Υπάρχει ενα περιεχόμενο στις ταραχές του Λονδίνου που δεν μπορεί να αγνοηθεί

Όσοι καταδικάζουν τα γεγονότα στο βόρειο Λονδίνο και αλλού θα έπρεπε να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν την ευρύτερη εικόνα

Της Νίνας Πάουερ από τον Guardian 8/8/2011

Από την εποχή που ανέβηκε στην εξουσία ο συνασπισμός [Συντηρητικών Φιλελευθέρων] , πριν από ένα μόλις χρόνο, η χώρα έχει δει πλήθος φοιτητικών διαδηλώσεων , καταλήψεις δεκάδων πανεπιστημίων, αρκετές απεργίες, μια πορεία συνδικάτων μισού εκατομμυρίου και τώρα την αναταραχή στους δρόμους της πρωτεύουσας (είχαν προηγηθεί οι συγκρούσεις με την αστυνομία του Μπρίστολ στο Stokes Croft νωρίτερα το...τρέχον έτος).

Καθένα από αυτά τα γεγονότα προκλήθηκε από διαφορετική αιτία, ωστόσο όλα λαμβάνουν χώρα έχοντας ως υπόβαθρο τις βάρβαρες περικοπές κοινωνικών δαπανών και την επιβολή μέτρων λιτότητας.

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι τζογάρει και ότι η πολιτική της ενέχει το ρίσκο να ξεσπάσει μαζική αναταραχή σε κλίμακα που δεν έχουμε δει από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Καθώς οι άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους στο Τότεναμ, στο Έντμοντον, στο Μπρίξτον και αλλού τις περασμένες νύχτες , πιθανώς βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση εισέρχεται σε μια διαρκή και σοβαρή απώλεια ελέγχου.

Η πολιτική του περασμένου έτους έχει ξεκαθαρίσει με ακραίο τρόπο ότι διαιρεί τους πολίτες ανάμεσα στους έχοντες δικαιώματα και στους στερημένους δικαιωμάτων, αλλά το περιεχόμενο της κοινωνικής αναταραχής είναι πολύ πιο βαθύ. Ο μοιραίος πυροβολισμός εναντίον του Μαρκ Ντάγκαν την περασμένη Πέμπτη –παρά τις αρχικές ανακοινώσεις [περί ανταλλαγής πυροβολισμών] έχει αποκαλυφθεί πλέον ότι μόνο η αστυνομία άνοιξε πυρ-- είναι άλλο ένα τραγικό γεγονός σε μια μακρά ιστορία μεταχείρισης των απλών Λονδρέζων από τη μητροπολιτική αστυνομία, ιδίως των μαύρων και όσων ανήκουν σε μειονότητες, και του διαχωρισμού συγκεκριμένων περιοχών και ατόμων τα οποία παρακολουθούνται, τα σταματούν στο δρόμο, τους κάνουν έρευνα και τα παρενοχλούν σε καθημερινή βάση.

Ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι εξεπλάγη με τον μεγάλο αριθμό ανθρώπων στο Τότεναμ που γνώριζαν και επέκριναν την Επιτροπή Παραπόνων για την αστυνομία (IPCC), αλλά δεν υπάρχει τίποτε σ' αυτό που θα έπρεπε να τον αιφνιδιάσει. Όταν δει κανείς τον αριθμό των θανάτων ατόμων που ήταν στα χέρια της αστυνομίας (τουλάχιστον 333 από το 1998, ενώ δεν υπάρχει ούτε μία καταδίκη αστυνομικού για κανέναν από αυτούς τους θανάτους), κατανοεί ότι η IPCC και τα δικαστήρια θεωρούνται από πολλούς, και απολύτως λογικά, ότι προστατεύουν την αστυνομία και όχι τους πολίτες.

Συνδυάστε την κατανοητή καχυποψία και την εχθρότητα έναντι της αστυνομίας , που βασίζονται στην εμπειρία και στις μνήμες της μεγάλης φτώχειας και ανεργίας και οι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι παίρνουν τους δρόμους γίνονται ξεκάθαροι. (Το Χάριγκέι, που περιλαμβάνει το Τότεναμ, έχει το τέταρτο στη σειρά επίπεδο παιδικής φτώχειας στο Λονδίνο και ποσοστό ανεργίας 8,8%, διπλάσιο από τον εθνικό μέσο όρο, ενώ για μια θέση εργασίας που αδειάζει υπάρχουν 54 που αναζητούν δουλειά σ' αυτή την περιοχή.)

Όσοι καταδικάζουν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο βόρειο Λονδίνο και αλλού πρέπει να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν την ευρύτερη εικόνα: Μια χώρα στην οποία το πιο πλούσιο 10% είναι τώρα εκατό φορές πιο εύπορο από ότι το φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού, στην οποία ο καταναλωτισμός μέσω του δανεισμού και του προσωπικού χρέους παρουσιαζόταν επί χρόνια ως λύση για μια παραπαίουσα οικονομία και στην οποία , σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η κοινωνική κινητικότητα , η βελτίωση της θέσης των πιο φτωχών, είναι χειρότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη χώρα.

Όπως επισημαίνουν οι Richard Wilkinson και Kate Pickett στο The Spirit Level: Why Equality is Better for Everyone, φαινόμενα τα οποία συνήθως περιγράφονται ως “κοινωνικά προβλήματα” (εγκληματικότητα, κακή υγεία, ποσοστά φυλάκισης, διανοητικές ασθένειες) είναι πολύ πιο συχνά σε κοινωνίες ανισότητας παρά σε κοινωνίες που υπάρχει πιο ισομερής κατανομή του πλούτου και μικρότερο χάσμα ανάμεσα στους πιο πλούσιους και τους πιο φτωχούς. Δεκαετίες καλλιέργειας του ατομικισμού , του ανταγωνισμού και της ενθαρρυνόμενης από το κράτος ιδιοτέλειας – σε συνδυασμό με τη συστηματική συντριβή των συνδικάτων και την αυξανόμενη ποινικοποίηση της διαφωνίας έχουν καταστήσει τη Βρετανία μία από τις πιο άνισες χώρες στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Οι εικόνες των πυρπολημένων κτιρίων, των αυτοκινήτων στις φλόγες και των απογυμνωμένων καταστημάτων μπορεί να παρέχουν θεαματικό υλικό για τα ΜΜΕ που πάντα είναι πεινασμένα για νέα θέματα και για δαιμονοποίηση καινούργιων ομάδων του πληθυσμού, αλλά δεν πρόκειται να καταλάβουμε τίποτε από αυτά τα γεγονότα αν αγνοήσουμε την ιστορία και το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν.

TO METΩΠΟ