 |
| του Θαν. Κούρκουλα* |
διανύουμε, το θέμα θα λυθεί αύριο ή μεθαύριο. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι περισσότερο για ένα δρόμο, ημιαντοχής με τους φασίστες. Όχι κούρσας ταχύτητας. Και σ’ αυτόν το δρόμο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε, θα πρέπει να συσπειρώσουμε τις ευρύτερες δυνατές δυνάμεις του κινήματος και της αριστεράς. Έχοντας πει αυτά εισαγωγικά, να πω τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τι είναι ο φασισμός, τι είναι η Χρυσή Αυγή. Επίσης, θα αναφερθώ σε κάποιες αδυναμίες του φασισμού, ειδικά τη σήμερον ημέρα εδώ στην Ελλάδα και θα προτείνω τρόπους αντιμετώπισης που ήδη έχουν ξεκινήσει σε γειτονιές, πόλεις και χωριά.
Ξεκινάω από το τι είναι
φασισμός.
Πρέπει
να έχουμε καθαρό ότι φασισμός δεν είναι μια δικτατορία, δεν είναι απλά μια
επιβολή από τα πάνω ενός καθεστώτος αυταρχικού, απολυταρχικού με κατάλυση
ελευθεριών. Δεν είναι ένα άθροισμα αυταρχικών συμπεριφορών, ρατσιστικών ή
οτιδήποτε άλλο. Είναι ένα οργανωμένο κίνημα από τα κάτω με στόχο να τσακίσει το
κίνημα και την αριστερά. Έτσι όπως το είχαμε δει - με τις ιστορικές του
αναλογίες στο σήμερα -και στον μεσοπόλεμο. Με όλες τις αναλογίες γιατί δεν
είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα, ούτε στις πολιτικές δυνάμεις, ούτε στις
οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες ακριβώς. Στην Ελλάδα, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή
είναι μια φασιστική οργάνωση που μέχρι πρότινος ήταν μια γκρούπα τραμπούκων του
μηδέν κόμμα κάτι τα εκατό, το οποίο έχει γίνει φασιστικό κόμμα και προσπαθεί να
οργανώσει φασιστικό κίνημα. Το έχει οργανώσει; όχι ακόμα. Το έχει κάνει σε
κάποιες περιπτώσεις που έχει κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα, και σε κάποιες
στιγμές. Σε κάποιους τόπους, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ή όπως η Κόρινθος ,
και σε κάποιες συγκυρίες που την βόλευαν. Αλλά δεν έχουμε ακόμα το μαζικό
φασιστικό κίνημα: που θα ακολουθεί ένα λεφούσι από πίσω εκείνους με τα παλούκια
και τα μαχαίρια. Είμαστε σε αυτό το σημείο, νομίζω, και αυτό να το λάβουμε
υπόψη μας.
Ο φασισμός στηρίζεται στο
ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Στηρίζεται σ’ αυτά σαν ιδεολογία, όπως επίσης στηρίζεται στην
πολιτική πρακτική του συστήματος σε σχέση με τον ρατσισμό και τον εθνικισμό.
Δεν είναι αυτόματο δημιούργημα της κρίσης, κάτι σαν φυσιολογική εξέλιξη. Αλλά
σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό βασίζεται σε αυτό το υπόβαθρο, το υπόβαθρο των
ανθρώπων που χάνουν τη δουλειά τους, που κλείνουν τα μαγαζιά τους. Βασίζεται
επίσης σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το οργανωμένο κίνημα, με την
αριστερά και προχωράει. Όμως, παίρνει δύναμη από τη ρατσιστική πολιτική του
Δένδια, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, από την επίθεση στις οροθετικές, από
τον Ξένιο Δία, από τα πογκρόμ της Αστυνομίας, από την έκθεση των στοιχείων του
κάθε μαθητή που μπορεί να πιάσουν στου Ζωγράφου ή οπουδήποτε αλλού από την
Αστυνομία, από ένα σύμπλεγμα μιας κατάστασης που είναι επιλογή της κυβέρνησης
για να μπορέσει να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Η Χρυσή Αυγή πάει πάντα ένα
βήμα πιο μπροστά από αυτά που κάνει ο Δένδιας. Αντί για τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης λέει πογκρόμ, να τους διώξουμε όλους με τα μαχαίρια και τα ξύλα,
και απελάσεις. Αντί για τη σκούπα της αστυνομίας, κάνει νύχτες κρυστάλλων,
μικρές ακόμα. Δεν αρκεί το κράτος, δεν αρκεί η Αστυνομία, δεν αρκούν τα
στρατόπεδα συγκέντρωσης για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα. Άρα χρειάζεται η αυτενέργεια
των φασιστών.
Η Χρυσή Αυγή είναι και ένα
δεύτερο πράγμα: είναι παρακρατικό συμπλήρωμα της Ελληνικής Αστυνομίας.
Πριν 2 βδομάδες είχαμε 15
ανθρώπους να βασανίζονται διότι σε μια μοτοπορεία έπεσαν πάνω σε φασίστες που
έσπαγαν μαγαζιά και πέτυχαν διάνα στο ότι ξυλοφορτώθηκε ο φασίστας της Χρυσής
Αυγής που είναι επικεφαλής της ομάδας που πάει να στήσει η Χρυσή Αυγή στην
πλατεία Αμερικής. Γι’ αυτό βασανίστηκαν αυτοί οι 15 επί 5 μέρες στα κρατητήρια.
Αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι να γίνει η δίκη τους. Κι αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας
παρέμβασης δυνάμεων του κινήματος και της αριστεράς, και του ΣΥΡΙΖΑ, και
βουλευτών. Αλλά η Ελληνική Αστυνομία προστατεύει τα αδέλφια της, της Χρυσής
Αυγής, με τον τρόπο που προστάτευε τον εαυτό της μέχρι πρότινος, όταν δεχόταν
επιθέσεις. Αυτό το κάνει, γιατί είμαστε μπροστά σε μια εξελισσόμενη κατάσταση
οικοδόμησης της αυταρχικής δημοκρατίας, της όξυνσης της καταστολής. Δεν
ισχυρίζομαι ότι αυτή τη στιγμή το αστικό κράτος και το σύστημα έχει πάρει την
απόφαση να πάει σε δικτατορία. Όμως, είμαστε στην όξυνση, στην εμπέδωση και
στην εξέλιξη μιας αυταρχικής δημοκρατίας προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον
μεγάλο εσωτερικό εχθρό, το κίνημα και την αριστερά. Αυτή η αναβαθμισμένη
αυταρχική δημοκρατία που χτίζουν, έχει ένα απαραίτητο δεκανίκι: το φασιστικό
παρακράτος. Αυτό ενισχύεται με κάθε τρόπο. Από το κράτος, τους θεσμούς που όλο
και περισσότερο αποδεικνύουν τη στενή συγγένειά τους με τη Χρυσή Αυγή ακόμα και
στους πιο ανυποψίαστους.
Υπάρχει και ένα τρίτο ζήτημα,
ότι η Χρυσή Αυγή στηρίζεται από εργοδότες.
Δεν έχουν υπάρξει ακόμα στοιχεία ποιοι είναι οι
χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής . Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που το ψάχνουν και
ελπίζουμε να βρουν συγκεκριμένα στοιχεία. Το 20% που πήρε η Χρυσή Αυγή σε
εργοδότες μικρούς και μεγάλους στις τελευταίες εκλογές, έχει κάνει μια πολιτική
επιλογή. Δεν μιλάω για όλο το φάσμα του τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου,
αλλά για ένα τμήμα της οικονομικής ολιγαρχίας. Ενισχύουν τη Χρυσή Αυγή που
ανοίγει γραφεία παντού, που έχει λεφτά για να κάνει ρατσιστικά συσσίτια μόνο
για Έλληνες σε διάφορες περιοχές, που έχει λεφτά για να δωρίζει ζευγάρια
αρβύλες, μπλουζάκια «Χρυσής Αυγής» και φόρμες παραλλαγής σε κάθε πιτσιρικά που
τους πλησιάζει. Αυτό δεν δικαιολογείται από την δύναμη που έχει μέχρι σήμερα η
Χρυσή Αυγή, υπάρχει σοβαρή ενίσχυση. Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα της κρίσης,
όπως γέννημα της κρίσης είναι η άνοδος της αριστεράς και το 27% του ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχει ένα δίπολο αυτή τη στιγμή στον κόσμο για το πώς θα απαντήσει στην
κρίση, στο πολιτικό κατεστημένο, στο οικονομικό κατεστημένο. Ναι, υπάρχει άμεση
σχέση με το υπόβαθρο της κρίσης, αλλά στηρίζεται και από όλους αυτούς τους
παράγοντες του συστήματος συνειδητά η Χρυσή Αυγή.
Να πούμε κάποιες αδυναμίες της
Χρυσής Αυγής.
Η
Χρυσή Αυγή δεν έχει καταφέρει, και θα δυσκολευτεί, πέρα από δήθεν
αντιμνημονιακή δύναμη, ή από κάποιες κινήσεις εντυπωσιασμού στυλ Χαλυβουργίας,
να γίνει τμήμα του κινήματος και κυρίως του εργατικού κινήματος. Δεν το έχει
καταφέρει, έχει σοβαρή δυσκολία. Γι’ αυτό προτιμά τις γειτονιές, προς το παρόν.
Είναι χρέος όλων μας, όσοι είμαστε σε εργασιακούς χώρους, να μην επιτρέψουμε
αυτό να γίνει. Στην τελευταία πανεργατική απεργία, θυμηθείτε το κάλεσμα της
Χρυσής Αυγής για τους Έλληνες να κατέβουν ακομμάτιστα με ελληνικές σημαίες στο
Σύνταγμα. Επειδή δεν κατέβηκαν με ελληνικές σημαίες στο Σύνταγμα, αλλά αντ'
αυτού παρήλασαν ογκώδη μπλοκ εργατικών σωματείων και δεκάδες χιλιάδες κόσμος με
κόκκινες σημαίες, πικέτες και πανό της αριστεράς, έχουμε βάσιμες ελπίδες ότι
στα εργατικά συνδικάτα, στο κίνημα που είναι η αιχμή του δόρατος απέναντι στο
μνημόνιο, έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Κι αυτό δεν είναι μόνο της ελλαδικής
συγκυρίας, αλλά ιστορική εμπειρία από το μεσοπόλεμο. Παρότι είχαν παρεμβάσεις
και διεισδύσεις, είχαν σοβαρό πρόβλημα να εμφανιστούν σαν μια πραγματική,
υπαρκτή μεγάλη δύναμη στους εργαζόμενους. Αυτό δεν είναι τυχαίο, διότι η
αναφορά των φασιστών δεν είναι ταξική, είναι εθνικιστική. Όποτε υπάρχει ταξική
πόλωση, όπως σήμερα, δυσκολεύονται οι Χρυσαυγίτες - που είναι λέει κατά του
μνημονίου της υποτέλειας και της υποταγής - να απευθυνθούν σε εργατικά τμήματα.
Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν γενικές απεργίες και συνδικάτα που το παλεύουν, όταν
υπάρχει ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα αφεντικά και την κυβέρνηση του
μνημονίου. Η ταξική πόλωση είναι αυτό που μπορεί να αποσαθρώσει την κοινωνική
βάση των φασιστών. Αν μπει καθαρά το ταξικό συμφέρον των ανέργων, των
εργαζομένων που χάνουν το μισθό τους, ή των συνταξιούχων που κόβεται η σύνταξή
τους και μπουν καθαρά τα στρατόπεδα: ότι από εδώ είναι οι τραπεζίτες και από εκεί
οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Είμαστε σε έναν πόλεμο. Το ποιος θα νικήσει θα
κριθεί από το πόσο ισχυρό θα είναι το κίνημα στο δρόμο, και από το πόσο ισχυρή
θα είναι η αριστερά. Σε τέτοιες συγκυρίες, οι χρυσαυγίτες μπορούν να
παρεμβαίνουν πολύ περιορισμένα, όπως στις διαδηλώσεις των στρατιωτικών, στις
πορείες των αστυνομικών, το πολύ σε κάποιες κινητοποιήσεις πωλητών λαϊκών
αγορών που έχουν συντηρητική και πολύ δεξιά ή ακροδεξιά παράδοση. Όμως δύσκολα
θα εισχωρήσουν ακόμα και στους τρίτεκνους, όπως φάνηκε τις προάλλες, που δεν
είναι δα και κανένα ακροατήριο ταξικά προνομιακό για την αριστερά. Έχουν
πρόβλημα όταν έρχεται το ζήτημα της πώλησης της ΑΤΕ στη Βουλή, για το αν θα
δυσαρεστήσουν το φίλο τους το Σάλα, έχουν πρόβλημα όταν έρχεται το πλωτό
μουσείο που δωρίζει ο Λάτσης αν θα πάει στο δημόσιο, για να μη δυσαρεστήσουν το
φίλο τους το Λάτση και το ίδρυμα Λάτση, έχουν πρόβλημα όταν χαρίζονται τα χρέη
των μεγάλων ΠΑΕ για να μη δυσαρεστήσουν αυτούς που τους τρέφουν και τους
χρηματοδοτούν για να κάνουν οπαδισμό και μέσω αυτού αντλούν νεαρά μέλη στη
Χρυσή Αυγή. Έχουν πρόβλημα όταν υπάρχει αντιπαράθεση στη Νέα Ιωνία ανάμεσα στον
ιδιοκτήτη ενός ιδιωτικού πάρκινγκ και στο δημοτικό πάρκινγκ που στηρίζει ο
δήμος και είναι δωρεάν να επιλέξουν με ποιον θα πάνε. Και επιλέγουν τη μπίζνα.
Όλα αυτά χρειάζεται να αναδεικνύονται από τη δική μας την μεριά. Αποδεικνύουν
ότι είναι άκρως συστημική δύναμη η Χρυσή Αυγή. Χρειάζεται να αναδεικνύονται και
οι «προγραμματικές» αδυναμίες τους. Οι θέσεις τους για τη θέση της γυναίκας, για
τη θέση των ΑΜΕΑ στην κοινωνία, για τη θέση των ομοφυλόφιλων. Έχοντας πει όλα
αυτά, να μιλήσουμε για τους τρόπους αντιμετώπισης.
Η αντιμετώπιση για μας, στην
παρούσα συγκυρία, έχει τον εξής συνθηματικό τρόπο: Κάτω τα μνημόνια, έξω οι
ναζί.
Δεν υπάρχει αντίσταση στο μνημόνιο χωρίς απάντηση στους φασίστες. Θα
τους βρούμε μπροστά μας, τους βρίσκουμε ήδη μπροστά μας στους αγώνες μας, τους
αγώνες όλου του κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση και στην τρόικα εσωτερικού και
εξωτερικού για ένα καλύτερο αύριο. Απέναντι στην εξαθλίωση. Για να σώσουμε τις
δουλειές, τις συντάξεις και το μισθό μας. Η απάντηση θα έρθει, και μπορεί να
έρθει, έχει ξεκινήσει να έρχεται απέναντι στους φασίστες, από το εργατικό
κίνημα και την αριστερά. Είναι εξαιρετικά χρήσιμη η συμβολή πολλών ορκισμένων
αντιφασιστών αλλά δεν αρκεί. Η απάντηση χρειάζεται και μπορεί να έρθει από τα
συνδικάτα, από τις λαϊκές συνελεύσεις, από τις τοπικές οργανώσεις της αριστεράς
σε πόλεις, γειτονιές και χωριά. Εμπεριέχει τα στοιχεία ενός ευρύτερου ενιαίου
μετώπου, που όμως στην καρδιά του έχει εκείνους που αντιστέκονται στο μνημόνιο,
στους τραπεζίτες και την τρόικα. Έχει δύο στοιχεία: το ένα είναι η αποδόμησή
τους και το δεύτερο να μην τους αφήσουμε ζωτικό χώρο.
Όσο αφορά την αποδόμηση της
Χρυσής Αυγής, χρειάζεται
να επιμένουμε - πέρα από το ότι είναι εγκληματίες και νεοναζί - ότι είναι
δεκανίκι και γλείφτες του συστήματος, των τραπεζιτών, των μπάτσων, και
παρακλάδι τους. Είναι τμήμα του συστήματος και όχι αντισυστημική δύναμη. Με μια
σειρά από παραδείγματα σαν κι αυτά που είπα, να απευθυνθούμε στον κόσμο στις
λαϊκές γειτονιές. Να αποδείξουμε γιατί η Χρυσή Αυγή είναι ενάντιά στου στον
αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον και όχι υπέρ του. Να μην ξεχνάμε ότι δεν υπάρχει
απάντηση στο φασισμό χωρίς απάντηση στο ρατσισμό, που τον τρέφει και τον
υποβοηθά συστηματικά και θεσμικά. Οι μετανάστες είναι τμήμα της εργατικής
τάξης. Είναι τμήμα του κινήματος αντίστασης, δεν είναι ένας πληθυσμός. Οι
άνεργοι μετανάστες είναι 300.000 και οι Έλληνες 1.200.000 στο 1,5 εκατομμύριο
ανέργων. Είναι πολύ σωστό να μην περάσουν τα μνημόνια για να μην φεύγουν οι
Έλληνες μετανάστες. Αλλά στο βαθμό που περνάνε τα μνημόνια, για τους ίδιους
λόγους που φεύγουν Έλληνες μετανάστες φεύγουν από πιο κατεστραμμένες χώρες οι
μετανάστες που έρχονται εδώ. Και δεν έρχονται για να μείνουν εδώ, αλλά κυρίως
για να πάνε αλλού. Χρειάζεται υπεράσπιση της ελευθερίας μετακίνησης μεταναστών
για να πάνε όπου θέλουν και υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους εκεί που ζουν, για
να ζήσουν με ίσα δικαιώματα εργασιακά και κοινωνικά μαζί με όλους τους
υπόλοιπους εργαζόμενους, και να παλεύουν μαζί. Το ίδιο θα διεκδικούμε και για
τους Έλληνες μετανάστες στην Αυστραλία, στη Σουηδία ή οπουδήποτε αλλού και θα
το απαιτούμε από το εκεί εργατικό κίνημα και την εκεί αριστερά. Αυτά ως
στοιχεία της αποδόμησης, της Χρυσής Αυγής και των φασιστών.
Το δεύτερο: είναι απολύτως
κρίσιμο να μην αφήνουμε ζωτικό χώρο στη Χρυσή Αυγή στις γειτονιές και στα
σχολεία.
Χρειάζεται κίνημα αντιφασιστικό στο δρόμο. Ένα μαζικό κίνημα, που να αποδομεί
τη Χρυσή Αυγή, να απαντάει σαν κοινωνική δύναμη πλειοψηφίας στις φασιστικές και
ρατσιστικές επιθέσεις όπου γίνονται. Να απαντάει με όρους αυτοάμυνας που
καταρχήν είναι η περιφρούρησή μας στις κινηματικές διαδικασίες. Σε όλες τις
εκδηλώσεις της αριστεράς και τις εκδηλώσεις του κινήματος, που μπορεί να
γίνονται για τον οποιοδήποτε λόγο και όχι μόνο για αντιρατσισμό και
αντιφασισμό. Να αποδείξουμε ότι η μαγκιά της Χρυσής Αυγής δεν περνάει στο
κίνημα και την αριστερά. Και να το αποδείξουμε αυτό στις γειτονιές, στα
σχολεία, στους δρόμους, στις απεργίες, παντού. Η αριστερά χρειάζεται να πιάσει
το ζωτικό χώρο των φασιστών, όχι μόνο ως αντιφασίστες. Χρειάζεται να ανοίξουν
γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ παντού, και όχι να ανοίγουν γραφεία της Χρυσής Αυγής.
Χρειάζεται να κάνουμε εξορμήσεις στις γειτονιές. Όχι μόνο αντιφασιστικές
εξορμήσεις. Εξορμήσεις που να καλούν στη γενική απεργία, στην επίσκεψη της
Μέρκελ, αυτά είναι που κόβουν το ζωτικό χώρο της Χρυσής Αυγής και δεν τολμάνε
οι τραμπούκοι να εμφανίζονται και να χτυπάνε με τα μηχανάκια στις γειτονιές. Αν
η αριστερά είναι κλεισμένη στο καβούκι της, στα γραφεία ή στα κεντρικά της
όργανα και συζητάει χωρίς να βγαίνει στο δρόμο, θα έχουμε πρόβλημα. Αλλά
χρειάζεται και διακριτό αντιφασιστικό κίνημα. Επειδή ακριβώς τα εργατικά
σωματεία έχουν αρχίσει να κινούνται, αλλά δεν έχουν πάρει ακόμα στα σοβαρά το
ρόλο του αντιφασισμού, μέχρι να γίνει αυτό και μέχρι να πάρουν πιο σοβαρά και
τον άλλο τους ρόλο που είναι να κόψουν το δρόμο στο μνημόνιο και να ρίξουν τη
κυβέρνηση, χρειάζονται διακριτές παρεμβάσεις, αντιφασιστικές πρωτοβουλίες στις
γειτονιές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινήσεις που θα προσπαθούν να
συσπειρώσουν όλα τα εργατικά σωματεία της περιοχής, όλες τις τοπικές οργανώσεις
της αριστεράς της περιοχής σε ένα αντιφασιστικό μέτωπο με μόνιμη συνεργασία. Και
σε οτιδήποτε άλλο να μη μπορούμε να συνεργαστούμε, σ’ αυτό θα πρέπει να
συνεργαζόμαστε συστηματικά.
Γι’ αυτούς τους λόγους, έχει
πετύχει η πρωτοβουλία ενάντια στο φασισμό και τη ρατσιστική βία στην Καλλιθέα. Γιατί κατάφεραν να κάνουν
τέτοιου είδους παρέμβαση στην περιοχή, που ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία μαθητών
και καθηγητών κάποιων γυμνασίων και λυκείων της περιοχής, απευθύνθηκε σε
μετανάστες, εργατικά συνδικάτα και αντιρατσιστικές οργανώσεις και κατάφερε να
σταματήσει τις φασιστικές επιθέσεις στην περιοχή. Αντίστοιχα παραδείγματα
ενότητας δράσης που απέτρεψαν την εμφάνιση των φασιστών ή μείωσαν των τσαμπουκά
των φασιστών, είναι: Στο Χορτιάτη, όπου σύσσωμη η αριστερά μαζί με
αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές οργανώσεις έβαλαν βέτο στο να πάει να μιλήσει η Χρυσή
Αυγή στην εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του φασισμού. Στη Νίκαια, όπου
ανάγκασαν τους φασίστες να αρκεστούν στα συσσίτια από εκεί που πούλαγαν
τσαμπουκά στους μετανάστες μαγαζάτορες στην πλατεία δίπλα από τα γραφεία της
Χρυσής Αυγής. Και είναι δεκάδες άλλες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες. Μέχρι στα
Μέγαρα, έγινε αντιφασιστική συναυλία με 500 άτομα. Έχουν γίνει και προηγούμενες
κινητοποιήσεις, η Χρυσή Αυγή έχει αναβάλλει δύο φορές τα εγκαίνια των γραφείων
της που τελικά έγιναν με 200 άτομα. Στα Μέγαρα, η Χρυσή Αυγή έχει το υψηλότερο
ποσοστό της: 17%. Αυτά λοιπόν δεν είναι για κάποιες «εξωτικές» αντιφασιστικές
γειτονιές. Είναι για όλες τις γειτονιές. Και για όλα τα σχολεία. Οι παρεμβάσεις
στα σχολεία από μαθητές και καθηγητές για να φτιαχτούν πρωτοβουλίες που να
κάνουν αντιφασιστικά μαθήματα και να απαντάνε - καλώντας όλη την τοπική
κοινωνία - στην οποιαδήποτε επίθεση της Χρυσής Αυγής στην περιοχή, είναι
απαραίτητες. Η ΟΛΜΕ πρόκειται να αναλάβει μια πρωτοβουλία για τους καθηγητές,
την περιμένουμε να γίνει. Έχουν ξεκινήσει ήδη συνεργασίες με τοπικές ΕΛΜΕ σε
μια σειρά από πόλεις και περιοχές και είναι βοηθητικές για να σπρώξουν και την
ΟΛΜΕ να τα προωθήσει.
Τελειώνοντας να πω πως υπάρχουν
κάποια λάθη στην αντιμετώπιση του φασισμού:
Το ένα είναι η υποτίμηση, είναι να πούμε πως όλα
θα κριθούν από την ταξική πάλη και πως αν νικήσουμε τα μνημόνια, θα νικήσουμε
και τους φασίστες. Δεν έγινε έτσι στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Περίπου αυτή
ήταν η αντιμετώπιση του ΚΚ Γερμανίας τότε, που αποκαλούσε τους σοσιαλδημοκράτες
- που είχαν γερή εργατική βάση και πολλά συνδικάτα τους ήταν μέρος του
κινήματος - σοσιαλφασίστες, και δεν πολυασχολούνταν με τον Χίτλερ που τον έλεγε
καραγκιόζη. Ένα δεύτερο λάθος, είναι να πούμε ότι χρειάζεται ένα πανδημοκρατικό
μέτωπο αντιμετώπισης του φασισμού που θα συμπεριλαμβάνει και τμήματα του
αστικού πολιτικού κόσμου, φωτισμένους αστούς, κυρίως σαν τον κύριο Παυλόπουλο,
μνημονιακούς δημοκράτες, σαν τον κύριο Κουβέλη, κλπ. Αυτό, αν υποτεθεί ότι το
παίρνουμε στα σοβαρά, κινδυνεύουμε να κάνουμε αυτό που έκανε το ΚΚ στην Ισπανία
απέναντι στον Φράνκο. Ένα λαϊκό μέτωπο δηλαδή που θα ξεδοντιάζει τα πιο
μαχητικά τμήματα του αντιφασιστικού κινήματος και σήμερα στην Ελλάδα. Ένα τρίτο
λάθος είναι να πούμε ότι αρκεί μια θεσμική αντιμετώπιση, να καλούμε την αστυνομία
να κάνει τη δουλειά της, και δεν χρειάζεται αντιμετώπιση στο δρόμο μην τυχόν
γίνουμε κι εμείς ακραίοι στα μάτια κάποιου κόσμου. Αυτό δεν μπορεί να
αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, διότι της αφήνει ζωτικό χώρο και διότι και αυτή η
αντιμετώπιση ξεδοντιάζει τα πιο μαχητικά τμήματα του αντιφασισμού. Ένα
τελευταίο λάθος, είναι να πούμε πως επειδή η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε μέσα από την
αντιμεταναστευτική της ρητορεία και τα πογκρόμ της, θα πρέπει η αριστερά να
βάλει νερό στο κρασί της σε σχέση με το μεταναστευτικό, να προσπαθήσει και η
αριστερά να δώσει λύση πώς θα φύγουν οι μετανάστες από δω για να μην υπάρχουν
και να μην τους βλέπουμε και να μην μεγαλώνει η Χρυσή Αυγή. Αυτό θα ήταν
καταστροφικό, όχι μόνο γιατί θα αφήσουμε ανυπεράσπιστα τα ταξικά μας αδέλφια
τους μετανάστες, αλλά και γιατί η Χρυσή Αυγή από τους μετανάστες περνάει στους
ομοφυλόφιλους, ήδη περνάει στους εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς, θα περάσει
και στους κοινοβουλευτικούς αριστερούς. Περνάει από τη νύχτα στην ημέρα, από το
μεμονωμένο μετανάστη στις κοινότητες μεταναστών, κλπ. Μια τέτοιου τύπου
αντιμετώπιση είναι αδιέξοδη, δεν οδηγεί πουθενά. Μετά θα αντιληφτούμε
ενδεχομένως ότι πρέπει να είμαστε και πιο “μαλακοί” και με κάποια άλλη
κοινωνική κατηγορία. Και όπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Όταν ήρθαν για τους εβραίους,
δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές, δεν
μίλησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν για τους καθολικούς, δεν
μίλησα, γιατί δεν ήμουν καθολικός. Και στο τέλος, όταν ήρθανε για μένα, δεν
υπήρχε κανένας να αντισταθεί μαζί μου». Πρέπει να πάρουμε επίσης στα σοβαρά κι
αυτό που είπε ο Χίτλερ, ότι «αν οι εχθροί μας είχαν καταλάβει τον κίνδυνο που
αντιπροσωπεύουμε, θα είχαν τσακίσει το νεαρό φασιστικό πυρήνα μας όσο ήταν
ακόμα μικρός». Ας μην αφήσουμε να επιβεβαιωθεί ο Χίτλερ και στην Ελλάδα με μια
επικράτηση της Χρυσής Αυγής στην δημόσια ζωή. Ας κάνουμε αυτό που μας είπε να
κάνουμε από τη μεριά μας. Ας τσακίσουμε τους φασίστες όσο είναι νωρίς,
σύντροφοι.
*Κείμενο βασισμένο στην προφορική εισήγηση του Θανάση Κούρκουλα στην κεντρική συζήτηση της Κυριακής 7 Οκτώβρη στο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑhttp://www.rproject.gr/article/kataskeyazontas-ton-esoteriko-ehthro-pos-antimetopizoyme-fasistiko-kindyno
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου