Συμπαράταξη με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ζόρι; Για ποιο λόγο, με ποιο στόχο;

του
Δημ. Χρήστου*

“Η υπόθεση της κοινής δράσης, της συνεργασίας και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και πρώτα απ' όλα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΥΣΥΑ, δεν είναι μια υπόθεση απλών εκφωνήσεων και επικοινωνιακών τεχνασμάτων, αλλά κεντρικής πολιτικής, από την οποία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η ίδια η υπόθεση της δυνατότητας μιας αποτελεσματικής, αξιόπιστης και νικηφόρας προοδευτικής διεξόδου από την κρίση.” Αυτή η συγκεκριμένη παράγραφος-άποψη του “Αριστερού ρεύματος” για το κείμενο διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ που...
θα πάρει την τελική του μορφή στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, στο πλαίσιο της διαδικασίας μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, δεν με άφησε αδιάφορο.

ΓΙΑ να πω την αλήθεια, με εξέπληξε. Με εξέπληξε, διότι, ειλικρινά, δεν μπορώ να διανοηθώ πώς τόσο έμπειρα πολιτικά στελέχη, επιμένουν σε μια πρόταση που έχει απαντηθεί από την κοινωνία, όπως μεγαλοπρεπώς αποδείχτηκε στις πρόσφατες εκλογές της 11ης Ιουνίου. Πριν ένα χρόνο, ίσως άξιζε τον κόπο να προσπαθήσουμε για τη συγκεκριμένη πρόταση. Και η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα δημοσίως, πάλεψε για τη σύγκλιση και την ενότητα της Αριστεράς. Ήταν άλλωστε και αίτημα ευρύτερης λαϊκής απαίτησης. Τότε στις δημοσκοπήσεις ήμασταν τρίτη αριστερή δύναμη πίσω από την ΔΗΜ.ΑΡ. που άγγιζε το 17%, και το ΚΚΕ, που ήταν περί το 10%. Επιμείναμε και αντί για διάλογο εισπράξαμε ύβρεις, χλευασμούς και προσβολές. Ήμασταν, και ακόμα περισσότερο είμαστε σήμερα, ο πρώτος εχθρός για την ηγεσία του ΚΚΕ. Ούτε τώρα όμως το “μικρό ΚΚΕ”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κράτησε καλύτερη στάση.

Η ΖΩΗ όμως συνεχίστηκε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην κοινωνία, να μιλήσει για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση για ανάληψη ευθυνών και συγκρότησης προγράμματος διακυβέρνησης. Έκανε άνοιγμα στις αριστερές δυνάμεις που εγκατέλειπαν το σαπισμένο νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και η απάντηση της κοινωνίας ήρθε ηχηρή. Δεύτερο κόμμα στις εκλογές του Μαΐου με 17% (ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα) και δεύτερο κόμμα με 27% στις εκλογές μετά από ένα μήνα. Από το 4,6% στο 27% μέσα σε λίγες μέρες. Παγκόσμιο φαινόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε η μεγαλύτερη αριστερή δύναμη στην Ευρώπη!

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ; Οι Έλληνες μέσα σε αυτή τη σκληρή κρίση κατανόησαν πως οι δυνάμεις που κατέστρεψαν τον τόπο, οι δυνάμεις της υποτέλειας και της υποδούλωσης, είναι ανίκανες και πουλημένες. Ήξεραν πολύ καλά ότι δεν ήμασταν έτοιμοι να κυβερνήσουμε. Μας βούτηξαν από τον γιακά και μας είπαν κόψτε τον λαιμό σας και ετοιμαστείτε. Κάναμε άλματα για να ανταποκριθούμε και οι “προτάσεις Τσίπρα” στη ΔΕΘ ήταν έργο μοναδικό για αριστερό κόμμα. Ποιο είναι το δίδαγμα; Είναι η απαίτηση του ελληνικού λαού, ακόμα και εκείνων που διστάζουν να μας εμπιστευτούν, να προχωρήσουμε στον δρόμο που χαράχτηκε. Περισσότερο ενωμένοι και περισσότερο διευρυμένοι, καθώς στη Βουλή δεν θα βρούμε τώρα δυνάμεις για να συνεργαστούμε και να αρχίσουμε το έργο της εθνικής απελευθέρωσης και ανασυγκρότησης.

ΚΑΙ ενώ έχουν συμβεί όλα αυτά, τα κυριολεκτικά κοσμοϊστορικά πολιτικά γεγονότα, έρχεται σήμερα το “αριστερό ρεύμα” και επαναφέρει κάτι που έχουν απορρίψει δεκάδες φορές ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και, μάλιστα, χαρακτηρίζει ως πρώτης επιλογής στρατηγική αυτή του την πρόταση. Θέλουμε να πάμε στο 37% ή να επιστρέψουμε στο 7%; Αυτό είναι εύκολο. Το άλλο είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Και εν πάση περιπτώσει, πως είναι δυνατόν να κάνεις -για παράδειγμα- πρόταση αρραβώνα ή και γάμου σε μια γυναίκα, αυτή να σου απαντάει πως σε συχαίνεται, πως είσαι λίγδης, βρομιάρης ξεφτιλισμένος, πως δεν θέλει να σε βλέπει ούτε ζωγραφιστό και εσύ να επιμένεις προφορικώς και σήμερα γραπτώς; Όλη η γειτονιά θα γέλαγε μαζί σου και θα σε χαρακτήριζε -το ολιγότερο- αφελή.

ΤΟ ΚΚΕ ουσιαστικά το έχει ξεκαθαρίσει. Ανάληψη της εξουσίας με κοινοβουλευτικό τρόπο δεν γίνεται και το αστικό κοινοβούλιο είναι απάτη. Πολύ βολικό αυτό για την εκλογική συρρίκνωση του κόμματος, εν όψει και του επικείμενου συνεδρίου. Οι “καρδινάλιοι” του Περισσού έχουν επιστρέψει στη στρατηγική της δικτατορίας του προλεταριάτου (χωρίς προλεταριάτο) για έναν σοσιαλισμό χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά που θα είναι, όπως έχει πει η κ. Παπαρήγα, βελτιωμένος από τα λάθη του “υπαρκτού”. Μια νησίδα μοναδική στον πλανήτη. Αν όλα αυτά όλα, στη συγκεκριμένη διεθνή συγκυρία της μεγαλύτερης ενότητας και θρασύτητας του καπιταλισμού, δεν είναι μια ουτοπία που απλά εξαπατά τα απλά μέλη του κόμματος, για διατηρηθούν οι ίδιες ισορροπίες στην ηγεσία, τι είναι;



ΕΡΩΤΩ: Τι σχέση και τι δουλειά έχει ο ΣΥΡΙΖΑ του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό με τη συμμετοχή, έγκριση και κυρίως τον αυστηρό έλεγχο της κοινωνίας, με αυτούς τους ανθρώπους, με αυτά τα μυαλά; Και από πού προκύπτει ότι αν -υποθέσουμε- δεχτούν τη συνεργασία, θα αυξηθεί η εκλογική μας δύναμη; Να να αναμετρηθούμε πολιτικά και ιδεολογικά για τις επόμενες δύσκολες μέρες και για το τιτάνιο έργο που έχουμε μπροστά μας, ως η μοναδική χώρα από τις 27 της Ε.Ε. που μπορεί σύντομα να έχει κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ, το καταλαβαίνω. Αν δεν ισχύουν λοιπόν ούτε τα αυτονόητα, αν κάποιοι θέλουν να έχουν κόμμα μέσα στο κόμμα, χωρίς καμιά δέσμευση για την πολιτική που θα καθορίζουν τα συνέδρια, προσωπικά έμενα, ως νέο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, δεν με αφορά.

ΤΟΥΤΕΣ τις κρίσιμες ώρες, το ύψιστο εθνικό και πατριωτικό καθήκον της Αριστεράς της κοινωνίας είναι να μπει τέρμα στον κατήφορο, να απελευθερώσει -χωρίς υπερβολή- τη χώρα και να αρχίζει το δύσκολο και πολυσύνθετο έργο επανασχεδιασμού όλης της εθνικής δομής της οικονομία, της κρατικής και δημόσιας λειτουργίας και της πολιτιστικής αναγέννησης. Η πορεία μας προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό είναι ένας μαραθώνιος που θα τον τερματίσεις, αν είσαι ισχυρός, σαφής και επιβεβαιώνεσαι στην πραγματική ζωή. Να επαναλάβω, λοιπόν, ότι δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας ή την παρέα μας. Κάνουμε πολιτική για την κοινωνία. Και τις εσωκομματικές μας δυνάμεις και επιρροές τις μετράμε σε επίπεδο κοινωνίας. Εκεί δοκιμάζονται τα πάντα. Θα συνιστούσα στους συντρόφους του “αριστερού ρεύματος” να προετοιμαστούν καλά για την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας και να ετοιμάζονται για τη σκληρή αντιπολίτευση του ΚΚΕ, διότι αν πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, τότε το ΚΚΕ δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και κυρίως πολιτική αξία. Αυτές είναι οι δικές μου απόψεις, αναμένοντας έναν δημιουργικό διάλογο.

*Ο Δημήτρης Χρήστου είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ EKM Kυψέλης