του Tariq Ali*
Η επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με την κάλυψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί τμήμα μιας ενορχηστρωμένης αντίδρασης για να δείξουν ότι υποστηρίζουν το κίνημα εναντίον ενός δικτάτορα και, έτσι, να θέσουν τις αραβικές εξεγέρσεις υπό δυτικό έλεγχο, να ανασχέσουν την ορμή και τον αυθορμητισμό τους και να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν το staus quo....
Είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι ο βομβαρδισμός της Τρίπολης και οι αεροπορικές αψιμαχίες έξω από τη Βεγγάζη αποσκοπούν στην προστασία των αμάχων. Το επιχείρημα αυτό έχει κατασκευαστεί για να κερδίσει την υποστήριξη των πολιτών της Ευρώπης και της Αμερικής, και μέρους του αραβικού κόσμου. «Κοιτάξτε μας», λένε οι Ομπάμα - Κλίντον και οι σατράπες της Ε.Ε., «πράττουμε το σωστό. Είμαστε στο πλευρό του λαού». Ο αδίστακτος κυνισμός τους σε αφήνει άφωνο. Περιμένουν να πιστέψουμε ότι οι ηγέτες που έχουν βάψει τα χέρια τους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν υπερασπίζονται τον λαό στη Λιβύη. Τα απαξιωμένα βρετανικά και γαλλικά μέσα ενημέρωσης είναι ικανά να καταπιούν οτιδήποτε, αλλά το γεγονός ότι αξιοπρεπείς φιλελεύθεροι εξακολουθούν να υπερασπίζονται τέτοια σκύβαλα είναι απογοητευτικό Η κοινωνία των πολιτών συγκινείται εύκολα από τις εικόνες της βαρβαρότητας του Καντάφι, που έστειλε την αεροπορία του να βομβαρδίσει τα πλήθη: αυτό ήταν το πρόσχημα που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον για να βομβαρδίσει άλλη μια αραβική πρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ, οι σύμμαχοι του Ομπάμα στον αραβικό κόσμο εργάζονται σκληρά για την προώθηση της δημοκρατίας.
Οι Σαουδάραβες μπήκαν στο Μπαχρέιν όπου ο πληθυσμός ζει υπό τυραννικό καθεστώς και κάθε μέρα έχουμε μαζικές συλλήψεις. Λίγα από αυτά μας έδειξε το Al-Jazzera. Αναρωτιέμαι γιατί. Φαίνεται πως ο σταθμός έχει κάπως στρογγυλέψει τις ειδήσεις του και ευθυγραμμίζεται με την πολιτική των χρηματοδοτών του. Όλα αυτά γίνονται με την ενεργό υποστήριξη των ΗΠΑ. Ο τύραννος της Υεμένης, που τον μισεί ο λαός του, συνεχίζει να σκοτώνει τον λαό του κάθε μέρα. Κανένα εμπάργκο όπλων και καμία ζώνη «μη πτήσεων» δεν του έχει επιβληθεί. [...]
Οι αντιθέσεις όσον αφορά το σύνολο της επιχείρησης, στο εσωτερικό της αμερικανικής πολιτικο-στρατιωτικής ελίτ, δείχνουν ότι δεν υπάρχει σαφής στόχος. Ο Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι σατράπες του μιλούν για αλλαγή καθεστώτος. Οι στρατηγοί ανθίστανται και δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προετοιμάζει πυρετωδώς μια νέα κυβέρνηση, που θα απαρτίζεται από αγγλόφωνους Λίβυους «συνεργάτες». Δεν ξέρουμε πόσο ο καταρρέων και εξασθενημένος στρατός του Καντάφι θα άντεχε στην πίεση των εξεγερμένων. Ο λόγος που έχασε τη στήριξη των ενόπλων δυνάμεών του ήταν ακριβώς επειδή τις διέταξε να πυροβολήσουν τους Λίβυους. Τώρα μιλάει για την πρόθεση του ιμπεριαλισμού να τον ανατρέψει και να αποκτήσει τον έλεγχο των πετρελαίων• ακόμα και όσοι τον απεχθάνονται μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό είναι αλήθεια. Ένας νέος Καρζάι βρίσκεται καθ' οδόν.
Τα σύνορα του άθλιου προτεκτοράτου που ετοιμάζεται να δημιουργήσει η Δύση θα αποφασιστούν στην Ουάσιγκτον. Ακόμα και εκείνοι οι Λίβυοι που, απελπισμένοι, υποστηρίζουν τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς είναι πιθανό -όπως και οι αντίστοιχοι Ιρακινοί- να μετανιώσουν για την επιλογή τους.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να μας οδηγήσουν κάποια στιγμή σε μια επόμενη φάση: μια εντεινόμενη εθνικιστική οργή που θα εξαπλωθεί στη Σαουδική Αραβία. Σε αυτή την περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, η Ουάσιγκτον θα προσφύγει σε όλα τα αναγκαία μέτρα για να διατηρηθεί η βασιλική οικογένεια στην εξουσία: η απώλεια της Σαουδικής Αραβίας θα σήμαινε και την απώλεια των κρατών του Κόλπου. Η επίθεση στη Λιβύη, που βοηθήθηκε πολύ από την ηλιθιότητα του Καντάφι σε όλους τους τομείς, σχεδιάστηκε για να αποσπάσει την πρωτοβουλία από όσους βρίσκονταν στους δρόμους, εμφανίζοντας τους εισβολείς ως υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων. Οι πολίτες του Μπαχρέιν, της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Σαουδικής Αραβίας, της Υεμένης δεν έχουν πειστεί, ενώ ακόμα και στην Ευρώπη και την Αμερική οι αντιτιθέμενοι σε αυτή την περιπέτεια είναι περισσότεροι από τους υποστηρικτές. Οι αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη.
Ο Ομπάμα μιλάει για έναν ανελέητο Καντάφι, αλλά η ελεημοσύνη της Δύσης ποτέ δεν πέφτει σαν απαλή βροχούλα από τον ουρανό στη γη. Ευεργετεί μόνο την εξουσία η οποία παρέχει αυτή την ελεημοσύνη, την ισχυρότερη από όλους τους ισχυρούς.
*διανοούμενος και αγωνιστής
Αποσπασμα από («Libya is another case of selective vigilantism by the west», Τhe Guardian, 29.3.2011).
ΑΥΓΗ, 07/04/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου