Αφορμή, ξανά, το ζήτημα των επερχόμενων απεργιών και των σωματείων. Όπως είχε αποφασιστεί από την Παρασκευή, (βλ εδώ τα πρακτικά), η συνέλευση του Σαββάτου θα συζητούσε και θα αποφάσιζε πάνω σε μια πρόταση για ψήφισμα, το οποίο θα γραφόταν από μια ανοιχτή ομάδα, με βάση το τελευταίο ψήφισμα του Συντάγματος. Όπως και έγινε και το τελικό ψήφισμα έγινε αποδεκτό από τη συνέλευση με συντριπτική πλειοψηφία.
Μια φράση του ψηφίσματος καλούσε «όλα τα σωματεία να προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες». Η αναφορά της κακιάς λέξης από σ… ήταν αρκετή για να φοουντώσει ξανά τη μεγάλη κόντρα γύρω από τη σχέση με τα σωματεία και τις απεργίες.
Μια παλιά ιστορία
Η αντίθεση αυτή δίχασε τη συνέλευση του Λευκού Πύργου ήδη από τις πρώτες ημέρες. Το πρώτο ψήφισμα καλούσε τα σωματεία που θα απεργήσουν το επόμενο διάστημα να ενώνουν τις δυνάμεις τους με το Λευκό Πύργο. Η αναφορά αυτή τρόμαξε πολύ ένα ετερώνυμο μπλοκ ανθρώπων, που παρά τις διαφορετικές του απόψεις, το ενώνει ο κοινός φόβος, ή το κοινό μίσος, για κάθε συνδικαλιστική έκφραση, την οποία αντιμετώπιζαν ως «δούρειο ίππο» για το επερχόμενο ύπουλο καπέλωμα από τη ραδιούργα αριστερά.
Καθότι το μπλοκ αυτό στη Θεσσαλονίκη διατηρεί, με νύχια και με δόντια καμιά φορά, πολλά από τα κεντρικά «πόστα» της διοργάνωσης, κατάφερε τότε να αποσύρει το ψήφισμα, το ξαναέβαλε σε ψηφοφορία (όπως φυσικά δικαιούταν) και το κάλεσμα στα σωματεία αντικαταστάθηκε από ένα κάλεσμα σε εργαζόμενους να έρθουν στο Λευκό Πύργο με ανυπόγραφα πανό. Η αντίδραση αυτή θύμωσε πάλι πολλούς και πολλές από τη συνέλευση, που ένιωθαν να κατηγορούνται γιατί αγωνίζονται στα σωματεία τους και κάνουν απεργίες (για την ιστορία αυτής της αντιπαράθεσης βλ παλιότερο άρθρο).
Το σχίσμα που επήλθε ήταν βαθύ. Παρόλα αυτά, τις επόμενες ημέρες χαλάρωσαν οι εντάσεις, εν αναμονή μάλιστα της γενικής απεργίας στις 15 Ιούνη. Η συνέλευση του Λευκού Πύργου πήρε μάλιστα νέες αποφάσεις, που καλούσαν τους εργαζόμενους στην απεργία και τις πορείες. Αποφάσισε μάλιστα –προφανώς- να συμμετέχει και η ίδια. Τη μέρα της πορείας, οι ίδιες φοβικές αντιδράσεις εκφράστηκαν με την πρόταση να κατέβουν οι «αγανακτισμένοι» σε χωριστή πορεία προς το Υπουργείο, για να μην έρθουν σε επαφή με τους απεργούς και τα επάρατα σωματεία. Το πρωί της ίδιας ημέρας βέβαια, οι διαδηλωτές με μεγάλη πλειοψηφία επέλεξαν να κινηθούν μαζί με τα σωματεία, περνώντας από το Εργατικό Κέντρο, με βάση το απλό επιχείρημα «πάμε όλοι μαζί». Μετά την υπερψήφιση της κοινής πορείας, οι αντιδράσεις μετατράπηκαν σε πίεση ώστε το μπλοκ των «αγανακτισμένων» να κρατά στο δρόμο τις δέουσες αποστάσεις από τα σωματεία.
Φάνηκε λοιπόν ότι η ζωή η ίδια θα λύσει σιγά – σιγά τα προβλήματα. Η απεργία της 15ης και το αντίκτυπό της απέδειξε τη σημασία της. Η πορεία της απεργίας στη Θεσσαλονίκη, παρά τη βροχή, είχε και μαζική συμμετοχή και πρωτόγνωρο παλμό. Το μπλοκ των «αγανακτισμένων» ήταν ένα από τα πιο μαζικά (αν και η ανακοίνωση για 10.000 είναι μάλλον υπερβολική) και συμπορεύτηκε αρμονικά με όλα τα άλλα. Όλοι ήταν χαρούμενοι και φάνηκε ότι η στείρα αντιπαράθεση για τα σωματεία θα ξεπερνιόταν.
Η εύθραυστη εκεχειρία
Πράγματι, τις επόμενες ημέρες στη συνέλευση τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήρεμα και λογικά. Βέβαια, η συμμετοχή ήταν σαφώς μικρότερη, κάτι που εξηγείται από την κούραση και την αναμονή πολιτικών εξελίξεων. Παρόλα αυτά, η πλατεία κρατούσε. Οι συνελεύσεις μάλιστα φάνηκε να πηγαίνουν πολύ καλύτερα: όπως φαίνεται και από τα πρακτικά των τελευταίων ημερών, μειώθηκαν οι δεκάδες μη υλοποιήσιμες «αποφάσεις», περιορίστηκαν οι παράλογες προτάσεις, ακυρώθηκε η λογική του «μπαλκονιού» που είχε κορυφωθεί με το τρίωρο αφιέρωμα στον Δημήτρη Καζάκη (βλ. παλιότερο σχετικό άρθρο). Αντί για λόγους, άρχισαν να προτείνονται ανοιχτές εκδηλώσεις, με πολλαπλές προσεγγίσεις.
Βέβαια, κάτω από τη νηνεμία, οι εντάσεις συνεχιζόταν. Όποιος έβλεπε τις προτάσεις του να καταψηφίζονται από το σώμα, έψαχνε συνωμοσίες και καπελώματα. Τις δυο τελευταίες ημέρες, φτάσαμε στο σημείο ομιλητές με υψωμένο το δάχτυλο να καταγγέλλουν τη συνέλευση ως "απαράδεκτη", αφού δεν αποδέχεται τις αυτονόητες προτάσεις τους. Φυσικά, δεν μπορούσαν να φταίνε οι προτάσεις του, αλλά η …αριστερά, η οποία έρχεται και τις καταψηφίζει οργανωμένα για να διαλύσει την άμεση δημοκρατία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόταση να γίνει πορεία έξω από τα γραφεία του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑΟΣ (αφού μια προηγούμενη πορεία είχε περάσει, με κοινή απόφαση, έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ). Η πρόταση, εύλογα, καταψηφίστηκε από τη συνέλευση (αν και είναι πιθανό ότι θα επανέλθει αρκετές φορές ακόμα), μεγάλο μέρος της οποίας συμμετέχει ή αναφέρεται στην αριστερά.
Αίμααααα…….
Καθώς λοιπόν η αμεσοδημοκρατία δεν βολεύει τόσο πολύ τελικά όλους όσοι ορκίζονται σε αυτή, και μιας και δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να ψηφίσει σώνει και ντε το σωστό, μετά την υπερψήφιση του νέου ψηφίσματος, με το κάλεσμα στα σωματεία να απεργήσουν, το πράγμα απογειώθηκε.
Βέβαια, το κάλεσμα ουδόλως αναιρούσε την προηγούμενη πολιτική απόφαση μη συμμετοχής σωματείων στην πλατεία, με τα πανό ή τις υπογραφές τους. Αφορούσε ένα πολύ διαφορετικό ζήτημα, την κήρυξη απεργίας. Μικρή σημασία βέβαια έχει το νόημα, αφού αυτό που ενδιέφερε ήταν το άκουσμα της λέξης «σωματεία».
Επίσης, μικρή σημασία είχε ότι το ψήφισμα έγινε δεκτό με μεγάλη πλειοψηφία και ότι καμία σχετική τροποποίηση δεν προτάθηκε από τη συνέλευση (η οποία, όπως αναφέραμε δεν θεωρήθηκε αρκετά ώριμη για να προστατέψει τον εαυτό της από το «καπέλωμα»). Η αντιπρόταση, που εμφανίστηκε μόνο μετά τη συνέλευση, καλούσε τους εργαζόμενους να απεργήσουν από μόνοι τους, κάτι που βέβαια ουδόλως ανταποκρίνεται στην εργασιακή πραγματικότητα (στον ιδιωτικό τομέα, με ευθύνη βέβαια των ίδιων των σωματείων, αμφισβητείται στην πράξη ακόμα και το δικαίωμα συμμετοχής στις επίσημες απεργίες).
Όλη η αντίδραση αφορούσε αταβιστικά την αναφορά της λέξης σωματείο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η ίδια συνέλευση αποφάσισε επίσης να καλεστούν «εκπρόσωποι των απεργών» της ΔΕΗ για να συντονιστούν οι αγώνες, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ανάλογα.
Έτσι, μετά τη λήξη της συνέλευσης, διάφοροι από την άτυπη ηγεσία πίεζαν την ομάδα πρακτικών να αλλάξει το ψήφισμα. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για την επιχειρούμενη μεθόδευση, με αποτέλεσμα να δεχτούν μια βίαιη επίθεση, όπου διάφοροι ματσό τύποι ούρλιαζαν σεληνιασμένοι «θάνατο στα κομματόσκυλα» και άλλα τέτοια ωραία.
Για κάποιες στιγμές, απειλήθηκε γενικευμένη σύρραξη. Το σκηνικό βέβαια, λόγω και του προχωρημένου της ώρας, έμοιαζε μάλλον με μαύρη κωμωδία, παρά με τραγωδία. Ειδικά όταν μέλη της «ομάδας περιφρούρησης», τα οποία έθεσαν στον εαυτό τους το καθήκον να ξεσκεπάσουν και να ξεφορτωθούν τα «κομματόσκυλα» άρχιζαν να φωνάζουν μέσα στο φεγγαρόφωτο «θα σας χύσουμε το αίμααααα»…
Φυσικά, καμιά από τις απειλές αυτές δεν υλοποιήθηκε. Η σύρραξη αποφεύχθηκε, η νύχτα πέρασε, το επίδικο ψήφισμα δημοσιεύτηκε στα πρακτικά και η επόμενη ημέρα, η Κυριακή της πορείας, ήταν πολύ πιο ήρεμη. Το σχίσμα ωστόσο παραμένει. Όλο και πιο συχνά διαρρέεται η πρόθεση διάσπασης της πλατείας και χωριστού καλέσματος των ακαπέλωτων «αληθινών αγανακτισμένων». Είναι γνωστό άλλωστε ότι το Σύνταγμα στην πράξη χωρίζεται στα δύο: στη Θεσσαλονίκη είναι μικρή η πόλη, μικρότερη και η πλατεία και οι αντίστοιχες πλευρές παρέμειναν κοινές.
Ωστόσο, το πιο πιθανό είναι ότι και αυτές οι φήμες επιστρατεύονται για πίεση και προπαγανδιστικούς λόγους και κανείς δεν θα ρισκάρει την έξοδό του από την πλατεία. Η κόντρα έτσι θα συνεχιστεί από τη συνέλευση της Δευτέρας, όπου πιθανά θα επιχειρηθεί πάλι η ανατροπή του ψηφίσματος.
Είτε γίνει αυτό είτε όχι, άλλωστε το λόγο για αυτό τον έχει πάντα η συνέλευση και η όποια πλειοψηφία, το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί πάλι στο δρόμο. Όποια και να ήταν η άποψη του καθένα και της καθεμιάς, στις 15 η απεργία συναντήθηκε με την πλατεία και το αποτέλεσμα ήταν καταλυτικό. Ακόμα πιο καθοριστική μπορεί να είναι η επόμενη συνάντηση, στην 48ωρη απεργία κατά τις μέρες (απόπειρας, που λένε και οι «αγανακτισμένοι») ψήφισης του Μεσοπρόθεσμού. Μπροστά σε αυτά τα γεγονότα, οι φοβίες, οι μικρότητες, οι συνωμοσιολογίες και οι δολοπλοκίες, έχουν πολύ μικρή σημασία.
Νίκος Ν., ομάδα alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου