ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΘΕΤΙΚΗ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΚΕ;

Γράφει ο ΦΙΛΙΚΟΣ

Είναι αλήθεια ότι ήθελα από μέρες να γράψω αυτό το σημείωμα. Ο φόρτος, όμως, δεν μου επέτρεψε και έτσι σπεύδω βραδέως.

Δεν ξέρω, μπορεί να πέφτω έξω, αλλά νομίζω ότι η Αλέκα Παπαρήγα στον μακροσκελή, αλλά όχι ανούσιο, σχολιασμό της στο πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, προέβη σε μια αξιοπρόσεκτη και πολύ θετική μετατόπιση στην πολιτική της.

Η παρατήρηση δεν είναι...

διόλου επικριτική, αντιθέτως ενθαρρυντική και επικεντρώνεται στο εξής:

Μέχρι τώρα το ΚΚΕ αρνιόταν, με οποιαδήποτε μορφή, κάθε μεταβατικότητα στόχων και έθετε ως διέξοδο από τη σημερινή κρίση τη λεγόμενη «λαϊκή εξουσία», η οποία, περίπου, αν όχι ακριβώς, ταυτιζόταν με το σοσιαλισμό , με δυο λόγια τη «δικτατορία του προλεταριάτου»!

Κάθε μορφή μεταβατικότητας, θεωρείτο περίπου ως εκτροπή από την ορθή στρατηγική, παρ' ότι αυτή η μεταβατικότητα παραμένει εν ισχύ με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, το οποίο εξακολουθεί, επισήμως, να είναι το πρόγραμμα του Κόμματος.

Στο πλαίσιο αυτής της «ορθοδοξίας» ακόμα και θέσεις, όπως, η «διαγραφή του χρέους» (παρ' ότι ο όρος είναι «κομψός», αδόκιμος και εύπεπτος), ακόμα και η αποδέσμευση από την ΕΕ, δεν προβάλλονταν αυτοτελώς, ως μεταβατικά αιτήματα σε μορφές περάσματος, αλλά απολύτως και αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τη «λαϊκή εξουσία».

Έτσι, συνήθιζαν στο ΚΚΕ να χρησιμοποιούν, περίπου ως καραμέλα, τη ρίμα: «διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία» και «αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία», υπονοώντας ότι κάθε διαχωρισμός ανάμεσά τους θα συνιστούσε ολίσθημα.

Έχω την αίσθηση ότι η Αλέκα Παπαρήγα, με το σχολιασμό της στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν άλλαξε, τροποποίησε σοβαρά αυτήν την κατεύθυνση.

Συγκεκριμένα η Αλέκα Παπαρήγα υπογραμμίζει: «Αυτό που θα απάλλασσε την Ελλάδα από τις νέες βαριές δεσμεύσεις της ΕΕ, σε συνθήκες κρίσης, θα ήταν ένα πράγμα. Πρώτα η διαγραφή του χρέους... Κατά συνέπεια διαγράφοντας το χρέος δεν έχεις ανάγκη ούτε μνημόνια ούτε δανειακή συνθήκη. Δεν προχωρά σε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για να προχωρήσει σε αυτό πρέπει να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της άναρχης πτώχευσης. Και αυτό βεβαίως και αντιμετωπίζεται, με μια Ελλάδα αποδεσμευμένη από την ΕΕ και με μια Ελλάδα που η λαϊκή κυριαρχία πραγματοποιείται με έναν και μόνο τρόπο: Ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας της χώρας, προγραμματίζει την παραγωγική του ανασυγκρότηση - να χρησιμοποιήσουμε και εμείς αυτό τον όρο - με στόχο τις ανθρώπινες ανάγκες, την απαλλαγή από τη θάλασσα των εισαγωγών, απ' την εξάρτηση από ιμπεριαλιστικά ή οποιαδήποτε κέντρα και όλος ο προγραμματισμός υποτάσσεται στις σημερινές ανθρώπινες ανάγκες».

Αν καταλαβαίνουμε καλά και δεν πρόκειται για παιχνίδι τυχαίων διαφορετικών διατυπώσεων, σπάνιο για το ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα θεωρεί ως πρόβλημα κλειδί για θετικές εξελίξεις τη «διαγραφή του χρέους» η οποία οδηγεί στην «άναρχη πτώχευση» και από κει στην «αποδέσμευση από την ΕΕ» και σε μια Ελλάδα που η "λαϊκή κυριαρχία πραγματοποιείται με ένα τρόπο" που μοιάζει, περίπου, με ένα μεταβατικό οικονομικοκοινωνικό πρότυπο που «ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας» (τι σημαίνει ακριβώς αυτό;) και «προγραμματίζει την παραγωγική του ανασυγκρότηση με στόχο τις ανθρώπινες ανάγκες»... την "απαλλαγή από την εξάρτηση ιμπεριαλιστικών ή άλλων κέντρων" κ.λπ.

Επομένως αν δεν πρόκειται για «τυχαία»(!) εκφορά του λόγου, μάλλον απίθανο, η Αλέκα Παπαρήγα προκρίνει τη διαγραφή του χρέους και τη συνακόλουθη αποδέσμευση από την ΕΕ ως πρωταρχικές επιδιώξεις για μια μεταβατική οικονομικοκοινωνική μορφή λαϊκής κυριαρχίας με χαρακτηριστικά κάπως γενικά διατυπωμένα που συνοψίζονται στις «ανθρώπινες ανάγκες».

Η κατεύθυνση αυτή μοιάζει αρκετά, χωρίς φυσικά να ταυτίζεται, με διατυπώσεις της «Ίσκρα» που χρησιμοποιούσαν ως αφετηριακά σημεία τη στάση πληρωμών επί του χρέους και την έξοδο από την ευρωζώνη – σύγκρουση με την ΕΕ, για μεταβατικού τύπου προοδευτικές εξελίξεις με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.

Μήπως οδεύουμε προς θετικές επανατοποθετήσεις στο ΚΚΕ; Ή έχουμε να κάνουμε απλώς με φραστικές συμπτώσεις και παρερμηνείες περίεργων;

ΙΣΚΡΑ