ΑΡΘΡΟ: Η αποπολιτικοποίηση των φοιτητών

του Νίκου Βράντση

Εισήχθης στο πανεπιστήμιο και θεωρείς ότι βγήκες νικητής από μια μάχη. Αυτή της εκπαίδευσης και των πανελληνίων. Νίκησες μα σε μια μάχη που ήταν λάθος εξ αρχής και το τρόπαιό σου ένα χαρτί, δίχως ουσία και αντίκρισμα και ένα βρώμικο κτήριο. Κάποιοι...
εφησυχάζουν κατακτώντας αυτό το κάλπικο τρόπαιο και πορεύονται προς την κατάκτηση του επόμενου στόχου τους, του επόμενου ανούσιου χαρτιού που σιγά –σιγά φθίνει και χάνει κάθε αξία. Ορισμένοι όμως κατανοούν πως νικητή ή ηττημένο δεν σε καθιστά ο βαθμός ενός χαρτιού, το χαμόγελο του συνένοχου περίγυρού σου, ένα απεριποίητο κτήριο που το βαπτίσαν ΑΕΙ. Νικητή ή ηττημένο σε καθιστά η διάθεσή σου να διεκδικήσεις ένα δικαίωμα σε μια μόρφωση ανώτερη, ο βαθμός της πολιτικοποίησής σου, της ικανότητάς σου να ζητάς αδιάλειπτα αυτό που προσπαθούν να σου στερήσουν. Το αυτονόητο.

Η μάχη σου δεν τέλειωσε με ένα βαθμό πτυχίου, μα συνεχίζεται ατέρμονα. Απλά τώρα είναι η ώρα που πρέπει να επιλέξεις στρατόπεδο. Αυτό της αδράνειας ή αυτό της δράσης και της διεκδίκησης. Μα σκέψου πως αν μείνεις τώρα αδρανής, θα αδρανείς για πάντα. Η αποπολιτικοποίηση που παρατηρείται σήμερα είναι αγγελιαφόρος απαισιόδοξων μηνυμάτων. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί και η πλειονότητα των φοιτητών αντί να είναι πρωτοστάτης αλλαγών είναι ουραγός, παρατηρητής και δέκτης καταστάσεων.

Τι στόχους και όνειρα έχεις; Όποια και αν είναι αυτά περνάνε από ένα μονοπάτι. Το μονοπάτι της ζωής και της εμπειρίας σου. Τα όνειρά σου αμφισβητούνται, διαψεύδονται, ελαχιστοποιούνται. Και εσύ έχεις φτάσει στο σημείο να κλείνεις τα μάτια και να δέχεσαι την σφοδρή επίθεση του ωμού ρεαλισμού. Δεν καταλαβαίνεις πως δεν αρκεί απλά να ονειρεύεσαι; Πρέπει τα όνειρά σου να τα διεκδικείς κάθε στιγμή και εκεί που πάνε να στα περιορίσουν εσύ να τα διευρύνεις και να τα διεκδικείς με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Δεν σου ζητώ κάτι παράλογο. Σου ζητώ να γίνεις και εσύ ρεαλιστής και να διεκδικήσεις το αδύνατο. Έχουμε δρέψει τους καρπούς, σάπιων σπόρων, παθογενειών που χρόνια καλλιεργούσαμε και αναθρέφαμε. Συνένοχοι εθελοτυφλούσαμε αν δεν συμμετείχαμε. Όχι πια.

Δεν μπήκες στο πανεπιστήμιο για να βρεις ταίρι, μπουκάλι, πάρτι. Έχεις αντικαταστήσει την διεκδίκηση ενός καθαρού, αξιοκρατικού πανεπιστημίου, ενός δραστήριου φοιτητικού οργάνου, ενός δημιουργικού χώρου με υλικές απολαύσεις, που κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει ούτως ή άλλως και τις τοποθέτησες στον θρόνο όπου έπρεπε να δεσπόζουν αξίες και ιδανικά. Η απόλαυση που σου προσφέρει ωστόσο μια κοινωνική κατάκτηση για ένα πανεπιστήμιο καλύτερο δεν συγκρίνεται με κανένα μπουκάλι και με κανένα πάρτι. Στο πανεπιστήμιο δεν μπήκες για να περάσεις καλά, μα για να ενταχθείς σε αυτήν την τόσο σημαντική κοινωνική μικρογραφία και να την μορφοποιήσεις, να την βελτιώσεις με την ύπαρξή σου και το διάβα σου από αυτήν.

Μην υποκύπτεις σε πειρασμούς και λόγια αγελαία και ανόητα. Υπέκυψε μετά χαράς σε αυτούς που θα σου μιλήσουν πολιτικά και ειλικρινά. Άλλαξε, προσπάθησε, διεκδίκησε. Αν δεν το κάνεις τώρα , δεν θα το κάνεις ποτέ και πάντα θα είσαι έρμαιο αυτών που θα σε καλούν να τους εκχωρήσεις κάθε ελευθερία για να σου προσφέρουν την ευτυχία. Μια ευτυχία δυστυχισμένη και αποσαθρωμένη. Μια ευτυχία στηριγμένη σε άμμο και ετοιμόρροπη.

ΠΗΓΗ: dubium