Ένας αγώνας που έφερε σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και πολλούς Δημάρχους και άφησε σοβαρές παρακαταθήκες για τις μελλοντικές μας κινητοποιήσεις.
Τίποτα πλέον δεν...θα είναι όπως ήταν χθες!!!
Εμείς θα γίνουμε ο εφιάλτης στις μελλοντικές τους κυβερνητικές αποφάσεις!!! Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βγουν τα σωστά συμπεράσματα και κυρίως να μην περάσει ένα κλίμα ηττοπάθειας.
Σ’ αυτόν τον αγώνα αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν όλες οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και αυτές που διαφοροποιήθηκαν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που αποτελούν και την πλειοψηφία στην Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. Πρωτίστως όμως οι εργαζόμενοι και τα σωματεία, ανεξάρτητα πολιτικοϊδεολογικών τοποθετήσεων.
Όλα τα αυταρχικά κυβερνητικά μέτρα, οι απειλές και οι συκοφαντίες κατέρρευσαν. Το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης μπορούσε να ακυρωθεί στην πράξη και η αλληλεγγύη να μεγαλώσει αν επιλέγονταν η συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.
Αναδείχθηκε όμως και ένα βασικό συμπέρασμα που συνδέεται με τα όρια αυτού του σ.κ. και τις κυρίαρχες συμβιβαστικές αντιλήψεις στο εσωτερικό του.
Η ΠΑ.Σ.Κ.Ε.-Ο.Τ.Α., παρά τη διαφοροποίησής της απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπόρεσε να απογαλακτιστεί απ’ αυτές τις αντιλήψεις, και στην κρίσιμη στιγμή, σε συνεργασία με την απούσα Δ.Α.Κ.Ε. επέλεξε την αναστολή ενός αγώνα που είχε «στριμώξει» την κυβέρνηση και θα μπορούσε να αποτελέσει τη θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων, με μοναδικό αντάλλαγμα την άρση της πολιτικής επιστράτευσης.
Θα συνεχίσουν λοιπόν να κυριαρχούν αυτές αντιλήψεις, οι οποίες στη λογική του εφικτού και του ρεαλιστικού, περιορίζουν τις διεκδικήσεις στα πλαίσια των ανοχών του συστήματος ή θα ακολουθηθεί μια ταξική-ριζοσπαστική-διεκδικητική γραμμή, που θα το φέρνει σε σύγκρουση με τις πολιτικές που μας έφεραν μέχρι εδώ, προτάσσοντας την ανάγκη να ακολουθηθεί μια άλλη πολιτική με κύρια αιτήματα:
1.Την απεμπλοκή απ’ το μνημόνιο που μας επέβαλαν Κυβέρνηση – Ευρωπαϊκή Ένωση και Δ.Ν.Τ., τη διαγραφή του χρέους και της στάσης πληρωμών προς τις τράπεζες και τους διεθνείς τοκογλύφους
2.Την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του πιστωτικού και τραπεζικού συστήματος.
3.Την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και
4.Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και των δυνατοτήτων της χώρας.
Οι συμβιβαστικές απόψεις και η μη πολιτικοποίηση των αιτημάτων, στο παρελθόν περιόριζαν την πάλη του σ.κ στα πλαίσια της διεκδίκησης ενός επιδόματος, ενώ σήμερα δεν κατανοούν ότι ακόμη και μια επιμέρους συνδικαλιστική διεκδίκηση συνδέεται με την ανάγκη της ανατροπής της κυβέρνησης και της νεοφιλελεύθερης-αντεργατικής πολιτικής της.
Οι φωνές για το αν κάποιοι «ξεπούλησαν» ή όχι τον αγώνα ερμηνεύουν απλοϊκά τα γεγονότα και το μόνο που προσφέρουν είναι την απογοήτευση, χωρίς να δίνουν καμιά προοπτική.
Όμως και οι ισχυρισμοί της ΠΑ.Σ.Κ.Ε. ότι επειδή στοχοποιήθηκαν στελέχη της αυτό αποτελεί απόδειξη της συνέπειάς της, μπορεί να έχει και άλλη ερμηνεία: ότι δηλαδή η στάση αυτή δείχνει πόσο ευάλωτοι μπορεί να είναι όσοι ήταν ή είναι συνδεδεμένοι με τα κόμματα εξουσίας.
Στο ερώτημα: ποιος ήταν σε δυσκολότερη θέση; Εμείς ή η Κυβέρνηση; Εμείς απαντάμε η κυβέρνηση, που αντιμετώπιζε ένα «κύμα» ανυπακοής παντού, σ’ όλους τους χώρους του δημοσίου και ένα πρωτοφανές πνεύμα λαϊκής αλληλεγγύης στον αγώνα μας.
Είναι σίγουρο επίσης ότι η δύναμη κρούσης του συνδικαλιστικού κινήματος, θα ήταν πιο μαζική και αποτελεσματική, αν οι δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ. είχαν μπει χωρίς αναστολές απ’ την αρχή στον αγώνα και κυρίως αν δεν ήταν με το ένα πόδι έξω.
Δεν μπορεί στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα να εγκαταλείπει τα χαρακώματα, να κάνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις και να δημιουργεί ρωγμές στο εσωτερικό μέτωπο.
Τέλος, οι πληροφορίες ότι μπορεί να μην αποδοθούν οι Κ.Α.Π. στους Δήμους για να πληρωθούν οι συντάξεις, μπορεί να οδηγήσει σε μη καταβολή των μισθών, το «κούρεμα» του χρέους που ετοιμάζουν Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και ο νέος προϋπολογισμός που θα ψηφιστεί τις επόμενες μέρες θα επιφέρουν νέες βίαιες ανατροπές στους μισθούς και τις συντάξεις, κατάργηση δημοτικών υπηρεσιών και θέσεων, απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων το 2012 και 2013, και κατάργηση κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος.
Αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν παρά να μας βγάλουν πάλι σύντομα στους δρόμους!!!
Η ανάγκη λοιπόν της ανατροπής των ηττοπαθών και συμβιβαστικών αντιλήψεων είναι βασικό ζητούμενο αν θέλουμε στις σημερινές συνθήκες να μην μετράμε τις ήττες μας!!!
Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι. Ο αγώνας μας θα είναι δύσκολος και μακροχρόνιος. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος αν θέλουμε να μη ζήσουμε το εφιαλτικό και βάρβαρο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Οκτώβρης 2011 Α.Σ.Κ.- Ο.Τ.Α.1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου