Ο καθηγητής Βεργόπουλος στηρίζει ΔΗΜΑΡ….

Ο καθηγητής Βεργόπουλος στηρίζει Φώτη Κουβέλη και ΔΗΜΑΡ.

 Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνει κανείς από τον τίτλο της ιστοσελίδας του ραδιοφωνικού σταθμού 105,5 Στο Κόκκινο. Πολύ περισσότερο αν δεν έχει ακούσει τη ζωντανή συνέντευξη.

Ο τίτλος είναι: «Ελπίδα είναι η αριστερά που...
θέλει να μπει στο παιχνίδι και να κάνει την ανατροπή μέσα από αυτό». Ποιος άλλος το έχει κάνει αυτό με καλύτερο τρόπο από τη ΔΗΜΑΡ. Μπήκε με τα όλα της στο παιχνίδι, πιστεύοντας ότι θα κάνει την ανατροπή μέσα από αυτό. Και την έκανε. Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη ανάτρεψε ό,τι είχε μείνει από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και του λαού που δεν είχε ήδη ανατρέψει ο Παπανδρέου ή ο Παπαδήμος, βάθυνε την ύφεση, έδωσε τη χαριστική βολή στη νεολαία της ανεργίας.

Βέβαια μπορεί να υπάρχει κι άλλη ερμηνεία. Δεν πήγε ο Κ. Βεργόπουλος στη ΔΗΜΑΡ αλλά πήγε η ΔΗΜΑΡ στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν όχι ακόμη η ΔΗΜΑΡ τουλάχιστον οι ιδέες της. Γιατί άραγε επιλέγει ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει ως τίτλο της συνέντευξης και κεντρικό θέμα της ιστοσελίδας την ανάγκη «να μπει κανείς στο παιχνίδι». Ας μη σχολιάσουμε ότι ο όρος «παιχνίδι» στην πολιτική δεν παραπέμπει στην αθωότητα του παιδικού παιχνιδιού, αλλά σε ένα είδος «κόλπου», σαν τα «παιχνίδια» στην τσόχα, ή στον ιππόδρομο, ή στο ρινγκ. Κι είναι ένα είδος κυνισμού να αναγάγεις σε αυτό την μεγάλη απελευθερωτική μάχη που έχει να δώσει ο λαός μας ενάντια στην τρόικα και τις δυνάμεις εδώ που κινούνται μέσα στα πλαίσια που αυτή βάζει.

Είναι υποχρεωτικό όμως να σχολιάσουμε κάτι άλλο, μια εκτίμηση του Κ. Βεργόπουλου για την έξοδο από το ευρώ. Ανάφερε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ – και προφανώς μια νέα μάχη κατά του κομμουνισμού στην Ευρώπη που αποτέλεσε τον κεντρικό λόγο της δημιουργίας του Σχεδίου Μάρσαλ, ένα νέο Τρούμαν της Χιροσίμα ως πρόεδρο στην Αμερική και ένας νέο σατανικό Πιουριφόι ως πρεσβευτή στην Αθήνα να επιβλέπει την εκτέλεση του νέου Σχεδίου Μάρσαλ που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αντιπαράθεσε σε αυτή την προοπτική την έξοδο από το ευρώ. Είπε ότι το «συμπέρασμα να φύγουμε από την Ευρώπη είναι της Μαρί Λεπέν. Δεν είναι αριστερό». Ότι την έξοδο από το ευρώ μόνο η ακροδεξιά τη ζητάει στην Ευρώπη. Κι το στήριξε στο επιχείρημα ότι η έξοδος από τον «χρυσό κανόνα» (το παγκόσμιο ευρώ της εποχής) τη δεκαετία του 1930 από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου μας οδήγησε στη δικτατορία του Μεταξά.

Δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί με το υβριστικό στοιχείο προς άλλες αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα – όπως το Σχέδιο Β, η Ανταρσυα, το ΚΚΕ – κι αλλού – όπως το τωρινό ΑΚΕΛ στην Κύπρο, με τον ισχυρισμό ότι το εθνικό νόμισμα είναι ακροδεξιό σύνθημα. Ο καθένας επιλέγει την ηθική κλίμακα που θα χρησιμοποιήσει στην κριτική του. Αξίζει όμως να αναδείξει κανείς την πλήρη σαθρότητα του επιχειρήματος ότι όποιος θέλει εθνικό νόμισμα οδηγεί τη χώρα στη δικτατορία, γιατί με ένα τέτοιο τρόπο φτάσαμε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Θα περίμενε κανείς ο Κ. Βεργόπουλος να είχε διαβάσει το έργο ενός από τους πιο αξιόλογους επιζώντες ιστορικούς παγκοσμίως, του Μαρκ Μαζάουερ. Πρόκειται για την διδακτορική του διατριβή «Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου», που έχει εκδοθεί στα ελληνικά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας και αξίζει να το διαβάσει όποιος θέλει να γνωρίσει τη Μεγάλη Ύφεση τότε στη χώρα μας με πολλές αναλογίες με τη σημερινή. Είναι η πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση στην μεγάλη κρίση του ’30 στην Ελλάδα. Η θέση του Μαζάουερ είναι ότι η Ελλάδα πλήρωσε βαριά την καθυστερημένη έξοδό της από τον «χρυσό κανόνα», ότι ο Βενιζέλος αντιστέκονταν μέχρι την τελευταία στιγμή γιατί είχε επιστρέψει στην εξουσία με το σύνθημα της «χρυσής δραχμής» κι ότι η έξοδος που έγινε τελικά κάτω από την πίεση των πραγμάτων έφερε μια ταχύτατη αναστροφή στην ελληνική οικονομία, μια εκπληκτική άνοδο των εξαγωγών, της αγροτικής παραγωγής, μια μεγάλη ανάκαμψη της ναυτιλίας, της οικοδομής, του τουρισμού.

Ο Μαζάουερ τελειώνει το βιβλίο του ακριβώς με το ερώτημα, πώς είναι δυνατό με τέτοια ανάπτυξη η Ελλάδα να εκτραπεί από τον κοινοβουλευτισμό σε μια φασιστική δικτατορία. Η απάντησή του είναι εξωοικονομική. Είναι το πολιτικό κλίμα του διχασμού, η αναξιοπιστία και των Φιλελεύθερων και των Λαϊκών, ο κομμουνιστικός κίνδυνος, ο ανερχόμενος ευρωπαϊκός φασισμός. Κι είναι ακόμα η άρνηση τα μεγάλα οφέλη της ανάπτυξης να διανεμηθούν με κοινωνική δικαιοσύνη, η σκληρότατη ταξική πολιτική ενάντια στην εργατική τάξη και μεσαία στρώματα.
Το συμπέρασμα που βγαίνει για σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό από του Βεργόπουλου. Ότι ακόμα και σε μια αναπτυξιακή τροχιά, αν το πολιτικό σκηνικό είναι αναξιόπιστο κι αν δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, οι κίνδυνοι για τον κοινοβουλευτισμό είναι πολύ μεγάλοι.

Ο Κ. Βεργόπουλος έχει υπάρξει για δεκαετίες καθηγητής στο Παρίσι. Θα έπρεπε να γνώριζε καλά την υπόθεση του «χρυσού κανόνα» στη Γαλλία. Η Γαλλία υπήρξε η τελευταία από τις μεγάλες βιομηχανικές χώρες – Γερμανία, Μ. Βρετανία, Ιαπωνία, ΗΠΑ – που εγκατάλειψε το χρυσό νόμισμα. Οικονομικά, κι όχι μόνο, το τίμημα της καθυστέρησης υπήρξε βαρύτατο. Βρέθηκε σε δυσμενή ανταγωνιστική θέση απέναντι σε όλους τους άλλους, με αποτέλεσμα, όταν εκείνοι είχαν μπει στη φάση της ανασυγκρότησης η Γαλλία να βουλιάζει στην ύφεση και το χάος. Η βιβλιογραφία για τα γαλλικά πάθη της εποχής είναι απεριόριστη.
Ίσως, λοιπόν, από την ξύπνια αριστερά που τρέχει να μπει στο «παιχνίδι» των μεγάλων, καλύτερη είναι μια παιδική αριστερά που δεν κάνει «παιχνίδια» με την αλήθεια.

πηγή: ΣΧΕΔΙΟ Β