Η πιστή Μαριλίζα

Ποιος να το έλεγε ότι θα το ζήσουμε κι αυτό: Η πιστή Μαριλίζα να αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ! Μετά από 32 χρόνια συμμετοχής σε όλα τα πάνω, τα κάτω, τα δεξιά και τα αριστερά του κινήματος, να δηλώνει ότι δεν μπορεί πλέον να παραμένει σʼ αυτή τη μαύρη σκιά του πάλαι ποτέ ηλιακού κόμματος. Και δεν μιλάμε εδώ για την Μπιρμπίλη, τη Δαμανάκη, τον Γερουλάνο - για λαθρεπιβάτες που είδαν φως κι ανέβηκαν. Για την Ξενογιαννακοπούλου μιλάμε, που στεκόταν πάντα κοντά στους μηχανοδηγούς, ήταν παρούσα σε όλες τις φάσεις του κινήματος και δεν...
ζαλίστηκε σε όλες τις καμπές του.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: ο Λοβέρδος διαπράττει κόμμα, ο Χρυσοχοΐδης ψάχνει την τσέπη του για κάποια συνταγή, ο Παπανδρέου διαλέγεται με τους Αμερικανούς φοιτητές για το πώς οι λαοί από ελεύθεροι γίνονται δούλοι. Πλείστοι όσοι βουλευτές δεν ακολουθούν τον δρόμο του Μνημονίου, χιλιάδες στελέχη οικουρούν. Και η Μαριλίζα παίρνει το καπελάκι της και πάει στο καλό. Μπορούμε συνεπώς να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα: Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ. Η Μαριλίζα είναι η υπογραφή στη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του. Το ισχυρό πολυσυλλεκτικό κόμμα που ασκούσε ή διεκδικούσε την εξουσία σχεδόν σαράντα χρόνια μάς άφησε χρόνους. Πάπαλα.

Θα σέρνεται βέβαια για ένα χρονικό διάστημα ακόμα στα πατώματα της πολιτικής σκηνής. Θα δίνει τον οβολό του στον Σαμαρά και θα παρέχει στήριξη στην πολιτική που κατέστρεψε τη χώρα και το ίδιο. Θα πιστεύει ότι ζει και δεν θα είναι σε θέση να μυρίσει ούτε τα αποκαΐδια από τις φωτιές που άναψε στην κοινωνία ούτε την αποφορά του θανάτου του. Μέχρι που να κλείσουν τις μύτες τους οι τελευταίοι εναπομείναντες ψηφοφόροι και να πάρουν των ομματιών τους κι αυτοί μαζί με τη Μαριλίζα. Για να παραμείνει ο Βενιζέλος, όπως κάποτε ο Ζίγδης, να φυλάγει Θερμοπύλες, ενώ ο Εφιάλτης έχει κάνει τη δουλειά του και οι Μήδοι έχουν προ πολλού διαβεί.

Ασφαλώς υπάρχει εδώ πεδίο για πικρές σκέψεις. Με πρώτη ότι αυτά παθαίνει, μάτια μου, όποιος πολύ αγαπάει - την εξουσία. Και είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για τα μάτια της. Σκέψη πολλαπλά χρήσιμη για όσους σήμερα την ασκούν. Αλλά και για όσους τη διεκδικούν…

Θανάσης Καρτερός
Η ΑΥΓΗ
3 Νοεμβρίου 2012