ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ
Πρώτη η χώρα μας και σταδιακά και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, κυρίως δε της ευρω-περιφέρειας, βιώνουν τις επώδυνες επιπτώσεις μιας καπιταλιστικής κρίσης, η ένταση της οποίας εκδηλώνεται με έναν δραματικό τρόπο που δεν έχει...
προηγούμενο. Το ενδιαφέρον σήμερα μεταφέρεται στην 3η και 4η δύναμη της ευρωζώνης, την Ιταλία και την Ισπανία, οι εξελίξεις στις οποίες , παίρνοντας υπ' όψη και το μέγεθος τους, μπορούν να δώσουν τη χαριστική βολή στην ίδια την Ευρωζώνη. Τα οικονομικά δεδομένα επιδεινώνονται δραματικά με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Μέσα σ' όλον αυτόν τον καταιγισμό, μπορούμε να πούμε πως η περίπτωση της Ισπανίας παρουσιάζει ένα ξεχωριστό πολιτικό ενδιαφέρον, δεδομένου πως στην 4η κατά σειρά οικονομία της ευρωζώνης των 45 εκατομμυρίων κατοίκων, μεσούσης μάλιστα της κρίσης, διεξήχθησαν κοινοβουλευτικές εκλογές την περασμένη Κυριακή, οι οποίες κάτω από την πίεση των αντιδράσεων και την ουσιαστική κατάρρευση Θαπατέρο, επισπεύτηκαν κατά 5 μήνες. Οι εκλογές -που αποτελούν ασφαλώς σημαντικότατο δημοκρατικό δικαίωμα του λαού- δεν έδωσαν δυστυχώς προοπτική διεξόδου. Το 45% περίπου ψήφισε την Κεντροδεξιά και της έδωσε αυτοδύναμη πλειοψηφία.
Αν γυρίσουμε 6 μήνες πίσω, θα θυμηθούμε πως από τη χώρα αυτή και από την πλατεία της Μαδρίτης Puertα de sol, στις 15 Μάη, ξεκίνησε το περίφημο "κίνημα των αγανακτισμένων" (los indignados). Προκάλεσε μάλιστα ντόμινο «αγανακτισμένων» και σε άλλες χώρες. Το ειρωνικό σύνθημα, «κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες», προκάλεσε και την κάθοδο των Ελλήνων στις πλατείες Συντάγματος, Λευκού Πύργου κ.λ.π. Το κίνημα αυτό γέννησε ελπίδες για την αντίσταση απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές και την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Αναμφίβολα η κάθοδος μυρίων πολιτών στις πλατείες είχε θετικές επιπτώσεις στην γενικότερη πορεία του λαϊκού κινήματος και άφησε παρακαταθήκες για το μέλλον. Εξάλλου χαμένες μάχες είναι μόνο αυτές που δεν δίνονται.
Τι έφταιξε όμως και το αποτέλεσμα των εκλογών της Ισπανίας, χώρας αφετηρίας των κινητοποιήσεων των αγανακτισμένων και με ποσοστά ανεργίας της τάξης του 30%, όχι μόνο δεν συνέβαλε στη ριζική ανατροπή του πολιτικού τοπίου, αλλά επί της ουσίας έδωσε μια βαθειά ανάσα στο σύστημα εξουσίας που διοικεί την Ισπανία και όλη την Ευρωζώνη; Με κύριο μάλιστα πρόταγμα του νικητή Μαριάνο Ραχόϊ: «Περικοπές παντού και τήρηση των δεσμεύσεων προς τις Βρυξέλλες».
Γιατί σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και αντίστοιχης πολιτικής φθοράς των πολιτικών εκφραστών του συστήματος, ο Συνασπισμός της Ενωμένης Αριστεράς (Ε.Α.) της Ισπανίας, που συσπειρώνει το σύνολο σχεδόν της αριστεράς και των οικολόγων και εργάσθηκε στα κινήματα αντίστασης όλο το προηγούμενο διάστημα, ψηφίστηκε μόνον από το 6,9% των ψηφοφόρων (+ 3,15%);
Για μεγάλη εκλογική επιτυχία κάνει λόγο η ΚΠΕ του ΣΥΝ στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά της, και τονίζει πως μέσα από το ΚΕΑ θα δώσει τις κοινές μάχες για την απελευθέρωση από την δικτατορία του χρηματοπιστωτικού αυταρχισμού. Είναι όμως έτσι; Παρά τις όποιες φιλοφρονήσεις, που συνηθίζονται σε όλο το φάσμα της Αριστεράς ακόμα και όταν το αδελφό κόμμα παραμένει στάσιμο, το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα πολύ απέχει από το να βγάλει την Αριστερά από την θέση του ουραγού, έστω και μερικώς αναβαθμισμένη, και να την κάνει πρωταγωνιστή και διεκδικητή του ιστορικού της ρόλου.
Να σημειώσουμε ότι η ισπανική Αριστερά είναι συμπαραταγμένη στον Συνασπισμό της Ενωμένης Αριστεράς –Πρασίνων, γεγονός κατ' αρχήν θετικό για να υπάρξει μια δυναμική συσπείρωση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων. Ταυτόχρονα συμμετέχει ως βασική συνιστώσα στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς με το οποίο έχει συνδιαμορφώσει μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση για την κρίση, την Ε.Ε, το Ευρώ.
Γιατί όμως η Αριστερά δεν κέρδισε έναν τέτοιο ρόλο; Ασφαλώς οι ίδιοι οι Ισπανοί θα γνωρίζουν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς διαμορφώθηκε το νέο πολιτικό σκηνικό, λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες, με δικά τους ιστορικά δεδομένα, με την κατάσταση του μαζικού τους κινήματος αλλά και με εκκρεμείς απαντήσεις που χρωστάει συνολικά η Αριστερά σε σχέση με ότι προηγήθηκε (εγχείρημα υπαρκτού κλπ.).
Ωστόσο υπάρχουν και κάποια δεδομένα που τα γνωρίζουμε και σηκώνουν συζήτηση.
Υπήρξαν αντιστάσεις. Προηγήθηκε ένα κίνημα αγανακτισμένων που πρόβαλε συνοπτικά αιτήματα όπως:
1.Εξάλειψη των προνομίων της τάξης των πολιτικών!
2. Ενάντια στην ανεργία
3.Δικαίωμα στην κατοικία
4.Ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες
5.Έλεγχος των τραπεζικών ιδρυμάτων
6. Φορολογία
7. Πολιτικές ελευθερίες
8.Μείωση των εξοπλισμών.
Τα αιτήματα αυτά, έστω και με μεγαλύτερη ένταση τώρα, αφορούσαν διεκδικήσεις που προβάλλονταν στην προ της κρίσης εποχή.
Ήταν επαρκή αυτά τα αιτήματα σήμερα; Οδηγούσαν έξω από τα όρια του συστήματος; Έδειχναν μια άλλη προοπτική; Η Αριστερά που βρέθηκε μέσα στο κίνημα αυτό είχε το ιδεολογικό έρεισμα και την τόλμη να το επηρεάσει; Προβληματισμοί που ζητούν απαντήσεις.
Άλλα κρίσιμα ερωτήματα που χρειάζονται επίσης απαντήσεις μετά και από το θετικό μεν, αλλά κατώτερο των περιστάσεων εκλογικό ποσοστό της Ε.Α, είναι:
Γιατί η ισπανική αριστερά συμμετέχοντας στα κινήματα αντίστασης και των αγανακτισμένων δεν κατάφερε να συμβάλλει έτσι ώστε να διαμορφωθεί, στη μεγάλη αυτή χώρα που χτυπά την πόρτα της το ΔΝΤ, ένα ευρύτερο κίνημα ανατροπής με προωθημένους ριζοσπαστικούς στόχους, που θα είχαν διαφορετική επίδραση και στο ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα;
Πόσο έχει επηρεάσει τις κοινωνίες η επικρατούσα επί χρόνια λογική και μέσα στους κόλπους της –αμυνόμενης μετά το 89 και ιδεολογικά ανίσχυρης- αριστεράς για την Ευρώπη των λαών, την κοινωνική Ευρώπη που μπορεί να μετασχηματισθεί σε σοσιαλιστική, το ισχυρό κοινό νόμισμα κτλ. ώστε σήμερα να αδυνατούν οι πολίτες να διακρίνουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων και άρα και τη ρεαλιστική πρόταση λύσης τους;
Αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που αφορά την εγχώρια και ευρωπαϊκή Αριστερά.
Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτή, έτσι ώστε να επανεξεταστούν βασικοί προσανατολισμοί της και να αποκτήσει ριζοσπαστικό περιεχόμενο η πολιτική της, τόσο γρηγορότερα και αποφασιστικότερα θα καταστεί η Αριστερά καταλύτης μεγάλων ανατροπών. Γιατί όσο παραμένει προσηλωμένη μόνο στο όποιο επίπεδο των δημοσκοπικών και εκλογικών επιδόσεων της, όσο βελτιωμένες και αν είναι αυτές, γρήγορα θα αποδειχθεί πως δεν θα έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα και η ίδια η Αριστερά θα έχει καταστεί κομμάτι της κατάστασης κρίσης και όχι φορέας προοδευτικής προοπτικής. Η Ισπανία μας στέλνει επείγοντα μηνύματα! Ας τα αποκωδικοποιήσουμε άμεσα!
ΠΕΜΠΤΗ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου