Με αφορμή σαν σήμερα το 1923 την υπογραφή της συνθήκης της
Λωζανης, που προέβλεπε τις ανταλλαγές πληθυσμών, αιχμαλώτων και πολιτικών
ομήρων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, παραθέτουμε ένα κομμάτι μιας ομιλίας του
Π. Πουλιόπουλου, πρώτου γραμματέα του ΚΚΕ στο συνέδριο παλαιών πολεμιστών και
θυμάτων στρατού
"Μας μιλούνε για πατρίδα. Μιλούμε κι...
εμείς γι’ αυτήνε. Μα η
δική μας δεν είναι, σαν τη δική τους, ένα είδος τρομακτικού φρουρίου που στέκει
απειλητικό μπροστά στα άλλα και έχει μέσα στο κέντρο του τα χρηματοκιβώτια.
Είναι μια πατρίδα που για σύνορα της έχει τους ορίζοντες, – όπως η φύση κι όπως
το πνεύμα το ανθρώπινο– και που είναι τόσο πολύ μεγάλη, ώστε να μη μπορούν
αυτοί να τήνε καταλάβουν. Από τώρα και πέρα ξέρουμε, ότι τα σημερινά τα έθνη
δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά κομμάτια, κοψίδια κομμένα από την ανθρωπότητα.
Σχηματίζουνε συνδυασμούς ξεχωριστούς που στέκουν μπροστά στην ιλιγγιώδη όψη του
ουρανού και πλαισιώνονται από αλλόκοτα ψαλιδίσματα που φέρουν επάνω τους το
σημάδι προαιώνιων φιλονικιών και αρπαγών. Τα έθνη αυτά δεν ημπορούν να
διατηρηθούν παρά μονάχα με τον ένοπλο και τον εμπορικό πόλεμο, με την ύπουλη
εργασία της καταχθόνιας διπλωματίας, με τον αθέμιτο ανταγωνισμό, με τη
θηριωδία, με το μίσος και με το πυροβόλο. Είναι φτιαγμένα από νόθο και τραγικά
γελοίο ανακάτεμα σκλάβων και κυρίων.
Από χώρα σε χώρα, οι κύριοι ξέρουν
και συνεννοούνται, κάνουν τη δουλειά τους, επιβάλλουν τα συμφέροντα τους εις
βάρος των σκλάβων, οι οποίοι είναι ο στρατός της εργασίας και ο στρατός της
σφαγής: Ε, λοιπόν, τον παλαιό αυτόν κτηνώδη μηχανισμό τόνε καταδικάζουμε στο
σύνολο του. Εμείς λέμε, ότι παρόμοια όπως τα κυνικά συμφέροντα των κυρίων είναι
παντού τα ίδια, έτσι και το συμφέρον του λαού είναι παντού το ίδιο.
Καταγγέλλουμε όλο το κακούργο υπηρετικό προσωπικό των κυρίων, που μας
καταδυναστεύει: λέμε ότι οι Έμπερτ, οι Μύλλερ, οι Λόϋδ Τζώρτζ, οι Μιλλεράν και
οι Ντεσιανέλ, όλα τα ονόματα αυτά σημαίνουν την παντοτινή εξακολούθηση των
πραγμάτων και όλα τους είναι, εξίσου το καθένα, βρισιές προς το αιώνιο μαρτύριο
της ανθρωπότητος.
Όλοι οι λαοί έχουν μια φυσική και ιερή τάση ν’ αγκαλιασθούν ο
ένας με τον άλλο, ν’ ανακατεφθοϋν και να φθάσουν όλοι στο ίδιο επίπεδο, όπως τα
κύματα της θάλασσας. Μονάχα μέσα σε μια πατρίδα μεγάλη σαν τον κόσμο
μπορούν ν’ ανθίσουν η δίκαια κατανομή των δημιουργικών έργων, η ισορροπία της
εργασίας, η ελεύθερη λειτουργία της τίμιας συναλλαγής, δηλαδή η αρμονία και η
ειρήνη. Η ιδέα του έθνους δεν είναι παρά μια ιδέα μεταβατική που πέρασε τον
καιρό της –μέσα στην ανάπτυξη του ανθρωπίνου γένους. Αυτό θα το ειπούμε παντού,
αφού παντού το αγνοούν ή θέλουν να τ’ αγνοούν. Όταν μιλούμε για εθνικήν άμυνα ή
για οτιδήποτε εθνικό, ας μην ξεχνούμε ποτέ ότι μιλούμε για κάτι προσωρινό που
δεν πρέπει πια να υπάρχει.
«Σκεφθείτε τους συμπατριώτες σας»!, θα μας ειπούνε.
Τότε θα δείξει ο ένας τον άλλο, σύντροφοι όλων των χωρών, και θα απαντήσουμε:
«Να οι συμπατριώτες μας!», και θα ξεσχίσουμε τα μετάξινα κουρέλια των
πολύχρωμων σημαιών, θα πετάξουμε μακρυά μας όλο αυτό το πανηγυριώτικο θέατρο,
όπου τα βάσανα μονάχα και ο θάνατος δεν είσαν κωμωδίες, όλα αυτά τα συχαμερά
εγκώμια των σφαγών. Δεν θα γνωρίζουμε πια παρά μια μονάχα σημαία για την
παγκόσμιαν ανθρωπότητα: Τη μεγαλοπρεπή σημαία που έχει το χρώμα του λαϊκού
αίματος του σπαταλημένου μέσα στους αιώνες από την πολυτέλεια των πλουσίων,
σημαία που είναι κόκκινη σαν τα χέρια που ήλθαμ’ εδώ για να δώσουμε ο ένας στον
άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου