του Α. ΝεφελούδηΠαρακολούθησα με πολύ μεγάλη προσοχή, τις παρεμβάσεις του προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλη στη ΔΕΘ, τόσο στην ομιλία όσο και στην εν γένει παρουσία του εκεί. Το έκανα αυτό γιατί πραγματικά έχω ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις, σε πολιτικό επίπεδο, στο κόμμα αυτό, που για αρκετό χρονικό διάστημα και εγώ και...
άλλοι σύντροφοι μου, είχαμε εναποθέσει τα όνειρα και τις ελπίδες μας.
Προσπάθησα να δω πως ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο γραμμές, στη γραμμή της συμμετοχής στην μνημονιακή κυβέρνηση και στην παρακολούθηση όλης της πορείας μέχρι την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ της πολιτικής της και στην αντιμνημονιακή γραμμή όπως αυτή την είχε αφηγηθεί το κόμμα αυτό όταν και εμείς ήμασταν παρόντες και την σύνδεση με τον σημερινό αντιμνημονιακό χαρακτήρα που έχει αρχίσει παίρνει η πολιτική αυτού του κόμματος.
Για την μνημονιακή περίοδο της ΔΗΜΑΡ δεν είδα ούτε μια αυτοκριτική, συνήθως οι μεγάλοι πολιτικοί, όταν αποφασίζουν να κάνουν τις μεγάλες τομές και αλλαγές στη πολιτική τους εξηγούν επαρκώς τους λόγους και γενναία αναλαμβάνουν το βάρος της λεγόμενης «αυτοκριτικής», θα περίμενα δηλαδή να δω πως δικαιολογείται η ΔΗΜΑΡ που διευκόλυνε την ψήφιση του μνημονίου και ψήφισε όλα τα μέτρα στον προϋπολογισμό του 2012 για τις διαρκείς και οριζόντιες μειώσεις μισθών, για την διατήρηση του «χαρατσιού», για την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών που ουσιαστικά ήταν η αρχή για την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στα σχολεία, για τις διαρκείς διαθεσιμότητες στον χώρο του Δημοσίου, για την ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ, για την πώληση του ΟΠΑΠ, για την πώληση της ΔΩΔΩΝΗΣ, για την επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, για την επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, για την μη προώθηση καμιάς ουσιαστικής μεταρρύθμισης στον χώρο της δημόσιας διοίκησης.
Δεν μπορώ παρά να θεωρήσω ανακριβή την αναφορά του προέδρου της ΔΗΜΑΡ για την υποτιθέμενη διαφοροποίηση του κόμματος του σε σχέση με την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης, αφού έχω στα χέρια μου κείμενο της επιτροπής πολιτικού σχεδιασμού της ΔΗΜΑΡ εκείνης, της μνημονιακής περιόδου, που εξηγούσε πόσο σωστό ήταν το μέτρο και πώς μπορούσε να χτυπήσει την λαθρεμπορία των πετρελαιοειδών. Τέλος δεν μας είπε ούτε μια συγνώμη για το πώς κατάφεραν να ταυτίσουν το κόμμα αυτό, της τότε δικής μας ελπίδας για την αριστερά με το επονείδιστο πελατειακό σύστημα μέσω της αποδοχής του συστήματος 4-2-1 στις καλύψεις των θέσεων στους φορείς του Δημοσίου.
Για όλα αυτά ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, εκτός από μεγάλες αλλά και αμφίσημες κουβέντες θα έπρεπε, άμα τη αποχώρηση του από την κυβέρνηση να εκστομίσει ένα μεγάλο ή περισσότερο σεμνό «συγνώμη κάναμε λάθος» και γι αυτό φεύγουμε.
Η ΔΗΜΑΡ λυπάμαι που θα το πω δεν άφησε το αποτύπωμα της στην συγκυβέρνηση της λεγόμενης εθνικής ευθύνης, δεν έσωσε τη χώρα που βυθίζεται στην χρεοκοπία, δεν έπεισε ότι η τότε «ξαφνική» επιλογή της δεν ήταν καθόλου ξαφνική, μετά την οργανωτική και πολιτική διαχείριση της δεύτερης προεκλογικής περιόδου (παράκαμψη όλων των αρμόδιων οργάνων και επιλογή πολιτικών αποκλειστικά από τον τομέα επικοινωνίας του αλήστου μνήμης για την ΔΗΜΑΡ εσχάτως Ν. Μπίστη), δεν έπεισε ότι, δήθεν, πιέστηκε από το ΠΑΣΟΚ για να συμμετέχει στην συγκυβέρνηση προς αποφυγή νέων εκλογών (πράγμα που και ο ίδιος ο πρόεδρος είχε αρνηθεί στην εκτελεστική επιτροπή της 19/6/2012), δεν μπόρεσε τέλος να θέσει σε διαπραγμάτευση κανένα από τα σημεία της προγραμματικής συμφωνίας που εκ των πραγμάτων απεδείχθη κουρελόχαρτο. Απλώς κατάφερε να «βγάλει λάδι» τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ από τα τεκταινόμενα της επιτροπής για την λίστα Λαγκαρντ, ξεχνώντας πως οι ενδεχόμενες συμφωνίες με αυτόν δεν ισχύουν όπως εύκολα και τραγικά διαπίστωσε όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ.
Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ το μόνο που προσέφερε ήταν η πολιτική νομιμοποίηση των μνημονιακών πολιτικών σε μια μερίδα των αριστερών πολιτικών και η απογοήτευση δια της σιωπής στους πολίτες που είδαν να εξανεμίζονται οι ελπίδες τους για την ανάταση της αριστεράς στην λογική του «όλοι ίδιοι είναι». Δεν είναι τυχαίο που οι πιο σφοδρές επιθέσεις εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, πριν αναλάβει δουλειά η ομάδα της «αλήθειας της ΝΔ» γίνονταν από στελέχη της ΔΗΜΑΡ.
Αυτά περίμενα, ή αν όχι όλα τουλάχιστον περίμενα να αντιληφθώ πίσω από τις λέξεις ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Λυπάμαι δεν το άκουσα, αλλά δεν μπορεί και οι δύο πολιτικές να είναι σωστές, και η μνημονιακή και η αντιμνημονιακή, δεν μπορεί να είναι σωστή και η συμμετοχή στην συγκυβέρνηση και η αποχώρηση από αυτήν.
Σήμερα περιμένω από την ΔΗΜΑΡ, να διατυπώσει, εξηγώντας όμως το μνημονιακό της διάλλειμα, τις προτάσεις που τότε όλοι μαζί είχαμε διατυπώσει για την διέξοδο από την κρίση, μόνο που σήμερα όμως πρέπει η ΔΗΜΑΡ να αποδεχθεί την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία των τότε ιδεών της που ασμένως τις απαρνήθηκε, μέσα από την φωνή άλλων κομμάτων και κινήσεων της αριστεράς, ακριβώς γιατί η δική της φωνή δεν έχει την απαιτούμενη αξιοπιστία. Αξιοπιστία που ο μόνος τρόπος για να επανακτηθεί είναι η αυτοκριτική.
Αντί γι αυτό παρατήρησα την μετάφραση της συσπείρωσης των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού (ιδρυτική θέση της ΔΗΜΑΡ) ως μια εναγώνια προσπάθεια επιβιωτικής συμπόρευσης με τα φθαρμένα υλικά της περιόδου που έφερε την κρίση, χωρίς καμία κοινωνική αναφορά και αξία.
Περίμενα τέλος ένα κλείσιμο του ματιού, ένα νεύμα ελπίδας για την τόνωση των μεταρρυθμιστικών χαρακτηριστικών της αυριανής αριστερής και προοδευτικής διακυβέρνησης, δεν το είδα. Ελπίζω σύντομα να το διαπιστώσω και πιστέψτε με αυτή είναι και η ελπίδα πολλών, αν όχι όλων όσοι με πίστη στις ιδέες της ανανέωσης διαφωνήσαμε και ανεπιστρεπτί αποχωρήσαμε από το κόμμα αυτό και είτε άλλοι πήγαν στην οικιακή αλλά αγωνιώδη αναμονή, είτε άλλοι, σαν και μας, δημιούργησαν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
* Ανδρέας Νεφελούδης, μέλος της ΣΕ της «Αριστερής Προοπτικής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου