Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ / Β. Πριμικήρης

Η ΟΞΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ & ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ*

Τις τελευταίες δεκαετίες οι ηγετικοί οικονομικοί κύκλοι της Ε.Ε και οι πολιτικές τους εκφράσεις, Συντηρητικοί και Σοσιαλδημοκράτες, παρά τις επιμέρους αντιθέσεις τους, πολλές φορές συμπαρατάχθηκαν στο κτύπημα των λαϊκών κατακτήσεων. Αυτή, δυστυχώς, είναι η πικρή πραγματικότητα μέσα στην Ε.Ε του σήμερα και η Αριστερά που δεν θέλει να χάσει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί με λογικές ευρωλαγνικές να την αποκρύπτει από τον ελληνικό λαό. Είναι καιρός να το παραδεχθούν ανοικτά, πλέον, ορισμένοι και από το χώρο της Αριστεράς που άκριτα αποδέχτηκαν το...

καθετί προέρχονταν από τις Βρυξέλλες, ότι τα «οράματά» τους απέτυχαν παταγωδώς. Η Ευρώπη της σύγκλισης και της κοινωνικής συνοχής δεν υπάρχει, το αντίθετο μάλιστα σε ορισμένες χώρες η Ε.Ε έγινε ένας πραγματικός εφιάλτης .

Οι περισπούδαστες αναλύσεις κεντροαριστερής προέλευσης των προηγούμενων δεκαετιών, περί δήθεν εκσυγχρονισμού και οικονομικής και πολιτικής σύγκλισης των λαών της Ευρώπης, αποδείχθηκαν ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός . Ποιος, για παράδειγμα, δεν θυμάται τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα του Κου Σημίτη και των εκσυγχρονιστών εκείνης της εποχής με το όραμα της ισχυρής Ελλάδας, αλλά και των φίλων μας Ιταλών κεντροαριστερών τύπου Πρόντι, Ντα Λέμα και Βελτρόνι που κατάντησαν την Ιταλία αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, ενώ παράλληλα από τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις τους άρχισε το πετσόκομμα των κατακτήσεων, που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών από το συνδικαλιστικό, εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα της Ιταλίας. Παρόμοιες καταστάσεις είχαμε και σε άλλες χώρες κύρια στην Ν. Ευρώπη.

Η οικονομική και πολιτική κρίση της Ε.Ε δεν είναι αποτέλεσμα, λοιπόν, μόνο των τριών-τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Ούτε την πολιτική ευθύνη την έχουν μόνο τα συντηρητικά Χριστιανοδημοκρατικά και Λαϊκά δεξιά κόμματα. Οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας είναι τεράστιες στο ότι φθάσαμε σήμερα η Κα Μέρκελ και η Γερμανία να θέλει και να διαμορφώνει καταστάσεις προτεκτοράτων στην Ευρώπη.

Το βασικό συμπέρασμα είναι σήμερα ότι αυτή η καπιταλιστική ολοκλήρωση που κυριαρχείται από την Γερμανία, πλέον δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται για να οικοδομηθεί στην θέση της μια Ευρώπη των λαών, του πολιτισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των κοινωνικών δικαιωμάτων, του κόσμου της δουλειάς και, φυσικά, του σοσιαλισμού.

Πρέπει πλέον να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι μέσα από τα ερείπια και την ισοπέδωση αυτής της Ευρώπης των μονοπωλίων και του άγριου νεοφιλελευθερισμού θα δημιουργηθεί η νέα ενωμένη Ευρώπη.

Οι αυταπάτες που καλλιεργούνται σκόπιμα ότι μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα χωρίς να αλλάξουν ριζικά και οι σημερινές πολιτικές που είναι ηγεμονικές, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν το λιγότερο ως πολιτική αφέλεια.

Η Γερμανία πάνω απ' όλα θέλει να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα και αδιαφορεί πλήρως για την οποιαδήποτε οικονομική και κοινωνική σύγκλιση μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Το αντίθετο,  μάλιστα, η ευημερία της Γερμανικής άρχουσας τάξης σήμερα περνά μέσα από την εξαθλίωση κύρια των λαών της Ν. Ευρώπης, αυτών που έχουν και μια κουλτούρα ενός πολιτικού πολιτισμού μπολιασμένου από τους αγώνες του εργατικού σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αυτές τις χώρες περισσότερο από τον οποιοδήποτε άλλον θέλει η Γερμανική μονοπωλιακή ολιγαρχία να υποτάξει πλήρως παίρνοντας την άτυπη «ρεβάνς» της ήττας της από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όποιοι, επίσης, τρέφουν την αυταπάτη ότι μπορούν να διαπραγματευτούν εύκολα και να έχουν ένα θετικό αποτέλεσμα με την οικονομική και πολιτική ελίτ της Γερμανίας για την αναθεώρηση των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού που προωθεί, κάνουν σοβαρό λάθος. Η Γερμανία θα «διαπραγματευτεί» τότε και μόνον τότε, όταν θα αλλάξουν σημαντικά οι συσχετισμοί δύναμης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πάλι για να περισώσει ότι μπορεί από τα κέρδη της. Όταν, δηλαδή, θα βλέπει την περίπτωση ανατροπής και ήττας της αντιευρωπαϊκής πολιτικής της.

Στην Ευρώπη, όμως, υπάρχει και μια παράδοση πολιτικού πολιτισμού και ιστορικών δημοκρατικών και εργατικών κινημάτων που μπορεί να ωριμάσουν συνθήκες ανατροπής αυτών των πολιτικών. Το συμπέρασμα αυτό εξάγεται από το γεγονός του ότι εκτός από τα πλατιά λαϊκά εργατικά στρώματα και σημαντικά τμήματα των εθνικών αστικών τάξεων πολλών Ευρωπαϊκών χωρών αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση μέσα στην Ευρωζώνη γίνεται επιζήμια και για τα δικά τους συμφέροντα. Οι αντιδράσεις βιομηχάνων στην Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και όχι μόνο, που έχασαν ή χάνουν τα παλιά τους προνόμια πρώτα και κύρια από ένα διατραπεζικό σύστημα απόλυτα ελεγχόμενο από την Γερμανία που κερδοσκοπεί επωφελούμενη το με αρνητικά επιτόκια δανεισμό της, αρχίζουν να αυξάνουν. Τα τμήματα αυτά των εθνικών αστικών τάξεων της Ευρώπης διαπιστώνουν και την δική τους καταστροφή από τις πολιτικές οικονομικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και αναζητούν εξισορροπητικές διεξόδους. Πολιτικές εκφράσεις συνδεδεμένες με αυτά τα τμήματα της μικρομεσαίας και όχι μόνο επιχειρηματικότητας κάνουν άλλες οικονομικές επιλογές και βάζουν ανοικτά, πλέον, θέμα επιστροφής στα εθνικά τους νομίσματα. Ποτέ η ευρωζώνη δεν πέρασε τέτοια αμφισβήτηση σαν αυτή που περνά τα τελευταία χρόνια. Μια νέα μεγάλη κοινωνική συμμαχία μπορεί να διαμορφωθεί εκ των πραγμάτων σήμερα στην Ευρώπη με στόχο την ανατροπή των πολιτικών του άγριου νεοφιλελευθερισμού.

Σ΄ αυτή την πραγματικότητα το "πειραματόζωο Ελλάς" εξακολουθεί να είναι στο μάτι του κυκλώνα με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι και τυχαίο το μεγάλο ενδιαφέρον που δείχνουν οι πάντες για την αντίδραση του  ελληνικού λαού, που δεινοπαθεί όσο κανείς άλλος από αυτή την κατάσταση.

Όλοι γνωρίζουν πλέον ότι η κυβέρνηση της υποταγμένης στην Μέρκελ ελληνικής Δεξιάς μαζί με το ΠΑΣΟΚ έχει τις μέρες μετρημένες. Η ελληνική Αριστερά, με ηγεμονική δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ, ενδέχεται πολύ σύντομα ως κυβέρνηση να είναι η πρώτη ευρωπαϊκή κυβερνητική δύναμη που εκ των πραγμάτων μπορεί ν΄ αμφισβητήσει την γερμανική ηγεμονία. Για το λόγο αυτό δεν αποκλείεται να τύχει της στήριξης και από οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις πέρα από τον παραδοσιακό χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης μπορεί και πρέπει από την ελληνική και ευρωπαϊκή Αριστερά να εκτιμηθούν σωστά και να χρησιμοποιηθούν σωστά προς όφελος όλου του κόσμου της εργασίας στην Ευρώπη. Κανένας ευρωσκεπτικισμός, καμιά εθνική περιχαράκωση για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά και καμιά υποχώρηση ή ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης με τους διεθνείς τοκογλύφους και την Γερμανία της κας Μέρκελ. Πολλοί αντιλαμβάνονται πλέον ότι είναι μονόδρομος για μια προοδευτική διέξοδο όχι μόνο για την Ελλάδα μια αντιϊμπεριαλιστική Ελλάδα, που θα ακολουθεί μια ανεξάρτητη δημοκρατική αντιμονοπωλιακή εξωτερική πολιτική και πολιτική οικονομικών συνεργασιών που θα υπηρετούν την ειρήνη και την οικονομική πρόοδο.

Κάθετη αντίθεση λοιπόν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων και στις Γερμανικές επιλογές που καταστρέφουν την κοινωνική συνοχή στην Ευρώπη. Στην στάση της αυτή, μια κυβέρνηση ακόμη και μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα μπορεί να βρει ανέλπιστα συμμάχους σε όλη την Ευρώπη. Οποιαδήποτε άλλη πολιτική επιλογή από μια αριστερή κυβέρνηση θα είναι μια από τα ίδια και απαράδεκτη φυγή από την ταξική διαφορετικότητα της Αριστεράς.

*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ