Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΗΚΗΡΗ*Στο κοινωνικό επίπεδο κανείς δεν...έχει το δικαίωμα να εμποδίσει την συμμετοχή του οποιουδήποτε εργαζόμενου του οποιουδήποτε πολίτη να αγωνισθεί και να παλέψει μαζί με όλους τους άλλους που έτυχε να έχουν μια διαφορετική διαδρομή μαζί με την αριστερά κάνοντας σωστές επιλογές αρνούμενη την στήριξη στο σάπιο δικομματικό σύστημα. Θερμόμετρα αριστεροσύνης δεν χρειάζεται σήμερα ο λαός μας. Όμως είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε, χωρίς να ομφαλοσκοπούμε, ορισμένα ζητήματα γιατί το μεγάλο ζητούμενο της κοινής δράσης και ενότητας δεν μπορεί να είναι ένα πουκάμισο άδειο που να μπορεί να φορεθεί από τον καθένα.
Για παράδειγμα, αρκεί σήμερα να μιλάμε για συμπαράταξη της Αριστεράς με όρους αντιμνημονιακού μετώπου, όπου το κοινό σημείο της ενότητας θα είναι η ακύρωση και μόνο του μνημονίου και η πτώση αυτής της κυβέρνησης; Αρκεί ένα αντιμνημονιακό μέτωπο μόνο όταν δεν μπαίνει το ζήτημα της διαμόρφωσης μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με στόχο την υπέρβαση του σάπιου δικομματικού συστήματος και γιατί όχι την υπέρβαση και αυτού του καπιταλιστικού συστήματος; Δηλαδή απλά μπορεί η αριστερά σήμερα να συμμετέχει σε ένα μέτωπο κυβερνητικό χωρίς κανένα προγραμματικό υπόβαθρο, χωρίς έναν οραματικό κοινωνικό στόχο που να συνεπαίρνει τα πλατιά λαϊκά στρώματα και προπαντός να έρχεται σε ανοικτή ανειρήνευτη σύγκρουση με τα ντόπια και ξένα μονοπώλια; Δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ το αντιλαϊκό κατάντημα πολλών κεντροαριστερών κυβερνήσεων στην Ευρώπη που κτύπησαν αλύπητα τις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις . Οι κυβερνήσεις αυτές ήλθαν στην εξουσία με στόχο να διώξουν υποτίθεται την φασίζουσα δεξιά (Μπερλουσκόνι - Μπόσσι) και τις αντεργατικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές (Γαλλία - Ιταλία) στην πραγματικότητα όμως έκαναν τα ίδια για να μην πούμε χειρότερα. Είναι λοιπόν εύλογα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν απ΄ όλες τις δυνάμεις της αριστεράς.
Η πάλη ενάντια στο μνημόνιο δεν είναι κάτι το γενικό και αφηρημένο πρέπει να έχει συγκεκριμένη στόχευση πρώτα και κύρια ενάντια στο χρέος που έγινε αφορμή για να συνυπογραφεί αυτή η απαράδεκτη αντιλαϊκή προδοτική συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης της ξένης μονοπωλιακής ολιγαρχίας και των ξένων τοκογλύφων.
Με το χρέος ξεκίνησε ο πόλεμος ενάντια στο κόστος εργασίας, το κοινωνικό κράτος και γενικότερα ενάντια στις κατακτήσεις που έγιναν με αίμα και θυσίες του κόσμου της εργασίας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Επομένως αν δεν θέλουμε την τρόικα και το μνημόνιο τότε πρέπει να αρνηθούμε και την πληρωμή του επαχθούς χρέους όταν μάλιστα αυτή η πληρωμή γίνετε με απαράδεκτα χαράτσια που καθημερινά πλασάρει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Να περάσουμε στη διακοπή αποπληρωμής του χρέους και να αντιμετωπίσουμε το φυσικό επακόλουθο αυτής της επιλογής μας, που είναι η έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Μια επιλογή δύσκολη αλλά η μόνη που μπορεί να φέρει ένα φως στο σκοτεινό τούνελ που μας έριξε το σάπιο δικομματικό σύστημα.
Χωρίς την ορθολογική επιλογή της στάσης πληρωμών προς τους δανειστές μας και την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ η πάλη κατά του μνημονίου γίνεται με άσφαιρα βόλια. Η χώρα μας έφθασε σ΄ αυτή την κατάσταση ακριβώς γιατί μέσα από αυτή την καπιταλιστική ολοκλήρωση που λέγεται Ε.Ε. διαμορφώθηκε μια προνομιακή κατάσταση status για ορισμένες χώρες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία και καταστροφική για άλλες, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία ακόμα και η Ιταλία.
Η κρίση στην Ε.Ε. και ειδικότερα στην ευρωζώνη οφείλεται πρώτα απ΄ όλα στην ακραία νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική δομική συγκρότηση της Ε.Ε., αλλά και στον απαράδεκτο μηχανισμό του ευρώ. Το «ευρώ» είναι ένας μηχανισμός συνεχούς διεύρυνσης των αποκλίσεων και ανισοτήτων στην ευρωζώνη και μηχανισμός «κοινωνικού και ταξικού πολέμου» στην Ευρώπη!
Η ανάλυση αυτή δεν διακατέχεται από κανέναν αντιευρωπαϊσμό ή λογική εθνικής περιχαράκωσης και απομονωτισμού. Είναι αλήθειες που και αστοί μελετητές και οικονομολόγοι παραδέχονται. Είναι μια σκληρή πραγματικότητα που αν δεν γίνει αντιληπτή και αποδεκτή από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν θα καταφέρει, αν δημιουργηθεί, να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.
Πολύ σωστά λοιπόν πολλοί βάζουν σαν πρωταρχικό θέμα την κοινή δράση και την ενότητα όλων των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων. Έχουν απόλυτο δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι κάθε δύναμη της αριστεράς, κάθε πολιτικό οργανωμένο υποκείμενό της θα πρέπει να υποχωρήσει από παραδοσιακές του θέσεις και «όλοι να βάλουν νερό στο κρασί τους» για να προχωρήσει το μεγάλο ζητούμενο της ενότητας πρώτα και κύρια της Αριστεράς.
Οι προθέσεις, χωρίς καμία αμφιβολία είναι σωστές. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός σχεδιασμός, πολιτική συμμαχιών για την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς που να μην βάζει σαν πρώτιστο καθήκον σήμερα την ενότητα της αριστεράς. Όμως το θέλουμε ή όχι, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να απαντήσει και σε ένα άλλο κομβικό ερώτημα. Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο προγραμματικό περιεχόμενο. Ένα μέτωπο ενάντια στο μνημόνιο ναι και μετά τι; Σε ποια για παράδειγμα κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η ελληνική κοινωνία μετά; Δεν μπορούμε να μην συνυπολογίζουμε το «ΜΕΤΑ». Σ΄ αυτό το ερώτημα «του ΜΕΤΑ» η Αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς λόγους.
Η πείρα δεκαετιών μέσα στην αριστερά κατέγραψε ότι η κοινή δράση και η συμπαράταξη δεν μπορούν να ανοίξουν νικηφόρους δρόμους όταν γίνονται μόνο για να αθροίσουν τις δυνάμεις της αριστεράς εκλογικά και τίποτε παραπάνω.
Ο δρόμος για την ελληνική αριστερά σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού, αντιϊμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Τον σοσιαλισμό που θα ανατρέπει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα εδραιώνει τη δημοκρατία της συμμετοχής και της διαφορετικότητας του κόσμου της εργασίας. Το μέτωπο αυτό παράλληλα με την πολιτική του έκφραση θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη και δεν θα έχει μια φοβία και μια ποντιοπιλατική σχέση με την εξουσία.
Σ΄ αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση όλες οι κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά η αριστερά θέλει να εκφράσει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να συνυπάρχουν με την επιμέρους διαφορετικότητά τους σ΄ αυτό το δημοκρατικό αντιμονοπωλιακό και αντιϊμπεριαλιστικό μέτωπο για να κυβερνηθεί η χώρα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που γνωρίσαμε με το σάπιο δικομματικό σύστημα. Εδώ παράλληλα μπαίνει επιτακτικά να φύγει όχι μόνο αυτή η κυβέρνηση αλλά το σύνολο του σάπιου δικομματικού συστήματος.
Πριμικηρης Βασίλης
Ε.Γ της Κ.Π.Ε του ΣΥΝ
Π.Σ.Ε ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου