Ν. Βαλαβάνη*
Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.
Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές... έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια - «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!
Παράδειγμα δεύτερο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι πάμε για «βαλκανοποίηση» των μισθών; Ότι στόχος είναι η συμπίεση τους εγγύτατα στον κατώτατο μισθό της ΕΣΣΕ και στη συνέχεια η κατάργηση του, ώστε να υπάρξει πλέον «ελεύθερη πτώση»; Αυτή φαίνεται να είναι και η τελευταία «επίσημη» τοποθέτηση της Τρόικας στην αλληλογραφία της με τη «δοτή» ελληνική κυβέρνηση. Ενώ η ταυτόχρονη παρέμβαση του Πρακτορείου Bloomberg με αίτημα «μεγάλη εσωτερική υποτίμηση» με στόχευση το μοντέλο Πορτογαλίας κατώτερου μισθού 566 ευρώ (δηλαδή λίγο πάνω από 400 καθαρά) κάνει λόγο για ανάγκη μεγάλης (παραπέρα!) αύξησης της ανεργίας προκειμένου «να καμφθούν οι αντιδράσεις εργαζομένων και συνδικάτων»…
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μέχρι στιγμής η Αριστερά τα καταφέρνει στις αναλύσεις.
Μοιάζει όμως με Κασσάνδρα: Καθισμένη στο κέντρο ενός τοπίου καλπάζουσας κοινωνικής ερήμωσης απαγγέλλει απόλυτα κατανοητούς και επαληθεύσιμους χρησμούς. Όμως, τι δέον γενέσθαι; Όπως και με τους Τρώες, εδώ η ροή διακόπτεται δραματικά. Άλλοι ανακαλύπτουν ότι αιτία της τελικής ήττας του ΕΑΜ ήταν ότι δεν ήταν επαρκώς αντικαπιταλιστικό (ας σκεφτούμε, αν για τέτοιους λόγους δεν είχε υπάρξει, τις επιπτώσεις από την επέκταση του χειμώνα του 1941-’42 μέχρι το φθινόπωρο του 1944…) Κι άλλοι «μεταφέρουν» όλες τους τις δυνάμεις σ’ έναν προεκλογικό αγώνα, μέσα απ’ τον οποίο η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της θα βγει μεν σημαντικά ενισχυμένη, αλλά – χάρη στην απουσία ουσιαστικού κινήματος ανατροπής – ανίκανη ν΄ αναστρέψει τον ρου των πραγμάτων.
Στην εκδοχή του Μπερλιόζ η Κασσάνδρα, που ενσωματώνει τη φοβερή δύναμη της αληθινής πρόβλεψης με την απόλυτη αδυναμία να πείσει για την ανάγκη δράσης στη βάση της, μετά την καταστροφή καταφέρνει να πείσει για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της τις γυναίκες της Τροίας: Ν΄ αυτοκτονήσουν όλες μαζί.
Και οι Τρώες λοιπόν;
* Δημοσιεύτηκε στο "ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς" (6 - 7/1/2012).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου