 |
του
Πέτρου Γιώτη
|
Ηταν λίγο άτυχος ο Τσίπρας. Με το που πάτησε το πόδι του στην Αργεντινή, εκτεταμένες ταραχές ξέσπασαν σε πέντε μεγάλες πόλεις της χώρας. Πλήθη πεινασμένων εισέβαλαν σε σούπερ μάρκετ και άλλα καταστήματα, πήραν ό,τι μπόρεσαν, συγκρούστηκαν με την αστυνομία, η κυβέρνηση έστειλε ενισχύσεις εκατοντάδων χωροφυλάκων και ο τελικός απολογισμός ήταν δύο νεκροί και δεκάδες τραυματίες, εκ των οποίων οι... δύο εξαιρετικά σοβαρά. Τα επεισόδια, που θύμιζαν μέρες του 2001, ξέσπασαν τη μέρα της ενδέκατης επετείου της πτώσης του Φερνάνδο ντε λα Ρούα και της κυβέρνησής του. Κι αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η επέτειος επελέγη, για να συνδέσει το τότε με το τώρα. Ενα τώρα ψηλής ανεργίας και πληθωρισμού που ξεπερνά το 25%, κάνοντας τους φτωχούς ακόμη φτωχότερους και οδηγώντας τα εργαζόμενα στρώματα σε απόγνωση.
Η συριζική προπαγάνδα αγνόησε τα γεγονότα. Κυριολεκτικά τα εξαφάνισε, βοηθούσης και της περιόδου των γιορτών που στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να μην πολυσυζητάμε πολιτικά. Αντίθετα, οι τίτλοι και οι ανταποκρίσεις της «Αυγής» ξεχείλιζαν από θαυμασμό για το αργεντίνικο «μοντέλο» των νεοπερονιστών Κίρχνερ. Σταχυολογούμε: «Αργεντινή: "Πρόσβαση για όλους στα δημόσια αγαθά"», «Κάν' το όπως η Αργεντινή, κάν' το όπως η Βραζιλία!», «Στην Αργεντινή, κύριοι, έχουν δημιουργηθεί 750 κοινωνικά κέντρα, με το πρόγραμμα της μικροπίστωσης, από το υπουργείο Κοινωνικής Ανάπτυξης, στα οποία απασχολούνται περίπου 50.000 άνθρωποι» (σ.σ. ο πληθυσμός της Αργεντινής ξεπερνά τα 36 εκατομμύρια!), «ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, με κοινό στόχο τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια και κοινό εχθρό το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία του» κτλ. κτλ.
Θα παραβλέψουμε τα ευτράπελα της παρουσίας Τσίπρα στην Αργεντινή όπως η προαναγγελία συνάντησης με την Κίρχνερ, η οποία μετατράπηκε σε… τηλεφωνική επικοινωνία (η οποία δεν ανακοινώθηκε επισήμως από την αργεντίνικη προεδρία). Θα παραβλέψουμε και τις ενθουσιώδεις και άκρως ειδυλλιακές ανταποκρίσεις της κας Αναστασίας Γιάμαλη, που κατάφερε να εξαφανίσει τη φτώχεια και την αθλιότητα των δύο λατινοαμερικάνικων χωρών που επισκέφτηκε η υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, για να επικεντρωθούμε σε άρθρο «γραμμής» που συνέγραψε ο Ανδρέας Καρίτζης, μέλος της αντιπροσωπείας και της «παρέας Τσίπρα» («Αυγή», 6.1.2013).
Σημειώνουμε πρώτο-πρώτο το γεγονός ότι ο Α.Κ. θεωρεί «πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι συναντήσαμε κυβερνήσεις με παρόμοια ανάλυση και αντίληψη για τη φύση και την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης». Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχει την ίδια ανάλυση και αντίληψη με αστικές κυβερνήσεις που διαχειρίζονται καθεστώτα απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων μαζών. Ας το κρατήσουμε.
Στις συναντήσεις με τους εκπροσώπους των δυο κυβερνήσεων, σημειώνει ο Α.Κ., «έγινε σαφές ότι υπάρχει κοινό έδαφος και σύγκλιση συμφερόντων όσον αφορά την αναχαίτιση της πολιτικής λιτότητας στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα του κοινού μετώπου των λαών απέναντι στην επιχειρούμενη υποταγή των κοινωνιών στις “αγορές” και τους “νόμους” τους». Χρειάζεται πραγματικά μεγάλο θράσος για να ισχυρίζεται κανείς ότι Βραζιλία και Αργεντινή έχουν βγει από τη σφαίρα του καπιταλισμού, όμως δεν εννοεί αυτό ο Α.Κ. Γι’ αυτόν και για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο πράγμα ο καπιταλισμός και άλλο πράγμα οι «αγορές». Το γράφει παρακάτω:
«Επίσης, στις συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες και στελέχη κομμάτων και κινημάτων είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε διεξοδικά μεθόδους και προγράμματα για την αντιμετώπιση οξυμμένων κοινωνικών προβλημάτων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι εν λόγω κοινωνίες μετά την αποτίναξη του ΔΝΤ και των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Εκτοτε, γίνεται μια προσπάθεια επούλωσης των πληγών στη βάση μετανεοφιλελεύθερων μοντέλων οικονομικής ανάκαμψης -με τα δικά τους προβλήματα και όρια- που στο επίκεντρο θέτουν την εργασία, το κοινωνικό κράτος και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Η οικονομική ανάκαμψη, αντί να θεωρείται αντίθετη με την αξιοπρεπή διαβίωση και τα δημόσια αγαθά όπως επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, δένεται αξεδιάλυτα με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών σε όλα τα επίπεδα».
Τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 είχαμε τους Πασόκους να κατασκευάζουν καθημερινά διάφορους νεολογισμούς και να τους εισάγουν στη γλώσσα μας, όμως τις θεμελιώδεις έννοιες δεν τολμούσαν να τις πειράξουν και πολύ. Το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζει να βάλει χέρι και στις θεμελιώδεις έννοιες. Εως τώρα ξέραμε ότι μια οικονομία είναι ή καπιταλιστική ή σοσιαλιστική. Τώρα μαθαίνουμε ότι υπάρχουν κάποια «μετανεοφιλελεύθερα μοντέλα οικονομικής ανάκαμψης», τα οποία «δένουν αξεδιάλυτα» την οικονομική ανάπτυξη «με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των πολιτών σε όλα τα επίπεδα». Κι αυτά τα μοντέλα, που τόσο λιγουρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, εφαρμόζονται στη Βραζιλία της «κινεζοποίησης» (η οποία αποτελεί αγαπημένο προορισμό ιμπεριαλιστικών επενδύσεων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη), με το μισό πληθυσμό να ζει κάτω από το όριο φτώχειας και με τις παραγκουπόλεις των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων, και στην Αργεντινή όπου ο πληθωρισμός έπιασε το 25% (αλλά η κυβέρνηση τον δίνει μόνο 12%) και όπου οι φτωχοί ξεσηκώνονται και εισβάλλουν στα σούπερ μάρκετ για ν’ αρπάξουν τρόφιμα.
Ακόμα κι αν παραβλέπαμε το φλέγον ερώτημα (πώς μπορούν να εφαρμοστούν τέτοια μοντέλα στο εσωτερικό της ΕΕ, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ σέβεται σαν θρησκεία;), και μόνο το γεγονός ότι αυτά τα μοντέλα στηρίζονται στην «κινεζοποίηση» του προλεταριάτου, σε συνδυασμό με κάποιου είδους κρατική φιλανθρωπία (καμιά σχέση με το αστικό «κράτος πρόνοιας», που έχει καταφέρει να κερδίσει το ευρωπαϊκό προλεταριάτο) είναι αρκετό για να μας δείξει πως το μόνο που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και όχι η άρση της «κινεζοποίησης». Εκτός αν μας πουν ότι το βραζιλιάνικο και το αργεντίνικο προλεταριάτο «περνάνε καλά».
Επειδή όλ’ αυτά τα ξέρουν οι πονηροί ΣΥΡΙΖΑίοι, φροντίζουν μ’ ένα σάλτο να φύγουν από την οικονομία και να περάσουν στην πολιτική. Οπως σημειώνει ο Α.Κ., «στις χώρες αυτές, που απαλλάχθηκαν σε ένα βαθμό από τη δικτατορία των αγορών και του ΔΝΤ, το βασικό στοιχείο που χαρακτήρισε την πορεία τους έκτοτε είναι η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Η συνολική πορεία της κοινωνίας, η συγκρότηση του προϋπολογισμού, οι βασικές επιλογές στην οικονομία κ.ο.κ. αποτελούν αντικείμενο της πολιτικής, δηλαδή της συντεταγμένης δημοκρατικής λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας και του κοινωνικού συσχετισμού που διαμορφώνεται».
Μας λένε, δηλαδή, ότι η φτώχεια και η αθλιότητα που βιώνουν οι λαοί αυτών των χωρών πλέον δεν επιβάλλονται από στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά είναι αποτέλεσμα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος και του αστικού κοινοβουλευτισμού, που εκφράζουν τη λαϊκή θέληση! Ούτε ο Μπερλίνγκουερ δεν είχε τολμήσει να κάνει τέτοια ταύτιση, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον σταματά τίποτα.
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 12 ΓΕΝΑΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου