Της«Έχεις το πινέλο και τα χρώματά σου, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».
Νίκος Καζαντζάκης.
Την Παρασκευή έγιναν τα εγκαίνια της γέφυρας πεζών-γέφυρας παιδιών που κατασκευάστηκε στη μνήμη ενός δικού ΜΑΣ παιδιού, του Σόλωνα, που χάθηκε στο...
σημείο καρμανιόλα της εξόδου Φιλοθέης –Ψυχικού στη διασταύρωση με την Κηφισίας.
Η γέφυρα αυτή μελετήθηκε και κατασκευάστηκε απολύτως με ιδιωτική πρωτοβουλία γονέων του Κολλεγίου Αθηνών , ένα θαύμα αισθητικής εκτός από την αδιαμφισβήτητη χρηστικότητα της. Έργο αγάπης !!! Εκτός της αισθητικής και τεχνικής αρτιότητας , όντως μελετήθηκε με αγάπη για το παιδί και τις ανάγκες του. Με πρόνοια σχεδιασμένη, η γέφυρα διαθέτει ράμπα για τα ποδήλατα των παιδιών και χώρο ώστε να μπορούν τα νέα παιδιά που θα τη χρησιμοποιούν να εκφράζονται μέσω της τέχνης τoυ Γκραφιτι!!!! Γνωρίζοντας βαθειά οι άνθρωποι που δούλεψαν γι’ αυτό το σκοπό, ότι «επέμβαση» καλλιτεχνική θα υφίστατο η γέφυρα , δεν το παραγνώρισαν! Αντιθέτως, με βαθειά γνώση και κατανόηση το αντιμετώπισαν. Δεν γύρισαν το κεφάλι , αλλά δεχόμενοι την πραγματικότητα, την ανάγκη για έκφραση , στο αδιέξοδο της εποχής , την σεβάστηκαν και της δώσανε διέξοδο .
Το Γκράφιτι είναι τέχνη. Είναι μορφή τέχνης. Πανάρχαια και συνεχόμενη μέσα στους αιώνες. Έτσι λοιπόν για να μπορέσουμε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο θα πρέπει να τοποθετήσουμε την αρχή σε κάτι πιο πρόσφατο. Πότε όμως θα ήταν αυτό; Τα μέσα του 19ου αιώνα που ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη graffiti αλλά περιέγραφε εικόνες δημιουργημένες αιώνες πριν; Την Δεκαετία του 60 με την πρώτη επανάσταση των μαθητών στα σχολεία της Αμερικής, του 1970 με την καθιέρωση του; του 1985 με τον όρο πλέον της Street Art; Και αν τελικά καταλήγαμε κάπου, ποιους θα ορίζαμε δημιουργούς και εκπροσώπους;
Είναι τρόπος έκφρασης... οπότε η απαγόρευση του μπορεί να θεωρηθεί λογοκρισία..
Μπορεί να μην είναι πάντα ουσιώδες (πολλά γίνονται απλά για να μαρκάρουν την περιοχή τους κάποιοι) αλλά πολλές φορές είναι ένας τρόπος να ταρακουνήσεις τους μισοκοιμισμένους από την ζωή περαστικούς. Δεν είναι έκφραση του «περιθωρίου» όπως στη δεκαετία του 70, αλλά η ποίηση μέσα από χρώματα και λέξεις, ουσιαστικά, των νέων . Το παράνομο του θέματος σε ορισμένες περιπτώσεις δεν τα καταργεί ως τέχνη και η οι λόγοι, όπως αισθητικά κριτήρια, ως προς το γιατί είναι μια μορφή τέχνης, υπερβαίνουν κατά πολύ την κριτική της παρανομίας,. Η Graffiti τέχνη δεν μπορεί να αγνοηθεί απλώς και μόνο επειδή δεν παρουσιάζεται στο συμβατικό τόπο και τρόπο, δηλαδή, έργα καδραρισμένα και τοποθετημένα σε ένα μουσείο ή γκαλερί. Δεν μπορεί να αγνοηθεί επειδή δεν την καταλαβαίνουμε γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε. Και ο Πικάσο, μη λησμονούμε, με τον κυβισμό του, έσπασε κόκκαλα και αφύπνιζε συνειδήσεις, και ας μην ήταν η μορφή τέχνης που ως τότε ξέραμε.
Ως παράδειγμα Γκράφιτι τέχνης ή Street Art, θα φέρω τον γνωστό Banksy που τα έργα του σοκάρουν το παγκόσμιο κοινό αφού θίγουν πολύ ευαίσθητα ζητήματα με τρόπο εύστοχο και ουσιαστικό. Αυτό το παράνομο αλλά αναπόφευκτο κατανόησαν οι μελετητές, και το απέφυγαν …
Λίγο πιο μακριά μας, όχι όμως πολύ μακριά και την ίδια περίοδο, ο Δήμος Ηρακλείου Αττικής την Κυριακή 9 Οκτωβρίου υπερηφάνως παρουσιάζει μία ολοήμερη εκδήλωση , η οποία επικεντρώνει στους ΝΕΟΥΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ και η οποία περιλαμβάνει τις εξής δράσεις.
Αναμορφώνει ριζικά και παραδίδει στους δημότες του την περιοχή που μέχρι πρότινος στάθμευαν τα απορριμματοφόρα του Δήμου, η οποία βρίσκεται παράλληλα με την Αττική Οδό, στο ύψος της εξόδου της Λεωφόρου Κύμης.
60 ! (εξήντα ) και πλέον καλύτεροι Έλληνες Graffiti Artists συγκεντρώθηκαν, δημιούργησαν και συνέβαλαν και αυτοί στην μεταμόρφωση του τοίχου της Αττικής οδού, από έναν γκρίζο άψυχο τοίχο, σε έναν καμβά γεμάτο χρώματα, που θα «φωνάζει» ζωή. Μία προίκα που θα μείνει .
Επιπλέον, στην εκδήλωση –γιορτή, όπως διαβάσαμε, θα συμμετείχε, ένας εκ των κορυφαίων Graffiti Artists στον κόσμο, ο πασίγνωστος ATOM, μέλος της Montana Writers Team, απευθείας από την Γερμανία. Αυτό και μόνο εγγυάται την συγκέντρωση του ενδιαφέροντος από ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και από το εξωτερικό, καθώς πρόκειται για μία συνεύρεση διεθνών προδιαγραφών, τόσο λόγω της ποσότητας και της αξίας των Ελλήνων καλλιτεχνών, όσο και λόγω της παρουσίας του ATOM.
Ασφαλώς , υπάρχει και διαφορετική προσέγγιση όπως συνέβη προ ημερών στη Φιλοθέη, Χθες έλαβα ένα μήνυμα με το ηλεκτρ. Ταχυδρομείο μου που με ενημέρωνε με υπερηφάνεια για «καθαρισμό και βάψιμο του τοίχου-μάντρας που περιέκλειε το δικό μας εργοτάξιο, σταθμό για χρόνια των απορριμματοφόρων και κάθε λογής εργαλείων αλλά και βρώμας και δυσωδίας του πρώην δήμου και νυν Κοινότητας Φιλοθέης. Τόποι και χρόνοι παράλληλοι…σκέφτηκα…Η τύχη τους εντελώς διαφορετική…
Στην περίπτωση της Φιλοθέης μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν «άλλα» παιδιά που τους ανατέθηκε το έργο της «καθαριότητας». Ποια εκπαιδευτική σκέψη ξεχώρισε τα παιδιά στα «εκ δεξιών» και τα «εξ ευωνύμων»; Αναρωτήθηκε ο υπεύθυνος που δέσμευσε τα παιδιά ,ποια ήταν η χαρά και η ικανοποίηση τους, που συμμετείχαν στον «καθαρισμό» ; Τι περισσότερο τους ευχαρίστησε ; μήπως , εν τέλει, η ενασχόλησή τους με τον κουβά με το χρώμα και τη βούρτσα και όχι το αποτέλεσμα του μονόχρωμου ωχρού νεκρού τοίχου; Σκέφτηκε κανείς ότι ο τοίχος , ψυχρός και προπαντός «αμόλυντος» θα περιμένει ασφαλώς νέους «βανδαλισμούς» και θα αρχίσει το κρυφτούλι του ράβε ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει; Και ο φωτογραφικός φακός, τι ρόλο έπαιξε σ΄ αυτήν την περίπτωση που αποθανάτισε τις στιγμές; Ποια ματαιοδοξία ικανοποίησε; Ποιο προεκλογικό φυλλάδιο θα την φιλοξενήσει; Γιατί αυτή η σπουδή , των φωτογραφιών των αιρετών μας , να αποθανατιστούν με παιδιά γύρω τους , που εκτός από παλαιοκομματικές παρωχημένες πολιτικές, δεν αποδεικνύουν καμιά προσέγγιση στα υπαρκτά προβλήματα τους;
Άραγε ποια φωτογραφία θα συγκινούσε κάποιον περισσότερο ; η δική μας στη Φιλοθέη η εκείνη στη «Γέφυρα παιδιών» να συλλαμβάνουν ιδέες να αποτυπώνουν σε σχέδιο με χρώματα τις ανησυχίες τους ..χωρίς εμάς στο ενσταντανέ;
Πώς η άγνοια για κάτι και ο ψευτοκαθωσπρεπισμός , μας φοβίζει να το ψάξουμε και να δούμε τι είναι αυτό που κάνουν τα παιδιά και ποια ανάγκη τα ωθεί .
Μετά από 21 χρόνια , πλέον έχουμε μία από τις ποιο μεγάλες (τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά) και δραστήριες σκηνές στον κόσμο. Νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί π.χ. ότι πριν 2 χρόνια η Ελλάδα ήταν τρίτη χώρα σε κατανάλωση spraycans στην Ευρώπη (και μάλιστα σε απόλυτους αριθμούς, όχι αναλογικά βάσει πληθυσμού). )
Δώστε θέμα συγκεκριμένο στους νέους μας και καλέστε τους, ως καλλιτέχνες και μαζί με καλλιτέχνες και απλώστε τους καμβά τον τοίχο να αφουγκραστούμε με… τα μάτια… την ψυχή τους!!! Ο τοίχος νεκρός, θα ξαναγραφτεί, είναι βέβαιο. Και ίσως άγαρμπα με γηπεδικά συνθήματα και ύβρεις . Μην εθελοτυφλούμε…Η παιδική ψυχή είναι σε παραζάλη. Το γκράφιτι έχει βγει από τη ζωή δεν είναι «αταξία», μια κραυγή της κοινωνίας είναι και λέει κάτι. Ας το αφουγκραστούμε… Δεν πας στο μυλωνά με μαύρο κουστούμι!
*Σύμβουλος Δημ. Κοινότητας Φιλοθέης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου