Κάποιες σκέψεις για τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου

Του Δ. Καλιαμπάκου

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής σφραγίζει τη συζήτηση όσων ακολούθησαν τα γεγονότα της 20ης Οκτωβρίου. Και δικαιολογημένα. Ένας άνθρωπος που κατέβηκε στην πορεία για μια καλύτερη ζωή για όλους, έχασε τη μια και μοναδική ζωή του. Το σοκ...ομολογημένο ή όχι, είναι πολύ ισχυρό. Ίσως μας ξεκουνήσει κάπως από την πεπατημένη των συμπερασμάτων.

Σε αυτή την κατεύθυνση καταθέτω κάποιες σκέψεις.
Η ζωή που χάθηκε πολύ πιθανόν να οφείλεται στη δράση του αστυνομικού κράτους. Οι λεπτομέρειες του συμβάντος δεν είναι ακόμη γνωστές, και ίσως δεν γίνουν ποτέ. Πάντως, είναι προφανές ότι αυτοί που αποφασίζουν με το παραμικρό να πνίγουν τις διαδηλώσεις στα χημικά έχουν αναλάβει το ρίσκο να χαθεί ανθρώπινη ζωή. Ίσως ακόμη και να το επιδιώκουν. Όμως, στη συνείδηση του κόσμου το θύμα αντιμετωπίζεται ως παράπλευρη απώλεια της σύγκρουσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ με τους αντι-εξουσιαστές. Επειδή, αυτό που έχει περάσει στον κόσμο θα διαμορφώσει τη συνείδησή του, μια «βολική» μεταφορά της συζήτησης στο πεδίο του κρατικού αυταρχισμού, ούτε εύκολη είναι ούτε σωστή.

Οπότε ας γυρίσουμε στα δύσκολα. Επί τον «τύπο των ήλων».

Ευτυχώς έγκαιρα τόσο οι αποφάσεις των συλλογικοτήτων της ριζοσπαστικής αριστεράς όσο και σχετικές παρεμβάσεις (το άρθρο του Μαυροειδή ήταν πολύ καλό και «στην ώρα του») έδωσαν κατά βάση σωστή διάσταση στα γεγονότα. Όχι γραμμή ίσων αποστάσεων μεταξύ της πολιτικά απαράδεκτης (και αφόρητα εκνευριστικής) στάσης «ιδιοκτησίας του κινήματος» από πλευράς του ΚΚΕ και της δολοφονικής επίθεσης ενάντια σε διαδηλωτές. Άλλης κλίμακας πρόβλημα, άλλης ποιότητας.

Αν πρόκειται να διδαχθούμε κάτι όλοι από το τραγικό γεγονός, θα είναι αν σκεφτούμε πως φτάσαμε ως εδώ. Μια ακόμη «βολική» εξήγηση είναι ότι «οι κουκουλοφόροι είναι πράκτορες της αστυνομίας, σε διατεταγμένη υπηρεσία». Θα προσπεράσω της ερμηνεία αυτή, όχι γιατί αποκλείεται να έχει βάση, αλλά γιατί δεν ερμηνεύει το φαινόμενο. Σε όλο τον κόσμο στις παρυφές του κινήματος αναπτύσσεται μια τάση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Λατρεία της «σύγκρουσης εδώ και τώρα», περισσότερη παλληκαριά και ελάχιστη πολιτική σκέψη, εκτονωτικές κινήσεις παρά σχεδιασμένη και μακροπρόθεσμη πάλη. Ούτε λέω κάτι καινούριο αν πω ότι ο χώρος αυτός είναι, εξαιτίας ακριβώς των χαρακτηριστικών του, εξαιρετικά ευάλωτος στη χειραγώγηση από το κράτος (όχι ότι οι άλλοι χώροι έχουν ανοσία). Πάντως, η χειραγώγηση προϋποθέτει την ύπαρξη αυτού του κινήματος.

Για να το πούμε πιο καθαρά. Για να μπορέσουν να δράσουν οι προβοκάτορες θα έπρεπε να υπάρχουν εκατοντάδες έτοιμοι να σηκώσουν μια πέτρα ενάντια στους διαδηλωτές του ΠΑΜΕ. Και υπήρχαν. Στα μάτια του κόσμου αυτού, «το ΚΚΕ προστάτευε τη Βουλή». Ήταν «η πρώτη γραμμή άμυνας του συστήματος». Είχαν αναλάβει εθελούσια το ρόλο των ΜΑΤ, σε αγαστή συνεργασία μαζί τους. Τα ΜΑΤ θα αναλάμβαναν, αν ο ΚΚΕ δεν τα κατάφερνε. Γι αυτό και το τόσο μίσος και η επιθετικότητα. Και αυτό ήταν μια άποψη ευρύτατα διαδεδομένη, και όχι μόνο στην ομάδα των επιτιθέμενων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στάση του ΚΚΕ, με την αδικαιολόγητη περιφρούρηση ενάντια σε οτιδήποτε δεν ανήκει στις γραμμές του, έπαιξε το ρόλο της.

Αλλά, εκτός από αυτό, είναι σωστή μια τέτοια άποψη; Το ΚΚΕ ήταν εκεί «για να προστατεύσει τους 300»; Ακόμη χειρότερα: Αρκούσε ένα ντου στη Βουλή για να μην περάσει το νομοσχέδιο; Θα γλιτώναμε όλοι από τα δεινά του μνημονίου, αν έπεφτε το κιγκλίδωμα, και έφταιγε το ΚΚΕ που ήταν ενδιάμεσα;

Πρόκειται για πολιτικά αφελή άποψη. Απεναντίας, το ΚΚΕ μετά από πολύ καιρό δισταγμών και αμφιταλαντεύσεων, και κάτω από τη τεράστια πίεση της επίθεσης που τη νοιώθουν όλοι γερά στο πετσί τους, αποφάσισε να ενώσει τις δυνάμεις του με άλλους που έχουν κάνει την πλατεία Συντάγματος σύμβολο της αντίστασής τους. Αν δεν κάνω λάθος, η γενική γραμματέας του ανακοίνωσε την απόφασή τους αυτή ως «άνοδο των μορφών πάλης», ή κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια απόφαση καλοδεχούμενη, που η σημασία της δεν πρέπει να υποτιμηθεί εξαιτίας της αυτιστικής συμπεριφοράς με τις περιφρουρήσεις, η οποία προφανώς έχει βαθιές ρίζες σε πολιτικά λάθος υπόβαθρο.

Γιατί δίνω μεγάλη σημασία σε αυτό;

Υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι για να χάσουμε. Είμαστε ικανοί να απεμπολήσουμε ιστορικές ευκαιρίες για ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο εξαιτίας δεκάδων ανεπαρκειών μας.

Αν όμως κερδίσουμε, δυο τρία πράγματα θα έχουν προηγουμένως επιτευχθεί, με μαγικό τρόπο όσο κι αν σήμερα φαίνεται απίθανο. Ένα από αυτά θα είναι η ενότητα της μεγάλης πλειοψηφίας της αριστεράς. Αν αυτό σήμερα φαίνεται απραγματοποίητο, είναι η επίθεση, που απειλεί να ξεχερσώσει τόσο την αριστερά όσο και τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, η οποία θα φέρει τις διάφορες συνιστώσες της αριστεράς πιο κοντά, και όχι μόνο στο πεδίο της κοινής δράσης.

Αρκεί να μην αλληλοεξοντωθούμε πρώτα. Αρκεί να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, πιο πολύ στην ουσία τους.

Αφήνω για το τέλος ένα συλλογισμό που με ενοχλεί. Φαντάζομαι και αρκετούς άλλους. Την Τετάρτη 500.000 διαδηλωτές έμοιαζε να αλλάζουν το πολιτικό κλίμα. Φύσαγε ένα άνεμος αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης στις γραμμές μας. Η παρουσία του κόσμου, «των μαζών», επιτέλους, έκανε τους αρουραίους των κατευθυνόμενων δελτίων ειδήσεων να τραυλίζουν κολακείες, μπας και ξεχαστεί ο ιταμός ρόλος τους. Την Πέμπτη το βράδυ, έμοιαζε όλο αυτό το δυναμικό να έχει ξεγλιστρήσει από τα χέρια μας, για μια ακόμη φορά, με πανομοιότυπο τρόπο.

Ως πότε;

Πηγή aristeroblog