Δ. Στρατούλη*
Είχαμε από την αρχή προειδοποιήσει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι δεν θα έπρεπε να πιστεύουν την κυβέρνηση και την τρόικα, όταν έπαιρναν τα σφαγιαστικά μέτρα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων συκοφαντώντας τους ως τεμπέληδες, ότι αυτούς δεν θα τους ακουμπήσουν. Είχαμε πει ότι οι καμπάνες, που άκουγαν να ηχούν για τους συναδέλφους τους στο δημόσιο τομέα, χτυπούσαν και για τους ίδιους και ότι τις μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα θα ακολουθήσει σκληρή λιτότητα και για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Ήδη, τις τελευταίες ημέρες η Τρόικα, η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ακροδεξιάς και ο ΣΕΒ με εκβιασμούς και τελεσίγραφα προετοιμάζουν το έδαφος για δραστικές μειώσεις των μισθών στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ώστε αυτοί να φτάσουν στα επίπεδα Κίνας και Βαλκανίων. Τώρα τις μειώσεις μισθών τις δικαιολογούν στο όνομα, όχι πλέον του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, το οποίο επικαλέστηκαν για να καρατομήσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά της βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας» των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Για την χαμηλή όμως «ανταγωνιστικότητα» των ιδιωτικών επιχειρήσεων στη χώρα μας δεν ευθύνονται οι μισθοί των εργαζομένων, αφού την τελευταία 20ετία υπολείπονταν σταθερά των ετήσιων αυξήσεων της παραγωγικότητας της εργασίας και είναι από τους χαμηλότερους στην Ευρώπη.
Ευθύνονται οι χαμηλοί ρυθμοί εισαγωγής και αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών και σύγχρονων μορφών οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας, οι ανύπαρκτες επενδύσεις στην έρευνα, στις καινοτομίες και στην εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, οι υψηλές τιμές των προϊόντων στις οποίες ενσωματώνονται τεράστια επιχειρηματικά κέρδη, καθώς και το υπερτιμημένο σε σχέση με τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας ευρώ.
Εξάλλου εάν η «ανταγωνιστικότητα» να εξαρτιόταν από τους μισθούς, τότε πως εξηγείται ότι οι χώρες της ΕΕ με τους ψηλότερους μισθούς (Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ) έχουν μεγαλύτερη «ανταγωνιστικότητα» από χώρες της ΕΕ με πολύ μικρότερους μισθούς (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία);
Το δημοσιονομικό πρόβλημα ή η «ανταγωνιστικότητα» είναι απλά τα προσχήματα του συνεταιρισμού ΔΝΤ – ΕΕ – κυβέρνησης, προκειμένου να φορτώσουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ανέργων.
Οι μεταβολές του κόστους εργασίας την περίοδο 1995-2010, κινήθηκαν σε ρυθμούς ανάλογους προς τους αντίστοιχους στις 35 κυριότερες «ανταγωνίστριες» χώρες. Η Ελλάδα, μάλιστα ως προς το κόστος εργασίας, βρίσκεται πέμπτη από το τέλος στη λίστα με τις 35 κυριότερες ανταγωνίστριες χώρες. Το πραγματικό ετήσιο κόστος εργασίας στην Ελλάδα το 2009 ήταν χαμηλότερο περίπου κατά 35% έναντι των μικρών χωρών της Βόρειας Ευρώπης, 25% έναντι της Γαλλίας και της Βρετανίας, περίπου 20% έναντι της Ιταλίας και της Ισπανίας.[1]
Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, σε σύγκριση µε τις άλλες χώρες της Ε.Ε., έχουν από τις χαμηλότερες αποδοχές, όταν οι επιχειρήσεις διατηρούν από τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους µεταξύ των χωρών-µελών της Ε.Ε.
Η επιδείνωση της «ανταγωνιστικότητας» των ελληνικών προϊόντων κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας οφείλεται στην ονοµαστική συναλλαγµατική ισοτιµία του ευρώ. Η ανατίµηση του ευρωπαϊκού νοµίσµατος κατέστησε τα ελληνικά προϊόντα (αγαθά και υπηρεσίες) ακριβότερα και υπέσκαψε την «ανταγωνιστικότητά» τους.
Όσον αφορά στο μέσο περιθώριο του επιχειρηματικού κέρδους την περίοδο 1995-2009, ήταν 40%, το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση µε εξαίρεση την Ιρλανδία. Το 2010, αν και μειώθηκε κατά 5%, είναι ακόμα υψηλότερο των υπόλοιπων χωρών που έχουν στην πλειονότητα τους κάτω από 30%.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έχει βαρύτατες πολιτικές ευθύνες, γιατί με τις συμφωνίες της με την τρόικα και την εν συνεχεία νομοθέτησή τους για δραστικές μειώσεις μισθών στο δημόσιο τομέα και για αντίστοιχες μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα, μέσω των επιχειρησιακών συλλογικών ή ατομικών συμβάσεων εργασίας ή του μειωμένου κατά 20% κατώτερου μισθού για τους νέους μέχρι 25 ετών, της άνοιξε την όρεξη να ζητάει και την κατάργηση του κατώτερου εγγυημένου μισθού.
Με την απαίτησή τους αυτή οι τροϊκανοί αποδεικνύουν ότι δεν τους ενδιαφέρει μόνο να εξασφαλίσουν τα χρήματα των τοκογλύφων πιστωτών της χώρας μας, αλλά και να διασφαλίσουν φτηνούς εργαζόμενους με μισθούς και εργασιακές σχέσεις Κίνας στις πολυεθνικές που ετοιμάζονται να αρπάξουν το δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας.
Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου έχει εξίσου μεγάλες ευθύνες, γιατί αποδέχεται δουλικά τις απαιτήσεις της τρόικας και εκβιάζει τους εργαζόμενους με τελεσίγραφα του τύπου «ή μειώσεις μισθών ή χρεοκοπία της χώρας και έξοδός της από το ευρώ».
Το δίλημμα αυτό δεν έχει καμία πραγματική βάση και είναι επόμενο να δημιουργεί στους εργαζόμενους τα ανακλαστικά να απαντούν σε αυτό ότι, «εάν είναι να μετατραπούμε σε σύγχρονους σκλάβους και σε ανέργους και τα παιδιά μας σε μετανάστες, τότε γιατί να μείνουμε ως χώρα στο ευρώ και στην ευρωζώνη;»
Η εκβιαστική απειλή του Πρωθυπουργού προς τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους ότι, εάν δεν δεχτούν τις μειώσεις μισθών, δηλαδή να «αυτοχειριαστούν», τότε θα τους «δολοφονήσει» η ίδια η κυβέρνησή του μειώνοντας τους μισθούς με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, θυμίζει τις πιο άγριες και ανώμαλες συνθήκες του εμφυλίου πολέμου και των δικτατοριών που βίωσε ο λαός και η χώρα μας, όταν οι τότε κυβερνήσεις νομοθετούσαν «αποφασίζοντας και διατάσσοντας» με αναγκαστικούς νόμους και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου και ο δοτός και όχι εκλεγμένος Πρωθυπουργός δεν έχουν καμία λαϊκή νομιμοποίηση να κινεζοποιήσουν τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας. Οι λαϊκές δυνάμεις και οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους «θα τους στείλουν στον αγύριστο» και θ’ ανοίξουν το δρόμο για την ανάδειξη μίας αριστερής προοδευτικής κυβέρνησης, που θα τους σώσει από την πείνα και θα προωθήσει ξεκινώντας με τη διαγραφή του χρέους και την απελευθέρωση από τα μνημόνια και τη φυλακή του ευρώ νέες ελπιδοφόρες προοπτικές παραγωγικής, αναπτυξιακής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας μας.
* Όταν χρησιμοποιούνται στο κείμενο οι όροι ανταγωνιστικότητα, ανταγωνίστριες κλπ μπαίνουν σε εισαγωγικά, γιατί εμείς στην Αριστερά δεν αποδεχόμαστε αυτούς τους όρους που σημαίνουν οικονομικό και κοινωνικό κανιβαλισμό.
** Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ και του πανελλαδικού Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ
ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου