Η Χρυσή Αυγή στο εδώλιο

Θαν. Καμπαγιάννης

Ο Γενάρης του 2014 είναι ο μήνας που για πρώτη φορά τόσες πολλές υποθέσεις ρατσιστικής βίας, συνδεδεμένες με τη δράση της Χρυσής Αυγής, θα συζητηθούν στα ποινικά δικαστήρια.

Εκτός της συνέχισης της δίκης των δολοφόνων του 27χρονου Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν, στα σπίτια των οποίων βρέθηκαν οπλοστάσια και προεκλογικά φυλλάδια της Χρυσής Αυγής, στις...

22.01 ξεκινά στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας η δίκη του Κωνσταντίνου Κοντόμου. Ο Κοντόμου, μαζί με αρκετούς ακόμα – άγνωστους – δράστες, επιτέθηκε και έβαλε φωτιά στις 10.09.2012 στο κουρείο ενός Πακιστανού μετανάστη στη Μεταμόρφωση τραυματίζοντας με μαχαίρι έναν Έλληνα πελάτη. 

Δύο βδομάδες μετά, ο ίδιος δράστης κατηγορείται ότι πρωταγωνίστησε σε ένα πραγματικό πογκρόμ: μέσα σε εξήντα λεπτά, αυτός και η συμμορία του επιτέθηκαν σε έξι Πακιστανούς μετανάστες, στη Λεωφόρο Ηρακλείου, στη Λυκόβρυση και στη Μεταμόρφωση, με αποτέλεσμα τέσσερις μαχαιρωμένους. Την ίδια μέρα που δικάζεται ο Κοντόμου, το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας δικάζει την – πολλές φορές αναβληθείσα – υπόθεση της Θ. Σκορδέλη, της υποψήφιας βουλευτή της Χρυσής Αυγής και αρχηγού της γνωστής συμμορίας που μαχαίρωνε μελαμψούς μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα…

Η εικόνα αυτή έρχεται να διορθώσει ένα ελληνικό παράδοξο: ενώ όλοι οι φορείς της ελληνικής Πολιτείας έχουν αποδεχτεί την αύξηση της ρατσιστικής βίας, ελάχιστες είναι οι σχετικές υποθέσεις που έχουν φτάσει στα ακροατήρια και ακόμα λιγότερες είναι οι καταδίκες. Η εφαρμογή της επιβαρυντικής περίστασης του άρθρου 79 του Ποινικού Κώδικα για το ρατσιστικό κίνητρο περιορίστηκε μέχρι σήμερα σε μόλις μία υπόθεση: στον εμπρησμό του μαγαζιού του Καμερουνέζου στην Πλατεία Αμερικής από τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής με την προβιά “αγανακτισμένων κατοίκων”. Πως εξηγείται αυτή η αντίφαση;

Η εξήγηση είναι πλέον καθαρή: ανάμεσα στο θύμα της ρατσιστικής και φασιστικής βίας και την εκδίκαση της υπόθεσής του, στέκεται ένας κρατικός μηχανισμός που έκανε τα στραβά μάτια, συγκάλυπτε – αν δεν επικροτούσε κιόλας – τη δράση των εγκληματιών. Στην υπόθεση Λουκμάν, η ΕΛΑΣ δεν διερεύνησε ποτέ το ρατσιστικό κίνητρο των δραστών, αποδεχόμενη την εξήγηση ότι οι επτά μαχαιριές δόθηκαν γιατί το θύμα έκλεινε το δρόμο στους δράστες με ένα… ποδήλατο. Στην υπόθεση Κοντόμου, ο οποίος προφυλακίστηκε στα τέλη Φλεβάρη του 2013, οι αρχές άφησαν τον δράστη επί πέντε μήνες να κυκλοφορεί ελεύθερος, έστω και αν η αναγνώρισή του από τα θύματά του είχε ήδη συμβεί από τις αρχές Οκτώβρη του 2012. Και στην υπόθεση Σκορδέλη, η δράση του τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής τελούσε υπό την προστασία του τέως Διοικητή Ασφαλείας του ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, υπόδικου πλέον για πλήθος εγκληματικών πράξεων.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η κατακραυγή της δημοκρατικής πλειοψηφίας κατά της δράσης των νεοναζί ήταν καταλύτης για την αλλαγή στάσης της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών. Σήμερα, οι ηγέτες της Χρυσής Αυγής είναι (όχι όλοι τους…) στη φυλακή. Ωστόσο, η τελεσφόρηση της ποινικής δίωξης κατά της Χρυσής Αυγής περνάει μέσα από την οριστική καταδίκη των εγκληματικών πράξεων των μελών της. Είναι αυτές οι πράξεις – και όχι οι ιδέες – που στοιχειοθετούν τον εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης και αποτελούν το αντικείμενο της ποινικής δίωξης. Γι’ αυτό και η τύχη αυτών των επιμέρους υποθέσεων αποτελεί πρόκριμα για την ευρύτερη ποινική δίωξη της Χρυσής Αυγής.

*Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι δικηγόρος της οικογένειας του Σαχζάτ Λουκμάν. Συμμετέχει στην ΚΕΕΡΦΑ και την πρωτοβουλία δικηγόρων για την Πολιτική Αγωγή του Aντιφασιστικού Kινήματος (jailgoldendawn.wordpress.com).

(Δημοσιεύθηκε στα Νέα, 15/01/2014)