 |
| του Ν. Αρβανίτη |
Η ανασυγκρότηση της Αριστεράς, που είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε στις σημερινές συνθήκες, συγκαταλέγεται και αυτή στα οράματα για τον κόσμο της κινηματικής Αριστεράς. Και αυτή όμως η αναγκαιότητα, όπως το όραμα του σοσιαλισμού, εγκαταλείφθηκε από αυτούς που διαχειρίζονται το κίνημα. Έτσι είχε την ίδια τύχη, και σήμερα -αραιά και που- απλώς ψελλίζεται. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό υπονοείται όταν αναφέρονται στην Αριστερά υψώνοντας γροθιές και σύμβολα της και κάποιοι άλλοι παλεύοντας για τη δημιουργία του συνασπισμού εξουσίας των προοδευτικών δυνάμεων, όπως τον προσδιορίζουν οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο και αν ο συνασπισμός εξουσίας που προτείνουν έχει απήχηση και ως πρόταση απαντάει σε όλους όσοι κατηγορούν εκείνους τους Αριστερούς που αρνούνται να διαχειριστούν το καπιταλιστικό σύστημα, δεν αντιλαμβάνονται ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, αν δεν το ανατρέψεις, δεν έχει καμιά προοπτική οποιαδήποτε εξουσία και προπάντων της Αριστεράς που θέλει να είναι συνεπής με αυτό που διακηρύττει.
Λειτουργούν, ίσως, πιεζόμενοι από το εκλογικό σώμα που απευθύνονται, που στην πλειοψηφία του πιστεύει ότι χωρίς εξουσία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, άρα για να σε ψηφίσει στις εκλογές πρέπει να διεκδικείς την κυβερνητική εξουσία. Το ότι αυτό πιστεύει το εκλογικό σώμα είναι ευθύνη της Αριστεράς γιατί δεν ανέδειξε και δεν ασχολήθηκε με το πρωταρχικό χρέος της, να καλλιεργήσει τη συνείδηση στις κοινωνικές δυνάμεις που απευθύνεται, αντλώντας από την ιστορία, ότι τα προβλήματα δεν λύθηκαν από κυβερνητικές αποφάσεις αλλά από την ασίγαστη πάλη των λαών. Ότι έχουμε κατακτήσει ως λαός στον αγώνα αυτό οφείλεται και όχι στις αποφάσεις των κυβερνήσεων γιατί ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει εξουσία που θα λύνει τα προβλήματα, αλλά μόνο τότε όταν ο αγώνας είναι όσο γίνεται πιο μαζικός. Η διαρκής και ασίγαστη πάλη υποχρεώνει τους διαχειριστές, όπως κάνει μέχρι σήμερα να υποκύπτουν στη λύση κάποιων προβλημάτων.
Πολύ φοβάμαι πως κάποιοι και από την Αριστερά δεν αντιλαμβάνονται ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, οι παράγοντες που λειτουργούν -θεσμικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, συμφέροντα και μηχανισμοί πανίσχυροι- θωρακίζονται με ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα, το οποίο τα ελέγχει και, όπου θεωρεί ότι η χώρα που είναι υπό την προστασία του κινδυνεύει, παρεμβαίνει δυναμικά και αποτρέπει δυσάρεστες εξελίξεις για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, όταν η κυβερνητική εξουσία αποφάσισε να απειθαρχήσει.
Άπειρα τα παραδείγματα, αν ρίξουμε μια ματιά στο βιβλίο της Ναόμι Κλαιν «Το Δόγμα του σοκ». Για να αντιμετωπίσεις όλους αυτούς τους παράγοντες αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία χρειάζεται να αντιπαραθέσεις μια πανίσχυρη λαϊκή αντίσταση. Θα αναφερθώ ενδεικτικά στα παρακάτω. Πρώτα και κύρια στη μεγάλη κακοδαιμονία που παράγεται από τα καταναλωτικά πρότυπα και το είδος της ανάπτυξης που προωθείται. Το χρηματιστικό και εμπορικό κεφάλαιο και όλους αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Τη διαχείριση, αξιοποίηση και λειτουργία του δημοσίου. Την εργατική συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία, τις πραγματικές ανάγκες υγείας, παιδείας. Την ανεργία, την πληρωμή της εργασίας. Με ποια αξιοκρατικά κριτήρια θα επιλέγεται στην εργασία που θα προσλαμβάνεται, ποιος θα επιλέξει τις προτεραιότητες, ποιος θα εργάζεται σε αυτή ή την άλλη εργασία. Με ποια κριτήρια θα καθορίζονται όλα αυτά;
Και συνεχίζεται το παζλ των λόγων που οδήγησαν αυτούς που έκαμαν για την Αριστερά την επιλογή του συνασπισμού εξουσίας. Δεν έχει εξηγηθεί από ποιους αποτελείται το εκλογικό σώμα και ποιοι παράγοντες παρεμβαίνουν στη διαμόρφωση των επιλογών του και τις αλλοιώνουν. Είναι οι ανεξέλεγκτοι παράγοντες, ΜΜΕ και τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα. Είναι τεράστια η ευθύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, γιατί αποτελείται από άτομα και όχι ενεργούς πολίτες. Αυτοί είναι μια ελάχιστη μειοψηφία. Τα κόμματα δεν τα επιλέγει με κριτήριο την κοινωνική τους προσφορά και τους αγώνες τους, αλλά από την κατευθυνόμενη προπαγάνδα που διαμορφώνουν τα Μ.Μ.Ε. Με πρότυπα καταναλωτικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά, που δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προβλήματα τους. Αυτό το εκλογικό σώμα δεν το απασχολεί αν το κόμμα που επέλεξε, και πολύ περισσότερο τα πρόσωπα του κόμματος που επιλέγει, θα ασχοληθούν με τα προβλήματα που τον απασχολούν.
Για αυτό η κοινωνική ανατρεπτική Αριστερά, σε αυτό το γήπεδο δεν μπορεί να παίξει. Και ο λόγος είναι γιατί δεν μπορεί να κάνει πλειοδοσία υποσχέσεων, για να χαϊδεύει τα αυτιά του εκλογικού σώματος. Και ούτε μέσω των εκλογών να διεκδικήσει τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μόνο μέσα από κοινωνικές ανατροπές. Και αν ακόμα κατορθώσει να γίνει πλειοψηφική δύναμη, το καπιταλιστικό σύστημα με τους μηχανισμούς που διαθέτει, είναι τόσο πανίσχυρο που αν δεν την αφομοιώσει θα την ανατρέψει.
Η ανατρεπτική Αριστερά, για να ανταποκριθεί στην κοινωνική αναγκαιότητα που επέβαλε την παρουσία της, στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο στις σημερινές συνθήκες, χρειάζεται να συντονίσει την δράση της, στο τρίπτυχο, προτείνουμε, διεκδικούμε, ανατρέπουμε. Η δράση της πρέπει να συνοδεύεται και από μια ξεκάθαρη πρόταση στην κοινωνία, ότι δεν αγωνίζεται για να αναρριχηθεί στην εξουσία αλλά αγωνίζεται για να δώσει τη δυνατότητα στην κοινωνία και στις κοινωνικές δυνάμεις που θα παλέψουν να ανατρέψουν τις δυνάμεις που τους κρατούν καταπιεσμένους. Αυτές και μόνο οι δυνάμεις θα καθορίσουν το ποιοι θα διαχειρισθούν τα προβλήματα και τα αιτήματα της κοινωνίας και όχι κάποια πρωτοπόρα και φωτεινή ηγεσία.
Η συμμετοχή της κινηματικής Αριστερά στις εκλογές επιβάλλεται, όπως και σε όλες τις πολιτικές-κοινωνικές δραστηριότητες που διεκδικεί επιτυχίες και νίκες.
Προσπαθεί να κατακτήσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος όχι, όμως, για να διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία, αλλά για να ισχυροποιήσει τον πόλο αντίστασης του λαού, για να αντιμετωπίζει και να υποχρεώνει την κάθε εξουσία να μην μπορεί να επιβάλει τις αντιλαϊκές επιλογές
από την ΕΠΟΧΗ 14/4/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου