Οπού 'χαμε ένα βασιλιά...

Του
Θαν. Καρτερού

Respect στους βουλευτές, τους επιτρόπους, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που συνεδριάζουν ατελείωτες ώρες τις τελευταίες μέρες. Αντέχοντας όχι μόνο τα εξοντωτικά ωράρια προβληματισμού και κριτικής, όχι μόνο την υπερχείλιση αγανάκτησης, αλλά και το βάρος της εκπροσώπησης του έθνους απέναντι σε καταστροφικές πολιτικές. Και δίνοντας ένα δείγμα πώς πρέπει βουλευτές και κομματικά στελέχη να συνδέουν την εξουσία με την κοινωνία ως γέφυρα -έστω και κρεμαστή που λέει ο λόγος.

Τους βλέπουμε έτσι με χαρά -και κάποια...χαιρεκακία- να ασκούν σκληρή κριτική στον Παπακωνσταντίνου, σε άλλους υπουργούς, στο κυβερνητικό μοντέλο, να καταγγέλλουν τα τεράστια προβλήματα συντονισμού και λειτουργίας της κυβέρνησης, να αντιγράφουν ολόκληρα αποσπάσματα από τις διακηρύξεις των «αγανακτισμένων» για τον άδικο χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής. Και να προειδοποιούν ότι τα Μνημόνια οδηγούν σε αποτυχία και καταστροφή.

Καλά όλα αυτά, γεννούν όμως και ένα ερώτημα: Έχουν μοναρχικό πολίτευμα στο μεγάλο δημοκρατικό κόμμα; Διαθέτουν ελέω Θεού μονάρχη; Ο οποίος διορίζει υπουργούς τους κηπουρούς του, αλλά είναι ανεύθυνος για την πολιτική τους και πώς την ασκούν; Μήπως πιστεύουμε λάθος ότι στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός έχει τεράστιες εξουσίες και άρα τεράστιες ευθύνες; Και για την πολιτική, και για τα πρόσωπα, και για τον συντονισμό, και για το μοντέλο και για τα πάντα;

Γιατί λοιπόν ούτε ένας τους δεν τολμά να πει αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο; Ότι ο συγκεκριμένος Παπανδρέου μάς πάει κατά κρημνού; Ότι επιμένει σε μια βαθιά άδικη και καταστροφική πολιτική, δεν τη διαπραγματεύεται, εμφορείται από το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας με ολίγον από Τιτανικό και επιπλέον είναι ανεπαρκής, αδυνατεί να συντονίσει, παίζει με καινοτόμες ανοησίες σε ονόματα υπουργείων (Θαλασσίων Υποθέσεων!!) και με διαδικτυακά καγιάκ, ενώ ο κόσμος καίγεται; Και το μόνο που δεν εμπνέει είναι εμπιστοσύνη -ότι ξέρει τι του γίνεται;

Θέλετε το τελευταίο δείγμα έξοχης μοναρχικής σκέψης, επιπέδου Μαρίας Αντουανέτας; Ο Παπανδρέου δήλωσε στο Πολιτικό Συμβούλιο σύμμαχος των «αγανακτισμένων», πρότεινε μάλιστα και τους κατάλληλους στόχους για το κίνημά τους, ως αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Και όχι μόνο δεν γέλασε κανείς, αλλά και δεν βρέθηκε κανείς να του δώσει σε απλά ελληνικά, ή έστω αγγλικά, να καταλάβει ότι η εξέγερση της μούντζας έχει κύριο στόχο αυτόν. Κι ύστερα μας φταίει το μοντέλο…
πηγή: ΑΥΓΗ