Ε.ΠΑ.Μ. - Ενα νέο μόρφωμα στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων

από
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Αν και δεν είμαστε απ’ αυτούς (αν υπάρχουν τέτοιοι) που θα χάσουν τον ύπνο τους από την παρουσία του ΕΠΑΜ και την πράγματι αξιόλογη ακροαματικότητα και δημοφιλία του Δ. Καζάκη, ωστόσο κρίνουμε σκόπιμο να...
σταθούμε σε κάποια σημεία της βασικής αντίληψης του εγχειρήματος και στη συνάρτησή τους με την πολιτική πραγματικότητα της περιόδου που διανύουμε.

Εμείς δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το σκούφο που έχει στο έμβλημά του ούτε θα βασίσουμε πέντε κουβέντες που έχουμε να πούμε γι’ αυτό το μόρφωμα στο πόσο τελικά νταραβερίζεται με διάφορους Καμμένους, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να συμβαίνει με βάση τις διακηρύξεις του.

Διαβάζοντας σε σχετική ανάρτηση στο διαδίκτυο (τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ) αλλά και ακούγοντας τον ίδιο τον Δ. Καζάκη σε μια σειρά ομιλίες και τοποθετήσεις του, γίνεται σαφές πως το ΕΠΑΜ δεν είναι αριστερό κόμμα και πως πασχίζει επίμονα να καταργήσει τη διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς στο όνομα των κινδύνων που διατρέχει η πατρίδα. Επιδιώκει τη συσπείρωση αριστερών, κεντρώων, δεξιών και ακροδεξιών (όπως διακηρρύτει) χωρίς κανένα ιδεολογικό στίγμα και με μόνους πολιτικούς στόχους τη σωτηρία της χώρας μέσα από την άρνηση πληρωμής του χρέους, την επιστροφή στη δραχμή, την τιμωρία των δωσίλογων και τη συνταχτική συνέλευση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μετά την επίτευξη αυτών των στόχων το ΕΠΑΜ μπορεί να αυτοδιαλυθεί…

Η βασική δράση του ΕΠΑΜ περνάει μέσα από τις ομιλίες του Δ. Καζάκη σε διάφορες πόλεις και τις συνεντεύξεις του στην T.V. Λειτουργεί ήδη πανελλαδικά ένα δίκτυο που προσπαθεί να καθιερωθεί μετά τις πλατείες στις γειτονιές, δρώντας με την ακτιβίστικη λογική τού «δεν πληρώνω» σ’ ένα γενικό αντιμνημονιακό πλαίσιο και σε τελείως αταξική βάση στο όνομα ότι ξεπουλιέται η χώρα και όλοι οι Ελληνες είναι χαμένοι εξαιτίας των δωσίλογων. Από τη μια λοιπόν οι αντιμνημονιακοί πατριώτες και από την άλλη οι δωσίλογοι και το πολιτικό τους σύστημα που καταρρέει. Να σου λοιπόν και το ΕΠΑΜ, που έρχεται να πραγματοποιήσει την παλλαϊκή συσπείρωση με ενιαίο τρόπο, υπερβαίνοντας τις έννοιες Δεξιά–Αριστερά όπως και την ταξική πραγματικότητα (αυτό δεν μας το λέει). Ταυτόχρονα με τις συνταγές των ειδικών επιστημόνων που ήδη υπάρχουν, όπως είπε πρόσφατα από την Πάτρα ο Δ. Καζάκης, θα αναγεννηθεί η οικονομία και η δημοκρατία στη χώρα.

Οχι άλλες αυταπάτες

Είναι αλήθεια πως συνολικά στο λαό και στη νεολαία όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν κερδίσει έδαφος οι αυταπάτες για το καπιταλιστικό–ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παρά την ιστορική εμπειρία του λαού μας, η αντιιμπεριαλιστική πάλη υποχώρησε στον ίδιο βαθμό που στην Αριστερά κυριάρχησαν απόψεις και πρακτικές υποταγής, ως και συνδιαλλαγής με το σύστημα.

Το ΠΑΣΟΚ με θαυματουργό τρόπο (κυρίως ελέω Αριστεράς) κατάφερε τις προηγούμενες δεκαετίες να εκθρέψει τις αυταπάτες κυρίως εκτρέφοντας πελατεία και μηχανισμούς και ευνοώντας την ανάπτυξη μεσοστρωμάτων, όπως άλλωστε έκανε και η ΝΔ τις προηγούμενες δεκαετίες. Και λέμε με θαυματουργό τρόπο γιατί την ίδια ώρα που ευνοούνταν σημαντικά τμήματα μεσοστρωμάτων και θησαύριζαν ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, η επίθεση στην εργατική τάξη και ευρύτερα στον κόσμο της δουλειάς καλά κρατούσε, η αγροτιά ξεκληριζόταν και η παραγωγική δυνατότητα της χώρας θυσιαζόταν για χάρη του ευρωμονόδρομου. Το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε ΗΠΑ-Ε.Ε. βάθαινε σταδιακά για να υπερχρεωθεί η χώρα, να καταστραφεί η παραγωγική της δυνατότητα και ταυτόχρονα στο όνομα των συμμαχικών της υποχρεώσεων να υποθηκευτούν οι σχέσεις φιλίας με τους γύρω λαούς μέσα από τη μετατροπή της σε δολοφονικό ορμητήριο των ιμπεριαλιστών.

Αυτοί που κηρύττουν τώρα ανένδοτο εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη και θεωρούν ότι η δραχμή θα μας σώσει, πού ήταν όταν απόψεις σαν τις δικές μας για την ιμπεριαλιστική εξάρτηση αντιμετώπιζαν την ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος πρώτα και κύρια, αλλά και της Αριστεράς;

Σήμερα βέβαια το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό. Η γενικευμένη παγκόσμια κρίση καλά κρατεί, το μέλλον της ευρωζώνης είναι ερωτηματικό και η βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση στη χώρα αγγίζει ακόμη και στρώματα που μέχρι χθες δεν φαντάζονταν ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Η φτωχοποίηση αυτών των στρωμάτων δεν οδηγεί στην προλεταριοποίηση, μιας και οι βιομηχανίες έχουν ήδη κλείσει. Ταυτόχρονα στην εργατική τάξη, στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα και στη νεολαία από τη μια η ανεργία και από την άλλη η πολιτικο-ιδεολογική και οργανωτική διάλυση του προηγούμενου διαστήματος, όσο κι αν αντιστρέφεται με γρήγορους ρυθμούς, ωστόσο έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει μέχρι να μπορέσει η λαϊκή πάλη να βρει ξανά το εργατο-λαϊκό, ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό στίγμα που χρειάζεται για να αποκτήσει ο λαός αποφασιστικό λόγο για την υπεράσπιση της ζωής του και της χώρας του.

Βεβαίως πρώτοι εμείς θα μιλήσουμε (και δεν το κάνουμε πρώτη φορά) για την ανάγκη παλλαϊκής συστράτευσης ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση της χώρας και στη βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση που τη συνοδεύει. Παλέψαμε και στις πιο δύσκολες συνθήκες σε μια τέτοια κατεύθυνση και ήμασταν εκεί σε όλες τις σπουδαίες μάχες αντίστασης που έχει δώσει ο λαός μας όλα τα προηγούμενα χρόνια που το πολιτικό σύστημα δεν είχε κάνει κάποιους ν’ αγανακτήσουν, όπως συμβαίνει εσχάτως. Αυτό δεν το λέμε για να βάλουμε στη θέση τους αυτούς που στις μέρες μας έχουν πραγματικά βγει στα κάγκελα για τη ριζική, όπως διακηρύττουν, ανατροπή του σκηνικού τους επόμενους μήνες ή και εβδομάδες, αν είναι δυνατό… Θα θέλαμε μάλιστα στο όποιο επίπεδο να δράσουμε από κοινού μ’ όποιους στ’ αλήθεια νοιάζονται για το μέστωμα της λαϊκής πάλης που στις μέρες μας ξεσπά έξω από τη θέληση του οποιουδήποτε και ήδη γίνεται υπολογίσιμη δύναμη. Από την πλευρά μας, γι’ αυτό αντέχουμε και τόσες δεκαετίες, δεν έχουμε εκλογικές αγωνίες ούτε κανενός είδους αγωνίες επίσημης κατοχύρωσης στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Η μόνη μας αγωνία είναι να είμαστε μέσα στην ταξική πάλη και να συμβάλλουμε στο δυνάμωμά της από την πλευρά του λαού για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του και για την προοπτική της ανατροπής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

Είμαστε γνωστοί και σ’ όποιον αρέσουμε - και αυτά που λέμε ο λαός τελευταία όσο μπορεί να μας ακούσει τ’ ακούει με ενδιαφέρον. Εχουμε καταθέσει πρόταση κοινής δράσης με συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως απαιτεί η πολιτική πραγματικότητα, και έχουμε και ιστορία για το πώς εννοούμε, πώς υλοποιούμε και πόσο πιστεύουμε και είναι αντίληψή μας η κοινή δράση.

Τα δύσκολα είναι μπροστά για όλους. Στην Αριστερά υπάρχουν και οι εκλογικές κοινοπραξίες και η επιδίωξη μιας θέσης στον ήλιο του συστήματος και η υποταγή στον κοσμοπολιτισμό της εξάρτησης που βαφτίστηκε αλληλεξάρτηση για να τρώγεται και ο σεχταρισμός και η ουσιαστική αναχώρηση από το κίνημα του ΚΚΕ και μια σειρά άλλα χούγια. Αυτές οι στάσεις και οι αντιλήψεις στην Αριστερά μας συσσωρεύτηκαν μέσα σε μια πορεία υποχώρησης και σήμερα είναι έκδηλες στη βάση της ορατής πλέον εξελισσόμενης πραγματικής σύγκρουσης του λαού με το σύστημα. Ταυτόχρονα είναι έκδηλη και η χρεοκοπία των καθαρών αστικών κομμάτων και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που δεκαετίες τώρα αποτέλεσε το βασικό κόμμα του συστήματος από την άποψη της δυνατότητας αναπαραγωγής των αυταπατών για το σύστημα στο λαό.

Να λοιπόν τα βασικά δεδομένα που δίνουν έδαφος σε μορφώματα σαν το ΕΠΑΜ, που μετά τους ΣΠΙΘΕΣ του Θεοδωράκη έρχεται να παρέμβει λυτρωτικά με τις προτάσεις του για εξορθολογισμό επιτέλους του ελληνικού καπιταλισμού και κυρίως με την κενότητά του να προσελκύσει έστω χαλαρά και για όσο έναν κόσμο που πράγματι οργίζεται και με κάποιον τρόπο θέλει να δράσει σε κατεύθυνση αντίστασης στην επίθεση. Αυτός ο κόσμος δεν έχει εμπειρία στο κίνημα, μα αγωνιά στ’ αλήθεια ν’ αντισταθεί. Τον συγκινούν οι συχνά καυστικές και όντως αποκαλυπτικές κριτικές του Δ. Καζάκη σ’ ό,τι αφορά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει τη νέα εκδοχή της Ε.Ε. των εργαζομένων και το ΚΚΕ θεωρεί ότι όλα θα εξελιχθούν ελεγχόμενα από το σύστημα και άρα και από το ίδιο…

Βέβαια οι χιλιάδες άνθρωποι του λαού που βλέπουν με συμπάθεια τον Δ. Καζάκη και τα συνεχώς μεταμορφούμενα μορφώματά του στην πλειοψηφία τους απέχουν σ’ αυτή τη φάση από το να μπορούν να δουν πως ο αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής τους σήμερα είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα για την προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Και όσο αποδεικνύεται πως δεν υπάρχει τρίτος δρόμος τόσο οι μεταμοντέρνες αυταπάτες προσαρμόζονται και επιδιώκεται να εγκλωβίσουν την οργή του λαού χωρίς να υπόσχονται κανέναν δρόμο που να βγάζει έξω από το υπάρχον σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κι ας έχουν βγει στα κάγκελα για την ευρωζώνη… Γι’ αυτό άλλωστε δεν πολυμιλάνε για ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΒΑΣΕΙΣ...

Αλλωστε στο ίδιο μήκος κύματος είναι και ο Μαρκεζίνης, που δεν θα εμπλακεί άμεσα στην πολιτική, μα ήδη παρεμβαίνει, όπως είπε στον Καψή, με άρθρα και βιβλία, προτείνει έως και αλλαγή προστάτη. Είναι γνωστό βέβαια πως ο συγκεκριμένος κάθε άλλο παρά σε αντισυστημική κατεύθυνση κινείται. Και αν όλα αυτά δεν γίνονται κανονικά και με το νόμο του ιμπεριαλισμού, ωστόσο έχουν χρήση για εγκλωβισμό της λαϊκής οργής σ’ ένα εθνικιστικό πλαίσιο πασιφισμού και αυταπατών. Αυταπατών στον αντίποδα της ανάγκης για ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση της λαϊκής πάλης. Να γιατί ο Καζάκης φιλοξενείται στα κανάλια παρά τον υποτιθέμενο αντισυστημικό του λόγο. Από την άλλη, οι τοποθετήσεις ιδιαίτερα του Μαρκεζίνη μόνο για πίεση στο πλαίσιο της όποιας διαπραγμάτευσής της από την αστική τάξη μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα και γι’ αυτό ο συγκεκριμένος προβάλλεται μεν, αλλά απλά σαν σκεπτόμενος σε βάθος, που δεν έχει όμως άμεση πρόταση.

Οπως έχουμε πει, η αστική τάξη της χώρας όσο πιέζεται η ίδια από το πλαίσιο της εξάρτησης σε ΗΠΑ–Ε.Ε. άλλο τόσο βαθαίνει αυτό το πλαίσιο, υποδουλώνοντας παραπέρα τη χώρα προκειμένου να μένει η ίδια στον αφρό και οπωσδήποτε στο σβέρκο του λαού. Αυτή η σχέση πραγμάτων εξηγεί γιατί λούφαξαν τόσο καιρό μια σειρά σοσιαλπατριώτες και σοσιαλεθνικιστές του ΠΑΣΟΚ και υποτάχτηκαν σαν κότες στο κυρίαρχο πλαίσιο της εξάρτησης με το οποίο ταυτίζει την ύπαρξή της η αστική τάξη. Να γιατί και στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ οι εκπρόσωποι της αριστερής τάχα βάσης, που χρόνια τώρα περιμένει η Αριστερά μας, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους. Ουσιαστικά κάηκαν, παρ' ότι στο πολιτικό αδιέξοδο του συστήματος μπορεί να δούμε, σε μια επόμενη φάση, ακόμη και τ’ αποκαΐδια να αποκτούν ξανά ρόλο. Για την ώρα μορφώματα σαν το ΕΠΑΜ, παρά τον αντισυστημικό τους λόγο, κρατιούνται σαν εφεδρείες δίπλα στην υποταγμένη Αριστερά του ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ο καθώς πρέπει συστημικός Κουβέλης, παρά τη δημοσκοπική του άνοδο, δεν έχει ελπίδες να συμβάλει σοβαρά στην απόσβεση της αυξανόμενης λαϊκής οργής.

Δίπλα λοιπόν στις εκλογικές, κυβερνητικές και άλλες αυταπάτες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, του πασιφισμού και τη σύγχυση που προκαλούν οι θέσεις της στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, υπάρχουν και οι νέας κοπής αυταπάτες της ΣΠΙΘΑΣ που μάλλον αιμοδοτεί και τροφοδοτεί (ίσως ανεξάρτητα και από τη θέληση του Μίκη) το ΕΠΑΜ. Να τους φυσήξουμε όλοι μαζί να φύγουν, έλεγε ο σπουδαίος καλλιτέχνης του λαού μας, εκφράζοντας τις αυταπάτες της Αριστεράς μας που επίσης έλεγαν «ουστ» και «εκλογές» για να μένουν τώρα ολίγον αποσβολωμένοι με τον Παπαδήμο.

Κλείνοντας σχετικά με το ΕΠΑΜ και άλλους σωτήρες που μπορεί να μας προκύψουν, παρ' ότι ειλικρινά θα θέλαμε την κοινή δράση με όλον αυτό τον κόσμο, όπως και στις πλατείες έτσι και στις γειτονιές και στους δρόμους θα είμαστε καθαροί σε σχέση με άλλους της Αριστεράς μας. Οχι, ποτέ δεν συμφωνήσαμε ούτε με τις προτάσεις ούτε, κυρίως, με την αντίληψη και τις αυταπάτες που συνοδεύουν την άποψη για επιστροφή στη δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών και τα αμεσοδημοκρατικά φληναφήματα των πλατειών. Τώρα και άλλοι κάπως απότομα ανησυχούν όσο βλέπουν να εκδηλώνεται η μεταμοντέρνα απο-ιδεολογικοποιημένη και ουσιαστικά αποπολιτικοποιημένη και αταξική–ταξικότατη γραμμή του ΕΠΑΜ. Ανησυχούν γιατί ενώ διάφοροι από τον αριστερό χυλό ερωτοτροπούν με το ΕΠΑΜ για διαχειριστική πρόταση διεξόδου με δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών, διαγραφή του χρέους κ.λπ., ωστόσο παραξενεύονται που ο Δ. Καζάκης και το ΕΠΑΜ επιμένουν πως σ’ ένα τέτοιο αντιμνημονιακό μέτωπο χωράνε οι πάντες. Ακόμη και μέλη του ΛΑΟΣ, π.χ., κουβαλώντας μάλιστα ανενόχλητα την ιδεολογία τους.

Ανόητα και αδιέξοδα σχήματα χωρίς προοπτική, θα έλεγε κάποιος. Ομως οι εξελίξεις τρέχουν και τα δεδομένα εντός και εκτός χώρας αλλάζουν δραματικά και σε σύντομο χρόνο. Απ’ αυτή την άποψη, όσο κι αν είναι αναγκαία η κοινή δράση όλων άλλο τόσο αναγκαίο είναι και υπηρετεί την κοινή δράση το πολιτικο-ιδεολογικό ξεκαθάρισμα της πρότασης και της προοπτικής που προβάλλει ο καθένας. Οι προοδευτικές δυνάμεις, έστω κι αν δεν έχουν σαφή διαμορφωμένη προοπτική (και είναι εύλογο για νέους σχηματισμούς), ωστόσο οφείλουν να δίνουν στίγμα και όχι να ψαρεύουν στα θολά νερά. Πόσω μάλλον να θεωρητικοποιούν την αταξική θεώρηση των πραγμάτων και να καταργούν τάχα τις διαχωριστικές γραμμές. Αυτό το τελευταίο είναι πάγια αντίληψη συγκεκριμένων δυνάμεων τοποθετημένων και ταξικά και πολιτικά. Τοποθετημένων κάθε άλλο παρά με το λαό και την πρόοδο.

Σε κάθε περίπτωση, όποιος θέλει να συσκοτίσει την ταξική πραγματικότητα της κοινωνίας και τη σχέση της με την πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, κάθε άλλο παρά βοηθά στο να γίνει η λαϊκή πάλη από υπολογίσιμη, αποτελεσματική και νικηφόρα. Και βέβαια οι ευθύνες δεν βρίσκονται μόνο στο ΕΠΑΜ ούτε κυρίως στο ΕΠΑΜ, αν και υπό κάποιες πιθανές συγκυρίες τέτοιου είδους μεταμοντέρνα μορφώματα μπορεί να αποδειχτούν κάθε άλλο παρά αντιφατικά, αλλά αντίθετα σαφέστατα ταξικά προσανατολισμένα και ίσως όχι και τόσο προοδευτικά…