Η ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων που συμφωνούν και θέτουν πρωταρχικό στόχο την ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου είναι λαϊκός πόθος. Ποιά είναι τα εμπόδια και πώς μπορεί να ξεπεραστούν; Ρωτήσαμε τον Γιάννη Δημαρά, πρόεδρο του Άρματος Πολιτών, αναμένοντας με ενδιαφέρον τη γνώμη του.
"Δεν έχει συμφωνηθεί επίσημα κάτι ακόμη, απαντά και συμπληρώνει": "Αυτό θα μπορούσε να γίνει ως μια ευρύτερη συμμαχία, με το κάθε κόμμα να διατηρεί την αυτονομία του. Ο καθένας έχει τις...αρχές του, τη δομή του, τη διακήρυξή του και αυτά όλα πρέπει να συγκλίνουν. Δεν είναι τόσο εύκολο, αλλά τίποτα δεν είναι ανέφικτο μπροστά στον κίνδυνο που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας και αυτό πρέπει να είναι ο κυρίαρχος στόχος μας". Η συνέντευξη αναλυτικά:
* Όταν στα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Παπανδρέου η συνείδησή σου δεν σε άφησε να πεις ναι στο Μνημόνιο, μπορούσες να φανταστείς την ακολουθία των γεγονότων;
Ένιωσα τότε τον μεγάλο κίνδυνο και μόνο με τη λέξη Μνημόνιο, ένα συμβόλαιο με ξένους δανειστές, το οποίο ουδείς γνώριζε επί της ουσίας τι ακριβώς όριζε . Η εμπειρία άλλων χωρών με το ΔΝΤ δεν ήταν και η καλύτερη... Ένιωσα ότι παγιδεύουν την πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας στο όνομα των χρεών και ήμουνα σίγουρος ότι έρχονται χειρότερες μέρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα επιλύονταν τα οικονομικά μας προβλήματα.
Δεν ήταν δυνατόν να μαντέψω όλες τις μετέπειτα εξελίξεις, ούτε να φαντασθώ τέτοια ανικανότητα διαχείρισης της κρίσης από την παρούσα κυβέρνηση. Ωστόσο η συνείδησή μου έλεγε όχι, προκειμένου να μπορώ να κοιτάω τους συμπολίτες μου στα μάτια και να μην συνυπογράψω τα «άδικα μέτρα» που εξήγγειλε με περισσή θρασύτητα ο πρωθυπουργός, ο οποίος θα μπορούσε να πάρει σωστά και «δίκαια μέτρα» άμεσα, χωρίς καθυστερήσεις.
Είμαι υπερήφανος για την απόφασή μου, αλλά συνάμα πολύ ανήσυχος για το μέλλον.
* Είναι απλώς ανίκανοι και ανάλγητοι ή αυτό ήταν εξ αρχής το σχέδιό τους, ρωτάει ο απλός πολίτης που υποψιάζεται, τόσο από τις αποκαλύψεις Στρος Καν όσο και από τις πρόσφατες με την ΕΛΣΤΑΤ, ότι οργανώθηκε συνωμοσία για την έναρξη αυτού του νεοφιλελεύθερου πειράματος.
Ειλικρινά τα έχω χαμένα με τους βηματισμούς της κυβέρνησης και είμαι πολύ προβληματισμένος με όλη την πληροφόρηση που έχουμε από τότε μέχρι σήμερα και στην οποία αναφέρεστε. Αν συνεκτιμήσει κανείς το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν πήρε έγκαιρα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, δεν μείωσε τις κρατικές δαπάνες, δεν βοήθησε στην τόνωση της αγοράς, δεν προχώρησε σε αναπτυξιακά μέτρα και ότι οι σφετεριστές του δημόσιου πλούτου παραμένουν στο απυρόβλητο, ενώ αντίθετα τιμωρείται βάναυσα η κοινωνία, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Θαρρώ ότι πρέπει να υπήρξε εξ αρχής σχέδιο συμβολαίου με το ΔΝΤ και το Μνημόνιο. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η προσπάθεια εξόντωσης των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων με αλλεπάλληλα εκβιαστικά διλήμματα και κινδυνολογία και επιπλέον να δίδεται το δικαίωμα στους Γερμανούς για τη μόνιμη απειλή των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Εδώ συντελείται εθνική προδοσία.
* Τι απαντάς όταν απλοί πολίτες σε ρωτούν για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που συνεχίζουν να στηρίζουν αυτήν την κραυγαλέα πλέον καταστροφική πολιτική;
Είμαι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση . Θεωρούσα και θεωρώ ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι βουλευτές στο ΠΑΣΟΚ που πιέζονται αφόρητα και που έρχονται συνεχώς σε μεγάλο δίλημμα. Ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι σήμερα, σε αυτές τις τραγικές μέρες που ζούμε, να είσαι «πρόβατο στο μαντρί», να γαντζώνεσαι στην κομματική σου καρέκλα και να υπερψηφίζεις τα πλέον άδικα, παράλογα και αντιλαϊκά μέτρα για το καλό της χώρας σου.
Δεν γίνεται να εκχωρείς την αξιοπρέπεια των Ελλήνων στους τοκογλύφους και την τρόικα, με πρόσχημα ότι αυτή είναι η μόνη λύση για την έξοδο από την κρίση. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η λύση οδηγεί την Ελλάδα σε μεγαλύτερο αδιέξοδο και τη μετατρέπει σε προτεκτοράτο της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
* Σε ενοχλούν οι αναφορές των κυβερνητικών στελεχών πως όλα τα κάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας;
Με προσβάλλουν ως Έλληνα πολίτη και ως πολιτικό και μάλιστα με ενοχλεί η αλαζονεία και η ψυχρή αντιμετώπιση κάποιων, ο δήθεν λαϊκισμός ορισμένων και τα λόγια συμπόνιας προς την κοινωνία που αγγίζουν τα όρια της ειρωνείας. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου φάσκει και αντιφάσκει από τη μία μέρα στην άλλη. Ούτως ή άλλως, ο κ. πρωθυπουργός με ψέματα διεκδίκησε τη διακυβέρνηση της χώρας, με ψευδείς υποσχέσεις. Τότε μας παγίδεψε όλους . Τον πιστέψαμε. Εκτιμήσαμε ότι θα λύσει τα προβλήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Αν, παρά ταύτα, ήθελε να πιστέψουμε ότι ήταν ειλικρινής και δεν γνώριζε την κατάσταση, όφειλε και οφείλει να ακολουθήσει τη δημοκρατικότερη λύση, την εκλογική διαδικασία, προκειμένου να αποφασίσει ο ελληνικός λαός αν συμφωνεί με τις λύσεις που ο ίδιος επέλεξε. Αποφασίζει και διατάζει, ερήμην του λαού, για τη «σωτηρία» της Ελλάδας; Μία «σωτηρία» που οδηγεί ολοταχώς τη χώρα μας πιο βαθιά στην κρίση και τα αδιέξοδα. Γιατί αυτό είναι το συμπέρασμα του κόσμου και είναι σαφές ότι θα αποτυπωθεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Προφανώς αυτό φοβούνται στην κυβέρνηση και δεν επιθυμούν τη λύση της κάλπης χρησιμοποιώντας και πάλι δικαιολογίες. Πόσο εύκολα, αλήθεια, μας «απείλησε» με άμεσες εθνικές εκλογές ο κ. Πρωθυπουργός, τις παραμονές των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όταν επιθυμούσε διακαώς να πάρει τη θέση του περιφερειάρχη Αττικής πρόσωπο της επιλογής του; Η τεχνική των εκβιαστικών διλημμάτων είναι ιδίωμα αυτής της κυβέρνησης.
* Οι ευθύνες του δικομματισμού, όχι μόνο στην εκδηλούμενη σήμερα οικονομική κρίση, είναι τεράστιες. Πλην όμως η κρίση αξιών και ήθους, η επιβράβευση της μαγκιάς ως δρόμου ανέλιξης και επιτυχίας αφαιρεί σήμερα από την κοινωνία την ενέργεια να αντιδράσει μπροστά στον κίνδυνο. Πώς και ποιος μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες επανεκκίνησης, της δημιουργικής δημοκρατικής συμμετοχής ως απάντηση στην απάθεια και τον ατομισμό;
Οι ευθύνες του δικομματισμού είναι τεράστιες για τη σημερινή κατάσταση. Η κρίση αξιών και ήθους έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια και, δυστυχώς, η διαφθορά είναι εκείνη που έχει διαβρώσει μέρος του κοινωνικού ιστού. Η μαγκιά, έτσι όπως έχει καταγραφεί σε επίπεδο ανέλιξης, έχει άμεση σχέση με τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος. Η «μαγκιά» και η αντίσταση του Έλληνα όμως για την πατρίδα του είναι «σαν το καζάνι που βράζει»...
Οι Έλληνες υπόκεινται σε απίστευτη ψυχολογική πίεση με το «τσεκούρι» της πτώχευσης πάνω από το κεφάλι τους και τη συνεχή αγωνία ενός «θρίλερ» για την επόμενη δανειακή δόση. Πρόκειται για ένα παιχνίδι κάμψης του ηθικού των πολιτών και υποταγής στα συμβόλαια που έχουν συμφωνηθεί, με αντάλλαγμα τη σταδιακή οικονομική τους εξόντωση χωρίς αντιδράσεις.
Ας μην ξεχνούν όμως τα ξένα τραπεζικά και άλλα λομπίστικα κέντρα ότι οι Έλληνες υπερασπίστηκαν με αίμα την πατρίδα τους και τα δικαιώματά τους. Απευχόμαστε όλοι μία οδυνηρή κοινωνική έκρηξη, αλλά ας έχουν αυτοί οι κύριοι κατά νου ότι έχει σωρευτεί πολύς θυμός και αγανάκτηση στον κόσμο. Η υπομονή έχει πάντα όρια.
* Η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει οικονομικό προτεκτοράτο. Η ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων που συμφωνούν και θέτουν πρωταρχικό στόχο την ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου είναι λαϊκός πόθος. Ποια είναι τα εμπόδια και πώς μπορεί να ξεπεραστούν;
Είναι αλήθεια ότι διατυπώνεται από πολλούς η ανάγκη συσπείρωσης των προοδευτικών δυνάμεων και, προφανώς αυτό θα συνιστούσε μία δυναμική αντίσταση απέναντι στην πολιτική του Μνημονίου. Δεν μπορώ να γνωρίζω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που κατά καιρούς αποστασιοποιούνται, αλλά στην πράξη συστρατεύονται με την κυβέρνηση. Γνωρίζω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αντιστάθηκαν εξ αρχής θαρραλέα και μπορώ να μιλήσω επίσης και για το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, το οποίο έχει πολλές συναντήσεις και συζητήσεις με τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, με στελέχη αρκετών κομμάτων.
Δεν έχει συμφωνηθεί επίσημα κάτι ακόμη. Αυτό θα μπορούσε να γίνει ως μια ευρύτερη συμμαχία με το κάθε κόμμα να διατηρεί την αυτονομία του. Ο καθένας έχει τις αρχές του, τη δομή του, τη διακήρυξή του και αυτά όλα πρέπει να συγκλίνουν. Δεν είναι τόσο εύκολο, αλλά τίποτα δεν είναι ανέφικτο μπροστά στον κίνδυνο που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας και αυτό πρέπει να είναι ο κυρίαρχος στόχος μας.
* Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δημοσίως απευθύνει το κάλεσμα για αυτή τη συνεργασία. Υπάρχει έδαφος και τι πρέπει να γίνει για να ξέρει ο κάθε εταίρος σε τι συμφωνεί και σε τι διαφωνεί;
Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο ερώτημα, ναι, αυτό είναι αλήθεια και υπάρχει έδαφος, αρκεί να οριστεί μια κοινή συνισταμένη, που δεν είναι άλλη από την αληθινή και ουσιαστική σωτηρία της Ελλάδας, αρκεί να μην καταστρατηγηθούν τα όρια και τα οράματα της κάθε παράταξης. Αν και κατά πόσο αυτό είναι εφικτό θα φανεί την κατάλληλη στιγμή.
ΑΥΓΗ 2.10.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου