότερα όμως τώρα οι μειώσεις μισθών που ανακοινώθηκαν για τις ΔΕΚΟ δεν στοχεύουν μόνο στην βελτίωση των αποτελεσμάτων τους ώστε να εμφανίσουν υψηλότερα κέρδη ή να περιορίσου τις ζημιές. Το «ψαλίδι» του 35% είναι και μια διευκόλυνση που κάνει η κυβέρνηση στους επίδοξους αγοραστές των παραπάνω επιχειρήσεων, οι οποίοι δεν θα μπουν στον κόπο να μειώνουν τους μισθούς. Το κάνει πριν απ’ αυτούς γι’ αυτούς η τρικομματική κυβέρνηση πείθοντας άπαντες ότι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα των ιδιωτικοποιήσεων είναι η εξαθλίωση των εργαζομένων σε αυτές. Επίσης και η εκτόξευση των τιμολογίων τους. Μάρτυρας οι αναμενόμενες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ περίπου κατά 10% από την αρχή του χρόνου και επίσης η συζήτηση για καθιέρωση μηχανισμού αυτόματης αναπροσαρμογής των τιμών, με βάση την διακύμανση της τιμής χονδρικής. Πρόκειται για σκάνδαλο! Σε μια εποχή που οι μισθοί μειώνονται από μήνα σε μήνα και το διαθέσιμο εισόδημα εξαφανίζεται λόγω των αυθαίρετων φόρων η μοναδική μέριμνα για την τιμαριθμική αναπροσαρμογή αφορά τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Την ίδια ώρα αν κάποιος τολμούσε να αντιπροτείνει την επαναφορά του μηχανισμού τιμαριθμικής αναπροσαρμογής μισθών και ημερομισθίων, όπως περίπου ίσχυε τη δεκαετία του ’80, θα έπρεπε να απολογηθεί ότι έτσι δεν θα αυξηθεί ο πληθωρισμός και δε θα δημιουργηθεί μια σπείρα συνεχών ανατιμήσεων. Αυτά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της περίφημης ΑΤΑ και τα ίδια αυτά επιχερήματα επανέρχονται κάθε τρεις και λίγο απέναντι στο αίτημα για αυξήσεις σε μισθούς που να καλύπτουν τις απώλειες των ανατιμήσεων. Κάτι που μετά βεβαιότητας δεν πρόκειται να συμβεί με την τιμή του ρεύματος παρότι αποτελεί πρώτη ύλη για κάθε είδος παραγωγικής δραστηριότητας, σύμφωνα με την πολύ ελαστική ομολογουμένως λογική των εισηγητών της σχετικής πρότασης.
Είναι εμφανές ότι ακόμη και στο ακέραιο να εφαρμοστούν όλα τα παραπάνω μέτρα που θα εξειδικευθούν στο πλαίσιο του επικαιροποιημένου Μεσοπρόθεσμου, η κοινωνική οδύνη που θα συνοδεύει την εφαρμογή τους θα πηγαίνει χέρι – χέρι με την ασφυξία της ελληνικής οικονομίας και τελικά την χρεοκοπία. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη: όπου κάθε βήμα στην προώθηση της πολιτικής τους βυθίζει τις οικονομίες όλο και πιο βαθιά στην ύφεση. Έτσι, η ενθρόνιση του Παπαδήμου στην Ελλάδα, του Μόντι στην Ιταλία και του Ραχόι στην Ισπανία όχι απλώς δεν αποθάρρυνε τις αγορές, αλλά λειτούργησαν σαν λάδι στη φωτιά: επιτάχυναν την άνοδο των επιτοκίων (Ισπανία, Ιταλία ακόμη και Γερμανία) και έφεραν νέες υποβαθμίσεις (στην Ιταλία των τραπεζών και στο Βέλγιο του ίδιου του δημοσίου).
Σε αυτό το πλαίσιο η ανατροπή της πολιτικής λιτότητας, του Μνημονίου και της νέας λαίλαπας που φέρνει η προσπάθεια της Γερμανίας να επιβάλει ένα δημοσιονομικό Νταχάου, αλλάζοντας ακόμη και τις συνταγματικές συνθήκες της ΕΕ ερήμην των λαών, είναι ο μοναδικός τρόπος για να πιάσουν τόπο οι κόποι των εργαζομένων και οι θυσίες να γίνουν περιττές.
Πριν, 27.11.2011
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου