 |
| του Θ. Ανδρίτσου* |
Φρίκη, χαρακτήρισε η ΝΔ, τη φοβερή αποκάλυψη του Πρώτου
Θέματος, ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ μια πολυμελής ομάδα, η «Κομμουνιστική Τάση»,
απεργάζεται την ανατροπή του συστήματος και την εγκαθίδρυση μιας
«“επαναστατικής κυβέρνησης” που θα καταργήσει τον στρατό, θα ιδρύσει “λαϊκή
πολιτοφυλακή”, θα φορολογήσει τους Έλληνες με 75% και θα αντικαταστήσει την
Αστική Δημοκρατία, με τη "σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζομένων"». Συνεχίζει
καλώντας το ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει αυτή την...
ομάδα που θυμίζει τον αιμοσταγή Χότζα,
ενώ στο τέλος παραθέτει και το πρόγραμμα της ομάδας αυτής.
Πολλά ακούγονται και θα συνεχίσουν για αυτές τις
ανακοινώσεις του γραφείου τύπου της Ν.Δ. Για την ακραία αντιδραστική κατρακύλα
του κόμματος που κυριαρχεί στην δικομματική κυβέρνηση και έχει μετατραπεί βίαια
σε ένα άθροισμα ότι πιο ακροδεξιού, οπισθοδρομικού, σκοταδιστικού, ρατσιστικού
και σεξιστικού έχει γεννήσει το μαύρο παρελθόν της χώρας που ζούμε. Και πολλά
έχουν γραφτεί δικαίως για την ανησυχία, ή άλλοτε το χλευασμό, που δημιουργεί το
επίπεδο της πληρωμένης δημοσιογραφίας- κυβερνητικής προπαγάνδας των κυρίαρχων
ΜΜΕ. Το σχόλιο αυτό, δεν θα εστιάσει εκεί.
Το ενδιαφέρον μου, δεν είναι το πόσο χαμηλά μπορούν να
φτάσουν αυτοί, αλλά πόσο ψηλά θα μπορούσαμε να φτάσουμε εμείς. Θα μπορούσε να
φτάσει η Αριστερά και ο κόσμος της εργασίας σε μια τέτοια περίοδο.
Κι εξηγούμαι: Ιδιαίτερη άποψη ή συμπάθεια για τη
«Κομμουνιστική Τάση» δεν έχω. Γνωρίζει όλος ο κόσμος, ότι οι θέσεις της, όχι
μόνο δεν απηχούν στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε καν αποτελεί η ομάδα αυτή
κάποια από τις δυνάμεις “εντός του κάδρου” της ηγεσίας ή της διαφωνίας του
ΣΥΡΙΖΑ. Παρά ωστόσο την υστερία της ΝΔ και το σαφώς διαφορετικό κοινό που
αποσκοπούν στο να πείσουν οι ανακοινώσεις της, τι είναι αυτό που τις δίνει τη
δυνατότητα να κατηγορεί τις θέσεις τις «Κομμουνιστικής Τάσης» ως παράλογες και
επικίνδυνες; Το ζήτημα δεν είναι να υποστηριχθεί η τακτική της ομάδας αυτής,
της οποίας ο ρόλος εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον περιορισμένος, αλλά να
αναρωτηθούμε όσοι αντιστεκόμαστε στη μνημονιακή καταστροφή τι θα έπρεπε να
διεκδικούμε. Και φοβάμαι αρκετά, ότι αυτή η
ιδεολογική επίθεση της ΝΔ, πέρα από το φόβο και την αμηχανία της,
δείχνει και την έλλειψη αριστερής ηγεμονίας στην κοινωνία, ακόμα και αν
φαίνεται ένα κόμμα της Αριστεράς να είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις.
Και σε αυτό τον προβληματισμό θα συμβάλλει ο τρόπος με τον
οποίο θα απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην επίθεσή αυτή της ΝΔ, αποδεικνύοντας ότι οι
θέσεις αυτές είναι εξαιρετικά μειοψηφικές εντός του κόμματος και αναδεικνύοντας
την ποταπότητα και γελοιότητα της επίθεσης της κυβέρνησης. Είναι όμως αυτό μια
νίκη στην οποία θα έπρεπε να ελπίζει η Αριστερά;
Ας δούμε μερικά σημεία αυτού του προγράμματος (που σαφώς στο
σύνολό του θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει διαφωνίες).
Πρώτο αίτημά του είναι η κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Είναι
πράγματι παράλογο και επικίνδυνο το αίτημα αυτό για την κοινωνική πλειοψηφία ή
μήπως είναι από τα πιο λογικά και αναγκαία; Μήπως είναι πιο λογικά τα 500
εκατομμύρια που τσέπωναν από το ΤΤ οι σημερινοί υπόδικοι Νεοδημοκράτες και
Πασόκοι; Είναι μήπως πιο λογικά τα δις που χάνει το ελληνικό κράτος για να
ανακεφαλαιοποιεί και μετά επανιδιωτικοποιεί τις τράπεζες; Είναι πράγματι φρίκη
η κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ή μήπως φρίκη είναι το αδηφάγο τραπεζικό
σύστημα που στερεί από τους εργαζόμενους ακόμα και τα αναγκαία και παρέχει
δισεκατομμύρια, βίλες και κότερα σε κοινούς μαφιόζους;
Άλλα κομμάτια του προγράμματος αυτού μιλούν για
κοινωνικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων και μεγάλης ιδιοκτησίας γης. Φρίκη, λέει η
ΝΔ, των καλοφαγάδων, των τσιφλιάδων, των μαυραγοριτών, των CEO, των εφοπλιστών,
των τοκογλύφων. Είναι όμως φρίκη για το λαό; Θα ήταν φρίκη να έπαιρναν οι
εργαζόμενοι υπό τον έλεγχό τους, τους σημαντικότερους κλάδους της οικονομίας
και να τους έβαζαν σε λειτουργία για τα συμφέροντά τους; Και δεν είναι φρίκη η
ανεργία που θερίζει, τα εργοστάσια που κλείνουν, οι δημόσιες υπηρεσίες που
ξεπουλιούνται, τα νοσοκομεία που δεν έχουν φάρμακα; Ας αναρωτηθούμε, υπάρχει
πράγματι δρόμος για να φύγουμε από το μαρτύριο που ζούμε που να μην
περιλαμβάνει μια ριζική αλλαγή στον τρόπο που παράγουμε και στον τρόπο που
κατανέμεται ο πλούτος; Φρίκη, λέει η εμφυλιοπολεμική ΝΔ, είναι να πάρει ο λαός
τη γη των μεγαλοϊδιοκτητών. Ενώ τώρα, που παίρνουν οι τράπεζες, τα ταμεία και η
εφορία τη γη και τα σπίτια των μικρών ιδιοκτητών δεν είναι φρίκη. Φρίκη για
τους αστούς είναι να τα παίρνεις από τους πλούσιους και ανάπτυξη να τα παίρνεις
από τους φτωχούς. Ανάπτυξη είναι να ξεροσταλιάζουν οι άστεγοι έξω από άδεια
κλειδαμπαρωμένα σπίτια και φρίκη να τα πάρουν για να σωθούν.
Και πολλά ακόμα συνιστούν φρίκη για το κόμμα των Φαήλων και
των Γεωργιάδηδων. Η κατάργηση της ιδιωτικής παιδείας και υγείας για παράδειγμα.
Ενώ η κατάργηση της δημόσιας παιδείας και υγείας που υλοποιεί η κυβέρνηση δεν
είναι πρόβλημα. Τα παιδιά που παρατούν το σχολείο, τα πανεπιστήμια που μένουν
χωρίς εργαζόμενους, οι ασθενείς που πεθαίνουν χωρίς περίθαλψη, όλα αυτά δεν
είναι φρίκη. Ούτε τα σκοτωμένα και διαμελισμένα παιδιά από τις έξυπνες βόμβες
του ΝΑΤΟ είναι κάτι κακό. Φρίκη είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ. Φρίκη είναι να
θέτεις αιτήματα για την αστυνομία και το στρατό σήμερα. Το να μας ψεκάζουν με
χημικά, το να διαλύουν κάθε συγκέντρωση, το να γεμίζουν οι φυλακές χωρίς
δικαιολογία, το να δολοφονούνται μαθητές, το να αυτοκτονούν φαντάροι, δεν είναι
φρίκη. Για να μην πούμε για τη μεγαλύτερη φρίκη από όλες, τη σύγκρουση με την
Ε.Ε. Αυτό κι αν είναι φρίκη. Τόση που όσοι έχουν κάτι να προσάψουν στην Ε.Ε.
και το ευρώ πρέπει να διώκονται, να φυλακίζονται, σαν τον σύντροφο Π.
Αντωνόπουλο που συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην «παράνομη» πορεία της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενάντια στην Ε.Ε. Ανήκουστο, το να έχεις πρόβλημα με την Ε.Ε., που
είναι τα 2/3 της τρόικα, που έχει δέσει με τη θηλιά της τον ελληνικό λαό και
τον οδηγεί στο γκρεμό.
Η ακροδεξιά υστερία
της ΝΔ, προκαλεί οργή, συχνά προκαλεί και γέλιο. Όμως αντί η Αριστερά να σηκώνει
το γάντι, απορρίπτει με τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τα αιτήματα αυτά που τη
δένουν με την κοινωνική της αποστολή. Οι τσαμπουκάδες των Σαμαράδων, μπορεί να
μην κερδίζουν την κοινωνία, αλλά δεν βρίσκουν απέναντί τους, τους τσαμπουκάδες
των κοινωνικών αναγκών μας. Σε ένα σύστημα που καταρρέει πάνω στα σώματά μας,
σε μια κυβέρνηση που δεν υπόσχεται τίποτα εκτός από τη συνέχισή του αφανισμού
μας, διεκδικήσεις απολύτως αναγκαίες και φυσιολογικές, δικαίως προκαλούν το
φόβο των κυρίαρχων. Γιατί όμως να προκαλούν τον ίδιο φόβο για τον αγωνιζόμενο
λαό; Γιατί τις κάνει και η ίδια η Αριστερά να φαντάζουν με τρελά όνειρα ή
παράλογες ουτοπίες;
Τη στιγμή που τρισδιάστατοι εκτυπωτές εκτυπώνουν μέχρι και
εξαρτήματα αεροπλάνων, λείπει το φαγητό από το τραπέζι μας. Και ξεδιάντροποι
δολοφόνοι καλοπερνούν τζογάροντας στο θάνατό μας. Πότε θα είναι πιο επίκαιρα
αιτήματα σαν αυτά που προκαλούν φρίκη στην άρχουσα τάξη;
Και πάνω από όλα, δεν ξέρω αν και πότε θα έρθει μια
επαναστατική κυβέρνηση (ακόμα περισσότερο δεν ξέρω τι σημαίνει όταν εκφέρεται
σαν στόχος από ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά έγινε πια τόσο ζεστή η θαλπωρή της
αστικής εξουσίας, ακόμα και τώρα που είναι μια σιδερόφραχτη κοινοβουλευτική
χούντα, που θα μας προκαλεί τρόμο, φρίκη, ή χλευασμό η διεκδίκησή της; Κάποτε,
όλοι υπόσχονταν σοσιαλισμό και έφερναν αντεργατικά μέτρα. Τώρα η ΝΔ υπόσχεται
αντεργατικά μέτρα και κατηγορεί κάποιους ότι θέλουν το σοσιαλισμό. Πρέπει άμεσα
να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση, όχι για νέες αυταπάτες και προδοσίες, αλλά
για τα μεγάλα άλματα που οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε.
πηγή: Η ΛΕΣΧΗ
*μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της νΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου