Οχι, δεν είναι οι «αγανακτισμένοι», υπό την καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων… «ακομμάτιστων» που καλλιεργούν αυτή την αυταπάτη. Αυτοί το δοκίμασαν μια φορά, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, είδαν το αποτέλεσμα, οπότε δεν τους πολυπαίρνει να πουν το ίδιο. Αυτή τη φορά η σκυτάλη πέρασε στις δυνάμεις του Περισσού.
Η αποστολή ανατέθηκε στο ΠΑΜΕ που ανακοίνωσε για την Πέμπτη «περικύκλωση της Βουλής από όλες τις μεριές». Το κάλεσμα τα έβαλε όλα στον ντορβά. Από τη μη ψήφιση του πολυνομοσχέδιου μέχρι τη… «λαϊκή εξουσία» του Περισσού. «Να βουλιάξει η Αθήνα, το Σύνταγμα, όλοι οι χώροι γύρω από την Βουλή. Οργανωμένα, συντονισμένα. Να πάρει ο λαός στα χέρια του τη ζωή του, να σταθεί όρθιος. Τώρα αγώνας να ανατραπούν τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης. Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Τώρα αγώνας για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Αγώνας για ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης, ο λαός να αναδείξει τη δική του εξουσία».
Επειδή, όμως, άρχισαν να γράφονται και να λέγονται διάφορα, ότι δήθεν ο Περισσός θα προσπαθήσει να εμποδίσει τους βουλευτές να φτάσουν στη Βουλή, ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η Παπαρήγα, με μια συνέντευξη Τύπου που οργανώθηκε στο πόδι την περασμένη Δευτέρα (είναι χαρακτηριστικό ότι η συνέντευξη περιλάμβανε μια δήλωση της Παπαρήγα και μόνο δυο δημοσιογραφικές ερωτήσεις).
«Να ξεκαθαρίσω το εξής: Η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της Βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις, και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη Βουλή. Εχει ένα και μοναδικό σκοπό: Οσο γίνεται περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Αυτό μας ενδιαφέρει», είπε η Παπαρήγα. Και για να τονίσει το τελευταίο, το επανέλαβε: «Αυτός είναι ο ρόλος του αποκλεισμού της Βουλής. Να προκύψει ένα πλειοψηφικό -όσο γίνεται περισσότερο- "ΟΧΙ". Και τότε η πτώση της κυβέρνησης θα έρθει κάτω από τη λαϊκή πίεση».
Διείδε, λοιπόν, ο Περισσός δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης από τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και ανέθεσε «στο λαό» το καθήκον, με την απολύτως ειρηνική παρουσία του, να ασκήσει πίεση σ’ αυτούς τους βουλευτές «οι οποίοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, φοβούνται τον κόσμο που τους αντιμετωπίζει αρνητικά», όπως χαρακτηριστικά είπε η Παπαρήγα, η οποία μιμούμενη τον Τενγκ-Χσιάο-Πινγκ («άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το ίδιο κάνει, αρκεί να πιάνει ποντίκια»), συμπλήρωσε ότι «για όποιο λόγο και αν ξεκινήσει κανείς (σ.σ. βουλευτής), αυτή τη στιγμή το λαό τον βοηθάει η καταψήφιση του πολυνομοσχεδίου».
Υπήρχε, αλήθεια, περίπτωση να υπάρξουν τόσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση; Είχε διαφανεί κάτι τέτοιο; Δεν θα σας πούμε τις δικές μας εκτιμήσεις, θα παραθέσουμε την εκτίμηση του «Ριζοσπάστη», που έγραφε την περασμένη Πέμπτη: «Στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και κάτω από την πίεση του λαού, συνεχίζονται το θέατρο και οι ελιγμοί των “διαφωνούντων” ενόψει και της σημερινής ψηφοφορίας επί των άρθρων του πολυνομοασχεδίου». Θέατρο, ελιγμοί και διαφωνούντες εντός εισαγωγικών, λοιπόν. Και σωστά. Τότε από πού συνήγαγε η ηγεσία του Περισσού τη δυνατότητα για «ένα πλειοψηφικό –όσο γίνεται περισσότερο– "ΟΧΙ"»; Οταν το περασμένο καλοκαίρι, τότε που ψηφιζόταν το Μεσποπρόθεσμο, έλεγαν το ίδιο οι Συριζαίοι και λοιποί «αγανακτισμένοι», ο Περισσός τους ειρωνευόταν ότι σπέρνουν αυταπάτες, ότι ωραιοποιούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τώρα γιατί επέλεξαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο;
Η απάντηση είναι απλή. Εκαναν το ίδιο, έσπειραν αυταπάτες ότι με μαζική περικύκλωση της Βουλής μπορεί να τρομάξουν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και έτσι να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο και να πέσει η κυβέρνηση (ποτέ προηγούμενα ο Περισσός δεν έριξε το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση»), γιατί βρίσκονταν σε συνεννόηση με την κυβέρνηση να περιφρουρήσουν αυτοί τη Βουλή αντί για τα ΜΑΤ, ώστε να λειτουργήσουν σαν ασπίδα του αστικού κοινοβούλιου. Για να παίξουν αυτό το ρόλο χρειάζονταν και το ανάλογο ιδεολόγημα. Και το βρήκαν στις ανύπαρκτες δυνατότητες να υπάρξουν αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Ο «Ριζοσπάστης» μιλούσε για θέατρο και ελιγμούς και ψευτο-διαφωνούντες και η Παπαρήγα μιλούσε για βουλευτές που φοβούνται την οργή του λαού και είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, έτσι και δουν εκατοντάδες χιλιάδες να περικυκλώνουν ειρηνικά τη Βουλή και χωρίς να εμποδίζουν την προσέλευση των βουλευτών, όπως είχαν αποπειραθεί (ανεπιτυχώς) οι αγανακτισμένοι το καλοκαίρι. Γι’ αυτό και δεν είπαν καμιά κουβέντα για τους τοίχους από σίδερο και πλεξιγκλάς που έστησαν οι μπάτσοι.
Το ότι υπήρξε προσυνεννόηση με την κυβέρνηση αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα. Αλλωστε, στην πολιτική αυτά τα κομπρεμί δεν γίνονται με έγγραφες συμφωνίες. Συμπεραίνονται από την εξέλιξη των γεγονότων.
Την Τετάρτη, πριν ακόμα ξεκινήσει η πορεία του ΠΑΜΕ, μια ογκώδης ομάδα ροπαλοφόρων έφυγε και πήγε και στήθηκε περιμετρικά της Βουλής (στη Β. Σοφίας μέχρι τον αστυνομικό φράχτη και σε όλο το μήκος της Αμαλίας μέχρι το Ζάππειο). Είχαν πλάτη προς τη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο, δείχνοντας έτσι ότι σκοπός τους ήταν να περιφρουρήσουν τη Βουλή και όχι τη διαδήλωση. Εμειναν εκεί όχι μόνο όσο περνού-σε η διαδήλωση του ΠΑΜΕ, αλλά και μετά όσο περνούσαν οι άλλες ογκωδέστερες διαδηλώσεις. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι είδαν τα σκούρα και αποφάσισαν να φύγουν. Αμέσως στη θέση τους κατέβηκαν τα ΜΑΤ που μέχρι τότε ήταν εξαφανισμένα! Αλλαγή φρουράς!
Η Τετάρτη ήταν η πρόβα τζενεράλε για την Πέμπτη. Την Πέμπτη ξεκίνησαν πουρνό-πουρνό. Από τις 9 είχαν στήσει τις φρουρές, πιο ενισχυμένες από την Τετάρτη. Βρέθηκε μάλιστα εκεί και η Παπαρήγα, σαν επιθεωρητής των ταγμάτων. Και πάλι πλάτη στη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο. Και τσαμπουκάς αυτή τη φορά, καθώς ο κόσμος που μαζευόταν στην Αμαλίας ήταν του ΠΑΜΕ, οπότε θεωρούσαν πως είχαν μεγάλη δύναμη πυρός. Ολοι οι υπόλοιποι περιορίστηκαν με τον τσαμπουκά στο κάτω τμήμα της πλατείας, στη Φιλελλήνων και τους κάθετους δρόμους. Η Αμαλίας μέχρι τη Β. Σοφίας και την αρχή της Πανεπιστημίου ανήκε στις δυνάμεις του Περισσού, ενώ τα ΚΝΑΤ με κράνη στο κεφάλι και παλούκια στον ώμο στέκονταν στη θέση που τις άλλες φορές στέκονταν τα ΜΑΤ. Ρουθούνι ΜΑΤατζή δεν φάνηκε στο χώρο που ήταν το ΠΑΜΕ. Βρίσκονταν ψηλά στο προαύλιο της Βουλής και διασκορπισμένοι ανά διμοιρίες σε χώρους έξω από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (Βουκουρεστίου, Ερμού, Μητροπόλεως και αλλού).
Αλήθεια, πώς ήξερε η ηγεσία της Αστυνομίας ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τις δυνάμεις του Περισσού και απέσυρε ολοσχερώς τις δυνάμεις της από το χώρο γύρω από τη Βουλή; Είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε αξιωματικός να πάρει τέτοια πρωτοβουλία απόσυρσης των δυνάμεων, χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση (σε πολιτικό επίπεδο μάλλον) και να έχουν δοθεί διαβεβαιώσεις από την ηγεσία του Περισσού; Πότε φάνηκαν ΜΑΤ; Οταν η περιφρούρηση των ΚΝΑΤ, παρά τις κυκλωτικές κινήσεις που επιχείρησε, παρά τα κεφάλια που άνοιξε (ακόμη και ανθρώπων που δεν είχαν καμιά σχέση με τη σύγκρουση), δεν μπόρεσε ν’ αντέξει τις επιθέσεις από μερικές εκατοντάδες νεολαίους, που φάνηκαν πιο έμπειροι στις οδομαχίες, και χρειαζόταν ενισχύσεις. Τότε εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ και καθάρισαν την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας έναν προστατευτικό κλοιό περιμετρικά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, είχαμε τον Περισσό να περιφρουρεί τη Βουλή, το σύμβολο της αστικής εξουσίας, και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τον Περισσό!
Πολύ πριν την προγραμματισμένη ώρα λήξης της συγκέντρωσής τους, μάλλον επειδή διαπίστωσαν ότι η εικόνα αυτή τους εξέθετε ακόμα και στα μάτια των οπαδών τους, αποφάσισαν να αποχωρήσουν, ενώ τα ΜΑΤ τους συνόδευσαν μέχρι την Ομόνοια. Ταυτόχρονα, άλλες διμοιρίες έκαναν «σκούπα» στην πέριξ του Συντάγματος περιοχή και έδιωξαν με τη βία όλο τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, ακόμη και μπλοκ οργανώσεων και σωματείων. Για την Αστυνομία, νόμιμη συγκέντρωση ήταν μόνο αυτή του Περισσού. Οι άλλες ήταν παράνομες και τις διέλυσε.
Ισως κάποιοι να θεωρήσουν αυτή την εικόνα (τα ΚΝΑΤ να περιφρουρούν τη Βουλή και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τα ΚΝΑΤ) σουρεαλιστική, όμως δεν είναι. Είναι τα καλύτερα αποκαλυπτήρια μιας πολιτικής αστικής-αντιδραστικής μέχρι το μεδούλι. Ο ψευτοεπαναστατισμός τους στα λόγια καταρρέει, όταν έρχεται η ώρα της πρακτικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές.
Πέταξαν το νεκρό τους στα σκυλιάΕνα 53χρονο στέλεχος του ΠΑΜΕ εξέπνευσε την Πέμπτη από ανακοπή καρδιάς, μετά από εισπνοή χημικών, όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι σύντροφοί του. Κι αντί η ηγεσία του Περισσού να ξεσηκώσει τον κόσμο, η Παπαρήγα εμφανίστηκε στη Βουλή σαν να μην τρέχει τίποτα, είπε ότι ο άνθρωπος μπορεί να είχε και κάποιο πρόβλημα και ότι πέθανε και πάνω στη σύγκρουση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πέθανε πάνω στη σύγκρουση των ΚΝΑΤ με ομάδες νεολαίων που επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της Βουλής από τον Περισσό.
Λίγο πριν την Παπαρήγα, στελέχη του ΛΑΟΣ και της ΝΔ μιλούσαν μέσα στη Βουλή για «έγκλημα των κουκουλοφόρων», χωρίς κανένας από τον Περισσό να κάνει οποιαδήποτε διόρθωση. «Η ωμή βία των κουκουλοφόρων κόστισε την ζωή ενός συνανθρώπου μας», δήλωσε και ο Σαμαράς, παίζοντας στο ίδιο ταμπλό. Τα ίδια υπαινίχτηκε, με πρόστυχο τρόπο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του Περισσού, σε ανακοίνωση που εξέδωσε αργότερα, στην οποία μιλούσε για «δολοφονική επίθεση κατά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ» από «οργανωμένες ομάδες σε διατεταγμένη αποστολή και αναρχοφασιστοειδή», αφήνοντας να εννοηθεί (χωρίς και να το λένε) ότι σ’ αυτή την επίθεση οφείλεται ο θάνατος του συνδικαλιστή τους. Ενάντια στην κυβέρνηση και την αστυνομία δεν λένε ούτε λέξη! Πετάνε το νεκρό τους στα σκυλιά, προκειμένου να δικαιολογήσουν το βρόμικο προδοτικό ρόλο που έπαιξαν τη συγκεκριμένη μέρα, περιφρουρώντας το αστικό κοινοβούλιο από τους διαδηλωτές.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας, ο νεκρός πέθανε από ανακοπή καρδιάς και δεν έφερε κανένα τραύμα. Σύμφωνα δε με την ανακοίνωση της Αστυνομίας, αυτός μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο που η ίδια η Αστυνομία κάλεσε από το Ζάππειο, δηλαδή εκατοντάδες μέτρα μακριά από το χώρο των επεισοδίων. Οι ίδιοι οι σύντροφοί του δήλωσαν σε δημοσιογράφους ότι ένιωσε δυσφορία από τη ρίψη χημικών (οι δηλώσεις αυτές μεταδόθηκαν από κανάλια και σάιτ). Χημικά, όμως, ρίχνει μόνο η Αστυνομία. Ας αφήσουμε που ο χώρος ήταν πηγμένος στα χημικά από τις επιχειρήσεις της προηγούμενης μέρας.
Εχθροί του λαούΓια μια φορά ακόμη, αντιστρέφεται η πραγματικότητα και τοποθετείται με το κεφάλι κάτω. Για μια φορά ακόμη, ντροπιασμένες αντιλήψεις μετατρέπονται σε ιδεολογήματα και με τη μορφή προπαγανδιστικού ενέσιμου διαλύματος καταβάλλεται προσπάθεια να εγχυθούν μέσα στο κίνημα.
Εχουμε ένα μείζον πολιτικό γεγονός; ένα κόμμα, που καμώνεται ότι είναι επαναστατικό, αναλαμβάνει να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο, μη τυχόν και ξεσπάσει πάνω του η οργή των απεργών-διαδηλωτών. Το κάνει σε πλήρη συνεργασία με την κυβέρνηση, η οποία αποσύρει την Αστυνομία από τις συνήθεις θέσεις της, τις οποίες καταλαμβάνουν ορδές κρανοφόρων και ροπαλοφόρων μελών του εν λόγω κόμματος. Ακόμη και η θέση τους υποδηλώνει το ρόλο τους: πλάτη στη Βουλή - μέτωπο στους διαδηλωτές.
Αντί, λοιπόν, να έχουμε ομόφωνη, μαζική καταγγελία αυτού του κόμματος και του αστικού-χωροφυλακίστικου ρόλου που ανέλαβε να παίξει, αντί αυτό το κόμμα να στιγματιστεί ως εχθρός του λαού και προστάτης του αστικού συστήματος εξουσίας, ορισμένοι προχωρούν σε καταγγελίες μιας μερίδας διαδηλωτών που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής αυτού του κόμματος, ενώ άλλοι τηρούν ίσες αποστάσεις.
Ομως, εν προκειμένω έχουμε γεγονότα έναντι των οποίων δεν χωρούν ίσες αποστάσεις. Μπορεί κανείς να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική ορθότητα των επιλογών του συγκεκριμένου κομματιού των διαδηλωτών, να κρίνει έτσι ή αλλιώς τη σκοπιμότητα κάθε ενέργειας, όμως αυτό αφορά μια συζήτηση μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος. Αντίθετα, το κόμμα που περιφρουρούσε τη Βουλή, ανεξάρτητα από την κοινωνική του σύνθεση (η οποία, άλλωστε, δεν είναι περισσότερο εργατική ή λαϊκή από την κοινωνική σύνθεση των «καθαρόαιμων» αστικών κομμάτων), ανεξάρτητα από το βερμπαλισμό με τον οποίο επενδύει τον πολιτικό του λόγο, ενήργησε ως εχθρός του λαού, αναλαμβάνοντας –με σαφή και απροκάλυπτο τρόπο– καθήκοντα δύναμης καταστολής του συστήματος.
Εν προκειμένω, λοιπόν, δεν χωρούν συμψηφισμοί. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κονωνικά και πολιτικά ανόμοιες συμπεριφορές. Δεν μπορείς να εξισώνεις τα όποια (υπαρκτά ή ανύπαρκτα ή διογκωμένα) προβλήματα στο εσωτερικό ενός κινήματος με τις αντιθέσεις αυτού του κινήματος με τους εχθρούς του στον τομέα της καταστολής, είτε πρόκειται για τις επίσημες δυνάμεις καταστολής του κράτους είτε για «εθελοντές» κομμάτων όπως ο Περισσός. Πρέπει, καταρχήν, να ξεχωρίσουμε τις διαφορετικές ποιότητες και μετά να κάνουμε την όποια συζήτηση στο πλαίσιο της «ποιότητας-κίνημα».
Οι καταγγελίες για «δολοφονική επίθεση κουκουλοφόρων» ή οι ίσες αποστάσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της ηγεσίας του Περισσού, η οποία βρέθηκε στριμωγμένη και προσπαθεί να κρύψει τις πομπές της. Ακόμη και το θάνατο του δικού τους στελέχους, που αποδεδειγμένα δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τη σύγκρουση ΚΝΑΤ-διαδηλωτών, προσπαθούν να τον φορτώσουν σ’ αυτή τη σύγκρουση, βγάζοντας λάδι την κυβέρνηση. Ασελγούν πάνω σ’ έναν δικό τους νεκρό, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν το καίριο ερώτημα («γιατί περιφρουρούσατε τη Βουλή από το λαό;») και να μουτζουρώσουν την εικόνα που είδε όλος ο κόσμος: οι δυνάμεις καταστολής του Περισσού περιφρουρούσαν τη Βουλή και οι δυνάμεις καταστολής του κράτους περιφρουρούσαν τον Περισσό.
Στο θέμα θα χρειαστεί να επανέλθουμε, γιατί το θεωρούμε (και είναι) μείζονος σημασίας.
Π.Γ.
Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ και αναλύσεις στην «Κόντρα» που κυκλοφορεί το Σάββατο 22 Οκτώβρη
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
2 σχόλια:
Συμφωνώ.
Ένα από τα πολλά επιχειρήματα που στηρίζουν την αναρχική επανάσταση αναφέρεται στον επικείμενο θάνατο χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων, είτε εν μέσω βίαιων και εκδικητικών δράσεων εφορμούμενων από ταξικές διαφορές ή λόγω της έμφυτης ροπής των μαζών να εκφράζονται μέσα από βάρβαρα ψυχωτικά μονοπάτια. Σύμφωνα με μια ποικιλία συνδικαλιστικών ιδεολογιών, το μόνο εμπόδιο, που ορθώνεται μπροστά σε μια σταθερή κατάσταση λεηλασίας, δολοφονία, και εκτεταμένης εκμετάλλευσης, είναι ένα ισχυρό κράτος οχυρωμένο με αυταρχικούς θεσμούς, η λειτουργία των οποίων έγκειται στη διατήρηση της χειραγώγησης και χαοτικής δημαγωγίας, ελέγχοντας κατ' αυτό τον τρόπο τη μάζα. Σίγουρα, υπάρχει κάποιος τόνος ειρωνείας στην ένσταση που αρθρώνεται από το χώρο της αριστεράς και της αναρχίας αναφορικά με την προοπτική ενός αντι-πολιτισμού, ο οποίος απορρέει σε μεγάλο βαθμό στο ίδιο επιχείρημα.
Δημοσίευση σχολίου