Του ANDRE GERIN, βουλευτή του ΚΚ Γαλλίας*
Οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης πραγματοποιούν όλο και περισσότερες συσκέψεις. Έχει ήδη προγραμματιστεί επειγόντως, συνάντηση κορυφής προέδρων και πρωθυπουργών, των χωρών της ευρωζώνης (το άρθρο δημοσιεύτηκε πριν από την τελευταία συνάντηση κορυφής της ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου όπου ΓΑΠ και Βενιζέλος ”θριάμβευσαν”)....
Ευρώ και ευρωζώνη φλέγονται. Και τώρα……η σειρά της Ιταλίας. Μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και Πορτογαλία, των οποίων η ”κάθαρση’ που μεθοδεύτηκε από τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν οδήγησε πουθενά, αλλά σπρώχνει αυτές τις χώρες και τους λαούς τους κατευθείαν στο γκρεμό, τώρα ήρθε η σειρά της Ιταλίας.
Η Ιταλία όμως, είναι μια από τις χώρες ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Από μόνη της έχει ένα ειδικό βάρος, διπλάσιο και από τις τρεις προαναφερθείσες χώρες μαζί. Το χρέος της, αντιστοιχεί στο 120% του ΑΕΠ της. Δηλ. 1600 δις ευρώ (ένα τρις εξακόσια δις), απέναντι στα 350δις περίιπου της Ελλάδας (150% του ΑΕΠ). Είναι παραπάνω από σαφές, ότι αν λυγίσει η Ιταλική χερσόνησος, η καρδιά της ευρωζώνης θα έχει πληγωθεί θανάσιμα. Μα είναι να ξαφνιάζεται κανείς με μια τέτοια εξελιξη; Στην πραγματικότητα, το ”σκουλήκι” κατοικοεδρεύει μέσα στο ίδιο το ”φρούτο” της ΕΕ.
Οι πρωτεργάτες – δημιουργοί της ΕΕ θέλησαν να διαμορφώσουν ένα ”ζωτικό χώρο”, όπου το κεφάλαιο να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα, όπου ο ανταγωνισμός να είναι ελεύθερος και ανεξέλεγκτος. Για να φτάσουν σε αυτό τα κράτη-μέλη, είδαν να τους επιβάλλονται δραστικοί οικονομικοί κανόνες ισορροπίας, κυρίως μέσω των διαβόητων ”κριτηρίων του Μάαστριχτ”.
Η επιβληθείσα ”αρχή της αυστηρότητας’ λαξεύτηκε πάνω στη μαρμάρινη πλάκα των ”ευρωπαϊκών συμφωνιών”. Οι χώρες υποχρεώθηκαν να φρενάρουν τις κοινωνικές δαπάνες, να ιδιωτικοποιήσουν και να εναποθέσουν στις ”αγορές”, όλους τους κοινωνικούς τους μηχανισμούς.
Κάθε μια υποχρεώθηκε να προσαρμοστεί, σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο, ανεξάρτητα από την ιστορία της, την κουλτούρα της, τις παραδόσεις της, τις οικονομικές της δομές, αλλά και το δικό της επίπεδο ανάπτυξης. Σήμερα γνωρίζουμε καλά, ότι η Ελλάδα, προκειμένου να ενταχθεί στο ευρώ, παρουσίασε ψεύτικα στοιχεία σε ότι αφορούσε την πραγματική της κατάσταση και μάλιστα την συμβούλευσε και παρότρυνε σε αυτό, η ”έγκυρη σύμβουλος” τράπεζα Goldman Sachs.
Αυτή την έσπρωξε να ζητάει και να παίρνει δάνεια επί δανείων, να χρεώνεται όλο και περισσότερο, ώστε να εμφανίζεται στα μάτια, χρηματιστών, τραπεζιτών και κερδοσκόπων, ως ένα πεδίο δράσης δελεαστικό, μόνιμο και σίγουρο. Το αποτέλεσμα της διαμόρφωσης μιας τέτοιας δομής στην ευρωζώνη, προκάλεσε εκρηκτική αύξηση της ανεργίας, κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών, θεαματική διεύρυνση της επισφάλειας στην εργασία και τελικά το σπάσιμο ενός εκ των βασικών ελατηρίων της ανάπτυξης, που είναι φυσικά η κατανάλωση.
Τωρα πια το ευρώ είναι υπερτιμημένο. Τιμωρεί τις εξαγωγές, ευνοεί τις εισαγωγές, προτρέπει στην κατάργηση κάθε περιορισμού, εξαναγκάζοντας τα κράτη να ζουν πέρα και έξω από τις πραγματικές τους δυνατότητες, προκαλώντας έκρηξη του κοινωνικού προβλήματος. Είναι ένας φαύλος κύκλος, μια συνεχής περιδίνηση προς την παρακμή. Οι τράπεζες και οι χρηματαγορές θρέφονται με αυτόν τον ”καρκίνο”, που αναπτύσσεται και τείνει να γενικευθεί. Το παράδειγμα της Ελλάδας που την γκρέμισαν στην άβυσσο, είναι ενδεικτικό. Όσο η χώρα βυθίζεται τόσο οι ”οίκοι αξιολόγησης” την υποβαθμίζουν.
Οσο ανεβαίνει το κόστος του χρήματος, τόσο οι επενδύσεις που αφορούν την πραγματική οικονομία, την εγκαταλείπουν. Αλλά οι γίγαντες του χρηματιστικού κεφαλαίου (τραπεζες), δεν χάνουν ποτέ. Αντιθέτως, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι τα ίδια τα κράτη, η ιδια η ΕΕ που τις ”ποτίζει” με δις ευρώ. Ο κόσμος όλος τους ανήκει. Αυτές είναι που διοικούν. Αν θέλουμε να τελειώνουμε με αυτή την κατάσταση, ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Επιβάλλεται τα κράτη να επανακτήσουν την εθνική τους κυριαρχία. Δηλαδή είναι ανάγκη ζωής να βγουν από το ευρώ.
Τι αξιολύπητο θέαμα πραγματικά, αυτές οι επαναλαμβανόμενες συσκέψεις των οικονομικών υπουργών της ΕΕ, που τίποτε άλλο δεν κάνουν, παρά να αποκαλύπτουν την πλήρη αδυναμία, αλλά και υποταγή τους, απέναντι στις χρηματαγορές. Αν οι συμπολίτες μας δυσκολεύονται να διακρίνουν τη διαφορά, μεταξυ αριστεράς και δεξιάς, αν στην Ελλάδα σήμερα, είναι ένας ”σοσιαλιστής” υπουργός, που διαχειρίζεται τη δυστυχία του Ελληνικού λαού, είναι γιατί οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία σήμερα, μολονότι διαθέτουν ακόμα λαϊκή νομιμοποίηση (εκλογές γαρ), έχουν εντελώς απεμπολήσει τις ευθύνες τους, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των ”αγορών”, στις οδηγίες των Βρυξελλών, στις επιταγές του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και του ΔΝΤ. Κυβερνήσεις, χώρες και λαοί, έχουν την υποχρέωση να επανακτήσουν τις εξουσίες τους, αλλά αυτό είναι εφικτό, μόνο σε εθνικό επίπεδο.
Αυτό βέβαια δεν αποκλείει, μεταξύ των χωρών, συνεργασίες, κοινά πρότζεκτς κ.α. αλλά εδραιωμένα σε υγιείς και στέρεες βάσεις που θα διασφαλίζουν το αμοιβαίο όφελος. Η επανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας, θα μας επανέφερε το νομισματικό έλεγχο και την οικονομική μας ανεξαρτησία. Η καθιέρωση ενός νέου φράγκου και με κίνητρο την υποτίμηση, θα χαμήλωνε αισθητά το κόστος των προϊόντων μας στο εξωτερικό και θα ευνοούσε σημαντικά τις εξαγωγές.
Ταυτόχρονα, με μια πολιτική αύξησης της αγοραστικής δυνατότητας, θα έδινε νέα ώθηση στην κατανάλωση, στην παραγωγή και συνεπώς και στην ανάπτυξη. Απλά, πρόκειται για χειρισμούς που δημιουργουν πλούτο και επιτρέπουν την αντιμετώπιση, με υγιή τρόπο της μείωσης του χρέους και των ελλειμμάτων.
Ας μας είναι πια καθαρό ότι, χωρις αυτά, καμία πραγματικά αριστερή πολιτική, δεν θα είναι δυνατή και εφαρμόσιμη.
*O Andre Gerin, είναι στέλεχος της αποκαλούμενης ως “αριστερής τάσης” του ΚΚ Γαλλίας η οποία επιζητεί την επιστροφή στις θεμελώδεις αρχές του Μαρξισμού και το σπάσιμο κάθε δεσμού με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ακόμη επιζητούν τη ρήξη με την ΕΕ. Στο 34ο Συνέδριο του Κόμματος, κατέθεσαν κείμενο – πλατφόρμα με τίτλο “Να ζήσει και να δυναμώσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, μια απαίτηση των καιρών μας”, που απέσπασε το 24,03% της ψήφου των συνέδρων.
stopeuroee
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου