Εγκλημα της Παιανίας: Η συστημική καθαγίαση της φασιστικής αυτοδικίας

Η μη προφυλάκιση του νεαρού δολοφόνου που εκτέλεσε με τον πλέον κυνικό και προμελετημένο τρόπο, αφού πρώτα κυνήγησε ως “θήραμα” έναν άτυχο άνδρα που είχε επιχειρήσει να διαρρήξει την οικία του (στην Παιανία της ανατολικής Αττικής) συνιστά οριακό ΑΙΣΧΟΣ και ΟΝΕΙΔΟΣ για την δικαστική “αρχή” που την αποφάσισε. Η θεσμική διάσταση του ραγδαίου εκφασισμού που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία εξελίσσεται πλέον σε απροκάλυπτη. Σε αγαστή...
συνεργασία και σύμπνοια, μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας (και όχι μόνο τα ναζιστικά κτήνη της Χρυσής Αυγής), διωκτικές και δικαστικές αρχές, αλλά και η πλειοψηφία των ΜΜΕ, αναγνωρίζουν είτε άμεσα είτε έμμεσα και καθαγιάζουν την τυπικά φασιστική σχετικά με το “περί δικαίου αίσθημα” αντίληψη περί αυτοδικίας, καθιστώντας εύλογο τον συνειρμό ότι η επόμενη (ή μεθεπόμενη) φάση συστημικής διαχείρισης της νεοελληνικής “περίπτωσης” προγραμματίζεται να “φέρει” ακραία δεξιά χαρακτηριστικά.

Δυό λόγια για την στυγερή δολοφονία του 43χρονου άντρα, τον συστημικό τρόπο αντιμετώπισης του ιδίου και του δολοφόνου του, εντέλει τον συστημικό καθαγιασμό της φασιστικής (λογικής της) αυτοδικίας. Θα αναφερθούμε μόνο σε δεδομένα ώστε ο αναγνώστης να δρομολογήσει ανεπηρέαστα τους συνειρμούς και συμπεράσματά του. Σημείο αναφοράς μας θα είναι η παρουσίαση της όλης διαδικασίας (από την στιγμή της ψυχρής δολοφονίας μέχρι την απόφαση μη προφυλάκισης του δολοφόνου) από τα πλείστα ελληνικά ΜΜΕ, ιδιαίτερα απο τα εξαχρειωμένα πλέον τηλε-ΜΜΕ, του δημόσιου όχι μόνο περιλαμβανομένου αλλά – δυστυχώς - και προεξάχοντος.

Το θύμα λοιπόν της κυνηγετικής εκτέλεσης – στυγερής δολοφονίας δεν είχε για τα ΜΜΕ παρά μόνο ένα στοιχείο ταυτότητας: 43χρονος Αλβανός λαθρομετανάστης. Ούτε όνομα, ούτε βιογραφικό, ούτε πρόσωπο. Σε ότι δε αφορά τα προηγηθέντα του κυνηγιού και της δολοφονίας, υπήρξε πλήρης αναπαραγωγή ως δεδομένων όλων (των αυτονόητων σε τέτοιες περιπτώσεις) που ισχυρίστηκε ο θύτης της δολοφονίας και οι οικείοι του. “Απείλησε τη μάνα του νεαρού δολοφόνου με μαχαίρι οδηγώντας τον σε βρασμό ψυχής...” το ζουμί της αφήγησης, δίχως βέβαια περισσότερες λεπτομέρειες, μιάς και το (εγκληματολογικό) προφίλ του άτυχου θύματος επί του οποίου όλα τα τηλε-ΜΜΕ δεν ανέφεραν το παραμικρό ουδεμία σχέση έχει με το καθιερωμένο – αγαπημένο των τηλε-ΜΜΕ προφίλ του ... “ανελέητου αλλοδαπού ληστή που εισβάλλει στη χώρα και την ζωή μας”. Τι παρελείφθη να αναφερθεί παρατίθεται ολίγον παρακάτω. Προηγούμενα, ας μας επιτραπεί να προσπεράσουμε τον φασίζοντα όρο “λαθρομετανάστης”, να προσπεράσουμε ακόμα και το ότι ο ... 43χρονος είναι νόμιμα επί χρόνια στην χώρα των νεοελλήνων, άρα ο χρησιμοποιούμενος όρος πέραν από φασίζων είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση και ψευδής. Τα προσπερνάμε αυτά, τα ... χαρίζουμε, υπό την έννοια ότι αντανακλούν το διαχρονικά φασίζον υπόβαθρο στον τρόπο παρουσίασης από τα ΜΜΕ οιουδήποτε θέματος που συνδέει μετανάστες και εγκληματικότητα. Επειδή λοιπόν το θύμα της κυνηγετικής εκτέλεσης είχε προηγούμενα διαπράξει το ποινικό αδίκημα της διάρρηξης, σκεφτόμενοι μεγαλόθυμα αναγνωρίζουμε στα τηλε-ΜΜΕ και στα πλείστα έντυπα ΜΜΕ την κεκτημένη ταχύτητα αναπαραγωγής φασιστικών στερεοτύπων που διαχρονικά τα χαρακτηρίζουν.

ΟΚ, ξέρετε όσοι διαβάζετε συστηματικά την ιστοσελίδα ότι κάνω ολίγη πικρή πλάκα με τα παραπάνω “προσπεράσματα”, τέρμα η πλάκα εδώ, ας αναγνώσουμε το προφίλ του ... “ανελέητου λαθρομετανάστη”: Πρόκειται για οικογενειάρχη ο οποίος τα τελευταία χρόνια βιώνει οριακή ανέχεια λόγω ανεργίας. Δεν υπάρχει το παραμικρό που να τον συνδέει με το αρεστό σήμερα στα ελληνικά τηλε-ΜΜΕ (και όχι μόνο) προφίλ του συστηματικού – επαγγελματία διαρρήκτη, αυτό άλλωστε τεκμαίρεται (κοινή λογική) από το ... άτακτο φευγιό του όταν διαρκούσης της διάρρηξης ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον μετέπειτα στυγνό δολοφόνο του.

Το ... τυπικό θρησκευτικό ερώτημα (δεν το αποφεύγουμε, το θέτουμε και αυτό στο όνομα της πληρότητας) : “Γιατί επιχείρησε να κλέψει; Αν όλοι όσοι δεν έχουν χρήματα αρχίσουν να κλέβουν τι θα γίνει; Εμείς δηλαδή γιατί επιμένουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι και δεν κλέβουμε;” Απάντηση: Ο συγκεκριμένος ... ανελέητος ληστής είχε τέσσερα μικρά παιδιά που λόγω ανεργίας αδυνατούσε να φροντίσει. Πέραν αυτού, η ζωή της καρκινοπαθούς συζύγου του κινδύνευε άμεσα (για ευνόητους λόγους που χουν να κάνουν με την νεοελληνική κατάρρευση – βλ. αδυναμία λήψης φαρμάκων άνευ μετρητών) και ως εκ τούτου η ανάγκη χρημάτων ήταν κατεπείγουσα και το τίμημα της παράνομης πράξης (φάνταζε και ήταν) μικρότερο της διάσωσης της ζωής του αγαπημένου προσώπου. Κλασική περίπτωση, με άλλα λόγια, ενός σύγχρονου Γιάννη Αγιάννη στο πολλαπλούν.

Κι’ όμως, παρότι η δραματική πτυχή είναι εξαιρετικά οικεία και αρεστή στην αφήγηση – ρεπορτάζ των ΜΜΕ ως απαραίτητο συστατικό αν μη τι άλλο “έλξης του κοινού”, στη συγκεκριμένη περίπτωση προκλητικά αγνοήθηκε. Γιατί; Διότι το μείζον ήταν και είναι η ενσυνείδητη επιχείρηση καθαγιασμού του νεαρού δολοφόνου και ταυτόχρονου εφησυχασμού του όχλου των υπερασπιστών του. Το παραμικρό περιθώριο για την συγκινητική πτυχή της αλήθειας που αφορά το προφίλ του άτυχου θύματος, το παραμικρό περιθώριο επικοινωνιακής ανάσας στη στοιχειώδη δημοκρατική λογική που “κραυγάζει” ότι σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη φασιστικής αυτοδικίας η τιμωρία του θύτη οφείλει να είναι παραδειγματικά τιμωρητική.

Προσπερνάμε και την παντελή αγνόηση από τα ΜΜΕ του προφίλ του θύματος, προσεγγίζουμε την επικοινωνιακή αντιμετώπιση των υπερασπιστικών ισχυρισμών του δολοφόνου (πλέον εισερχόμαστε στον στενό πυρήνα της επικοινωνιακής νομομοποίησης της αυτοδικίας). Ξεκινάμε με το “διά ταύτα”: Είναι κάτι παραπάνω από εξοργιστική η “προσπέραση” – αγνόηση – μη αξιολόγηση – έμμεση επιδοκιμασία από τα ελληνικά ΜΜΕ όσων “προκλητικών και αδιανόητων” συνέθεσαν την υπεράσπιση του στυγνού δολοφόνου – παραδείγματος “καλού παιδιού” σύμφωνα όχι μόνο με τους δικηγόρους του αλλά και με τον όχλο των υπερασπιστών συντοπιτών του. Ιδού το σχήμα της υπεράσπισης: Η μητέρα του δολοφόνου απειλήθηκε με μαχαίρι – Εν βρασμώ ψυχής διέπραξε το έγκλημα – Δεν ήθελε να σκοτώσει αλλά ... το όπλο εκπυρσοκρότησε – Παραδόθηκε αυτοβούλως – Τα χει χαμένα, μετάνιωσε – Παράδειγμα ήσυχου παιδιού (ήταν και φιλόζωος καίτοι ... κυνηγός), επ’ ουδενί δολοφόνος. Το όλο σχήμα είναι ακραία προκλητικό, υπό την έννοια ότι σε διακριτό βαθμό ταιριάζει με τις πάγιες υπερασπιστικές γραμμές αστυνομικών μετά την φονική χρησιμοποίηση του “υπηρεσιακού” όπλου τους (ιδού πως επικοινωνιακά νομιμοποιείται η αυτοδικία). Σε ότι αφορά την “απειλή της μητέρας με μαχαίρι” τα παμε, πρώτον ο βαθμός αγριότητας της απειλής αν αναλογιστούμε το προφίλ του θύματος είναι συζητήσιμος, ανεξαρτήτως αυτού και με δεδομένο ότι σε αυτή την υπόθεση λόγος δίνεται μόνο στον θύτη και το περιβάλλον του, η μετάλλαξη από τα ΜΜΕ του υπερασπιστικού ισχυρισμού σε δεδομένο συνιστά ... υπέρβαση της κοινής λογικής. Σε ότι αφορά τον ευρύτερο ισχυρισμό που συμπυκνώνεται στην επίκληση της “κακιάς στιγμής”, εδώ πλέον η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τα γεγονότα βάσει της ρεπορταζιακής καταγραφής: Μετά την απόπειρα ληστείας η αστυνομία προσήλθε στην περιοχή και ερεύνησε για εντοπισμό των δραστών. Δεν τους βρήκε και αποχώρησε. Ο νεαρός μετέπειτα δολοφόνος, συνέχισε οπλισμένος το “σαφάρι” μέχρι την στιγμή που εντόπισε το “θήραμα” κρυμμένο και το εκτέλεσε εν ψυχρώ βιώνοντας το ηρωϊκό αίσθημα δικαίωσης του κυνηγού που δεν εγκαταλείπει τον στόχο του και δεν επιστρέφει “άδειος και αποτυχών” στη βάση του. Ετσι φέρεται ότι έγινε, αν ανατρέξουμε και συνδυάσουμε όλες τις πληροφορίες που κατέγραψε το πρώτο επιτόπιο ρεπορτάζ, το οποίον ουδείς αμφισβήτησε. Αν η παραπάνω “συνέχεια ενεργειών” συνθέτει τον ισχυρισμό της “κακιάς στιγμής” το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη, μιάς και η αντίστοιχη δικαστική έχει ήδη έμπρακτα απαντήσει δια της μη προφυλάκισης.

Ας γράψουμε δυό λόγια κοινής λογικής και για την αυτόβουλη παράδοση του δολοφόνου. Χμμμ, πέραν από αυτόβουλη ήταν και ηρωϊκή, με τη συνοδεία εκατοντάδων συντοπιτών της τοπικής αρχής πρωταγωνιστούσας να κραυγάζουν υπέρ του δολοφόνου, να επιδοκιμάζουν “κατανοώντας” την πράξη του και να επικοινωνούν (πάμπολλες οι σχετικές στους τηλεφακούς δηλώσεις) το “υποχρεωτικό και αναγκαίο” της αυτοδικίας. Aντιπαρερχόμαστε τον πειρασμό να αναρωτηθούμε και ρωτήσουμε αν κάποιοι από τους συμπαραστάτες θα μπορούσαν να εγκλιθούν ακόμα και για συναυτουργία ή και για ηθική αυτουργία στο έγκλημα (Μόνος του “κυνήγησε” ο δολοφόνος; Προηγήθηκε του κυνηγιού κάποια συναγωνιστικού χαρακτήρα εμψύχωση μεταξύ των μετεχόντων; Πόσοι μετείχαν στο “κυνήγι” μετά την αποχώρηση των αστυνομικών από την περιοχή; Μήπως είχε εντοπιστεί ολίγον νωρίτερα το θήραμα και οι “κυνηγοί” ανέμεναν την αποχώρηση των αστυνομικών για να το θανατώσουν, δουλειά την οποία ανέλαβε δικαιωματικά το ... 23χρονο καλό παιδί;), εστιάζουμε στο “ζουμί”: Η αυτόβουλη παράδοση του δολοφόνου της Παιανίας δεν αποδίδει με τον τρόπο και τελετουργικό που μεθοδευμένα (μήπως όχι;) πραγματοποιήθηκε την έννοια – κριτήριο - ισχυρισμό της έμπρακτης μετάνοιας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Αποδίδει την σαφέστατη επιμονή στο “αυτοδίκαιο και αναγκαστικό” του στυγνού εγλήματος που διέπραξε με έμμεση έννοια – κριτήριο - ισχυρισμό το ... λαϊκό περί δικαίου αίσθημα των συμπαραστατών του! Σε πολύ απλά λόγια, αφού πρώτα εκτέλεσε εν ψυχρώ το φοβισμένο θήραμά του, κατόπιν εν μέσω των επιδοκιμασιών του κηνηγετικού πλήθους, παρεδόθη ως ... σεμνός και ταπεινός (με σκυμμένο κεφάλι) ήρωας στις δικαστικές αρχές. Τι είδους μεταμέλεια είναι αυτή (εν μέσω επιδοκιμασιών για την πράξη και για τη ... σεμνότητα και καλωσύνη του προσώπου που την διέπραξε); Πάντως όχι ... σεμνή και ταπεινή μεταμέλεια, όπως αρμόζει (με βάση τα στοιχειώδη νομικά κριτήρια αξιολόγησης) σε πρόσωπα που κρίνονται για το εάν νιώθουν συντριβή για καθεαυτή την εγκληματική πράξη που διέπραξαν και όχι για τις ποινικές επιπτώσεις της. Κάνω λάθος; Δε νομίζω...

Προφανώς, εκτός από τον υπογράφοντα ούτε και ο εκπρόσωπος της δικαστικής αρχής που αποφάσισε την μη προφυλάκιση του στυγνού νεαρού δολοφόνου από την Παιανία δεν αντελήφθη ή δε συνειδητοποίησε τα παραπάνω “αυτονόητα”, ούτε έκανε ασυνείδητα λάθος στη στάθμιση των δεδομένων. Ενσυνείδητα και στο όνομα μιάς εκδοχής τήρησης των ισορροπιών που γέρνει άκρα – άκρα – άκρα δεξιά, αποφάνθη υπέρ της μη προφυλάκισης ενός δράστη στυγνού εγκλήματος. Κάνοντας πράξη μιά ακραία φοβική εκδοχή περί ανταπόκρισης – αντιστοίχισης των δικαστικών αποφάσεων στο λεγόμενο “κοινό περί δικαίου αίσθημα” που συγκαλύπτει όχι μόνο την προσωπική αλλά – κατά μείζονα λόγο – την κοινωνική ενοχή. Τι εννοώ; Τι θέλω να πω; Ορθά – κοφτά: Βάσει των δεδομένων της όλης υπόθεσης το πιθανότερο που μοιάζει να συνέβη είναι ότι το “θήραμα” των “αγανακτισμένων” της Παιανίας εντοπίστηκε και εγκλωβίστηκε πριν την στυγερή του εκτέλεση. Οι "κυνηγοί" - συνεχίζουμε την παράθεση του πιθανότερου βάσει των γνωστοποιηθέντων δεδομένων σεναρίου - περίμεναν να αποχωρήσουν οι αστυνομικοί που είχαν προσέλθει στην περιοχή ώστε κατόπιν να προχωρήσουν στην εκτέλεση ανεμπόδιστοι. Το οποίον σημαίνει ότι πέραν του νεαρού δολοφόνου υπήρξαν συναυτουργοί, το οποίον σημαίνει ότι ένα “ένοχο μυστικό” συνδέει ουκ ολίγους κατοίκους της περιοχής, το οποίον εντέλει δικαιολογεί την συντονισμένη συμπαράσταση των αγανακτισμένων (της δημοτικής αρχής περιλαμβανομένης) στον 23χρονο φυσικό αυτουργό. Η υπόθεση της Παιανίας μοιάζει να είναι ολίγον διαφορετική (και πολύ πιό διευρημένη) από τον τρόπο που παρουσιάζεται (συγκαλύπτεται). Το επιβληθέν κλίμα καθολικής μη διερεύνησης των παραπάνω λογικών πιθανοτήτων (παρουσίαση ως δεδομένων των υπερασπιστικών ισχυρισμών του δολοφόνου από τα ΜΜΕ – παράλογη μη προφυλάκιση του δολοφόνου από την δικαστική αρχή), μοιάζει να είναι καθολική συμμαχία συγκάλυψης – προϊόν ακραίου φόβου να μην διερευνηθεί και αποκαλυφθεί αυτό που πράγματι συνέβη και το εύρος των συναυτουργών του.

Η παραπάνω λογική υπόθεση – ερμηνεία των δεδομένων όπως έχουν καταγραφεί, παραπέμπει σε μιά αντίληψη περί συντήρησης των κοινωνικών ισορροπιών και προσχημάτων (αυτό που λέγεται: να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου) ακραία – ακραία φοβική, υπό την έννοια δε ότι ορίζει ως συνενόχους (της συγκάλυψης) του εγκλήματος με ραγδαίο ρυθμό όλα τα επίπεδα εξουσιών συμπυκνώνεται στην φράση – κωδικό “πλήρης εκφασισμός”. Ας προσεχτεί ιδιαίτερα η “λεπτομέρεια” ότι του εγκλήματος της Παιανίας προηγήθηκε η παρουσία της αστυνομίας που διερεύνησε την περιοχή, η στυγνή εκτέλεση διαπράχτηκε αμέσως μετά την αποχώρηση των αστυνομικών. Δεν υποκύπτω στον πειρασμό να αναρωτηθώ εάν χρήζει διερεύνησης η πιθανότητα αποχώρησης των αστυνομικών εν γνώσει τους ότι το θήραμα έχει ... ξετρυπωθεί ώστε να εξελιχτεί ανεμπόδιστα το έγκλημα, διότι το θεωρώ μάλλον τραβηγμένο και αν μη τι άλλο μη αποδείξιμο. Υποκύπτω όμως στον πειρασμό να συμπεράνω – συνυπολογίζοντας τον “εύκολο” εντοπισμό του θηράματος λίγη ώρα μετά την αποχώρησή τους – ότι οι ερευνώντες την περιοχή αστυνομικοί δεν επέδειξαν και ιδιαίτερο ερευνητικό ζήλο...

Επιστρέφω στον υπέρμετρο ζήλο συγκάλυψης θεμελιωδών στοιχείων που ορίζουν την όλη υπόθεση και νομιμοποίησης μέσω αυτής (της συγκάλυψης) της φασιστικής λογικής της αυτοδικίας. Αγανακτισμένο και συνένοχο πλήθος – διακριτικά απούσα/παρούσα αστυνομία – τοπικοί άρχοντες να δίδουν το μέτρο της αντιπροσωπευτικής συνενοχικότητας της πόλης – δικαστικοί λειτουργοί να αποδέχονται δια της απόφασής τους τα αδιανόητα – ΜΜΕ να επικοινωνούν ως δεδομένα όλα τα μονομερή στοιχεία που συνθέτουν το “επικοινωνιακό δίκαιο” της αυτοδικίας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η φασίζουσα κιτρινοφυλλάδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ που παρουσίασε την στυγνή δολοφονία του 43χρονου πατέρα τεσσάρων παιδιών και σύζυγο καρκινοπαθούς σε οριακή κατάσταση ως ... αυτονόητη πράξη!). Στην αγαστή σύμπραξη των εξουσιών οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και ένα μεγάλο μέρος εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας που καθιστά την εξοργιστική “ισορροπία του ακροδεξιού τρόμου” εφιαλτική, μιάς και προαιωνίζει – ξαναδιαβάστε την εισαγωγή – ακροδεξιά συστημική διαχείριση της νεοελληνικής περίπτωσης τα χρόνια που έρχονται. Από πλευράς του πρώην κυβερνώντος κόμματος, η περί αυτοδικίας κριτική παρέμβαση εξαντλείται στην θέση “καταλαβαίνουμε και αναγνωρίζουμε το δίκιο σας αλλά ... η αυτοδικία θα οδηγήσει σε ανεξέλεκτες κοινωνικές καταστάσεις” – μετάφραση: κάνουμε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο ασκός του Αιόλου ήδη έχει ανοίξει αλλά δίνουμε αγωνιώδεις συμβουλές ώστε να μην ανοίξει. Από πλευράς της λαϊκής δεξιάς, πέραν των διαπιστώσεων και συμβουλών δίδονται “ηγετικές” διαβεβαιώσεις υπέρ της έντασης της καταστολής ενάντια στους απειλούντες το δικαίωμα ασφάλειας των δίκαια “αγανακτισμένων”, την αξιοπιστία των οποίων διεκδικεί να κυρώσει η παρουσία ακραιφνών φασιστών (Βορίδης, Πλεύρης, Γεωργιάδης) στην εμπροσθοφυλακή του ... κεντροδεξιού μετώπου. Πηγαίνοντας ακόμα δεξιότερα (για τα κόμματα της αριστεράς θα τα πούμε στον επίλογο) τα πράγματα εξελίσσονται σε απολύτως απροκάλυπτα...

Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑΟΣ), το ακροδεξιό κόμμα του παλαιού νεοδημοκράτη βουλευτή και ακόμα παλαιότερα ραδιοφωνικού ντισκ τζόκεϊ Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος περηφανεύεται ότι διά της ίδρυσής του κατάφερε να ενώσει τον ... πατριωτικό χώρο. Ο εν λόγω λοιπόν, στο πολιτικό πρόγραμμά του πριν τις εκλογές της 6^ης Μαίου πρότεινε μεταξύ πολλών άλλων “φασιστικών” τη νομιμοποίηση της αυτοδικίας, ή αλλιώς το δικαίωμα νόμιμης κατοχής (άρα και χρήσης) όπλων από τους “νοικοκυραίους” εντός της οικίας τους ώστε να μπορούν να προστατεύονται από τους όποιους εισβολείς – εγκληματίες. Το ακροδεξιό κόμμα ΛΑΟΣ απέτυχε να πιάσει το απαραίτητο ποσοστό εισόδου στην βουλή στις τελευταίες εκλογές, μεγάλο κομμάτι της “πατριωτικής” βάσης του μετακόμισε στα συγγενή “πατριωτικά” κόμματα (ΝΔ, Ανεξάρτητοι Ελληνες), ακόμα μεγαλύτερο στην ναζιστική Χρυσή Αυγή, είχε προηγηθεί άλλωστε η μετακίνηση των επιφανών ακροδεξιών Βορίδη, Πλεύρη, Γεωργιάδη κ.α στην αγκαλιά της διεκδικούσας την κυβέρνηση μεγάλης δεξιάς μητέρας παράταξης. Από την μεγάλη μητέρα ολίγον δύσκολη υπό τις συγκρουσιακές περιστάσεις η επανάκαμψη ψήφων εν όψει των επικείμενων εκλογών της 17^ης Ιουνίου, η προσήλωση λοιπόν προς την ... άλλη δεξιά πλευρά, εξ’ ου και η περίοπτη συμμετοχή του ... καταρτισμένου θεωρητικού και πολιτικά “σοβαρού” ναζιστή Πλεύρη – πατέρα στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας ώστε να κτυπηθούν οι ... πολιτικά ασόβαροι (!) ναζιστές του Μιχαλολιάκου. Τέρμα εδώ η αφήγηση για τις ισορροπίες και ... ανισορροπίες του ακροδεξιού χώρου, συγνώμη αν παρασύρθηκα. Το θέμα μας είναι οι απροσχημάτιστες περί αυτοδικίας απόψεις Καρατζαφέρη, και κατά μείζονα λόγο η νομιμοποίησή τους ως “εντός δημοκρατικού πλαισίου” δια της στάσης ανοχής - συνενοχής αλλά και επικρότησης σε διακριτές στιγμές, σε αυτό λοιπόν επιστρέφω. Την επομένη της στυγνής εκτέλεσης του 43χρονου Αλβανού άνεργου πατέρα τεσσάρων παιδιών και συζύγου καρκινοπαθούς, ο ντισκ τζόκεϊ επικεφαλής του φασιστικού συνοθυλεύματος ΛΑΟΣ εστίασε μεγάλο μέρος της προεκλογικής συνέντευξής του στην δημόσια τηλεόραση αναφερόμενος στην πρότασή του για νομιμοποίηση της κατοχής και χρήσης όπλων εντός οικίας. Ερωτώμενος από το δίδυμο δημοσιογράφων της δημόσιας τηλεόρασης για την ... περίπτωση της Παιανίας, προφανώς παρέλειψε να σκεφτεί ότι πρόκειται για “κυνήγι στην ύπαιθρο” και όχι για χρήση όπλων εντός οικίας (τυπική άλλωστε η διαφορά, η λογική της πρότασης δεν αλλάζει), προφανώς και ερμήνευσε το “περιστατικό” ως δικαίωση της θέσης του. Οταν δε με εγκληματικό ακροδεξιό μίσος και περίσσεια ηλιθιότητα και αυταρέσκεια απεφάνθη ότι “κατόπιν αυτής της εκτέλεσης, το πρόβλημα των διαρρήξεων στην Παιανία είναι λυμένο για τα επόμενα δύο τουλάχιστον χρόνια”, έγινε αποδέκτης δίδυμου χαμόγελου σιωπηλής επιδοκιμασίας των δημοσιογράφων της δημόσιας τηλεόρασης που υποτίθεται ότι εκ του ρόλου τους οφείλουν να υπηρετούν το δημοκρατικό κεκτημένο του κράτους δικαίου! Ουδεμία ένσταση ή ερώτηση, ουδεμία απαίτηση για διευκρινίσεις, μόνο σιωπηλή χαμογελαστή επιδοκιμασία. Τέρμα σε αυτό το σημείο και η από πλευράς μας πλάκα, θεωρώντας ότι τύποις εξακολουθεί να ισχύει το δημοκρατικό κεκτημένο στην Ελλάδα, διατυπώνουμε την ακόλουθη πρόταση ως στοιχειώδη έκφραση του αυτονόητου: Το εν λόγω δίδυμο δημοσιογράφων επιβάλλεται να απομακρυνθεί άμεσα από πολιτικού χαρακτήρα και περιεχομένου εκπομπές της δημόσιας τηλεόρασης. Είναι το ελάχιστο χρέος των αρμοδίων της δημόσιας τηλεόρασης έναντι της ανάγκης διάσωσης των ύστατων έστω προσχημάτων και της συντήρησης της στοιχειώδους έστω προοπτικής αναχαίτισης της διαδικασίας πλήρους εκφασισμού.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Το αποτρόπαιο έγκλημα της Παιανίας, δεν αποτελεί μόνο μιά ιδανική έκφραση (case study) της καθολικής ενοχικής συνέργειας των διακριτών εξουσιών στην διαδικασία του νεοελληνικού εκφασισμού, αλλά και μιά ... ιδανική ευκαιρία αντεπίθεσης με στόχο την αναχαίτιση. Επ’ αυτού θα αναφερθώ αναλυτικά σε εύλογο (μετεκλογικό) χρόνο, επί του παρόντος αρκούμαι να επισημάνω ότι η διαδικασία οργανωμένης – σχεδιασμένης προστασίας του δημοκρατικού κεκτημένου πλαισίου από τον επελαύνοντα οργανωμένο και πολυπεπίπεδο εκ-φασισμό αφορά κατ’ εξοχήν τις δυνάμεις της αριστεράς. Ποιά, καταρχάς, η συνταγή για μιά στοιχειωδώς αποδοτική αντεπίθεση; Μα ποιά άλλη από την αριστερή επιστροφή της κοινωνικής ενοχής σε αυτούς που εκ δεξιών σήμερα την διαχειρίζονται διά της ανάδειξης της αλήθειας (μέθοδος του καθρέφτη). Υποθέσατε φίλτατοι ότι αναδεικνύετε την συγκεκαλυμμένη σήμερα αλήθεια του στυγερού εγκλήματος της Παιανίας (ένας πάμπτωχος και απελπισμένος Γιάννης Αγιάννης εκτελείται κτηνωδώς με την συνέργεια μιάς ολόκληρης τοπικής κοινωνίας και στη συνέχεια εκτελείται διπλά διά της συνέργειας όλων των πυλώνων εξουσίας στην συγκάλυψη του εγκλήματος) και την επιστρέφετε ως έχει στο κοινωνικό ακροατήριο. Να είστε σίγουροι ότι δια της “μεθόδου του καθρέφτη” θα ενεργοποιήσετε πολύ περισσότερα και πολύ βαθύτερα προοδευτικά αντανακλαστικά από όσα ενδεχομένως μπορείτε να φανταστείτε. Η πραγματική αλήθεια της φασιστικής αυτοδικίας της Παιανίας, θα συνθλίψει την φασιστική αληθοφάνεια όλων των συντονισμένων αθλιοτήτων που συντονισμένα επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την φασιστική λογική της αυτοδικίας και δι’ αυτής σενάρια ακραίας καταστολής της ... μεθεπόμενης μέρας. Υπάρχουν προοδευτικά αντισώματα (ενοχές), αρκεί να υπάρχει η άφοβη αλήθεια που θα ειπωθεί – αναδειχτεί – επικρατήσει και θα τα ενεργοποιήσει. Ομως απαιτείται στοχευμένη – σχεδιασμένη συγκρουσιακή πράξη ενάντια στις δυνάμεις που συντονισμένα υφαίνουν το μαύρο πέπλο της κοινωνικής ενοχής και της συγκάλυψης – νομιμοποίησης του φασισμού. Η μέχρι σήμερα αριστερή αφωνία ή έστω η εστίαση σε εκπαιδευτικού χαρακτήρα προοδευτικές γενικότητες και ... επιθυμίες, σε μιά περίοδο όπου η διαδικασία εκφασισμού εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς είναι η σίγουρη συνταγή της ήττας. 

http://www.truerespect.com.cy/index.php?option=com_content&view=article&id=465%3A-qq-&catid=35%3A2010-06-07-19-50-04&Itemid=54