Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προγραμματικά «φόρουμ»: Ποιες συμμαχίες χρειάζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς; / Αντ. Νταβανέλλος

του Αντ. Νταβανέλλου*

Μέσα στις συνθήκες της μεγάλης διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού και ειδικότερα στον «αδύναμο κρίκο» της ΕΕ, στην Ελλάδα, το πολιτικό ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν θα έχει τίποτα κοινό με τις συναινετικές, καθορισμένες από τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες,απόπειρες των κυβερνήσεων της κεντροαριστεράς, όπως τις γνωρίσαμε στην Ευρώπη στα τελευταία 30 χρόνια.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, μέσα στη...

ση­με­ρι­νή κρίση,  θα είναι «με­τα­βα­τι­κός» –και όχι «τε­λι­κός»– σταθ­μός: Είτε θα πάρει μέτρα που θα ανα­τρέ­πουν ου­σια­στι­κά τα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας, ανοί­γο­ντας το δρόμο στις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές δυ­νά­μεις προς τη γε­νι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση, είτε θα ανα­ζη­τή­σει το συμ­βι­βα­σμό με τη ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τους δα­νει­στές, με απο­τέ­λε­σμα την τα­χύ­τα­τη ανα­τρο­πή της και τηδιά­λυ­ση των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων που τη συ­γκρό­τη­σαν.

Μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, μέσα στη ση­με­ρι­νή κρίση, θα έχει το χα­ρα­κτή­ρα βί­αι­ης «πε­ρι­πέ­τειας» και όχι την άνεση μα­κρό­συρ­της και με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κής δια­χεί­ρι­σης της κα­τά­στα­σης.

ΕΚΤΙ­ΜΗ­ΣΕΙΣ

Οι πα­ρα­πά­νω ισχυ­ρι­σμοί στη­ρί­ζο­νται σε δύο βα­σι­κές εκτι­μή­σεις:

α) Μέσα στην κρίση, οι «από πάνω» δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται, δεν ανα­ζη­τούν συ­ναι­νέ­σεις, επι­χει­ρούν να επι­βά­λουν βίαια τη συ­ντρι­βή όλων των ερ­γα­τι­κών-κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των που κα­τα­κτή­θη­καν στον 20ό αιώνα.

β) Μέσα στην κρίση, οι «από κάτω» συ­μπιέ­ζο­νται στην οργή και στην αγα­νά­κτη­ση, υπο­χω­ρούν προς το βυθό της κοι­νω­νί­ας, αλλά θέ­λουν να τα πά­ρουν όλα πίσω και –αν βρουν ευ­και­ρία- να σα­ρώ­σουν το σύ­στη­μα που τους τσα­κί­ζει. Μια έμπει­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τισ­σα συ­μπύ­κνω­σε την πα­ρα­πά­νω εκτί­μη­ση με την εξής δή­λω­ση: «Το πιο κρί­σι­μο πρό­βλη­μα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία σή­με­ρα είναι το πώς θα μπο­ρέ­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να δια­χει­ρι­στεί το κύμα ελ­πί­δων και διεκ­δι­κή­σε­ων που θα ξε­σπά­σει την επο­μέ­νη της πι­θα­νής πο­λι­τι­κής νίκης της Αρι­στε­ράς». Και έχει δίκιο.

Βα­δί­ζο­ντας προς μια τέ­τοιας διά­στα­σης πο­λι­τι­κή –και τα­ξι­κή στο βάθος–  ανα­μέ­τρη­ση, το παλιό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό κα­ταρ­ρέ­ει. Τα δια­δο­χι­κά σκάν­δα­λα, αλλά και η ιδε­ο­λο­γι­κή πα­ρά­λυ­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών στε­λε­χών όλων των απο­χρώ­σε­ων, είναι οι κα­λύ­τε­ρες απο­δεί­ξεις.

Γι’ αυτό είναι λα­θε­μέ­νη η πρό­σφα­τη από­φα­ση της ΠΓ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να απευ­θυν­θεί σε τμή­μα­τα αυτού του προ­σω­πι­κού, μέσα από την ορ­γά­νω­ση «προ­γραμ­μα­τι­κών φό­ρουμ» και μά­λι­στα με μια θε­μα­το­λο­γία κομ­μέ­νη και ραμ­μέ­νη στα μέτρα μιας πο­λι­τι­κής για στα­δια­κή και δια­χει­ρι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης.

Η τα­κτι­κή αυτή πέρα από δε­ξιό­στρο­φη είναι και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή. Ακόμα και σε δη­μο­σκο­πή­σεις απο­τυ­πώ­νε­ται πλέον η θέση ότι το «άνοιγ­μα» στα στε­λέ­χη των θραυ­σμά­των της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας απο­τε­λεί αδυ­να­μία και όχι δύ­να­μη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η από­φα­ση αυτή δη­μιουρ­γεί και ένα δί­λημ­μα κρί­σι­μης κομ­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας: Οι προ­γραμ­μα­τι­κές επι­λο­γές για την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα γί­νουν από τις δυ­νά­μεις που έχουν δε­σμευ­τεί στα πλαί­σια και στα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (όπως προ­βλέ­πει η από­φα­ση της τε­λευ­ταί­ας ΚΕ…) ή θα είναι αντι­κεί­με­νο της διερ­γα­σί­ας ανά­με­σα σε ένα τμήμα «εμπει­ρο­γνω­μό­νων» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στις προ­σκεί­με­νες δυ­νά­μεις και προ­σω­πι­κό­τη­τες στα «προ­γραμ­μα­τι­κά φό­ρουμ»; Γιατί προ­φα­νώς άλλο είναι να απο­φα­σί­ζει ένας πο­λι­τι­κός ορ­γα­νι­σμός για την πο­ρεία του και να ορ­γα­νώ­νει ένα πλατύ διά­λο­γο πάνω στις απο­φά­σεις του, και άλλο είναι να απο­φα­σί­ζει ένας πο­λι­τι­κός ορ­γα­νι­σμός ένα πλατύ κά­λε­σμα όπου θα συν­δια­μορ­φω­θούν οι (τόσο κρί­σι­μες) απο­φά­σεις…

ΛΑΪ­ΚΕΣ ΕΠΙ­ΤΡΟ­ΠΕΣ

Απέ­να­ντι σε αυτή την προ­ο­πτι­κή υπάρ­χει –και έχει ήδη συ­ζη­τη­θεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– εναλ­λα­κτι­κή λύση. Είναι η από­φα­ση για τη συ­γκρό­τη­ση των Λαϊ­κών Επι­τρο­πών Αντί­στα­σης και Ανα­τρο­πής. Όπου, με πρω­το­βου­λία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θεί το «άλλο» πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό: Αυτό που δια­μορ­φώ­νε­ται στην αντί­στα­ση μέσα στα σχο­λεία και στα νο­σο­κο­μεία, στην πάλη ενά­ντια στις απο­λύ­σεις ή στη δράση ενά­ντια στα χα­ρά­τσια, στις αντι­φα­σι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες ή στην κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη κλπ.

Αυτόν τον κόσμο θα πρέ­πει να απο­φα­σί­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι στη­ρί­ζει κατά προ­τε­ραιό­τη­τα σε όλες τις πο­λι­τι­κές μάχες, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων. Και σε αυτόν τον κόσμο θα πρέ­πει να στη­ρι­χθεί, κατά από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα, η πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Μια τέ­τοια επι­λο­γή ση­μαί­νει ότι το πρό­γραμ­μα θα πρέ­πει να αντα­να­κλά τα αι­τή­μα­τα, τις αγω­νί­ες, τις δια­θέ­σεις αυτού ακρι­βώς του κό­σμου. Και όχι τις «φα­ει­νές ιδέες» στε­λε­χών, προ­σώ­πων και ομά­δων που, ως χθες, στή­ρι­ξαν το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό, ενώ σή­με­ρα θέ­λουν για άλλη μια φορά «να σώ­σουν τη χώρα»…

ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ